TARAH"I brought some food." he said dryly. Not the usual tone he uses on me. He put his hand inside his pocket, the one that was pinned on the wall earlier. Looked intently at my face then he just walked away, towards his room. My heart pounded when he stopped and faced me."Next time you'll leave the house, tell me. And if you could tell me where you're going, tell me as well." He said darkly. My mouth opened a little. He didnt blink while he looks at me intensely in the eye. "I'm responsible for you." he said with a hoarse voice. Then went inside his room.I was left speechless. Is that how he looks when he's mad? Well not really mad, I say sulky. Daunting. Hindi niya nagustuhan na umalis ako ng walang paalam? Sa asawa ko nga hindi ako nagpapaalam. Well kahit gusto kong magpaalam wala naman akong koneksiyon sa kaniya. Alam kong hindi tama ang ginawa ko, ang umalis ng walang pasabi. Pero hindi din naman mali iyon, diba?Bumaba ako para tignan ang pagkain na sinasabi niya. Una kong
TARAHPagkapatong palang ng bag ko sa mesa ay may tanong kaagad siya. "Anong lunch mo? Ako na kukuha." Aniya at umambang tatayo."Ako na." Dry kong sabi. "Kukuha sa lunch natin?" Gulat niyang tanong. Pareho na kaming nakatayo."Lunch ko." Sambit ko saka ko siya iniwan doon. Rinig ko ang pagsunod niya sa akin. Inunahan niya ako sa pagpila. "Ako na. Just tell me what should I get. Baka makuha ang table natin. Walang nagbabantay." aniya saka inginuso ang table namin. Tumingin ako doon at sa mga tao sa paligid. May ilang kakapasok lang at malamang ay maghahanap ng pwesto. Wala pa naman lumalapit doon."Nauna tayo. Kung may umokupa e'di paaalisin."Naghugis bilog ang kaniyang mata at sabay na tumaas ang kilay, at naging isang linya ang labi. Ang ekspresyon niya ay parang nakaimot siya pero ngayon ay naalala na. "Right." aniya. "Maldita ka naman kaya matatakot sila sayo."Walang emosyon ko siyang tinignan. Kabado siyang ngumiti. "Biro lang. Baka pati ako paalisin mo." Tinalikuran ko siya a
TARAHGusto kong tanungin kung nagbibiro lang ba siya, pero hindi ko yata kaya. Lalo pa ngayong nakatitig siya sa akin. I will see this man everyday? I need to breathe. Umalis ako doon, pumanik sa taas at hindi na muling lumabas sa aking kwarto kahit hindi pa 'ko naghapunan. Hindi ko alam na umuwi siya. Kailan siya dumating? Kagabi paba siya nandito? But I didn't see him this morning. Or was I too occupied sa text kaya hindi ko siya napansin? Isa pa 'yon. Buong araw wala ako sa aking sarili. Wala akong naintindihan sa mga lessons kanina. And I don't think I will get to sleep tonight. Hinayaan kong bumagsak ang aking katawan sa kama. Nakipagtitigan sa kisame. Hindi ko pa naiisip kung anong magandang reply sa text ng asawa ko, dumagdag pa isipan ko si Ezekiel. "Argh!" Bakit kasi hindi ako nagsalita kanina?! Dapat ay sinabi ko na hindi ko naman siya kailangan dito. Na hindi niya naman ako kailangan bantayan dahil kaya kong protektahan ang sarili ko. At kung gusto akong maging protekta
TARAHI said no, then he called mang Marlon. Sinabihan na siya daw ang maghahatid sa akin. Wala akong choice kundi ang magpahatid sa kaniya. Hindi na daw ako susunduin ni manong at hindi din ako pwedeng magcommute dahil late na ako."Let's go? Wala ka nabang nakalimutan?"Meron. Nakalimutan na ng puso kong kumalma. Tinignan ko lang siya. Inunahan na sa paglabas. Ayokong makita niya ang nag-iinit kong pisngi."I guess wala na. Ok. Let's go then." Aniya. Nakasunod sa likuran ko. Pero nang malapit nakami sa kaniyang kotse ay inunahan niya ako. Parang kaluluwang dumaan sa akin ang mabango niyang amoy. Pinatunog niya ang kotse atsaka pumasok na sa loob.Napataas ako ng isang kilay. I know hindi na uso ang maging gentleman. 'Di na uso pagbuksan ng pinto ang mga babae. But still, kahit man lang sana itinuro niya ang pinto sa akin kahit alam ko naman kung nasaan ang pinto at kung paano ako sasakay. Mabilis kong binaba ang aking kilay nang makita siyang titingin na sa akin. Lumapit na ako doon
