หรือจะมีใครถูกลืม 2

เวลาผ่านไปครึ่งค่อนคืนแล้ว แซมก็ยังไม่หลุดพ้นจากคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาได้สักพักใหญ่ เธอเป็นอะไรไป อาการคล้ายโรคแพนิกเกิดขึ้นกับแซมมาหลายครั้งแต่แซมยังไม่เคยบอกกับใครแม้แต่ซู มันน่าแปลกตรงที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเมื่อซูพูดถึงริคในครั้งหลังๆ มานี้ และที่เธอประหลาดใจที่สุดคือเรื่องเมื่อครู่ที่ใต้ฝักบัว อะไรกันแน่ที่ปลุกเร้าแซม เธอรู้แต่เพียงว่า มันทั้งสุข ทั้งรื่นรมย์ ขณะเดียวกันก็เจ็บปวดลึกๆ ในใจ แซมพลิกขึ้นมานอนบนเตียงเต็มตัว สอดขาเข้าไปใต้ผ้าห่มนวมสีดำผืนโปรด นึกแล้วก็น่าตลก แทบทุกอย่างในห้องนี้เป็นสีดำ ช่างให้อามรณ์ลึกลับดีเหลือเกินในยามเธอหลงอยู่ในวังวนความคิดและความรู้สึกของชั่วโมงนี้ แซมหลับไปไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายยังคงเปลือยเปล่า มีเพียงความฟุ้งซ่านที่ปลอบโยนเธออย่างเดียวดายไปตลอดคืน

“เฮ้เฮ อิทส์ ไทม์ ทู เวค อัพ นาว” เสียงเพลงจากนาฬิกาปลุกดิจิตอลเรือนสี่เหลี่ยมบนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นวนลูปไปเรื่อยๆ แซมยังไม่มีทีท่าว่าอยากจะตื่น เธอบิดตัวคว้าเอาหมอนหนุนศีรษะอีกใบขึ้นปิดหน้า แต่ก็ปล่อยให้เสียงนาฬิกาปลุกดังอยู่อย่างนั้น แซมขออนุญาตตัวเองงีบต่ออีกหน่อย ความรู้สึกเหมือนได้หลับต่ออีกนิด แต่จะหลับไม่สนิทเพราะเสียงนาฬิกานั่น แซมจึงไม่เคยตื่นสายแม้คืนก่อนหน้าจะปาร์ตี้หนักปานใด เช้านี้เธอมีนัดถ่ายแบบให้แคลร์ มาร์ติน ช่างภาพอาร์ตลูกผู้ดีมีอันจะกินจากแซนตาบาร์บารา เธอเรียกแซมมาเป็นแบบให้อยู่บ่อยๆ ในยามว่างจากงานบริหารธุรกิจที่พักซึ่งก็มั่นคงมากอยู่แล้ว

เสียงกริ่งหน้าอพาร์ทเมนต์ของแซมดังขึ้น ใครกันมาหาแต่เช้า นี่ยังไม่เจ็ดโมงเลยด้วยซ้ำ แซมหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็กังวลมากกว่าว่าอาจเป็นใครนำข่าวร้ายอะไรมาแจ้งถึงต้องมาแต่เช้าอย่างนี้ เธอขยับตัวลงจากเตียงอย่างอ่อนล้า ช่วงนี้มันหนักหนาเหน็ดเหนื่อยอะไรก็ไม่รู้ งานก็หนักเบาเท่าๆ เดิม การเดินทางก็ไม่เคยเป็นปัญหา เพราะแซมพาเจ้ากาแลนท์คันเหลืองไปได้ทุกที่ไม่ต่างจากเพื่อนร่วมทางที่บางครั้งก็หักหลังเธอกลางถนน แม้จะเอาไปตรวจเช็คเป็นประจำแล้วก็ยังไม่วาย ซูก็เคยเตือนแซมอยู่ว่า “เล่นรถเก่า จะเอาแต่เท่ห์ไม่ได้นะ ระวังเสียกลางทางด้วย ถึงจะไม่เก่าบุโรทั่ง แต่มันก็ไม่ใช่รถใหม่นะ” เสียงของซูลอยแทรกเข้ามาในความคิดเรื่อยเปื่อยของแซม ขับรถเก่าถ้าไม่เท่ห์แล้วจะขับทำไม ซูนี่ไม่เข้าใจ แซมยิ้มแล้วส่ายหน้า

แซมหยิบเสื้อคลุมสีดำคาดแถบสีเหลืองทองที่แขวนอยู่บนราวข้างตู้เสื้อผ้าขึ้นมาสวมพลางเดินไปที่ประตู มือจับสาบเสื้อซ้ายขวาให้ปกคลุมร่างกายมิดชิด เธออยากจะหาที่อยู่ใหม่เสียเหลือเกิน นี่ใครอยากจะมา ก็เล่นรุกกันถึงหน้าประตูห้อง รายได้เธอก็พอตัวอยู่ ซื้อความเป็นส่วนตัวกว่านี้หน่อยคงจะไม่ยาก ผ่านช่องตาแมว แซมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนรออยู่ แซมไม่รีรอที่จะเปิดประตูถาม

