หรือจะมีใครถูกลืม 4

เวลาผ่านไปราว 20 นาที แซมไม่ได้พูดหรือกระดิกตัวทำอะไรในรถอีกหลังจากถูกแอนนาหลอกด่าที่เธอลดกระจกข้างลง จริงๆ แซมก็ทำไม่ถูกเท่าไหร่ล่ะ เธอรู้ตัว เธอควรขออนุญาตเจ้าของรถก่อนจะทำอะไร จริงๆ ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ก็ไม่สมควร ตอนนี้แซมคิดว่าก็ดีแล้วที่ขอโทษแอนนาไป ถึงจะเป็นการขอโทษแบบประชดแต่ก็ถือว่าขอโทษแล้ว

รถของแอนนาเลียบจอดหน้ารั้วไม้ของบ้านหลังหนึ่ง แซมมองเข้าไปข้างใน แต่ยังไม่เห็นแคลร์อยู่ตรงไหนเลย

“ถึงแล้วเหรอคะ” แซมถามเพราะไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกไหมที่แอนนาบอกว่าแคลร์ซื้อบ้านไว้ที่เวสต์วู้ด แอนนาไม่ตอบ แต่มองหน้าแซมตามสไตล์

“ก็ฉันไม่เคยมาไง ก็เลยไม่รู้ว่าหลังนี้รึเปล่า” แซมพูดต่อหลังจากแอนนาไม่พูดอะไรจนเธอเริ่มโมโห

“รอฉันเดี๋ยว” แอนนาตอบแล้วลงจากรถเดินเข้าประตูเล็กข้างรั้วไป ตอนนี้แซมอยากจะบ้า เธอต่อสายหาแคลร์ทันที ... แคลร์ไม่รับ แล้วตกลงนี่บ้านใคร บ้านแคลร์ บ้านแอนนา หรือบ้านแม่ใคร! มือถือของแซมดังขึ้น แคลร์โทรกลับมาแล้ว

“ฮัลโหล”

“จ้ะ ว่าไง ตะกี้รับไม่ทัน”

“เอ่อ ฉันไม่รู้จะบอกยังไง แต่ผู้ช่วยคุณดูไม่พอใจฉันมากนะคะ เขา เอ้ย เธอพูดจากับฉันไม่ดีเท่าไหร่เลย นี่ก็ให้ฉันรอหน้าบ้านใครก็ไม่รู้ จะเข้าไปด้วยก็ไม่รู้บ้านคุณรึเปล่า คุณบังคับเธอมารับฉันโดยไม่เต็มใจรึเปล่าคะ จริงๆ ให้ฉันไปหาเองที่สตูดิโอเหมือนทุกครั้งก็ได้” แซมบอกกับแคลร์ถึงพฤติกรรมไม่น่าชื่นชมของแอนนา จริงๆ แซมอยากจะโวยวายให้มากกว่านี้ แค่พอได้ยินเสียงแคลร์ เธอกลับรู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก แซมเป็นอย่างนี้บ่อยๆ เธออ่อนไหว ใจไม่แข็ง ยิ่งกับคนที่เธอไม่เคยรู้สึกแย่ๆ ด้วย กับคนที่เธอมีแต่ความรู้สึกดีๆ ให้ไม่ว่าจะรูปแบบไหน เธอจะเกรงใจคนเหล่านั้น แซมมักแบกรับความรู้สึกของคนอื่นเอาไว้เอง ทึกทักเอาว่าเป็นหน้าที่ที่เธอต้องรักษาน้ำใจพวกเขา ต้องไม่ทำใครเสียใจหรือรู้สึกแย่ แม้ว่าหลายๆ ครั้งเธอต้องเจ็บปวด ในมุมนี้แซมเข้าใจตัวเองผิดไปมาก เธอคิดว่าเธอเข้มแข็ง คิดว่ารับไหวกับหลายสิ่งหลายอย่างที่บางครั้งก็ประเดประดังกันเข้ามา ยิ่งแล้วใหญ่เวลาที่ต้นทุนจิตใจมีความสับสนอลหม่านอยู่ลึกๆ แซมรอฟังว่าแคลร์จะว่ายังไง

