"Binenta mo sa kanya ang mga shares?" nanginginig ang boses ni Vanessa, puno ng hindi makapaniwalang galit. Nakatayo siya sa gitna ng opisina ni Julian, ang mga braso'y mahigpit na nakapulupot sa kanyang dibdib. Ang mata niya'y sumabog ng galit habang nakatingin sa kanya."Alam mo ba ang ginawa mo?" tanong ni Vanessa, ang galit na hindi na matago sa bawat salitang binibitawan.Tahimik lang si Julian at ibinagsak ang katawan sa kanyang upuan, ang ekspresyon niya'y kalmado—parang may kabangyaan pa."Hindi ko binenta ang mga iyon. Pinayagan ko siyang bilhin," aniya, sabay lacing ng kanyang mga daliri."May pagkakaiba," dagdag pa niya, na may bahid ng pagkamalasakit sa tono.Suminghap si Vanessa at nagpatuloy sa paglalakad-lakad sa buong kwarto."Pinayagan mo siyang bumili? Julian, ex-wife mo siya! Ang babae na siguradong may balak na maghiganti. At ngayon, binigay mo sa kanya ang kontrol sa kumpanya mo, parang isang pilak na plato?""‘Di niya hawak ang lahat," sagot ni Julian, ang boses
Vanessa ang nagtakip ng mukha at tumingin sa malaking bintana ng opisina, ang mata niya nakatingin sa skyline ng siyudad.“Alam mo ba kung anong pakiramdam nito?” mahina niyang tanong, ang tinig niya na parang naputol ang mga salita sa bigat ng emosyon.“Magtayo dito, tapos mapanood ka lang na nagdedesisyon na maaaring sirain tayong dalawa? Mga desisyon na baka magdala sa kanya pabalik sa buhay natin, sa paraang hindi natin kayang kontrolin?”Tumayo si Julian, iniiwas ang tingin habang nakakapit ang mga braso sa likod ng kanyang upuan.“Vanessa, kailangan mong magtiwala sa akin.”Agad siyang humarap kay Julian, ang mga mata niyang naglalagablab ng galit.“Magtiwala? Paano ako magtitiwala sa'yo kung pati desisyon mo hindi mo man lang ako tinatanong? Kung hindi mo man lang iniisip kung paano ako o tayo maaapektohan?”“Hindi ito tungkol sa atin,” matigas na sagot ni Julian. “Tungkol ito sa kumpanya. Tungkol sa kaligtasan. Akala mo ba gusto ko to? Akala mo ba gusto kong hayaang pumasok si
Maingay ang tunog ng stilettos ni Vanessa habang tumapak siya sa marmol na sahig ng private lounge ng isang mamahaling resto. Mataray ang pagkaka-kulay ng mapula niyang labi—para bang may sarili itong galit. Sa may bintana, nakaupo si Sophia, pa-cool na hinahalo ang tsaa niya, parang walang kahit anong bumabagabag sa kanya.Si Vanessa ang unang nagsalita."Ah, so dito ka pala nagtatago kapag hindi ka abala sa panggugulo sa buhay ng may buhay?" matalim ang tono niya, sabay taas ng kilay.Dahan-dahang tumingala si Sophia, saka bahagyang ngumiti—isang mapanuksong ngiti na parang sinasabing “ikaw na ang galit, pero ako chill lang.”"Hindi ako nagtatago, Vanessa. Akala ko pa nga magugustuhan mo 'yung pagiging prangka ko."Umupo si Vanessa sa harap niya, mabilis at parang may diin ang kilos—lahat calculated. Lahat may pahiwatig.“Cut the drama, Sophia. Pareho naman nating alam na may pakana ka. Bigla kang sumulpot, kunwari concern sa business ni Julian—ano ‘to? Bawi-misyon? O ‘yung tinatawa
“So, ano'ng sunod?” tanong ni Vanessa, mababa ang boses pero halatang puno ng pananabik.“Hawak na niya halos lahat ng shares ng kumpanya,” sagot ni Julian, may mapait na ngiti sa labi. “Ngayon, kailangan niyang maramdaman na hindi na siya welcome dito. Na wala na siyang lugar sa mundong ito.”Umayos siya ng upo, nakapatong ang mga daliri sa harap niya na para bang isang maingat na plano na ang binubuo. Nakangiti si Vanessa, may ningning ang mata, parang sabik sa giyera.“Kailangan niyang maramdaman, Julian. Hindi lang sa negosyo. Gusto kong ipamukha natin sa kanya—na masaya tayo. Na mas okay tayo ngayon. Yun ang pinakamasakit.”Tumango si Julian, saglit na nag-isip. “Tama. Ipaparamdam natin sa kanya kung gaano kasaya ang buhay na wala siya. Kung gaano tayo ka-perpekto. Ipapamukha natin lahat ng nawala sa kanya.”Lumapit si Vanessa, umupo sa gilid ng mesa ni Julian. Malapit. Sinasadya ang bawat kilos. Paglapit niya, bumaba pa lalo ang boses—malambing, mapanukso.“Simulan natin bukas,
