ตอนที่ 9 พี่เลี้ยงจำเป็น

จ๋อม...

เสียงวัตถุที่ตกกระทบผืนน้ำ ทำให้พริมายืนตัวแข็งและอ้าปากค้างอย่างนึกไม่ถึง ส่วนคนโยนมีสีหน้าไม่ยินดียินร้าย

จีด้ายกมือขึ้นตบหน้าผากเบา ๆ ก่อนจะต่อว่าญาติผู้พี่ด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ “แองจี้! พี่ทำเกินไปแล้วนะ”

แองเจโล่ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ก็แค่ซื้อใหม่ จะเอาตัวที่ดีที่สุดเลยก็ได้ พี่ไม่ต้องการให้ลบเพราะถ้าตุกติกทีหลังจะทำยังไง ทำลายไปเลยง่ายกว่า จีด้าถามเพื่อนตัวเองก็แล้วกันว่าต้องการเท่าไร จะเพิ่มค่าเสียเวลาสักนิดพี่ก็ไม่มีปัญหา...”

“พี่นี่มัน...” จีด้าเหลือทนตั้งท่าจะต่อว่าชุดใหญ่ ทว่าเจ้าของกล้องที่ยืนช็อกตัวแข็งบัดนี้เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะ จับข้อมือเธอบอกเป็นเชิงให้หยุดต่อเถียงกัน

“ไม่เป็นไรจีด้า”

“เห็นไหม เจ้าตัวเขายังบอกว่าไม่เป็นไร” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงของผู้ชนะ ก่อนจะหันไปเอ่ยถามผู้หญิงปากจัดที่ตอนนี้ยืนหน้าซีด สีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ข้างญาติสาว “แล้วจะเอาค่าเสียหายเท่าไรก็รีบบอกมา...”

“ฉันไม่ต้องการเงิน” เธอบอกใบหน้าที่ซีดขาวเพราะตกใจและเสียใจที่กล้องแสนรักถูกโยนไปต่อหน้าต่อตาเชิดขึ้น สองมือกําหมัดแน่นเพราะอารมณ์คุกกรุ่นที่อยู่ในอก

“ไม่เอาเงิน?” เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย “หรือจะเอากล้องตัวใหม่ ได้ ฉันจะโทรบอกเลขาฯให้จัดการให้เดี๋ยวนี้ ตัวที่ดีที่สุดและออกใหม่เลยดีไหม”

ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบ ร่างเล็กและผอมบางในชุดเสื้อยืดสีขาวที่สวมทับด้วยแจ็กเก็ตก็กระโดดประเคนหมัดใส่ใบหน้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงหมัดของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะไม่ทำให้คนตัวโตอย่างเขาเซไปตามแรงเหวี่ยง แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่มุมปากไม่น้อย

“ว้าย” จีด้ากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ เพื่อนของเธอเกิดบ้าขึ้นมา พุ่งเข้าชกใส่ใบหน้าญาติหนุ่มเต็มแรง

“นี่แหละค่ากล้องของฉัน!” เธอตะโกนใส่อีกฝ่าย น้ำตาคลอเบ้าด้วยความโกรธ “เงินของคุณมันไม่มีคุณค่าพอสําหรับฉันหรอก ผู้ชายใจยักษ์ใจมารอย่างคุณแม้แต่เศษเหรียญฉันก็ไม่ต้องการ ที่เสียไปก็ถือว่าให้ทานคนบ้าอย่างคุณ!”

“เธอ!” เขาคํารามด้วยความโกรธ กําลังจะอ้าปากก็ถูกเสียงเล็ก ๆ นั่นตวาดเป็นครั้งที่สอง

“หุบปาก! ฉันชดใช้ให้คุณแล้ว เพราะฉะนั้น...” พริมาชี้นิ้วใส่ มืออีกข้างก็ปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ด้วยความคับแค้นใจ

“ไป ตาย ซะ ไอ้ กร๊วก!”

พูดจบก็กระชากแขนเพื่อนให้เดินหนีไป ทิ้งให้เขามองตามสีหน้าบูดบึ้ง...

ก็แค่กล้องเก่า ๆ ทำท่าเสียอกเสียใจ โกรธเหมือนเขาไปฆ่าญาติพี่น้องของหล่อน ด่าเขาเละเสียไม่มีชิ้นดี แถมยังกล้าชกเขาอีก เขาไม่บีบคอเจ้าหล่อนให้เละคามือก็บุญหัวเท่าไร

ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากที่ถูกชก ดูเหมือนว่ามุมปากจะแตกเล็กน้อย นึกถึงใบหน้ากลมมนที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา กลับทำให้หัวใจสั่นไหวแปลก ๆ

รู้สึกผิดเรอะ! ไม่มีทาง! ก็อีกฝ่ายรนหาที่เองนี่!

แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า พริมาอยู่อิตาลีด้วยความรู้สึกเศร้าซึม ก็จะไม่ให้เศร้าเสียใจได้ยังไง กล้องตัวโปรดของเธอที่ทำงานพิเศษเก็บเงินซื้อมา จู่ ๆ ก็ต้องมาถูกคนใจร้ายโยนทิ้งลงทะเลสาบไปอย่างง่ายดาย จะซื้อตัวใหม่น่ะมันได้อยู่หรอก แต่มันเทียบกับคุณค่าทางใจไม่ได้ ไหนจะรูปอีกเป็นพัน ๆ รูปที่อยู่ในนั้นอีก

ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะกระอักเป็นลิ่มเลือดเหมือนหนังกําลังภายใน

