Chapter 9: Boyfriend

“Mahal na prinsesa, gising na!” Ilang beses na niyugyog ni Jessica ang kaniyang balikat subalit ayaw pa niyang imulat ang mga mata. Hinila niya pataas ang kumot upang takpan ang kaniyang mukha. “Gusto mo bang si Tisoy ang gumising sa ‘yo?”

Bumalikwas siya ng bangon nang banggitin nito si Erhart. Tinulugan siya nito nang nagdaang gabi at pagkatapos noon ay mag-isa siyang nanood. Pagkatapos…

“Huwag kang tumulala riyan!”

“Paano ako nakarating dito?” takang tanong niya. Mahimbing ang tulog ng binata habang nakasandal ito sa kaniyang balikat. Nahiya siyang gisingin ito kaya pinabayaan niya na lang itong matulog at pagktapos noon… Nakatulog din ba siya?

Nagkibit-balikat ito sabay ngiti. “Ready na ang breakfast. Bumaba ka na.” Tinalikuran siya nito at pakendeng-kendeng na naglakad.

Niligpit niya ang pinaghigaan habang pilit na ina-analyse kung paano siyang nakarating sa kama. Hindi kaya… “Hindi ka niya binuhat! Huwag kang assuming!” kausap niya sa sarili.

Nang matapos siyang magligpit ay pinusod niya ang buhok na walang suklay. Kinapa niya ang sulok ng mga mata upang matiyak na walang mutang nagkalat sa kaniyang mukha. Sa ganoong tagpo siya naabutan ni Erhart.

“Good morning!” masiglang bati nito.

Namilog ang kaniyang mga mata. “Bakit ka nandito?” Pag-akyat sa taas ng bahay ay ‘yon na mismo ang kanilang kuwarto. Open ‘yon kaya walang pinto at makikita agad ang kama at ibang mga gamit nila. “Umalis ka nga!”

“Bumaba na tayo.” Humakbang ito palapit sa kaniya. Hinawakan nito ang kaniyang kamay at hinila siya pababa ng hagdanan.

“Sino ka ba sa akala mo?” bulyaw niya. Napakaaga nitong mambulabog. “Hindi por que pumayag ako na pumasok ka sa bahay namin ay basta-basta ka na lang papanhik sa taas.”

“Ang ingay mo.”

Aba, ito pa talaga ang may ganang magreklamo? Piniga niya ang kamay nitong nakahawak sa kaniya. Maingay pala, ha? Huminto ito sa paglalakad at nilingon siya. Pinagtaaasan niya nito ng kilay pero nginitian lang siya nito.

“Don’t worry, hindi mo na kailangang higpitan ang hawak sa akin dahil hindi naman ako mawawala sa ‘yo.”

Umawang ang kaniyang bibig dahil sa winika nito subalit walang namutawing salita mula roon.

“Itikom mo ‘yang bibig mo. Umaalingasaw ang hindi kaaya-ayang amoy at may panis na laway pa sa sulok ng labi mo.”

What the hell? Hindi siya makapaniwala sa nangyari. Ang plano niyang inisin ito ay nag-backfire sa kaniya. Asar na asar na siya! Lalo niyang diniinan ang pagpiga sa kamay nito at sinipa niya ang alak-alakan ng binata. Nabigla ito sa kaniyang ginawa kaya pinakawalan nito ang kaniyang kamay. Muntik pa itong matumba pero gad din itong nakabalanse. Dali-dali siyang naglakad palayo rito at tinungo ang lababo upang magmumog.

Nilagpasan niya si Jessica at Harry na nakapuwesto na sa hapag-kainan. Sumunod naman si Erhart at umupo. “Sorry, binibiro lang naman kita,” anito pero hindi niya pinansin.

“Ang sweet-sweet n’yo kagabi ‘tapos ngayon nagbabangayan na kayo,” komento ni Jessica.

Padabog niyang hinila ang upuan at pabagsak na umupo. Wala siyang alam sa tinutukoy nito kaya lalo siyang nainis. “Hindi ako na-inform na may salo-salo pala rito.” Naiimbyerna talaga siya. Napapadalas na yata ang pagkain nila nang sabay-sabay. Hindi siya natutuwa sa bagay na ‘yon dahil ayaw niyang mapalapit sa mga ito.

“Tinulungan ako ni Tisoy na mag-prepare ng breakfast kaya kumain ka na lang at huwag nang magreklamo.”