Matagal pang nanatili si Sophia sa opisina kahit tapos na ang board meeting. Kahit pilit niyang itinuon ang atensyon sa mga numero sa harap niya, hindi niya maalis sa isip ang presensya nina Julian at Vanessa—lalo na ang tila sobrang lapit ng dalawa sa isa’t isa. Ramdam niya ang kirot sa dibdib, pero pilit niya itong nilulunok.Kailangan niyang magpakatatag. Kailangan niyang ituon ang sarili sa mas malaking goal. Para sa anak nila. Para sa kinabukasan niya.Pero sakto nang paalis na sana siya, biglang bumukas ang pinto.Pumasok si Vanessa, ang tunog ng matalim niyang takong ay umalingawngaw sa loob ng opisina habang palapit siya sa desk ni Sophia. Diretso ang postura niya, parang laging handang makipagbakbakan, at ang ngiting dala niya ay walang bahid ng kabutihan.Hindi siya nilingon ni Sophia. Hindi niya kaya. Pero halatang hindi iyon iniinda ni Vanessa.“Alam mo, akala ko wala ka na dapat dito,” panimula ni Vanessa, puno ng pang-iinsulto ang tono ng boses niya. Tumayo siya nang mas
“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares
Nakatayo ako sa kitchen, hawak-hawak ang wooden spoon habang nakatitig sa nilulutong manok sa oven. Kumakabog ang dibdib ko, pero hindi ko alam kung dahil sa excitement… o kaba. "Hmm... may nakalimutan ba ako?" bulong ko sa sarili habang napatingin ako sa orasan sa dingding. Tick. Tock. Tick. Tock. Parang niloloko ako ng oras. Ang bagal ng galaw ng minuto, parang sinasadyang pasabikin ako. Ngayong gabi ang inaasahan ko. 'Yung moment na balak kong sabihin kay Julian… na buntis ako. Three weeks pa lang, pero ramdam ko na agad 'yung saya, 'yung fear, at higit sa lahat, 'yung hope. Akala ko, baka ito na ang sagot. Maybe this baby could bring us back together. Puno ng aroma ng roasted chicken ang kitchen—gamit ang special recipe kong may lemon rosemary. Sa gilid, naka-plate na rin ang sautéed vegetables—may red and yellow bell peppers, zucchini, at talong. Kulay pa lang, panalo na. “Sigurado akong magugustuhan niya ’to,” mahina kong sabi habang inaayos ang mesa. Nilagay ko ang folde
"I’ll handle it, I promise. Just give me some time," mariing sabi ni Julian habang nakatingin sa malayo. Matatag ang tono niya, pero ramdam ni Sophia na may kakaiba. Parang may tinatago.Napakapit siya sa railing ng balcony habang unti-unting bumabagsak ang tiyan niya sa kaba. Shit. Something’s not right.Hindi lang 'to tungkol sa pagbubuntis niya. May mas malalim pa. May lihim. At sa bawat segundo ng pananahimik ni Julian, lalo lang lumilinaw sa kanya ‘yon. Parang isang piraso ng salamin na unti-unting nababasag habang tinitingnan mo.Napapikit siya, nangingilid na ang luha. Binalingan niya ang loob ng bahay, pero kahit gaano kaganda ang set-up ng dinner, kahit gaano kainit ang pagkain sa mesa—wala nang init sa pagitan nila. Naubos na.Pagpasok niya, napatingin siya kay Julian na kakababa lang ng tawag. Wala sa mukha nito ang emosyon. Blanko. At doon siya lalong kinabahan."Julian," panimula ni Sophia, bahagyang nanginginig ang boses pero pinilit niyang panindigan."We need to talk."