หญิงสาวนั่ง ๆ นอน ๆ ในวิลล่าต่างอากาศของเพื่อนมาร่วมอาทิตย์ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น วันรุ่งขึ้นอีตายักษ์แองจี้ก็บินกลับอเมริกาโดยทิ้งลูกชายตัวกลมไว้ให้จีด้า จีด้าซึ่งรับบทเป็นพี่เลี้ยงจําเป็นจึงหอบเจ้าหนูเซโล่ไปไหนมาไหนด้วย เพื่อนสาวเคยชวนพริมาไปนั่งเล่นในร้านจิวเวลรีที่ดูแลอยู่ แต่เธอบอกปฏิเสธไป เพราะไม่มีอารมณ์ที่จะเที่ยวไหนอีกแล้ว

หลายวันมานี้พริมาเลยนอนซังกะตายอยู่แต่ในห้อง พอถึงเวลาอาหารก็ลงไปรับประทานอาหารที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ วิลล่านี้แม่บ้านจะทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับ จีด้าก็ต้องไปดูแลร้านจะกลับก็ช่วงมืดจนถึงดึก เพราะต้องแวะเข้าไปดูสํานักงานใหญ่ด้วย ส่วนพ่อของเพื่อน ตั้งแต่เธอมาอาศัยอยู่ด้วยก็ยังไม่เคยเจอ เห็นว่าเดินทางไปมาต่างประเทศบ่อย ๆ และนี่ก็เป็นบ้านตากอากาศจึงไม่ค่อยได้มาอาศัย ยกเว้นเสียแต่เป็นวันครอบครัวหรือวันพิเศษ บ้านทั้งหลังจึงดูเหมือนว่าจะมีแค่หญิงสาวอาศัยอยู่ตามลําพังในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

คฤหาสน์ตั้งอยู่ริมทะเลสาบ ห่างไกลจากบ้านหลังอื่น ๆ และล้อมรอบไปด้วยสวนสีเขียว ต้นไม้ใหญ่ จึงเงียบสงบและน่าวังเวง ในช่วงนี้หญิงสาวไม่มีอารมณ์จะนึกหรือจินตนาการถึงภูตผี หนังสยองขวัญที่เคยดู กลับจะชอบใจในความเงียบ เอาแต่นั่งเหม่อลอยประหนึ่งนางเอกเอ็มวีโดนแฟนทิ้ง..

บิดขี้เกียจหนึ่งทีแล้วจึงเดินลงไปด้านล่างเพื่อหาอะไรทาน วันนี้ก็เป็นอีกวันที่บ้านเงียบเหงาเพราะไม่มีใครอาศัยอยู่

อาหารเช้าวันนี้เป็นเหมือนทุกวัน ขนมปังทาเนยแผ่นบาง ๆ สองแผ่น กับโกโก้ร้อน หนึ่งแก้ว เพราะหญิงสาวไม่ชอบทานกาแฟ จึงบอกแม่บ้านว่าขอเป็นโกโก้แทน

อาหารเช้าของคนอิตาลีจะเป็นแค่ขนมปัง ไม่ก็ครัวซองค์ จิบกาแฟร้อน ๆ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่มีปัญหากับมื้อเช้าเบา ๆ แบบนี้เพราะปกติอาหารเช้าตัวเองก็มักไม่ค่อยได้ทานเท่าไรเมื่อตอนอยู่เมืองไทย จะหนักไปอาหารมื้อกลางวัน จึงปรับตัวและคุ้นชินได้ง่าย

นั่งละเลียดขนมปังได้หนึ่งแผ่น กําลังจะต่อด้วยแผ่นที่สองก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้โต๊ะอาหาร

“อ๊ะ!” เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรจับขา พอดิ้นก็หายไป หรือจะรู้สึกไปเอง

เหลียวซ้ายแลขวา บริเวณนี้ก็ไม่มีใครอยู่ แม่บ้านที่เตรียมอาหารเสร็จก็คงไปทำธุระอย่างอื่น เพราะที่แห่งนี้ใหญ่โตกว้างขวางและมีถึงสามชั้น บรรยากาศก็เงียบสงัด สัมผัสเบา ๆ ที่ข้อเท้าทำให้เธอรู้สึกขนลุก ใจจริงอยากจะมุดลงไปดูใต้ โต๊ะว่ามีอะไรอย่างที่คิดหรือเปล่าแต่ก็ไม่กล้า จึงรีบยัดขนมปังอีกแผ่นเข้าปาก รีบกลืนและยกโกโก้ที่เริ่มอุ่นขึ้นดื่มรวดเดียว

ในขณะที่กําลังจะลุกก็มีอะไรบางอย่างดึงขาไว้อีกครั้ง หญิงสาวเผลอกรีดร้องอย่างตกใจแล้วสะบัดขาอย่างแรง ส่งผลให้ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ร้องโอ๊ยดังมาจากข้างใต้

คิ้วเรียวขมวดอย่างสงสัย ความกลัวมลายเมื่อรู้สึกคุ้นในน้ำเสียง จึงตัดสินใจก้มลงไปดู

มองเห็นเจ้าเด็กตัวป้อมอยู่นั่งกุมมือตัวเอง จึงรู้ว่าไอ้ที่เกาะขาเธอและสะบัดหนีอย่างแรงก็คือมือเจ้าหนูเซโล่ พอเธอสะบัดหนีเพราะตกใจ มือเจ้าหนูนี่ก็คงไปชนขาโต๊ะ ตอนนี้อีกฝ่ายถึงได้นั่งน้ำตาคลอ

เจ้าหนูเซโล่เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นเธอมองอยู่ก็สะดุ้งโหยง ก่อนจะทักทายด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

“หวะ... หวัดดีฮะ พี่สาว”