Ano pa nga ba ang magagawa niya? Grasya ‘yon na hindi puwedeng tanggihan kaya kumain na lang siya. Sa awa ng Diyos ay tahimik naman ang lahat pero napansin niyang panay ang sulyap sa kaniya ni Jessica at pangiti-ngiti pa ito, gayon din si Erhart. Si Harry naman ay nakatutok lang ang atensyon sa pagkain.

Hindi na siya nakatiis. Tinanong niya ang kaibigan pagkatapos nilang kumain. “Bakit hindi mapuknat-puknat ‘yang ngiti sa labi mo?”

“Hindi ko alam na clingy ka pala,” nanunudyo ang tinig nito.

Clingy? Siya? Paano? “What do you mean?”

“Jess, mayroon ka bang alam na mabibilhan ng mumurahing kitchenware at furniture?” sabat ni Erhart. “Nahihiya na kasi ako kay Aling Nena dahil pansamantala niya kaming pinahiram ng gamit sa kusina. Gusto ko sanang bumili ng sariling gamit.”

“Si Sarah ang expert sa ganyang bagay,” tugon nito sa binata at binalewala ang tanong niya. “Samahan mo si Tisoy sa binibilhan natin ng gamit.”

“Bakit ako? Ituro mo na lang kung saan ‘yon. Malaki na ‘yan, may bibig, at marunong magtanong kaya hindi na ‘yan maliligaw.”

“Hindi siya sanay sa lugar na ‘to,” singit ni Harry. “Kailangan niya ng kasama.”

“Samahan mo siya.”

“May importante akong pupuntahan,” wika nito at nagpaalam na.

“Jess, ikaw na lang ang sumama sa kaniya.”

“Gustuhin ko man pero may pasok na ako mamayang gabi. Kailangan kong magpahinga.”

“Ganoon ba?” Tinakasan ng sigla ang mukha ng binata. “Next week na lang siguro ako bibili.”

“Ngayon ka na bumili.” Nagkatinginan ang dalawa bago nagtatakang tumingin sa kaniya. “Nakakahiya kay Aling Nena na nanghihiram kayo ng gamit sa kaniya samantalang sumusuweldo naman kayo,” paliwanag niya.

“Sasamahan mo ako?” Nagliwanag ang mukha nito.

“Oo.” May sasabihin sana ito pero mabilis niyang tinakpan ang bibig nito gamit ang kaniyang kamay. “Huwag ka nang magsalita dahil baka magbago pa ang isip ko.” Tumango ito kaya tinaggal niya ang kamay sa bibig nito. “Maliligo lang ako.”

“Okay.”

Binilisan niya ang pagligo dahil baka mainip ang binata. Ngunit sa kasamaang palad, tapos na siyang mag-ayos pero wala pa ito. “Nasaan na ‘yon?” tanong niya sa kaibigan. Nakaupo ito sa sofa.

“Nagpapapogi pa siguro,” kinikilig nitong saad. Inirapan niya ito.

Sampung minuto ang lumipas nang dumungaw ito sa pintuan. Nakasuot ito ng itim na v-neck fitted shirt, itim na shorts, at itim na espadrille. Lutang na lutang ang kaputian nito sa itim na kasuotan. Mistula itong bampira na bumangon mula sa hukay subalit hindi ito nangangamoy bangkay. Nanuot sa kaniyang ilong ang minty nitong amoy na kay sarap singhot-singhutin.

“Let’s go.”

He grinned at her that made her heart flutter. “Bakit ngayon ka lang?” singhal niya rito. “Ayoko pa namang pinaghihintay ako.” Padabog siyang naglakad palabas ng bahay. Hindi niya nagustuhan ang kaniyang naging reaksyon nang masilayan ito. Hindi siya puwedeng magkagusto sa binata.

DINALA ni Sarah si Erhart sa isang second hand shop. Pawang imported ang produkto na ibenebenta roon sa mababang presyo at kapag natiyempuhan ay may brand new ring kagamitan. Nakabili sila ng 4-pc plate set, 8-pc spoon and fork set, pitcher and 4-pc glass set, cooking pot, at grill pan sa halagang One Thousand Five Hundred Pesos. Kung sa department store sila bumili ay baka kulang pa ang Three Thousand Pesos para sa mga ‘yon. Suwerte sila dahil may bagong dating na stocks kaya may napili silang naka-set.

“Totoo ba ‘to?” manghang tanong ng binata. “One Thousand Five Hundred Pesos lang ba talaga ang binayaran natin?”