“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares
Matagal pang nanatili si Sophia sa opisina kahit tapos na ang board meeting. Kahit pilit niyang itinuon ang atensyon sa mga numero sa harap niya, hindi niya maalis sa isip ang presensya nina Julian at Vanessa—lalo na ang tila sobrang lapit ng dalawa sa isa’t isa. Ramdam niya ang kirot sa dibdib, pero pilit niya itong nilulunok.Kailangan niyang magpakatatag. Kailangan niyang ituon ang sarili sa mas malaking goal. Para sa anak nila. Para sa kinabukasan niya.Pero sakto nang paalis na sana siya, biglang bumukas ang pinto.Pumasok si Vanessa, ang tunog ng matalim niyang takong ay umalingawngaw sa loob ng opisina habang palapit siya sa desk ni Sophia. Diretso ang postura niya, parang laging handang makipagbakbakan, at ang ngiting dala niya ay walang bahid ng kabutihan.Hindi siya nilingon ni Sophia. Hindi niya kaya. Pero halatang hindi iyon iniinda ni Vanessa.“Alam mo, akala ko wala ka na dapat dito,” panimula ni Vanessa, puno ng pang-iinsulto ang tono ng boses niya. Tumayo siya nang mas
“So, ano'ng sunod?” tanong ni Vanessa, mababa ang boses pero halatang puno ng pananabik.“Hawak na niya halos lahat ng shares ng kumpanya,” sagot ni Julian, may mapait na ngiti sa labi. “Ngayon, kailangan niyang maramdaman na hindi na siya welcome dito. Na wala na siyang lugar sa mundong ito.”Umayos siya ng upo, nakapatong ang mga daliri sa harap niya na para bang isang maingat na plano na ang binubuo. Nakangiti si Vanessa, may ningning ang mata, parang sabik sa giyera.“Kailangan niyang maramdaman, Julian. Hindi lang sa negosyo. Gusto kong ipamukha natin sa kanya—na masaya tayo. Na mas okay tayo ngayon. Yun ang pinakamasakit.”Tumango si Julian, saglit na nag-isip. “Tama. Ipaparamdam natin sa kanya kung gaano kasaya ang buhay na wala siya. Kung gaano tayo ka-perpekto. Ipapamukha natin lahat ng nawala sa kanya.”Lumapit si Vanessa, umupo sa gilid ng mesa ni Julian. Malapit. Sinasadya ang bawat kilos. Paglapit niya, bumaba pa lalo ang boses—malambing, mapanukso.“Simulan natin bukas,
Maingay ang tunog ng stilettos ni Vanessa habang tumapak siya sa marmol na sahig ng private lounge ng isang mamahaling resto. Mataray ang pagkaka-kulay ng mapula niyang labi—para bang may sarili itong galit. Sa may bintana, nakaupo si Sophia, pa-cool na hinahalo ang tsaa niya, parang walang kahit anong bumabagabag sa kanya.Si Vanessa ang unang nagsalita."Ah, so dito ka pala nagtatago kapag hindi ka abala sa panggugulo sa buhay ng may buhay?" matalim ang tono niya, sabay taas ng kilay.Dahan-dahang tumingala si Sophia, saka bahagyang ngumiti—isang mapanuksong ngiti na parang sinasabing “ikaw na ang galit, pero ako chill lang.”"Hindi ako nagtatago, Vanessa. Akala ko pa nga magugustuhan mo 'yung pagiging prangka ko."Umupo si Vanessa sa harap niya, mabilis at parang may diin ang kilos—lahat calculated. Lahat may pahiwatig.“Cut the drama, Sophia. Pareho naman nating alam na may pakana ka. Bigla kang sumulpot, kunwari concern sa business ni Julian—ano ‘to? Bawi-misyon? O ‘yung tinatawa
Vanessa ang nagtakip ng mukha at tumingin sa malaking bintana ng opisina, ang mata niya nakatingin sa skyline ng siyudad.“Alam mo ba kung anong pakiramdam nito?” mahina niyang tanong, ang tinig niya na parang naputol ang mga salita sa bigat ng emosyon.“Magtayo dito, tapos mapanood ka lang na nagdedesisyon na maaaring sirain tayong dalawa? Mga desisyon na baka magdala sa kanya pabalik sa buhay natin, sa paraang hindi natin kayang kontrolin?”Tumayo si Julian, iniiwas ang tingin habang nakakapit ang mga braso sa likod ng kanyang upuan.“Vanessa, kailangan mong magtiwala sa akin.”Agad siyang humarap kay Julian, ang mga mata niyang naglalagablab ng galit.“Magtiwala? Paano ako magtitiwala sa'yo kung pati desisyon mo hindi mo man lang ako tinatanong? Kung hindi mo man lang iniisip kung paano ako o tayo maaapektohan?”“Hindi ito tungkol sa atin,” matigas na sagot ni Julian. “Tungkol ito sa kumpanya. Tungkol sa kaligtasan. Akala mo ba gusto ko to? Akala mo ba gusto kong hayaang pumasok si