TARAHAfter entering the code I pushed the door open. Ginabi ako ng kaunti sa pag-uwi dahil dinaan ko pa ang Cafe kanina para abisuhin si Neana na papasok na ako bukas. Wala pa akong inom mula kaninang alas dos. Deretso ang lakad ko sa kusina. Uhaw na uhaw na ako!Naestatwa ako nang marinig ang boses ni Ezekiel. Nakauwi na siya? Kalahati palang ng kusina ang nakikita ko. Bigla ay sumulpot siya may dalang tasa na agad niyang ibinaba sa mesa. Nakaipit ang telepono sa kaniyang tenga at balikat. Lalo akong nanigas nang dumapo ang aking tingin sa kaniyang hubad na katawan. Nabingi ako. Nilamon ng malakas na pintig ng aking puso ang kaniyang boses. Unti-unting nanuyo ang aking lalamunan sa paglandas ng aking tingin mula sa kaniyang leeg pababa sa kaniyang matipuno at mabalahibong dibdib, napabilang sa kaniyang pumuputok na walong abs at nanghina nang dumulas ang aking tingin sa kaniyang V line. Hinila ko ang mga mata at ang aking ulirat pataas bago pa kung saan mapunta iyon at tuluyang lu
TARAHAyan na. Umpisa na ng tapunan ng project. Malakas na dumaing ang katabi ko. May sinasabi sa aking reklamo pero hindi ko maintindihan dahil nasa guro ang aking atensyon. "Pass the copies. Get one each." Dinungaw ko kung nasaan na ang mga papel. Itong katabi ko ay sa akin nakatingin at patuloy na dumadaldal. Hinintay kong mapunta sa amin ang papel. Nang ipapatong na sa kaniyang mesa ay kumuha na agad ako ng isa. Akala ko ay hindi niya pansin iyong pagdating ng papel. Sabay naming dinampot ang papel. Nga lang ay sa kamay ko pumatong ang kamay niya. Nagkatinginan kami. Inip ko siyang tinitignan habang siya ay titig na titig sa akin. "Bibitaw ka? O bibitaw ka?" I asked warningly. Ilang segundo bago siya ngumuso at inalis na nga ang kamay. "Arte." Bulong niya. "May pasok kapa? After nito?" tanong niya palabas sa aming silid."Bakit?""Punta tayong mall. Bumili na tayo ng materials for the project."Mukhang seryoso naman siyang pagbili ng materials ang pakay niya doon. Tuloy lang
TARAHI don't need to exercise. Just a glimpse of him doing his morning workout is enough to make my heart beat like I just ran a marathon. Talagang sa sala niya ito ginagawa? Wala bang malapit na gym?Pinilig ko ang ulo bago pa niya ako mapansin. Tumuloy ako sa pagbaba. Paliko sa kusina ay parang tinatambol ang puso ko. Please sana hindi ako mahagip ng mata niya. Bumuga ako ng hangin nang makarating ng tuluyan sa kusina. He didn't notice me. Nice! Hindi niya alam na nandito ako kaya hindi niya ako pupuntahan. Makakakilos ako ng maayos. Or so I thought.Pagkabukas ko palang sa fridge ay nagsalita na siya sa aking likuran. "I made breakfast." Aniya. My grip tightened on the fridge door. The sound of his breathless deep voice in the morning. Ugh! Sinadya kong humawak ng bagay na malamig para gisingin ang sarili."You cooked for our dinner last night. I'd like to repay that with breakfast." He said. I feel a knot in my stomach."I'll heat it up." Aniya. Kumuha ako ng gatas. Hinarap ko la
TARAHPumasok ako sa cafe kaya ginabi ako ng uwi. I wanted to shut down the thoughts in my head so I made myself work. Atsaka kailangan talagang dagdagan ang oras sa pagtatrabaho para lumaki ang sweldo. Nagsisimula nanamang sumakit ang binti ni papa, tapos humina pa daw ang kita sa pamamasada. Paubos narin ang gamot ni mama. I need more income.I walked straight upstairs. Hindi pa ako nakakapasok sa aking kwarto ay nasa likuran kona si Ezekiel. "Dinner?" He asks. I shook my head. "Kumain na ako." Tipid kong sagot saka na pumasok. Buti ay pinakain ako ni Neana kanina. Kung hindi ay hindi ako makakaiwas kay Ezekiel. I slept and woke up early. Nasabihan ko na kahapon si Mang Marlon na mas maaga na ang alis ko araw-araw at gabi na ang uwi. Kumuha ako ng tinapay at mabilis na nilagyan iyon ng palaman. Kakainin ko nalang sa biyahe. Baka gumising na si Ezekiel. Naiwasan ko siya ng ilang araw sa ganoong paraan. Ka