หรือจะมีใครถูกลืม 3

ทั้งคู่วางสายไป แซมล้างหน้าล้างตาแล้วหยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวมอย่างคล่องแคล่ว ด้วยวัย 27 ปี สัดส่วนกล้ามเนื้อวัยสาวของเธอยังพอเหมาะพอดี ยังแข็งแรงเป็นปกติแม้ขาดการออกกำลังกาย หรือไม่ได้กินอาหารอย่างถูกหลัก แซมหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางเปิดเอาลิปสติกสีน้ำตาลอ่อนออกมาทาแบบรีบๆ ใช้มือเปล่าเสยผมจัดแต่งทรงแบบผ่านๆ เอาแค่พอไม่น่าเกลียด เดี๋ยวไปถึงสตูดิโอของแคลร์ ช่างหน้าช่างผมที่รออยู่จะจัดการทุกอย่างให้เพอร์เฟ็คต์อีกครั้ง ก่อนออกจากบ้าน แซมหยิบกระเป๋าขึ้นพาดไหล่ เอียงคอเล็กน้อย ตรวจตราความเรียบร้อยโดยรวมอีกครั้ง แซมมองดูตัวเองในกระจก เธอไม่แปลกใจที่แคลร์ชอบถ่ายภาพ ไม่แปลกใจที่ซูชอบแต่งบ้าน และไม่แปลกใจตัวเองที่ชอบเป็นนางแบบ เพียงสวมเสื้อยืดผ้าเรยอนเข้ารูปบางๆ สีมืดทึบหน่อย เนื้อตัวเธอกลับดูโปร่งบางขึ้นอีกราวสิบเปอร์เซ็นต์ได้หากคำนวณดูหยาบๆ ส่วนท่อนล่างเมื่อสวมกางเกงยีนส์แล้ว บั้นท้ายกลับดูเพิ่มขนาดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ประหลาดดีแท้ ก็สวมเข้าไปเพิ่มเหมือนกัน ส่วนหนึ่งดูเล็กลง อีกส่วนกลับใหญ่ขึ้น นี่สินะ เสน่ห์ของศิลปะ มุมมอง และการรับรู้ต่างๆ นานาอะไรนั่น

แซมเปิดประตูอพาร์ทเมนต์เดินออกมา ยกมือข้างหนึ่งทักทายแอนนาอีกรอบเพื่อบอกเป็นภาษากายว่าเธอพร้อมแล้ว แต่แอนนาไม่ตอบสนอง เธอยังอยู่ท่าเดิมตำแหน่งเดิม แซมอึดอัดมากที่ต้องเดินทางไปกับแอนนา ผู้ช่วยผู้สูงศักดิ์ เธอหันกลับมาล็อคประตูอะพาร์ทเมนต์ ลงบันไดหน้าชานสี่ขั้น เลยมาอีกหน่อยจึงถึงรถของแอนนาที่จอดรออยู่ แอนนายังไม่ขยับไปไหน แซมชะลอฝีเท้าเมื่อเข้ามาใกล้จะถึงแอนนา เธอเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว แอนนาจะเอายังไง จะไปหรือไม่ไป โดนงูกัดตัวแข็งตายไปแล้วรึเปล่าถึงไม่ขยับเขยื้อนอย่างนี้

“ไปกันเลยไหมคะ” แซมถามแบบไม่แน่ใจพลางกระชับสายสะพายกระเป๋าให้เข้าที่บนไหล่ซ้าย

“นั่นไม่ได้ใส่ยกทรงเหรอ” แอนนาตอบด้วยคำถาม แซมกระพริบตาสองสามครั้ง เธอเม้มปากเบาๆ หนึ่งหน แต่ไม่ได้ตอบคำถามของแอนนา ก็ใช่ เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน แล้วยังไงเล่า เสื้อมันสีเข้ม เธอเช็คดูแล้วว่าไม่ได้น่าเกลียดอะไร เสื้อคลุมก็มีติดมา เดี๋ยวสวมทับเอาก็ได้ ถึงสตูดิโอก็ต้องถอดเปลี่ยนอยู่ดี ยัยนี่โรคจิตจริงๆ แซมพยายามไม่ซีเรียส พยายามไม่อามณ์เสีย เธอยิ้มก่อนจะตอบแอนนาออกไป