"Binenta mo sa kanya ang mga shares?" nanginginig ang boses ni Vanessa, puno ng hindi makapaniwalang galit. Nakatayo siya sa gitna ng opisina ni Julian, ang mga braso'y mahigpit na nakapulupot sa kanyang dibdib. Ang mata niya'y sumabog ng galit habang nakatingin sa kanya."Alam mo ba ang ginawa mo?" tanong ni Vanessa, ang galit na hindi na matago sa bawat salitang binibitawan.Tahimik lang si Julian at ibinagsak ang katawan sa kanyang upuan, ang ekspresyon niya'y kalmado—parang may kabangyaan pa."Hindi ko binenta ang mga iyon. Pinayagan ko siyang bilhin," aniya, sabay lacing ng kanyang mga daliri."May pagkakaiba," dagdag pa niya, na may bahid ng pagkamalasakit sa tono.Suminghap si Vanessa at nagpatuloy sa paglalakad-lakad sa buong kwarto."Pinayagan mo siyang bumili? Julian, ex-wife mo siya! Ang babae na siguradong may balak na maghiganti. At ngayon, binigay mo sa kanya ang kontrol sa kumpanya mo, parang isang pilak na plato?""‘Di niya hawak ang lahat," sagot ni Julian, ang boses
“Julian, ang tanga ng plano mo.” Matalim ang boses ni Vanessa habang binabasag ang katahimikan sa loob ng opisina. Tumutunog ang mahabang pulang kuko niya sa ibabaw ng desk, parang babala sa papalapit niyang inis.“Talaga bang iniisip mong susunod na lang siya kasi nakiusap ka nang maayos?”Ngumisi si Julian habang sumandal sa upuan. Kasing-asim ng kumpyansa niya ang suot niyang mamahaling suit.“Hindi naman santa si Sophia. Tutulong ‘yan kung may mapapala siya.”“Eh ‘kung hindi?” Lumapit pa si Vanessa, bumaba ang boses.“Pano kung hayaan ka na lang niyang malunod? Kilala na natin ang mga babaeng katulad niya, ‘di ba?” Kumindat si Julian na para bang hindi natitinag.“Mas kilala ko siya kesa sa’yo, Vanessa. Malambot ‘yan—ganyan na siya mula’t sapul. Hindi niya maatim na pabayaan akong bumagsak.” Napataas ng kilay si Vanessa, may bahid ng ngiti sa labi.“Delikado ‘yang inaakala mo, Julian.”Bago pa makasagot si Julian, may kumatok sa pinto. Natigilan silang dalawa.“Pasok,” utos ni Jul
“Nagbibiro ka ba?”“Mukha ba akong nagbibiro, Sophia?”“Hindi ka pwede maging seryoso, Dad!”Napayuko siya sa inis, ang dalawang palad ay mahigpit na nakakapit sa gilid ng mesa.“Bakit ko siya tutulungan? Matapos ang lahat ng ginawa niya sa’kin?”Napabuntong-hininga ang ama niya, tila pinipigilan ang sarili.“Dahil ‘yon ang matalinong gawin.”“Matalino?!”Halos matawa na lang siya sa narinig.“Hindi ‘to negosyo, Dad. Personal ‘to. Pinahiya niya ako, niloko, binalewala—tapos gusto mo akong tumulong sa kanya?”“Hindi ko sinabing tulungan mo siya,” mahinahon pero matigas ang boses ng kanyang ama.“Ang sinasabi ko, tulungan mo ang sarili mo.”Napatigil si Sophia. Napatigil pati ang paghinga niya.“Anong ibig mong sabihin?”“Kapag bumagsak ang kumpanya niya,” panimula ng ama niya,“magkakaroon ng epekto ‘yon. Mga utang, mga ari-arian na konektado sa estate natin… at, sa huli, madadamay ang pangalan mo. Gusto mo man o hindi, konektado ka pa rin sa kanya. Asawa mo pa rin siya sa mata ng publ
Ilang linggo na ang lumipas, pero tuloy pa rin ang pagbagsak ng kumpanya ni Julian.Sunod-sunod ang eskandalo. Parang mga gutom na lobo ang media—nilalapa ang bawat litrato ni Julian at ng kabit niya, all smiles sa mga glamorous events, na parang walang ibang iniisip kundi magpa-star. At sa bawat pagkakataong makikita ni Sophia ang mukha nila sa TV o sa internet… hindi na sakit ang nararamdaman niya.Masarap na.Masarap panoorin silang unti-unting mabuwal—na para bang katarungan na rin sa mga panahong siya ang iniwang luhaan.Isang gabi, sabay sa malakas na ulan at kulog sa labas, tahimik siyang nakaupo sa harap ng fireplace. Nakayakap sa sarili habang tahimik na nakatitig sa nagliliyab na apoy.Hanggang sa isang malakas na katok ang gumambala sa katahimikan.Napakunot ang noo niya. Sino ‘yon? Maaga pang nakapahinga ang mga kasambahay.Sunod-sunod na ang katok. Paulit-ulit. Parang may hinihinging tulong.“Sinong…?” bulong niya habang mabilis na tumayo para silipin ang pinto.Dahan-dah