หรือจะมีใครถูกลืม 5

ช่วงเช้าของวันยังไม่ทันวาย แซมกลับอยากให้ถึงเวลาตะวันตกดิน อยากเห็นดวงจันทร์สีเหลืองตัดสีท้องฟ้ามืดๆ เธอชอบเวลากลางคืน มันสุขใจบอกไม่ถูก มันสงบทั้งที่บางครั้งสรรพเสียงก็ยังเซ็งแซ่ มันรู้สึกสงัด ทั้งที่บ่อยๆ รอบข้างก็โหวกเหวกไม่ต่างกับกลางวัน จริงสิ แซมเคยชอบช่วงกลางคืนออกจะตายไป แต่หมู่นี้ กลางคืนกลับกลายเป็นความอึดอัด เป็นความว่างเปล่าที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน แซมนั่งกอดกระเป๋าสะพายระหว่างที่โดยสารรถปีศาจของนังบ้าจากนรกต่อไปอย่างจำใจ

รถของแอนนาเลี้ยวผ่านประตูรั้วที่เปิดรอไว้เข้ามาจอดตรงทางรถหน้าบ้านสีครีมเบจ หลังคาจั่วทรงสูงสไตล์นอร์ดิค วงกบบานประตูหน้าต่างทุกชิ้นเป็นสีดำ มองไกลๆ ยังไม่เห็นว่าใช้วัสดุประเภทไหน แต่มันโดดเด่นสะดุดตา สมกับเป็นรสนิยมของศิลปิน เธอคิดเสมอว่าสิ่งต่างๆ ในชีวิตของใครคนหนึ่งมักจะเชื่อมโยงและสื่อถึงเจ้าตัว แม้มันจะบอกอะไรไม่ได้ทั้งหมดก็ตาม แคลร์เป็นช่างภาพที่มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ ในความรู้สึกของแซม บรรดาช่างภาพจะมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ต่างกันคือพื้นฐานและเทคนิคต่างๆ แต่อีกสิ่งที่แต่ละคนมีมากน้อยแตกต่างกันอย่างมากคือสไตล์ เป็นแนวทางที่ชี้ถึงความเป็นปัจเจกของแต่ละคนโดยแท้จริง ทุกครั้งหลังเสร็จงาน แซมมักได้ดูผลงานที่เธอกับพวกเขาร่วมกันปั้นแต่งขึ้น เธอมองดูภาพตัวเองบนจอคอมพิวเตอร์อย่างปลาบปลื้มดื่มด่ำ มันไม่เหมือนการถ่ายภาพเล่นกับครอบครัวเพื่อนฝูง ไม่เหมือนการเก็บภาพความทรงจำเป็นที่ระลึกทั่วไป ทุกๆ งานของแคลร์ แซมสัมผัสได้ถึงเจตนารมณ์เพื่อสื่อความของช่างภาพแต่ละคน ซึ่งแซมก็ทำได้ดี เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสะพานเชื่อม เป็นสื่อกลางส่งผ่านอะไรสักอย่างจากศิลปินถึงผู้เสพผลงานให้ได้เห็นได้เข้าใจ แซมถึงได้รักงานนี้เพราะมันไม่ใช่แค่การโพสท่าทำหน้าสวยอย่างที่บางคนมองอาชีพนี้อย่างดูแคลน แต่มันคือศิลปะที่ต้องอาศัยทั้งตัวศิลปินและผืนผ้าใบมีชีวิตเช่นตัวเธอ แซมยังใช้สายตาชื่นชมโครงสร้างภายนอกของตัวบ้านระหว่างก้าวลงจากรถ เธอปิดประตูรถของแอนนาโดยไม่ละสายตาจากตัวบ้านเลย

แอนนาเดินผ่านเธอไปที่ประตูหน้าบ้าน กดกริ่ง แล้วถอยมายืนรอ แซมชอบบ้านหลังนี้มาก เธออยากเข้าไปเห็นข้างในจะแย่แล้ว แทบลืมไปเลยว่าวันนี้คือการมาทำงาน อารมณ์เสียๆ เมื่อสักครู่ตอนนี้หายไปเกือบหมด แต่ยังไม่หมดเสียทีเดียวเพราะแอนนายังคงวนเวียนให้เห็นหน้าอยู่ ไม่ถึงสองนาทีประตูก็เปิดออก แคลร์ประทับรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างที่ทำเสมอมาเวลาทักทายใครๆ

