บทที่ 2

“เจ้าขา~”

“อื้อ ว่าไงคะนิ้ง”

“เมื่อคืนเป็นไง”​

“หืม เมื่อคืนเหรอ? ก็ดีนะ เสียดายสนามเปิดแค่อาทิตย์ละครั้งไม่งั้นเราคงสบายเลยถ้าได้ทำงานที่เดียว”

“แหม~ ยิ้มขนาดนี้แสดงว่าทิปหนักมากแน่ ๆ แล้วเจอหล่อ ๆ แซบ ๆ บ้างไหม”

“ก็...มีเยอะนะนิ้ง ที่จริงหาคนไม่หล่อไม่ค่อยเจอเลย คนหน้าตาดีเต็มไปหมด”

“หูย~ ดีอ่ะ อยากทำบ้างพาไปสมัครหน่อย เผื่อได้เนื้อคู่ในสนามแข่งรถ”

“ไม่ต้องเลย คนหล่อแต่เจ้าชู้ กินเหล้าเมายาเล่นการพนันมันดีที่ไหน นิ้งชอบแบบนั้นเหรอ”

“หล่อ รวย แซบ ใครไม่ชอบล่ะเจ้าขา ใคร ๆ ก็อยากมีแฟนหล่อกันทั้งนั้น” คะนิ้งพูดแล้วก็ทำหน้าเพ้อฝันฉันเลยส่ายหน้าเบา ๆ

“เรานี่แหละที่ไม่ชอบ” ฉันตอบเพื่อนสนิทของฉันเองแล้วสนใจอาหารในจานต่อ

“ดีออกจะได้สบายไง ยิ่งสวย ๆ แบบเจ้าขาหาแฟนหล่อรวยได้สบายอยู่จะไม่ต้องลำบาก สนใจไหมล่ะจ้ะคนสวยของนิ้ง”

“ไม่ดีกว่า ยืนด้วยลำแข้งตัวเองสบายใจจะตาย แฟนไม่ใช่พ่อแม่จะไปเอาเงินเขามาใช้ทำไม”ฉันขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่คะนิ้งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรเพราะต่างคนก็ต่างความคิด แต่ถ้าถามว่าคะนิ้งอยากมีแฟนรวยจะได้สบายอย่างที่พูดรึเปล่าฉันก็มั่นใจว่าเพื่อนฉันไม่ได้เป็นคนประเภทที่ต้องการอาศัยจมูกคนอื่นหายใจแน่นอน

“จ้า~ แต่ระวังนะเจ้าขาได้ข่าวว่าเจ้าของสนามหล่อแถมเจ้าชู้มาก”

“ไม่มีทางหรอกจ้ะเขามีแฟนแล้วชื่อพี่พัดลม สวยมากแล้วท่าทางเขาก็รักแฟนมาก~ หมดห่วงได้เลยค่ะคะนิ้ง”

“ก็ไม่แน่ผู้ชายเคยเจ้าชู้ไว้ใจไม่ได้หรอกระวังตัวหน่อย ไม่ใช่แค่เจ้าของสนามนะเพื่อน ๆ เขาก็ต้องระวังให้ดีได้ข่าวว่ากลุ่มนี้ไม่ธรรมดา”

“อื้อ แต่ไม่มีใครมาสนใจเราหรอกนิ้ง ใครจะมาสนใจเด็กเสิร์ฟ แต่ละคนในโซนนั้นไฮโซสวย ๆ ทั้งนั้นเลยนะ” ฉันยิ้มให้คะนิ้ง เพื่อนสนิทที่เป็นเหมือนเพื่อน พี่ แม่เป็นคนที่คอยห่วงใยฉันเสมอ

“ไม่ต้องเจียมตัวเลยเจ้าขา หัดส่องกระจกดูหน้าตาตัวเองหน่อยว่าสวยแค่ไหน”

“ค่าคุณแม่ เจ้าขาจะจำคำสอนทุกคำของคุณแม่ให้ขึ้นใจนะคะ” ฉันรับคำพร้อมกับฉีกยิ้มให้คะนิ้งที่มองค้อนฉัน

“แต่ถ้ามีคนดี ๆ แบบพี่มิกซ์มาจีบแกต้องรีบคว้าไว้เลยนะ อิอิ”

“ใครเหรอ?” ฉันไม่ค่อยรู้จักใครหรอกค่ะถ้าในสนามก็รู้จักแค่พี่ ๆ พนักงาน คุณชัตเตอร์ พี่พัดลม พี่คูเปอร์ แค่นั้นนั่นแหละ อีกอย่างก็เพิ่งหลุดจากการทำงานในครัวไปเสิร์ฟในสนามเมื่อคืนนี้เองเลยไม่ค่อยรู้จักใคร

