หรือจะมีใครถูกลืม 6

แซมจิบชาไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว แคลร์เล่าเรื่องสนุกและบรรยายถึงสิ่งต่างๆ ได้เห็นภาพ เธอยังเดินทางเก่งอีกด้วยในความรู้สึกของแซม ทุกครั้งที่มีนัดถ่ายภาพ แคลร์จะต้องมีเรื่องราวจากที่นั่นที่นี่มาเล่าต่อให้แซมฟัง คงเพราะแคลร์เกิดมามีพร้อม ถึงได้อยากสัมผัสชีวิตผู้คนต่างถิ่นต่างที่ ทั้งสองรู้จักกันจากการทำงาน แต่ความเข้ากันได้และวัยที่ไล่เลี่ยกันทำให้พวกเธอเหมือนเพื่อนกันกลายๆ แต่นานๆ จะได้พบหน้ากันสักหนผ่านการนัดถ่ายแบบ พวกเธอจึงไม่เคยได้ใช้เวลาด้วยกันจริงๆ จังๆ บางครั้งแซมก็วางตัวไม่ค่อยถูก แคลร์กับแซมจะค่อยๆ ดูเหมือนเพื่อนกันหลังจากเจอหน้ากันแล้วสักพักเมื่อบทสนทนาเริ่มลื่นไหล แต่เพื่อนที่ไหนจะทักทายกันอย่างเป็นทางการทุกครั้ง หรืออาจเป็นแซมฝ่ายเดียวก็ได้ที่ยังเกรงใจแคลร์เพราะจะว่าไปแล้วแคลร์คือผู้ว่าจ้าง

แซมฟังแคลร์เล่าเรื่องชุมชนทิเบตให้ฟังอย่างเพลิดเพลิน มีแอนนานั่งลอยหน้าเป็นหอกข้างแคร่อยู่ใกล้ๆ ทริปนั้นแอนนาก็ไปกับแคลร์ด้วย ในอัลบั้มภาพที่แคลร์นำมาอวดมีแอนนาหน้าระรื่นอยู่อย่างสะเหล่อ แม่นั่นไม่ไปไหนเสียที แซมเริ่มรำคาญอีกแล้ว เมื่ออารมณ์ของทุกฝ่ายกำลังได้ที่ แคลร์จึงชวนแซมแต่งหน้าทำผมและเปลี่ยนเสื้อผ้า

แคลร์ใช้ชั้นล่างทั้งชั้นของบ้านเพดานสูง และชั้นสองที่มีลักษณะเป็นชั้นลอยเพดานร่วม ดัดแปลงเป็นสตูดิโอ เธอเก่งทีเดียว แซมทำงานนี้มาหลายปี แต่ยังไม่เคยเห็นใครใช้สตูดิโอที่เปิดรับแสงธรรมชาติเข้ามามากๆ แบบนี้ ในฐานะนางแบบที่มักจะเช็คดูเครื่องสำอางบนใบหน้าวันละหลายหน แซมบอกเลยว่าแสงธรรมชาตินี่ล่ะ โหดร้ายกับสภาพผิวที่แท้จริงของผู้หญิงที่สุด

“ไม่ใช้ไฟสตูฯ เหรอคะแคลร์” แซมถามเธอจากที่นั่งบนเคาน์เตอร์ มีช่างกำลังไดร์ผมให้อยู่

“วันนี้อยากได้แสงธรรมชาติ คุณไม่ต้องห่วงนะ ออสซีเมนเดียสเขาเก่งมาก พริบตาเดียวรูขุมขนหายเรียบเลยล่ะ รอยใต้ตาคล้ำๆ นั่นด้วย วันนี้อยากได้แบบธรรมชาติ ฉันคิดชื่อเซ็ทโฟโตชูทวันนี้ไว้แล้ว เดี๋ยวจะบอก” ออสซีหรือออสซีเมนเดียสคนนั้นชะโงกหน้ามายิ้มให้แซม แซมอึ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินชื่อของเขา ไม่ใช่ว่ามันเชยหรือน่าหัวเราะอะไร แต่ผู้ชายคนนี้ต้องพิเศษแน่ อย่างน้อยๆ พ่อแม่ของเขาก็มีกึ๋นมากพอจะไม่ตั้งชื่อโหลๆ ให้ลูกอย่างชื่อเอียนหรือแอนนา

