ฝืน 6

“น่าทานมากเลยครับ เสิร์ฟมาในตะกร้าเลย น่ารักดี” เขาบอกกับบริกร

          “ขออนุญาตแนะนำนะครับ” ริคฟังบริกรพูดด้วยภาษาอังกฤษถูกหลักไวยากรณ์ติดสำเนียงฟาร์ซีเล็กน้อย ก่อนเขาจะพูดต่อ ริคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกหนแล้วเก็บมันกลับลงกระเป๋าไปใหม่

          “เชิญแนะนำเลยครับ” เขาบอกกับบริกร บริกรยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

          “นี่เป็นแซนด์วิชที่ลูกค้าเราชื่นชอบและสั่งกันบ่อยมาก ไส้แซนด์วิชทำจากลิ้นวัวที่ตุ๋นนาน 12 ชั่วโมงจนนุ่มดีแล้ว อร่อยมาก ลูกค้าบางท่านมาจากต่างประเทศเพื่อลองชิมเมนูนี้โดยเฉพาะ” เขานำเสนออย่างภาคภูมิใจ

          “โอเค ขอบคุณมากครับ” บริกรก้มศีรษะเบาๆ อีกหนึ่งครั้ง แล้วขอตัวเดินออกไป ริคหยิบห่อแซนด์วิชขึ้นมาแบบเต็มกำมือ นี่ยังคิดจะให้เขาสั่งอะไรเพิ่มอีกเหรอเนี่ย เขามาคนเดียวนะ ริคส่ายศีรษะเบาๆ ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มตามสไตล์ นี่ถ้าเขาเป็นคนไม่กินเนื้อวัวล่ะ จะทำยังไง ฮ่าๆ เขาคิดติดตลกอยู่คนเดียวในใจแล้วลงมือกินมื้อกลางวันที่ค่อนมาไกลจนเกือบจะเป็นมื้อค่ำของเขา

          อาหารเปอร์เชียนอร่อยไม่เบาเลยจริงๆ ลิ้นวัวในตัวแซนด์วิชนุ่มละมุนอย่างบริกรคนนั้นว่า สมแล้วที่เป็นเมนูแนะนำ เขาค่อยๆ กินไปเรื่อยๆ อย่างไม่เร่งรีบ ไม่มีธุระปะปังอะไรอยู่แล้ว ขอช่วงที่เหลือของวันนี้ให้เขาได้มีความสุขกับตัวเองเถอะ

ลูกค้ายังเข้าและออกจากร้านไม่หยุดหย่อน หลายโต๊ะนั่งคุยกันนานแม้อาหารจะหมดไปแล้ว ในร้านแลดูมีชาวต่างชาติเข้ามากันบ้าง ผสมกับคนหนุ่มสาวท่าทางดูดี คงเป็นพวกนักศึกษามหาวิทยาลัยยูซีแอลเอที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ร้านนี้คงดังพอตัว เขาน่าจะเชยเองที่ไม่รู้จักและไม่เคยกินอาหารเปอร์เซียเสียด้วยซ้ำ ริคกินแซนด์วิชจนหมด แล้วหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู จริงด้วย เขาอยากสั่งอย่างอื่นมาลองอีก บริกรที่นี่รู้ใจแขกดีจริงๆ ทั้งที่อิ่มแล้วแต่เขาก็อยากลองอย่างอื่นเพิ่ม จะเป็นไรไปเล่า กินไม่หมดก็แค่ห่อกลับ

          ริคโบกมือให้หนุ่มผิวสีมะกอกคนเดิมที่ยืนอมยิ้มรออยู่แล้ว ดูเขาพอใจเหลือเกินที่ริคสั่งอาหารเพิ่มจริงอย่างที่เขาว่าไว้ ริคกำลังจะอ้าปากสั่งอีกเมนูที่หน้าตาคล้ายซุปข้นๆ ราดครีมเป็นสายๆ เมื่อบริกรเดินมาถึงโต๊ะ แต่แล้วริคก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นแซมเดินเข้าร้านมากับเพื่อนอีกสามสี่คน