“แต่ฉันใส่กางเกงในแล้วค่ะ ไปกันเถอะ” แซมบุ้ยใบ้เป็นท่าทางให้แอนนาขึ้นรถ เธอจะได้ขึ้นด้วย แล้วจะได้ออกรถเดินทางกันไปอย่างเงียบๆ ให้ถึงจุดหมาย แล้วแยกๆ กันไปเสียที

แซมขึ้นมานั่งเบาะหน้าฝั่งผู้โดยสาร ในรถของแอนนามีกลิ่นจากน้ำหอมปรับอากาศแปลกๆ แต่เป็นความแปลกแบบที่แซมพอใจ โดยมากแล้วน้ำหอมปรับอากาศในรถยนต์มักเป็นกลิ่นทั่วไปอย่างกลิ่นไม้ดอกต่างๆ แต่นี่ไม่ใช่ มันเป็นกลิ่นคล้ายไม้หอม คล้ายแผ่นหนัง ผสมกับกลิ่นจางๆ ของดินใต้หญ้าหลังฝนซา สดชื่นดีไม่น้อย เธอชอบนะ มันไม่ฉุนคลุ้ง และไม่ใช่กลิ่นที่สูดเข้าไปแล้วรู้สึกได้ถึงความ “ปลอม” อันเกิดจากการสังเคราะห์ขึ้น ทั้งสองคนนั่งข้างกันไปเงียบๆ อย่าว่าแต่ชวนคุยอะไรเลย แซมถึงกับสวมหูฟังนั่งเฉยๆ ให้อีกฝ่ายรู้ว่าอย่าพูดอะไรจะดีกว่า คงไม่น่าจะนาน เดี๋ยวเราจะเป็นอิสระจากกันแล้ว

“ทุเรศ” แซมได้ยินคำคำนี้แว่วแทรกเข้ามา

“พูดกับฉันรึเปล่าคะ” แซมถอดหูฟังออกแล้วถามแอนนา

“เปล่านี่คะ หูฝาดรึเปล่า ฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเลย” แอนนาตอบด้วยดวงตาซื่อใส แซมยังไม่ละสายตาจากแอนนา นังนี่มันวอนจริงๆ แซมคิดในใจ

“เที่ยวนี้แคลร์พักโรงแรมไหนคะ” แซมแกล้งถามทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าแคลร์มีบ้านพัก

“เธอซื้อบ้านไว้ที่นี่นานแล้วนะคะ ฉันนึกว่าคุณเพื่อนกันซะอีก ไม่เคยไปเหรอ บ้านแคลร์ที่เวสต์วูดน่ะ” แอนนาตอบด้วยสีหน้าเย้ยหยัน แซมไม่ได้ตอบอะไร เธอยังมองหน้าแอนนาอย่างไม่ละสายตา จ้องอยู่อย่างนั้นแต่ไม่ได้ต้องการหาเรื่อง เธอเพียงแต่ประหลาดใจว่าทำไมคนบางคนถึงได้จองหองขนาดนี้ หรือท่าทางของแซมเองที่น่าหมั่นไส้เกิดเหตุ จริงอยู่ว่าแซมเป็นคนสวย เคยเจอมาบ้างกับพฤติกรรมของพวกขี้อิจฉา แต่ที่เธอเคยเจอมาก็แค่อากัปกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ที่พอให้อ่านความรู้สึกออก แต่นี่ไม่ใช่เลย เธอไม่เคยเจอคนมารยาทแย่แบบนี้จริงๆ แซมอึดอัดเต็มแก่แล้ว เธอลดกระจกข้างลงครึ่งหนึ่งคลายความตึงเครียด รับลมธรรมชาติบ้าง แต่ก็นึกเสียดายกลิ่นหอมในรถที่เธออยากสูดเข้าไปให้เต็มปอดอยู่เหมือนกัน แซมหลับตาสูดลมเข้าทางปาก

“มั่นใจสมกับเป็นนางแบบเลยนะคะ นึกอยากทำอะไรก็ทำ นี่รถฉันนะเนี่ย” แอนนาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ตบท้าย แซมหุบปากแทบไม่ทัน  สีหน้าบึ้งตึงจากที่ก่อนนี้แค่แลดูเหนื่อยหน่าย เธอกดปุ่มเลื่อนกระจกขึ้นอย่างเก่าแล้วบอกกับแอนนาอย่างช้าๆ...  ชัดๆ

“ขอโทษ...” แอนนาไม่ตอบ แต่หันมายิ้มให้ ช่างเป็นรอยยิ้มเย้ายวนที่ชวนให้นึกไปถึง... อสรพิษ แซมคิดในใจ