“เอ้า! ทำงานที่นั่นแต่ไม่รู้จักเพื่อนสนิทเจ้าของสนามได้ไง พี่มิกซ์อ่ะ พี่มิกซ์ที่เป็นประธานสโมสรนักศึกษาคนนั้นไงเจ้าขา~” คะนิ้งทำหน้าอึ้งใส่ฉันแล้วอธิบาย

“อ้อ พี่ประธานสโมสรคนนั้นน่ะเหรอ เหมือนเมื่อคืนเราจะเห็นเขารึเปล่านะ เห็นแว๊บ ๆ ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่าแค่คุ้น ๆ ว่าเหมือนคนในโปสเตอร์มหาลัยมั้งนะ”

“หล่อขนาดนั้นถ้าเห็นก็ต้องมั่นใจสิเจ้าขา หล่อทะลุเพดานเลยนะเจ้าขาจะมาพูดแค่ว่าแค่คุ้น ๆ เหมือนคนในโปสเตอร์ไม่ได้เพราะมันทำให้คุณค่าความหล่อของพี่เขาจะลดลงเจ้าขาเข้าใจไหม อย่างพี่มิกซ์ต้องหล่อตรึงตราตรึงใจเห็นที่ไหนก็จำได้สิ”

“ฮ่า ๆ ๆ นี่นิ้งซีเรียสเหรอ” ฉันมองหน้าคะนิ้งแล้วอดหัวเราะไม่ได้เพราะเพื่อนฉันทำหน้าหงิกหน้างอใส่แค่เพราะฉันพูดแค่นี้เอง ยัยเพื่อนบ้าคนหล่อชอบเป็นแบบนี้ประจำเลย

“ก็แกอ่ะทำไมไม่รู้จักคนหล่อ ๆ นี่ถ้าไม่ได้ทำงานที่นั่นแม้แต่พี่ชัตเตอร์ก็คงไม่รู้จักใช่ไหม”​

“นิ้งก็รู้ว่าเราไม่ได้มีเวลาไปรู้จักคนมากมายขนาดนั้น” ฉันยิ้มให้คะนิ้งเหมือนเดิมแต่คำพูดของฉันทำให้คะนิ้งค่อย ๆ หุบยิ้ม

“เฮ้อ! สงสารว่ะเจ้าขา ไหวไหม เหนื่อยเกินไปรึเปล่า” คะนิ้งถอนหายใจแล้วกุมมือฉันเอาไว้ก่อนจะบีบเบา ๆ ฉันที่ได้ยินคำนี้จากเพื่อนรักก็ได้แต่เม้มปากจนเป็นเส้นตรงแล้วพยักหน้าให้คะนิ้ง

“ไหว สบายมากเลยนิ้ง”

“...ไม่หรอก แกไม่ได้ไหวหรอกเจ้าขา แกเหนื่อย แกท้อ แกอยากร้องไห้ แต่แกแค่ไม่อยากระบายให้ฉันฟังแค่นั้นเอง” คะนิ้งมองหน้าฉัน จ้องแบบไม่หลบสายตาจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลุบตามองตักตัวเองแล้วก็เม้มปากมากกว่าเดิม

“ไม่ไหวใช่ไหมเจ้าขา ระบายกับฉันได้ตลอดนะทำไมต้องเก็บไว้คนเดียว”

“อื้อ แต่ต่อให้ไม่ไหวยังไงก็หยุดไม่ได้ไม่ใช่เหรอนิ้ง” ฉันยังมองตักของตัวเองแล้วตอบเพื่อนรักด้วยเสียงที่พยายามบังคับให้มันปกติ

“แม่เป็นยังไงบ้าง ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ”

“...เหมือนเดิม”

“สู้ ๆ นะเจ้าขา ขาดเหลืออะไรบอกฉัน ถึงฉันจะไม่ได้รวยมากแต่กับเพื่อนฉันก็พอจะช่วยเหลือได้นะ แกคือเพื่อนรักคนเดียวของฉันจำไว้” คะนิ้งบีบมือฉันอยู่ตลอดเวลา คำพูดและน้ำเสียงที่ห่วงใยทำให้ฉันอยากงอแงกอดใครสักคนบ้าง คะนิ้งคือหนึ่งในไม่กี่คนที่ห่วงใยฉัทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาด้วยความรวดเร็วจนหยดลงที่มือของคะนิ้งพอดี มันไหลเร็วจนแม้แต่ฉันเองยังห้ามไม่อยู่

“อื้อ ขอบคุณนะนิ้ง”