“สวัสดีค่ะแซม เข้ามาเลยค่ะ” แคลร์เปิดประตูแล้วเชิญทุกคนเข้าข้างในทันที

“ทำตัวตามสบายนะ นั่งพักคุยกันให้หายเหนื่อยก่อน เดี๋ยวฉันเอาพายบลูเบอร์รีมาให้ แต่เป็นแบบสำเร็จรูปนะอย่าคาดหวังมาก ฉันทำไม่เป็นหรอก เดี๋ยวชงเครื่องดื่มอุ่นๆ ให้เลย รอแป๊บเดียว” แคลร์ต้อนรับทั้งคู่อย่างดิบดี จุดนี้แซมก็ยังประหลาดใจอีกหนว่าแคลร์จะต้อนรับแอนนาด้วยทำไมในเมื่อแอนนาเป็นผู้ช่วย แซมเท่านั้นที่เป็นแขก เธอเดินตามแคลร์เข้าไปอย่างไม่รีรอ แค่ก้าวแรกสู่ตัวบ้าน แซมก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ แล้ว ไม่ใช่เพราะอากาศแต่เป็นบรรยากาศของบ้านนี้ ช่างพอเหมาะพอเจาะจริงๆ กับวันที่เธอคิดขำๆ ว่าอยากย้ายที่อยู่ แล้วดันมาเจอบ้านในฝันที่ไม่เคยจะฝันถึงมาก่อนเลย แซมค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้รับแขก เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างเป็นของใหม่ แม้จะรู้โดยอ้อมจากแอนนาว่าซื้อที่นี่ไว้นานแล้ว ไม่รู้แคลร์จะตกแต่งอะไรเพิ่มเติมตอนเธอบอกว่ากำลังเข้าเว็บดู เพราะในความรู้สึกของแซม มันพอดีไปหมดแล้วในตอนนี้

แอนนาถือกระเป๋าเดินหายเข้าไปด้านใน คงจะไปห้องน้ำหรือไปทำบ้าอะไรที่แซมไม่อยากจะสนใจ ตอนนี้เธอใช้สายตาเก็บรายละเอียดในตัวบ้าน มันอบอุ่นไปทุกมุม น่ามองไปทุกองค์ประกอบ

“ชอบเหรอคะ”

แซมอยากจะตอบคำถามนี้อย่างเต็มอกเต็มใจ อยากจะชื่นชมให้เต็มปากและแสดงความรู้สึกให้เต็มที่ หากคำถามนี้ไม่ได้ออกจากปากแอนนาซึ่งโผล่มาเงียบๆ แบบที่แซมไม่ทันตั้งตัว

“คงงั้น” แซมเอ่ยปากโดยไม่ได้มองหน้าคนถาม

“หึ” แอนนาพ่นลมออกทางจมูก ไม่ต้องหันมองก็รู้ว่าสีหน้าของแอนนาตอนนี้จะเย้ยหยันกันแค่ไหน แค่เสียงยังฟังดูเสียดสีได้ขนาดนี้ แคลร์เดินออกมาพร้อมเครื่องดื่มบนถาด แซมลุกขึ้นรับมันจากเธอ บนถาดเป็นถ้วยกาแฟเซรามิคสีขาวขนาดทั่วไปสามใบ แต่เครื่องดื่มที่อยู่ข้างในนี่สิ แซมเดาไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร

“เอ๊ะนี่...” แซมเบิกตากว้างมองแคลร์ ทำหน้าตาสงสัยให้แคลร์เตรียมคำตอบ

“ฮะๆ แปลกใจล่ะสิ ลองจิบดูๆ พายน่ะของสำเร็จรูปแต่เครื่องดื่มฉันชงเอง อภินันทนาการจากการเดินทางเมื่อเดือนที่แล้ว” แคลร์ยกถ้วยขึ้นดื่มคนแรก ท่าทางน่าอร่อยมาก