“งั้นเหรอ เอ๋ ไหงเป็นงั้นล่ะ” น้ำเสียงของแคลร์ฟังดูแปลกใจพอสมควร เหมือนว่าปกติแล้วแอนนาเป็นคนดีมีอัธยาศัย เหมือนว่าแอนนาไม่เคยเป็นอย่างนี้กับใครคนไหนเลย แล้วทำไมแอนนาต้องมาเป็นกับเธอด้วย เธอไปเหยียบเท้าหล่อนเข้าเมื่อไหร่กัน

“ไม่รู้เหมือนกันสิคะ ว่าแต่ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันต้องไปเจอคุณที่บ้านหรือที่สตูดิโอ บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าถามจากแอนนาตอนนี้เลย” แซมหันกลับไปเห็นแอนนาเดินออกมาพอดี

“อ้อ แอนนาออกมาแล้วล่ะ คุณจะคุยกับเธอไหม” แซมบอกกับแคลร์เมื่อเห็นแอนนาเดินกลับออกมาจากบ้านหลังนั้น

“อย่าเลยค่ะ ไม่ต้องบอกเธอด้วยนะว่าคุณโทรหาฉัน เดี๋ยวแอนนานึกว่าคุณมาฟ้องอะไรจะยิ่งไม่พอใจ เดี๋ยวฉันจัดการให้ทีหลังค่ะ”

“ค่ะๆ งั้นเดี๋ยวเจอกัน” แซมวางสาย สรุปก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าจะไปเจอแคลร์ที่บ้านหรือสตูดิโอ แอนนาเดินกลับขึ้นรถมาอย่างอารมณ์ดี เธอไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยตั้งแต่ออกจากอะพาร์ทเมนต์ของแซม แซมหย่อนโทรศัพท์มือถือลงช่องข้างกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนตัก

“คุณแม่โทรมาเหรอคะ” แอนนาถาม แซมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมนังนี่มันกวนประสาทอย่างนี้! เห็นคนเพิ่งเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แค่ถามว่าใครโทรมาก็ว่าหยาบคายแล้วสำหรับคนไม่สนิทกัน นี่ดันถามว่าแม่เธอโทรมารึเปล่า นังงูพิษนี่ไม่อยากได้คำตอบหรอก มันอยากจะแกล้งเธอให้อารมณ์เสียเล่นเท่านั้นล่ะ

“หรือว่าพ่อ” ... หล่อนยังถามต่อ แซมทนไม่ไหวแล้ว

“คุณ... จอดรถ เดี๋ยวฉันหารถไปต่อเอง ถึงจะไม่รู้ว่าแคลร์มีบ้านที่นี่แต่ฉันมีเบอร์ติดต่อ จะแคนเซิลงานถ่ายเลยก็เรื่องของฉันกับเจ้านายคุณ ไม่เกี่ยวกับคุณแล้วนะ ไม่พอใจอะไรก็ไปบอกเจ้านายคุณโน่น ฉันไม่รู้เรื่อง เช้าๆ อากาศดีแท้ๆ” แซมระเบิดอามณ์ออกมาแบบไม่ต้องไว้หน้าอะไรกันแล้ว แอนนาไม่จอด เธอขับต่อไปเหมือนแซมไม่ได้นั่งอยู่ด้วย รถของแอนนาแล่นเร็วขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แซมใช้หางตามองแอนนาอย่างไม่ให้เกียรติ แล้วหันกลับมามองทางข้างหน้า เธอกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อยพอให้ได้ระบายด้วยท่าทาง แต่อารมณ์น่ะเสียไปแล้วจริงๆ เธออยากจะไปให้ถึงเร็วๆ อยากลงจากรถคันนี้ อยากไปเจอเพื่อนเก่า ทำงาน รับเงิน วันนี้จะได้จบๆ ไปซะ