บทที่ 6 โคโม เมืองริมทะเลสาบกับผู้ชายปากปีจอ (2)

พริมาล้มตัวนอนหงายอยู่บนเตียงใหญ่ บิดขี้เกียจไปมาด้วยความเมื่อยขบเพราะนั่งเครื่องยาวติดกันหลายชั่วโมง และกว่าจะถึงวิลล่าก็ต้องนั่งรถอีกชั่วโมงกว่า ๆ

ห้องที่จีด้าจัดให้เธอพักผ่อนอยู่ชั้นสาม บ้าน ไม่สิ คฤหาสน์หลังนี้มีห้องหับเกือบยี่สิบห้อง แต่เธอไม่ทันได้เยี่ยมชมบ้านหลังใหญ่ตามคําเชิญของเพื่อนหรอก เพราะเหนื่อยและเพิ่งหงุดหงิดกับผู้ชายปากสุนัขจนเกือบจะมีเรื่องกันในรถ ถ้าหากเพื่อนเธอไม่เปิดประตูรถมาเจอเข้าเสียก่อน พออีกฝ่ายเห็นจีด้าก็รีบปล่อยคอเสื้อที่ดึงกระชากไว้ทันควันก่อนจะอุ้มลูกตัวเองแล้วหนีไปดุ่ม ๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ห้องที่เธออยู่ดูเก่าแก่ เตียงหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ผ้าม่านสีทึบ เครื่องเรือนโบราณ บรรยากาศที่เงียบสงัด ให้ความรู้สึกเหมือนคฤหาสน์ในภาพยนตร์สยองขวัญเรื่องหนึ่ง ที่มีวิญญาณลึกลับคอยอาฆาต หลอกหลอนคนในบ้าน จินตนาการเริ่มฟุ้งซ่าน

อย่าให้มีอะไรโผล่มาใต้เตียงนะ พี่ขอร้อง!

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวหลุดจากจินตนาการอันล้ำเลิศ หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตูห้องก็เห็นว่าเป็นจีด้า

จีด้าก้าวเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียง ก่อนจะเอ่ยถามยิ้ม ๆ

“ยูชอบห้องที่ไอเตรียมให้ไหมพีพี”

พริมาเหลียวมองรอบห้อง ก่อนจะตอบตามตรง “ชอบสิ ห้องนี้ดูกว้างมาก โดยเฉพาะเตียง ไอคิดว่าถึงจะนอนดิ้นเท่าไรก็คงไม่ตกหรอก เพียงแต่บรรยากาศ เครื่องใช้เก่า ๆ ในห้องทำให้ไอนึกถึงหนังฝรั่งสยองขวัญที่เราเคยไปดูขึ้นมา...”

 “พูดจริงเหรอ คนอย่างยูเนี่ยนะจะกลัวผี ขนาดแองจี้ที่ไอยังกลัว ยูยังทำท่าจะต่อยเขาเลย...แองจี้น่ะน่ากลัวเสียยิ่งกว่าผีอีกไอจะบอกให้”

“แองจี้?” พริมาทำหน้างง “แองจี้พี่สาวยูน่ะเหรอ ไอยังไม่เจอเลยนี่ เจอแต่สามีปีศาจกับลูกชายเขาที่มารับ...”

พูดยังไม่ทันจบจีด้าก็พูดแทรกขึ้น “นั่นแหละแองจี้ แล้วก็ลูกชายเขาชื่อเซโล่”

“แองจี้!” เธออุทาน “ผู้ชายหน้ายักษ์ปากจัดเนี่ยนะชื่อแองจี้ แองจี้ที่แปลว่านางฟ้า หรือเค้าเป็นเกย์”

 “โน โน” จีด้าส่ายหน้า ก่อนจะอธิบาย “แองจี้นะ ไอชอบเรียกตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วละ จริง ๆ พี่ชายเราชื่อแองเจโล่ หรือจะเรียกว่าแองเจิลก็ได้ แต่ไอชอบเรียกติดปากมาตั้งแต่เด็กเพราะเค้าเคยเป็นเพื่อนเล่น ดูแลไอมาตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนั้นไอไม่รู้จักแยกหญิงชายหรอก ใครดีกับไอ...ดูแลเล่นด้วยไอก็เหมาว่าเป็นนางฟ้าของไอหมดนั่นแหละ”

“อืม...” เธอทำหน้าเข้าใจ ก่อนจะพึมพํากับตัวเอง “แต่ชื่อแองเจิลหรือแองจี้ไม่น่าจะเหมาะกับหน้ายักษ์ ๆ นั่นหรอก น่าจะชื่อเดวิล หรือ มอนสเตอร์มากกว่า”

“พูดถึงเรื่องแองจี้ พวกยูมีเรื่องอะไรกัน” จีด้าหรี่ตามองอย่างสงสัย

เธอเผลอกลอกตามองบนแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างเพื่อน “ไม่มีอะไรมากหรอก ก็ตอนที่ญาติยูไปรับ ไอกําลังถ่ายรูปคนในสนามบิน ทีแรกไอไม่รู้หรอกว่าเป็นคนที่ยูส่งมาเพราะนึกว่าแองจี้เป็นผู้หญิง แต่พอเจ้าหนูตัวป้อมวิ่งมาถาม ไอกําลังจะตอบ ว่าไอนี่แหละคือคนที่พวกเขามารับ ญาติหน้ายักษ์ของยูดันมาตะคอกหาว่าไอเป็นปาปารัสซี่แสร้งทำเป็นนักท่องเที่ยวแอบถ่ายรูปคนดังในสนามบิน...พูดแล้วก็ยังฉุนไม่หาย ญาติยูดังขนาดที่จะต้องกลัวปาปารัสซี่แอบถ่ายเลยเหรอ”