“คุณไปไหนมาหรือคะเดือนที่แล้ว” แซมชวนคุยต่อ พลางยกถ้วยขึ้นมาถือไว้

“ชิมก่อนค่อยชวนคุย แล้วทายซิว่าอะไร” แคลร์ยังยอกย้อนไม่ตอบคำถาม แซมยกถ้วยเครื่องดื่มขึ้นลองจิบดูด้วยท่วงท่าสง่างามโดยธรรมชาติ แม้จะอยู่ในชุดเสื้อยืดและไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน

“หืมม์ นี่คุณชงเนยให้ฉันดื่มเหรอ” แซมทำหน้าตาเหยเก แอนนาหัวเราะ แคลร์ยิ้มออกมา

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ก็นึกแล้วล่ะว่าต้องบอกแบบนี้ เหมือนฉันเลยล่ะตอนที่ได้ลองครั้งแรก” แคลร์หันมาสบตากับแอนนาแล้วหัวเราะกันเบาๆ พวกเธอไม่ได้แกล้งแซม แต่ตัวแคลร์เองตอนได้ลองดื่มมันครั้งแรกก็พูดคำเดียวกับที่แซมพูด แซมมองดูแอนนาดื่มเครื่องดื่มอย่างสงบเสงี่ยม เธอดูไม่เห็นจะมึนตึงเหมือนเมื่อก่อนหน้ากี้เลย เครื่องดื่มช่วยให้เธอผ่อนคลายลงเสียล่ะมั้ง แต่เอาจริงๆ ในใจแซมคิดว่าแอนนาคงตลบตะแลงเก่งมากกว่า ก็แซมเป็นแขกของเจ้านายเธอนี่นา จะมาทำยโสใส่ให้แคลร์เห็นได้เหรอ

“เดือนที่แล้วฉันไปต่างประเทศมา นี่ชาทิเบตค่ะ เฉลยให้” แคลร์บอกแซม เธอยกถ้วยชูขึ้นระดับสายตา แซมฟังแล้วก็ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่ เพราะนั่นช่างเป็นชาที่รสชาติเหมือนเนยมาก เนยเหลวๆ เอาไปตั้งไฟให้ร้อนจนละลายหมดแล้วผสมน้ำพอจางๆ ก่อนใส่นมนิดหนึ่ง หน้าตาเหมือนมีผักอะไรเขียวๆ ชิ้นเล็กๆ ด้วย อี๋... ชาอะไรก็ไม่รู้ แซมคิดในใจ

“รสชาติแปลกดีค่ะ ทิเบตนี่อยู่ในจีนใช่ไหม” แซมถามทั้งที่ก็พอรู้

“จีนปกครองค่ะ แต่เก็บเรื่องประวัติศาสตร์การเมืองโลกไว้เล่าให้ลูกฟังตอนเขาถามเถอะ” แคลร์วางถ้วยลงแล้วคุยกับแซมต่อ ฉันไม่ได้ไปทิเบตนะ แต่ไปอินเดียมา มีชุมชนทิเบตอยู่ในเมืองธรรมศาลาที่อินเดีย บรรยากาศนี่นึกว่าอยู่ทิเบตเลยล่ะค่ะ ทั้งวัดทั้งอารามอะไรใหญ่โตโอ่อ่า เดินไปไหนมีแต่คนนับลูกประคำกัน แต่นักบวชที่นี่นั่งดื่มชากาแฟกันตามร้านเป็นปกตินะ ชาวทิเบตที่ลี้ภัยไปก็ได้ดิบได้ดี เจ้าของโรงแรมที่ฉันพักก็เป็นชาวทิเบต ลูกสาวเขาเก่งมากเชียวค่ะ คุณพ่อเธอส่งเรียนถึงฝรั่งเศส พูดคล่องทั้งอังกฤษและฝรั่งเศสเลย จบการโรงแรมมาก็มาบริหารธุรกิจที่บ้านต่อ ปลื้มใจแทน” แคลร์ยิ้ม