          พวกนั้นเลือกที่นั่งใกล้น้ำพุ ซึ่งหากไม่สังเกตจริงๆ คงมองไม่เห็นริคหรอก เขามองไม่ผิดแน่ นั่นแซมจริงๆ เธอสวยโดดเด่นชนิดที่ว่าเดินเข้าร้านมาแล้วหลายๆ คนจ้องตาค้าง บ้างก็สะกิดกันดู แซมแต่งตัวสวยเท่ตามเคย ผู้หญิงอีกสองคน และผู้ชายอีกคนก็ดูดีไม่ต่างกัน เพียงแต่คนทั้งกลุ่มนั่นอาจดูจืดชืดไปบ้างเมื่ออยู่ใกล้ๆ กับแซม เขาไม่เคยเจอเพื่อนๆ ของแซมเลย เพราะทุกครั้งที่เจอกันก็จะมีแค่เขาและซูกับแซมเท่านั้น

          “คุณครับ รับอะไรเพิ่มดีครับ” ริคหันกลับมาตามเสียง

          “ไม่แล้วครับ รบกวนขอบิลด้วยนะ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”

          “อ้าว เอ่อ ได้ครับ” เขาทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

          ไม่ถึงสิบนาที ถาดเหล็กวางบิลค่าอาหารก็มาถึง เขาหยิบธนบัตรในกระเป๋าสตางค์ วางลงไปตามราคาบวกทิปเป็นน้ำใจเล็กน้อย ริคกล่าวขอบคุณแล้วเดินมาหน้าร้านตรงไปทางประตูรั้วเขียวอย่างไม่หลบไม่ซ่อน เขาอยากรู้ว่าหากแซมเห็นเขา แซมจะทำหน้าตายังไง จะทักทายเขาว่าอะไรบ้าง และที่สำคัญ คิดจะถามถึงซูบ้างไหม ข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าวก็จะผ่านโต๊ะของแซมแล้ว ผู้หญิงสวมแว่นตาผมเหยียดตรงสลวยข้างๆ แซมมองดูริคอย่างสะดุดตา แต่ริคไม่ได้สนใจเลย เขาจ้องไปที่แซมราวจงใจให้เธอเห็นหน้าและสบตาเขา แซมก้มหน้าดูเมนู ชี้นิ้วลงบนรูปแซนด์วิชแบบเดียวกับที่ริคสั่ง เธอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ผู้หญิงสวมแว่นตาที่นั่งข้างๆ พลางขยับปากเหมือนชวนคุยซักถาม ผู้หญิงคนนั้นจึงละสายตาจากริคไปหาแซม แซมสวยมาก ดวงตาเธอคมกริบ แต่แววตากลับหวานปนเศร้า หากว่าริคไม่ได้หลงรักเพื่อนสนิทของแซม เขาเองก็คงหลงเสน่ห์แซมไปอีกคน แต่ความรู้สึกตอนนี้ เขาอยากจะเดินเข้าไปถามแซมจริงๆ ว่าเธอทำอะไรอยู่ แล้วรู้บ้างไหมว่าตัวเธอมีอิทธิพลกับคนรักของเขามากแค่ไหน จนแล้วจนรอด แซมก็ไม่ได้มองมา กระทั่งเขาเดินออกจากร้านไป

          ริคเดินมาถึงรถ เขาขึ้นนั่งหน้าพวงมาลัย ประตูรถยังเปิดค้างเอาไว้ ริคหยิบโทรศัพท์ออกมาดูอีกหนหนึ่ง เขาเห็นทุกสายที่ซูโทรมาก่อนหน้านี้แต่เลือกที่จะทำเฉยๆ และตอนนี้เขาลังเลเหลือเกินที่จะโทรกลับหาเธอ ตอนนี้แซมมากินข้าวกับเพื่อนๆ อีกหลายคน แล้วซูไปเยี่ยมผีสางนางไม้ตนไหนที่โรงพยาบาลกัน เขานึกเสียใจมากที่ไม่รับสายซู เธอคงกำลังสับสนทั้งตอนนี้และก่อนหน้า ขณะที่เขากำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารเปอร์เซียในร้านเมื่อตะกี้ ริคจะบอกกับซูยังไงดีว่าแซมไม่ได้เจ็บป่วยอะไร เธอสบายดี มิหนำซ้ำยังรายล้อมด้วยใครต่อใครมากหน้า โดยที่คนเหงากลับเป็นเขาและซู คนคู่หนึ่งที่ควรเป็นคู่รักหวานชื่น

          ประตูรถปิดดังปัง เขาบึ่งรถออกไป