Chapter 3

Miles Craig’s Point of View

"Sign it or not."

Nakatitig ako sa mga mata niya—malamig, walang bahid ng emosyon. Para bang kahit kailan, hindi niya ako minahal. Sa mga matang ‘yon, puro galit at hinanakit lang ang nakita ko.

Ganito na lang ba talaga ako sa kanya? Isang babaeng walang halaga? Isa lang bang hadlang sa mga plano niya? Hindi ko naman ginusto ang lahat ng ito. Oo, pinakasalan ko siya dahil ‘yon ang gusto ng lolo niya. Pero hindi ko kailanman inangkin ang puso niya. Ni minsan, hindi ko pinilit ang sarili ko sa kanya.

"I don't need your answer for now," dagdag pa niya habang nakatalikod na sa akin. "Sa huli mo na pirmahan ang divorce paper na 'yan. Tandaan mo 'yan."

Napakagat ako sa labi habang dahan-dahang tumango. Nanginginig ang kamay kong kinuha ang kontrata, pero hindi ko pa rin magawang basahin. Gusto kong intindihin, gusto kong maunawaan ang mga nakasaad doon, pero masyadong maingay ang puso ko para magbasa.

"Sa publiko," dugtong niya, "we act as real lovers. ‘Yan ang utos ni Grandpa. Kailangan niyang maniwala na nahuhulog ako sa ‘yo. So yes to everything. Kahit sa sex—pero ako ang masusunod kung kailan, saan, at paano. Gets mo?"

Napakagat ako sa loob ng pisngi ko. Hindi ako umimik. Ramdam ko ang pagkabog ng dibdib ko, ang panginginig ng laman ko. Pakiramdam ko, unti-unti akong nauupos sa harapan niya.

"Substitute bride ka lang. So act like one."

Napakabigat ng mga salitang ‘yon. Parang kutsilyong paulit-ulit na tinatarak sa puso ko. Pero wala akong karapatang magreklamo. Ako ang pumili nito. Ako ang lumapit. Ako ang nanghingi ng tulong.

"All you have to do," aniya pa, "ay sundin mo lang lahat ng inuutos ko. Isang taon lang naman ‘yan. Sign it."

Tumitig ako sa kontrata. Nanginig ang mga kamay ko habang inaabot ang ballpen. Isang taon. Isang taon lang. Tapos makakalaya na ako. Tapos mapapagamot ko na si Dad.

Pikit-mata kong pirmahan ang papel. Bawat letra ng pangalan ko, parang marka ng kahihiyan at sakit. Pagkatapos, kinuha niya ito agad at walang salitang iniwan ako.

Tuluyan akong napaupo sa sahig. Napatakip ako sa bibig ko habang paulit-ulit ang pag-agos ng luha ko.

"Ano bang kasalanan ko para mapagdaanan ko ‘to?"

Napatingin ako sa labas ng bintana. Ang langit, tila nakikiiyak sa akin.

"Mom... hindi ko deserve ‘to. Gusto ko lang namang maging masaya. Gusto ko lang mailigtas si Dad. Bakit ganito?"

Hindi ko na naramdaman ang saya simula noong mawala si Mama. Siya ang buhay ng pamilya namin. Nang ipanganak niya ako, ‘yon din ang araw ng pagpanaw niya. Pero kahit kailan, hindi ako sinisi ni Dad. Inalagaan niya ako ng buo ang loob, kahit pusong wasak.

Nagsimula ang lahat nang lumapit ako sa Lolo ni Zep, ang tanging taong may kakayahang tumulong.

"Please... please help my dad," umiiyak kong pagsusumamo noon. "Gagawin ko po ang lahat."

"Ang kailangan lang namin ay kaunting tulong sa ospital. Ayoko po ng utang na loob. Ibabayad ko po ng buong-buo kahit anong ipagawa n’yo."

Natahimik siya. Saka ngumiti ng marahan.

"Fine. Marry my grandson."

Napatingin ako sa kanya nang may gulat. Ang apo n’yang si Zep—ang lalaking matagal ko nang lihim na nagugustuhan. Ang lalaking may iniibig nang iba.

"Kaya mo ba ‘yon?" tanong ng Lolo. "Pakasalan ang isang taong hindi ka mahal?"

Tumango ako. "Kaya ko po. Basta matulungan ko lang po si Dad."

At doon nagsimula ang lahat.

Isang linggo matapos ‘yon, nasa simbahan na ako. Nakasuot ng puting gown, hawak ang bouquet, habang papalapit sa altar kung saan nakatayo si Zep—walang emosyon, walang ngiti, walang salita.

"Happy?" malamig niyang tanong nang makarating kami sa bahay niya matapos ang kasal.

Napatingin ako sa kanya, naguguluhan.

"Masaya ka na ba? Kasi sinunod ni Grandpa ang gusto mo. Dahil sa ‘yo, iniwan ako ni Samantha. At malamang, mawalan pa ako ng mana dahil sa pagpapakasal sa ‘yo."

Hindi ako nakasagot. Sobrang bilis ng mga pangyayari.

Lumapit siya sa akin. Unti-unting nanlilisik ang mga mata.

"Anong pinagsasabi mo, Zep?"

Nagulat ako nang bigla niya akong sinakal. Ramdam ko ang lamig ng kamay niya sa leeg ko, at ang hapdi ng pagwawalang-bahala sa damdamin ko.

"Hindi mo kailanman mapapalitan si Samantha sa puso ko. Never!"

Binitawan niya ako. Napaupo ako sa sahig, habol-hininga, habang tinitingnan siya na parang hindi ko na siya kilala.

Bumunot siya ng kontrata. "One year. Kapag nakuha ko na ang mana ko, pipirma ka sa divorce paper. Then, papakasalan ko na si Samantha."

"Kung ayaw mo, hindi ko tutulungan ang tatay mo."

Luha ang naging sagot ko. Walang salita ang sapat para ilabas ang sakit na nararamdaman ko.

"Signed it or not?"

—

End of Flashback

Bumalik ako sa kasalukuyan. Nakatingin ako kay Zep habang mahimbing siyang natutulog. Ang mukha niyang payapa, tila walang iniwang sugat sa akin. Pero ako? Ako ang basag na basag.

Ito na ang huli.

Kinuha ko ang divorce paper na nasa drawer. May pirma na siya. Ako na lang ang kulang.

Sa huling pagkakataon, pumirma ako.

Isang guhit.

Dalawa.

Tapos na.

Hinubad ko ang singsing ko. Dahan-dahang inilapag sa mesa sa tabi ng divorce paper.

"Goodbye, Zep..."

Lumabas ako ng kwarto na buo ang loob, kahit wasak ang puso. Handa na akong magsimulang muli. Hindi na ako misis niya. Hindi na ako laruan.

Ako na si Miles Craig. Malaya.

At sa taas ng mansion, nagising si Zep. Napansin niyang wala ako sa tabi niya. Tinawag niya ang pangalan ko.

“Miles?”

Pero walang sumagot.

Hanggang sa makita niya ang divorce paper.

At ang singsing.

“...Miles.”

Ngunit huli na ang lahat.

Wala na ako.

At hindi niya na malalaman kailanman—

Na may iniwan akong bahagi niya.

Na may mga anak kami.

Na may mga mata na kasing lalim ng sa kanya.

Na may mga tinig na siya ang hinahanap.

At wala na siya para doon.

*******

LMCD22