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สาวๆ ทำงานกันอย่างสนุกสนานทุ่มเท แซมที่เมื่อคืนดูครุ่นคิด เหนื่อยหน่าย วันนี้กลับสดใส พลังงานเต็มเปี่ยมพร้อมลุย แคลร์กดชัตเตอร์รัวๆ เธอยกศีรษะขึ้นจากหน้ากล้องที่ล็อคอยู่กับขาตั้ง แซมดูดีทั้งตัวจริงและหลังเลนส์ หลายคนอาจจะสวย น่ารัก แต่แซมมีเสน่ห์เหลือเกินจริงๆ

“แซม”

“คะ”

“ทำไมคุณไม่มีแฟนล่ะ”

“....” แซมไม่มีคำตอบให้แคลร์ แม้จะไม่หลงเงาตัวเองในกระจกเหมือนใครหลายคน แต่แซมก็ไม่ปฏิเสธว่าคนที่ดูดี อาจมีโอกาสมากกว่าในการสร้างความประทับใจแรกเห็น แซมยักไหล่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้แบบที่เธอทำบ่อยๆ เวลาไม่รู้จะพูดอะไร แคลร์อมยิ้มแล้วถ่ายภาพต่อ ทุกคนอยู่ที่นั่นจนบ่ายแก่จวนเจียนเวลาเย็นเต็มที

“จริงไหมที่เขาว่านางแบบไม่กินอะไร” ออสซีถามแซมหลังจากแคลร์ถ่ายภาพเสร็จ

“อุ้ย ตกใจหมดเลยค่ะ” แซมสะดุ้งเล็กน้อย จู่ๆ ออสซีก็โพล่งถามตอนเธอพยายามรวบชายกระโปรงกรุยกราย เตรียมจะเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดเดิมที่ใส่มา

“กินสิคะ ใครว่าไม่กิน แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่กล้ากินกันเยอะหรอก เสียเปรียบ” คำตอบจากแซมทำให้ออสซีทำหน้าตาสงสัย เขาช่วยแซมรวบชายกระโปรงเมื่อวางกล้องไว้กับที่ดีแล้ว

“เสียเปรียบยังไงเหรอครับ” ออสซีเพ่งดูรายละเอียดของผ้ากระโปรงจุดที่เขาเป็นคนกลัดเข็มกลัดเอาไว้ให้เข้าทรงตั้งแต่ก่อนแคลร์จะกดชัตเตอร์ เขาจัดแจงปลดมันออกอย่างเบามือ แซมเพิ่งได้สังเกตชัดๆ ว่าเครื่องหน้าเขาดูเด็กมาก จะขัดตาก็แต่หนวดเคราที่อำพรางความอ่อนเยาว์เอาไว้เท่านั้น  

“ก็วันไหนที่กินน้อยๆ อีกวันฉันจะรู้สึกสวยเป็นพิเศษ หน้าท้องจะแบนราบดีโดยไม่ต้องแขม่ว โครงหน้าจะชัดขึ้น ไม่รู้คิดไปเองไหม อาจจะฟังดูไม่ค่อยดีนะ แต่พวกเราเป็นกันอย่างนี้จริงๆ ฉะนั้นใครกินมาก ก็จะเสียเปรียบ เพราะความสวยเราจะน้อยลงและไม่ค่อยสดชื่น เสียแรงไปกับการย่อย แค่ฉันคนเดียวนะ คนอื่นไม่รู้สิ”

ออสซีหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ทฤษฎีเฉพาะกิจของเธอช่างน่าคิดตามนัก เขาปล่อยให้แซมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับ แซมถือของเดินหันหลังไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอหันกลับมามองออสซีแว้บหนึ่ง เขายังมองเธออยู่

“อะแฮ่ม” ออสซีหันมามองตามเสียงกระแอม

“นึกว่าหล่อนเป็นผู้ชายรึไง” แอนนาถาม

“บ้าเหรอ แต่เธอเคยเห็นใครสวยขนาดนี้ไหมล่ะ แถมยังไม่ทำตัวน่าเบื่อเหมือนพวกเลอเลิศทั้งหลายแหล่ ดูเธอทั้งเท่และไร้เดียงสาในเวลาเดียวกันเลยนะ เคยเจอเหรอแบบนี้”