“Oo nga, ang kulit mo naman!” Pinatabi niya muna sa kahera ang kanilang pinamili dahil mamimili pa sila ng upuan. “Anong klaseng upuan ba ang gusto?” pag-iiba niya sa usapan. Naiilang siya rito. Nahuhuli niya kasi itong nakatitig sa kaniya at kapag nagtatama ang kanilang paningin ay nginingitian siya nito.

“Ikaw na ang bahalang pumili. May tiwala ako sa desisyon mo.”

“Bahala ka.” Gusto na niyang umuwi kaya ang unang nakaagaw ng kaniyang pansin ang pinili niya. “Iyon na lang.” Tinuro niya ang Cleopatra chair. Makinis pa ‘yon, makintab ang varnish, at gawa sa matibay na kahoy. “Dalawa lang naman kayo at maliit lang ang bahay. 2-in-1 na ‘yan, puwedeng higaan at upuan.”

“Okay.”

At talagang ipinaubaya na nito sa kaniya ang pagpili. Kinawayan niya ang may-ari ng tindahan. Magkakilala na sila dahil suki siya roon at marami na siyang dinalang customer doon.

“Kuya Berto, magkano ‘to?” tanong niya paglapit nito.

“Seven Hundred Pesos na lang ‘yan para sa ’yo, TM ganda.”

“Five Hundred pesos na lang,” tawad niya.

“Okay na ‘yong Seven Hundred Pesos. Babayaran ko na.” Hinugot nito ang pitaka mula sa bulsa pero pinigilan niya ito.

“Pabayaan mo na ako. Diskarte ko ‘to.”

“Pero—”

Sinamaan niya ito ng tingin kaya nanahimik ito. Binalik niya ang atensyon sa ginoo. “Kuya, Five Hundred Pesos na lang.”

“TM ganda, may tawad na ‘yong Seven Hundred Pesos. Malulugi na ako kapag ibinigay ko sa ‘yo ‘yan sa halagang Limang-daang Piso.”

“Ah…” Pinalungkot niya ang itsura. “Marami pa naman kaming binili rito. Hindi na lang siguro namin kukunin ‘yan,” tukoy niya sa upuan. “Wala na kaming pambayad ng taxi. Mahirap naman kung magje-jeep kami, baka hindi kami pasakayin dahil sa dami ng dala namin,” matamlay niyang turan.

Binulungan siya ni Erhart, “Mayroon pa akong pambayad ng taxi. Kunin na natin ‘yan.”

Nilingon niya ito. “Tumahimik ka nga riyan!”

“May boyfriend ka na pala,” nangingiting wika ng matanda.

“Ho?”

“Opo,” tugon ng binata. Pinandilatan niya ito ng mga mata. “Pasensya na po dahil napakakuripot ng nobya ko.”

Kinurot niya ito sa tagiliran. “Anong sinasabi mo?” Hindi siya nito pinansin.

“Naalala ko tuloy ang kabataan ko,” natatawang pahayag nito. “Ganyan na ganyan din kami noon ng misis ko. At malaki ang pasasalamat ko sa kaniya dahil sa kakuriputan niya, nakapagpundar kami ng negosyo.”

“Pero hindi ko naman—”

“Kunin mo na ‘tong Cleopatra sa halagang Seven Hundred Pesos. Ihahatid ko na kayo nang libre para hindi na kayo mamasahe.”

“Talaga po?” Iyon naman talaga ang gusto niyang mangyari. Alam niyang sobrang baba na ng presyo ng upuan, gusto niya lang talaga makalibre ng sakay.

“Oo. Malakas ka sa akin, eh. O siya, ilalagay ko na ‘to sa sasakyan. Sumunod na lang kayo sa akin sa labas.”

“Opo.” Abot-tainga ang ngiti niya. “Salamat po.” Hinila niya si Erhart papunta sa counter upang magbayad. “Bhe, kukunin ko na ‘yong pinamili namin,” aniya sa anak ni Berto pagkatapos magbayad ng binata.

“Sure.” Binigay nito kay Erhart ang mga gamit at sabay sabing, “Ate, ang guwapo naman ng boyfriend mo. Mayroon ba siyang kapatid na lalaki?”

“Malay ko,” tugon niya at kinaladkad na ang binata palabas ng tindahan.

Wala siyang pakialam kung may kapatid ito o wala. Ang mahalaga’y makaalis agad sila sa lugar na ‘yon dahil naiimbyerna siya sa hindi malamang dahilan.