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยคะ” แซมถามหล่อน

“ซาแมนธา ธีโอรึเปล่าคะ” เธอถามกลับอย่างเด็ดขาดฉาดฉาน

“ใช่” แซมยังจัดชุดคลุมพยายามให้โอบรอบตัวอย่างมิดชิดที่สุด เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ชุดเหมาะจะใส่รับแขก แต่ก็ช่วยไม่ได้ แขกที่ไม่ได้นัดแต่จู่ๆ โผล่มาเลยก็ใช่ว่าจะมีมารยาทอะไรมากมาย พูดจาก็ไม่น่าฟัง แซมไม่ชอบหน้ายัยนี่เสียแล้วหลังจากพบกันได้แค่ไม่ถึงนาที

“ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณแคลร์ค่ะ เธอให้ฉันมารับ”

“มารับเหรอ” แซมเลิกคิ้ว ทำสีหน้าแสดงความสงสัย

“ใช่ค่ะ พร้อมหรือยังคะ”

“ยัง” แซมตอบปฏิเสธ แหงนหน้าเชิดศีรษะ ตั้งใจกวนอีกฝ่าย  ผู้หญิงบ้าอะไร จองหอง แนะนำตัวเองเป็นผู้ช่วยของแคลร์ แล้วตัวเองน่ะไม่มีชื่อหรือไง บ้องตื้น มารยาทแย่ ยังจะวางมาดเหมือนสูงส่งมาจากไหน

“คงต้องรอแล้วล่ะ ฉันยังไม่แต่งตัวเลย ข้างในมีโซฟารับแขก แต่ฉันไม่คิดว่าจะมีใครมาเลยไม่ได้จัดที่ทางไว้ คุณจะดื่มอะไรก่อนไหมล่ะ” แซมถามไปตามมารยาทอย่างเสียไม่ได้ เพราะในตู้เย็นก็มีแค่น้ำเปล่า

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันรอในรถ จอดอยู่หน้าอพาร์ทเมนต์นี่เอง” แซมพยักหน้าบอกเธอว่าเข้าใจแล้วปิดประตูอพาร์ทเมนต์โดยพยายามทำทุกอย่างโดยเบามือทั้งที่อยากจะปึงปังใส่แบบสุดๆ แซมกลับมาที่หัวเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาแคลร์เป็นอย่างแรก สายโทรติดดังยังไม่ทันขาดช่วง แคลร์ก็รับสายแล้ว

“ฮัลโหล ไงจ๊ะ เอียนไปถึงรึยัง ฉันตั้งใจส่งเขาไปเซอร์ไพรส์เลยนะ คุณจะได้ไม่ต้องขับรถมา” แคลร์รับสายแซมด้วยประโยคที่ยาวมาก

“เอียน? ผู้ช่วยคุณไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเหรอ” แซมสับสนเล็กน้อย

“อ๋อใช่ โทษทีๆ ตอนนี้เขาชื่อแอนนาแล้วล่ะ ฉันลืมเอง แต่คุณเข้าใจถูกนะ เขาไม่ใช่ผู้หญิง แค่เหมือนมากๆ เท่านั้นเอง” แคลร์ตอบ แซมกลอกตา เลิกคิ้ว

“ตกลงหล่อนชื่อแอนนาใช่ไหม ฉันจะได้เรียกถูก นี่รู้แค่ว่าเป็นผู้ช่วยคุณเท่านั้นเองนะ ก็ว่าใครมากดกริ่งแต่เช้า มาหากันแบบไม่ทันตั้งตัวเลย” แซมแอบหวังให้แคลร์รู้หน่อยๆ ว่าเธอไม่สะดวกเท่าไรที่ให้ผู้ช่วยบุ่มบ่ามมา

“ใช่ๆ เธอชื่อแอนนา เพิ่งชื่อนี้หมาดๆ เลย” แคลร์หัวเราะเสียงดังลั่น “นี่ฉันก็พยายามไม่เผลอเรียกเขาว่าเอียนนะ ต้องพยายามหนักมาก” แล้วแคลร์ก็หัวเราะต่ออีก แซมถอนหายใจ เม้มริมฝีปาก

“เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันรีบเตรียมตัวก่อนนะ ไปถึงจะได้ทำงานกัน” แซมเดินเข้ามาด้านในของตัวอพาร์ทเมนต์ระหว่างพูดสาย ใช้อีกมือหยิบข้าวของที่จะพกติดตัวโยนลงกระเป๋าสะพายไปด้วย

“ไม่ต้องรีบหรอก ฉันก็รออยู่บ้านพักนี่ล่ะ สบายๆ ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว เข้าเว็บดูของแต่งบ้านเพิ่มไปเรื่อย ไม่ได้มาตั้งนาน มาเห็นอีกทีเหมือนมันยังขาดอะไรไป”

“โอเคค่ะ แต่ไม่รีบไม่ได้หรอก ฉันกลัวผู้ช่วยคุณจะตบเอา เธอรอหลายนาทีแล้ว” แซมเดินย้อนมาแง้มม่านหน้าต่างแอบดูท่าทีแอนนา ตามคาด แอนนาไม่ได้นั่งในรถ แต่ยืนตบเท้ารอให้รู้ว่ารออยู่นะยะ แซมส่ายหน้าแต่ก็อมยิ้มน้อยๆ

“เจอกันนะคะ”

“โอเคค่ะ เจอกัน”