“ไม่เคย นั่นล่ะประเด็น ฉันว่ายัยนี่น่ากลัว” แอนนานั่งลงตรงเคาน์เตอร์ไม่ไกลจากบริเวณฉากที่เซ็ทไฟไว้

“ยังไงกัน” แอนนาและออสซีเริ่มแลกเปลี่ยนความเห็นกัน ออสซีไม่รู้ตัวว่าเขาดูไม่เหมือนเกย์ซึ่งก็ไม่แปลก เขาแค่ชอบผู้ชาย แต่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง เขาก็คือผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สามารถจะรักผู้หญิงอย่างคนรักได้เท่านั้นเอง

“ไม่รู้สิ ฉันว่าแซมเป็นคนเดายาก ขนาดฉันผ่านโลกมาโชกโชนตั้งแต่สมัยยังหนุ่มทั้งแท่ง จนตอนนี้มีคัพบีเป็นของตัวเองแล้วนะ ยังรู้สึกว่าแซมดูลึกลับยังไงไม่รู้ ปกติฉันอ่านคนเก่งออกจะตายแต่กลับอ่านยัยนี่ไม่ออกเลย”

แซมเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามา แซมมองดูออสซีและแอนนาที่มีพิรุธทะแม่งๆ ท่าทางของพวกเขาบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังนินทาใครอยู่ซึ่งก็น่าจะเป็นแซม แต่แซมก็ไม่ได้แคร์ เธอเจอมาจนชินแล้ว

“แคลร์คะ ฉันกลับก่อนนะ ค่าตอบแทนค่อยว่ากัน วันนี้เหนื่อยมาก อยากรีบกลับไปพักผ่อนน่ะค่ะ” แซมเดินผ่านแอนนาและออสซีไปบอกลาแคลร์ทั้งที่จริงเธอยังอยากคุยกับแคลร์เรื่องแบบบ้าน แต่คงไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังยังทัน เธอหมดพลังไปกับงานหมดแล้ว ไว้ปรึกษาซูก่อนก็ได้ ซู... จริงสิ

“ได้เลยๆ อีกหลายอาทิตย์ฉันถึงกลับซานตาบาร์บาบารา ช่วงนี้ก็อยู่ที่นี่ล่ะ ไว้มาดูภาพรีทัชนะ” แซมพยักหน้าอมยิ้มรับ แต่ในใจคิดไว้ว่าคงไม่มาหรอก มันไม่จำเป็น งานเธอเสร็จแล้วเหลือแค่รับค่าจ้างที่แคลร์จะจ่ายเป็นเช็คเหมือนทุกครั้ง หากจะมาคงถือว่ามาเที่ยวหาพูดคุยกับเพื่อน และหากเป็นไปได้ วันนั้นจะต้องไม่มีแอนนา แต่ตอนนี้เธออยากกลับแล้ว วันนี้จะได้จบไปเสียที

“แอนนา วานไปส่งแซมที่บ้านทีนะคะ ฉันต้องเก็บงานต่อ” แอนนาทำหน้าบูดอีกหน แซมก็ปฏิเสธไม่ทันแล้ว แคลร์เดินหันหลังเข้าครัวไปตั้งแต่ยังไม่สิ้นเสียงของเธอเอง เวรตะไล แซมคิดดังๆ ในใจ วันนี้มันจบยากจบเย็นจริงๆ เธอน่าจะยืนกรานขับรถของตัวเองตามรถแอนนามาแต่แรก ก็อย่างว่า ใครจะไปรู้ล่ะว่าแอนนาจะโรคจิตขนาดนี้ เธอร่ำลาออสซีอย่างเหนื่อยอ่อน คงต้องเตรียมใจรับคำเหน็บแนมแซมแซะจากแอนนาอีกยกใหญ่ๆ

ทันทีที่รถของแอนนาซึ่งแซมนั่งอยู่ด้วยนั้นแล่นพ้นรั้วบ้านแคลร์ แซมก็ใจเต้นขึ้นมาอีกอย่างไร้สาเหตุ แล้วนี่เธอจะทำยังไง แซมเหลือบมองหน้าแอนนาแว้บหนึ่ง ยัยนั่นเหลือบมองเธอเช่นกัน เธอเป็นอะไรไปอีกนี่ เพราะความเครียดหรือ หรือแค่เพราะเธอคิดถึงซูแค่เสี้ยววินาทีนั้น โธ่... แซม