“ไอขอโทษแทนญาติไอด้วยนะ” จีด้าบอกเสียงเบา ก่อนอธิบายให้เพื่อนฟัง “เขาเพิ่งหย่ากับภรรยา แม่ของเจ้าเซโล่เป็นถึงนางแบบชื่อดัง ส่วนแองจี้ก็เป็นเจ้าของธุรกิจเดินเรือสำราญที่ใหญ่ที่สุด ไหนจะตอนนี้ทั้งคู่ก็กําลังฟ้องร้องแย่งกันเป็นผู้ปกครองลูกชาย แองจี้คงไม่อยากให้เซโล่รู้สึกไม่ดีน่ะ ก็เลยต้องระวังไม่ให้นักข่าวหรือปาปารัสซี่เอารูปไปเขียนข่าว”

“อือ...มิน่า เป็นนักธุรกิจมีเงินมากแบบนี้นี่เอง ถึงทำเหมือนไม่เห็นหัวคนอื่นเขา” เธอบ่นกับตัวเอง “แต่ก็สงสารเจ้าเด็กตัวกลมนั่นนะ ดูท่าช่างพูดช่างคุย พ่อไปทางแม่ไปทางแบบนี้ถ้ารู้เข้าจะเสียใจขนาดไหน”

“ตอนนี้ยังไม่รู้หรอก มาอิตาลีครั้งนี้ แองจี้เลยจะฝากให้ไอช่วยดูแลเซโล่สักพักรอจนเรื่องอะไรมันลงตัว เพราะใกล้จะจัดการเสร็จแล้วละ เห็นว่าฝ่ายแองจี้ได้เปรียบคงได้ยินข่าวดีเร็ว ๆ นี้”

“มาอิตาลี? ตกลงว่าญาติยูไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ”

“เปล่า แองจี้มาคุยงานกับพ่อไอแล้วก็จะกลับมะรืนนี้ สํานักงานใหญ่ของแองจี้อยู่อเมริกา”

เธอทำเสียงเข้าใจในลําคอ จะถามอะไรต่ออีกหน่อยก็ดูเหมือนจะสอดรู้เรื่องชาวบ้านจนเกินไป เรื่องของผู้ชายน่าโมโห ที่เธอไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกไม่มีอะไรที่จะต้องมาใส่ใจหรอก

วันต่อมา

จีด้าทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีโดยการพาเธอนั่งเรือเฟอร์รีล่องทะเลสาบโคโม เที่ยวชมเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ริมทะเลสาบ ในช่วงย่างเข้าฤดูหนาวนักท่องเที่ยวไม่มาก เที่ยวเรือจึงลดลง ไม่เหมือนฤดูร้อน หรือฤดูใบไม้ผลิที่มีเรือออกวันละหลายเที่ยว

ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ใช่ฤดูใบไม้ผลิที่นักท่องเที่ยวนิยมมาล่องเรือกัน แต่เพราะความเงียบสงบและความสวยงามของทะเลสาบ เธอจึงชอบที่จะได้ถ่ายรูปและนั่งชมทิวทัศน์ในขณะที่เรือกําลังแล่น

“อากาศวันนี้กําลังดีเลยนะ ไม่ร้อนไม่หนาว” จีด้าชวนคุย เพราะเห็นเพื่อนจดจ่ออยู่กับการเก็บรูปวิวทะเลสาบไปตลอดทาง ตั้งแต่ขึ้นเรือมานี่ก็ผ่านมาเกือบครึ่งวัน พริมาก็ยังยกกล้องถ่ายรูปโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 “ใช่ อากาศดีมากเลย ทะเลสาบโคโมก็สวย ไอชอบจัง” หญิงสาวพูดพลางกดรัวชัตเตอร์ไม่หยุด

“ชอบก็อยู่นาน ๆ สิ”

“อืม...ก็น่าสนใจดี ช่วงนี้งานไอก็ไม่มีหรอก ไม่อยากรับ รู้สึกอยากเที่ยวให้มันทั่วโลก เพราะยังมีอีกหลายประเทศที่ไอไม่เคยไป เก็บรูปสวย ๆ แล้วก็เปิดแกลเลอรีเป็นของตัวเอง”

“ชีวิตแบบยูก็ดีนะ” จีด้ามองทะเลสาบแววตาเหม่อลอย “ไม่มีใครบังคับ อยากทำอะไรก็ทำ ไออยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง”

เธอชะงัก ก่อนลดกล้องในมือลง แล้วหันไปมองเพื่อนสนิท “มีอะไรหรือเปล่าจีด้า ยูไม่สบายใจอะไรเล่าให้ไอฟังได้นะ”

จีด้าหันมายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนตอบ “เปล่าหรอกพีพี ไอแค่เหนื่อยกับงานเลยเผลอระบายออกมา แต่ตอนนี้มีเพื่อนอย่างยูมาอยู่ด้วย ไอก็ดีขึ้นแล้วละ เดี๋ยวเรือใกล้ถึงฝั่งไอจะพายไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานในตัวเมือง”

โครก...

เสียงท้องร้องคล้ายจะตอบรับคําชวน พริมาทำหน้ากระดากอาย ลูบหน้าท้องเบา ๆ ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“สงสัยเจ้าพยาธิในท้องไอคงจะหิวแล้วละ ร้องประท้วงกันเสียจนเจ้าของพุงยังอาย...”