“ถ้าอยากร้องต่อก็ปล่อยให้มันไหลออกมา ไม่ต้องพยายามกลั้นเอาไว้ แกจะทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าคนเป็นล้านคนก็ได้ แต่แกต้องมีใครสักคนที่แกสามารถระบายความอึดอัดความเสียใจออกมาได้เข้าใจไหม ถ้าแกเห็นฉันเป็นเพื่อนรักของแกเหมือนที่ฉันเห็นแกเป็นเพื่อนรักแกก็ร้องออกมาให้หมดเจ้าขา ร้องออกมาระบายความทุกข์ที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ควรได้รับออกมาให้หมด”

“ฮึก! นิ้ง~ ฮื่อ ๆ ๆ” น้ำตาฉันไหลออกมาตั้งแต่คะนิ้งพูดได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ มันไหลทั้งที่ฉันเองก็เอาแต่ก้มหน้าจนคะนิ้งพูดจบฉันถึงได้เงยหน้ามองเพื่อนรักทั้งน้ำตาแล้วโผกอดคะนิ้งในทันที ความทุกข์ความเหนื่อยความอ่อนล้า ทุกความรู้สึกที่สะสมในตัวฉันยกเว้นความสุขมันแทบไม่เคยได้ระบายออกมาเลยจนวันนี้ที่ฉันขอปลดปล่อยมันออกมาบ้างเพราะมันหนักสำหรับชีวิตเด็กผู้หญิงที่เพิ่งอายุแค่ 20 ปี ต้องพบเจอจริง ๆ

ฉันร้องไห้โดยที่มีคะนิ้งคอยปลอบและคอยรับฟังความทุกข์ที่ฉันเลือกระบายแค่ 1 ใน 10 ให้เพื่อนฟัง จนเวลาผ่านไปพอสมควรฉันก็เริ่มดีขึ้น

“ดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหม” คะนิ้งยิ้มบาง ๆ มาให้ แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยฉันก็เลยเช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้า

“อื้อ ได้ระบายออกไปบ้างก็ดีเหมือนกันเนอะ”

“เห็นไหมล่ะ ถึงการระบายเป็นคำพูดหรือน้ำตาจะทำให้ปัญหาหมดไปไม่ได้ แต่มันก็ทำให้เราสบายใจได้ อาจจะไม่ได้มากมายแต่ก็ดีกว่ามันยังเต็มในใจเท่าเดิม ลดทอนมันลงบ้างนะแก”

“ขอบคุณนะนิ้ง”

“อื้อ ต่อไปเหนื่อย อึดอัด มีอะไรอย่าเก็บไว้ในใจ เพื่อนรักอยู่ตรงนี้ทั้งคนเข้าใจไหม”

“อื้อ”​ ฉันพยักหน้ารับแล้วก็เช็ดน้ำตาตัวเองต่อ รู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังขี้แยให้พี่สาวปลอบยังไงก็ไม่รู้

“แต่ถ้าจะให้ดีนะ สวย ๆ แบบนี้ถ้ามีผู้ชายดี ๆ รวย ๆ มาจีบก็รีบคว้านะคะ หาผัวรวยชีวิตจะได้สบาย~”

“ผู้ชายรวย ๆ เขาทำให้เรามีความสุขได้จริง ๆ เหรอนิ้ง” ฉันถามคะนิ้งแล้วก็มองเหม่อไปอีกทางหนึ่ง

“ก็...ดีกว่าลำบากมั้ง เห็นใคร ๆ ก็ชอบหาแฟนรวย ยิ่งสวย ๆ ก็ยิ่งคบแต่คนรวย แต่มันก็ไม่เสมอไปหรอกเนอะ ฉันก็แค่แซวเล่น ๆ อยากให้แกอารมณ์ดีอ่ะ อย่าคิดมากนะ”

“อื้อ ไม่ได้คิดมากหรอก แค่อยากรู้ว่าผู้ชายที่รวยมาก ๆ เขาจะรักผู้หญิงที่ฐานะด้อยกว่ามาก ๆ จริงรึเปล่า เพราะที่เคยเจอมาไม่เห็นมีเลย ไม่รักเลยแม้แต่ลูกของตัวเอง...” ฉันพูดจบก็โผกอดคะนิ้งอีกรอบ ครั้งนี้มีแค่น้ำตาที่ไหลออกมา คะนิ้งเองก็เงียบไปเหมือนกัน มีแค่มือของเพื่อนรักที่ลูบหลังปลอบฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันชื่อเจ้าขาค่ะ เรียนอยู่ปี 2 มหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐบาล ส่วนชีวิตของฉันถ้าจะให้เล่าก็คงต้องบอกว่ามันน้ำเน่าเหลือเกิน ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวฐานะกลาง ๆ ค่อนไปทางยากจน ไม่สิเรียกได้ว่ายากจนเลยก็ได้ ฉันอยู่กับแม่สองคน ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยรู้จักญาติพี่น้อง ไม่เคยรู้จักแม้แต่พ่อหรือชื่อของท่านเลยด้วยซ้ำ รู้แค่พ่อเป็นคนที่รวยมาก เป็นคนชื่อดังในสังคมไฮโซแตกต่างจากแม่ที่เป็นแค่พนักงานในบริษัทเล็ก ๆ

พ่อตามจีบแม่มาเป็นปีจนแม่ยอมคบเป็นแฟน แล้วก็พลาดมีฉันขึ้นมา แต่แม่ก็มารู้ความจริงว่าพ่อมีผู้หญิงอีกหลายคนไม่ได้มีแค่แม่คนเดียว ผู้หญิงทุกคนของพ่อสวยพอ ๆ กับแม่ ฐานะดีบ้างไม่ดีบ้างแต่นั่นไม่ได้สำคัญสำหรับพ่อ เพราะท่านพอใจแค่รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงที่ท่านควงทุกคน ท่านสนใจแค่นั้นจริง ๆ

แม่ตัดสินใจบอกเรื่องท้องเพราะแม่หวังว่าพ่อจะยอมเลิกรากับทุกคนแล้วหันมารับผิดชอบแม่กับฉัน สร้างครอบครัวไปพร้อมกับแม่ แต่สิ่งที่ได้รับคือเงินก้อนใหญ่เป็นค่าทำแท้งแล้วก็ค่าทำขวัญ แค่นั้นจริง ๆ ก่อนที่พ่อจะหายไปจากชีวิตของแม่ แต่หายไปแค่อาทิตย์เดียวแม่ก็เห็นข่าวบันเทิงว่าพ่อตามจีบดาราชื่อดังของยุคนั้น ตามจีบแล้วก็แสดงความรักจนคนอิจฉากันไปทั่ว พ่อไม่เคยมาหาแม่อีกเลยมีแค่ให้คนของท่านมาหาแม่แล้วก็ถามว่าจัดการเด็กในท้องเรียบร้อยรึยังเพราะท่านไม่อยากให้มีปัญหาภายหลัง แม่ถึงต้องหอบท้องพาฉันหนีไปอยู่ต่างจังหวัดเพราะกลัวท่านรู้ว่าฉันยังไม่ตาย แม่กลัวพ่อตามมาสั่งให้แม่ฆ่าลูกตัวเองอีกครั้ง

นี่ล่ะค่ะคือที่มาของคำถามที่ฉันถามคะนิ้ง ฉันไม่ได้ดูถูกหัวใจคนรวย ฉันไม่ได้เกลียดพวกเขา คนเราอาจจะไม่ได้นิสัยเหมือนกันทุกคน แต่บังเอิญว่าฉันดันได้รับประสบการณ์ตรงจากคนรวยที่เป็นผู้ให้กำเนิด คนรวยน่ะเขามีรักจริงอยู่แล้วล่ะค่ะ คนเราเกิดมาไม่ว่าจะรวยหรือจนก็ต้องมีความรักให้ใครสักคน และก็คงมีอยู่แล้วคนที่ได้เป็นเหมือนซินเดอเรลล่าที่ได้แต่งงานกับเจ้าชายอย่างที่หลายคนใฝ่ฝัน

แต่สำหรับฉันคงไม่ขอยุ่งเกี่ยว ไม่ขอรอความรักจากเจ้าชายเหมือนในนิยายที่ไม่รู้ว่าต้องพยายามแค่ไหนถึงจะได้พบเจ้าชายตัวจริง ไม่ขอเอาตัวเองไปเสี่ยงเพื่อให้ใครเหยียบย่ำแล้วใช้แค่เศษเงินฟาดหัวเพื่อให้กำจัดก้อนเลือดหนึ่งก้อนที่กำลังจะมีชีวิต ต่อให้เงินก้อนนั้นมันจะมากมายจนฉันมั่นใจว่าทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหาได้ก็ตาม แต่คนคนหนึ่งที่กำลังจะเกิดมาจากความต้องการที่มักมากของเขาก็ไม่ควรต้องตายไม่ใช่เหรอคะ เงินมากมายเท่าไหร่มันก็ใช้ซื้อหรือกำจัดชีวิตใครไม่ได้ไม่ใช่รึไง!

...มันมีอยู่แล้วล่ะค่ะผู้ชายฐานะเพียบพร้อมที่เข้ามาจีบฉัน มีเยอะเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่กล้าเอาตัวเองที่ต่ำต้อยไปรักหรือสนิทกับคนที่มีพร้อมทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีอะไรที่คู่ควร ฉันกลัว...กลัวจะเป็นเหมือนแม่ กลัวจะมีคนที่เกิดมาโชคร้ายเหมือนฉันอีกคน