ตอนที่ 10 เจ้าหนูเซโล่

หลังจากดึงเจ้าหนูเซโล่ออกมาจากใต้โต๊ะ ก็พาไปยังห้องนั่งเล่น ก่อนหาน้ำแข็งมาประคบเย็นให้ข้อมือที่เริ่มบวมแดง มือที่ขาวจัดจนเห็นรอยบวมแดงชัดเจน พอถูกประคบเย็นได้สักพักก็เริ่มจะเป็นสีเขียวช้ำวงไม่ใหญ่มาก

“เจ็บมากไหมน่ะเรา” พริมาถามเบา ๆ

“อูยยยย” เจ้าหนูสูดปากด้วยความเจ็บ “เจ็บสิฮะ พี่สาวสะบัดมาเต็มแรงแบบนั้น”

“ก็ใครบอกให้เราเล่นพิเรนณ์ทำไมเล่า พี่ก็นึกว่า...” ผีน่ะสิก็เลยสะบัดเสียเต็มแรงขนาดนั้น หญิงสาวบ่นต่อท้ายในใจ

“นึกว่าอะไรฮะ” เจ้าหนูเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋ว

“ไม่มีอะไรหรอกน่า หยุดพูดมากแล้วอยู่นิ่ง ๆ สิ” เธอแสร้งดุกลบเกลื่อน ก่อนเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “แล้วเราไปอยู่ทำไมใต้โต๊ะกัน ไม่ได้ไปร้านกับน้าเราหรือยังไง”

“ไม่ฮะ...” เจ้าหนูส่ายหน้าจนหัวสั่นหัวคลอน “เซโล่ไม่อยากไป ก็เลยขอน้าจีด้าอยู่ที่บ้าน เซโล่ไม่อยากไปนั่งเฝ้าร้าน เบื่อ”

“เบื่อ?” เธอมองใบหน้ากลม ๆ ที่เม้มริมฝีปาก ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดี “เป็นอะไรน่ะเรา ถ้าทางเคร่งเครียด ตัวแค่นี้รู้จักเบื่อเหมือนผู้ใหญ่แล้วเหรอ”

“ก็มันเบื่อจริง ๆ นี่ฮะ” เจ้าตัวเล็กทำหน้ายู่ยี่ แล้วบ่น “น้าจีด้าก็เอาแต่ทำงานให้เซโล่นั่งเล่นอยู่แต่ในร้าน เซโล่เบื่อ แล้วก็คิดถึงแด๊ดดี้ด้วย แด๊ดดี้ทิ้งเซโล่ ฮือ ๆ”

จากบ่นกลายเป็นร้องไห้โฮจนเธอถึงกับอ้าปากเหวอ เธอยิ่งปลอบเด็กไม่เก่งเสียด้วย เลี้ยงเด็กก็ไม่เป็น จึงตัดสินใจจะโทรเรียกเพื่อนให้มารับตัวไปดีกว่า

“นี่ อย่าร้องสิ พี่ไม่ชอบเด็กขี้แย พี่ปลอบไม่เป็นรู้ไหม เอางี้ เดี๋ยวจะโทรเรียกจีด้าให้มารับนะ ถ้าเซโล่บอกว่าเบื่อเดี๋ยวน้าเราก็คงพาเที่ยวเองแหละ...”

“ไม่เอา! ฮือ เซโล่จะหาแด๊ด เซโล่คิดถึงแด๊ดดี้ ฮือ ๆ เซโล่ไม่ไป ฮือ ๆ”

“โอ๊ย จะบ้าตาย...” พริมายกมือขึ้นตบหน้าผากเมื่ออีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอมฟังที่เธอพูด เอาแต่ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลจนแก้มแดงไปหมด “โอเค ๆ พี่จะไม่โทรบอกให้จีด้ากลับมารับก็ได้ แต่อยู่กับพี่อย่าทำตัววุ่นวาย จะดูการ์ตูนเล่นของเล่นก็เล่นไป เข้าใจไหม”

ดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นมาทันทีทันใด เจ้าตัวกลมสูดน้ำมูกเสียงดังแล้วตอบเสียงเครือ

“จะ... จริงเหรอฮะ”

“จริงสิ ถ้าไม่อยากไปก็หยุดร้อง ไหน ๆ พี่ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว บ้านนี้ก็ไม่มีคนอยู่นอกจากเราสองคนกับแม่บ้าน” เธอบอกอย่างตัดสินใจได้ “รู้แบบนี้ก็เลิกร้องไห้เสียที จะยอมเป็นพี่เลี้ยงให้วันหนึ่งก็แล้วกัน ดูสิ... หน้าตาไม่หล่อมาร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลแบบนี้ยิ่งแย่ไปใหญ่”

“ใครบอกฮะ เซโล่หล่อจะตาย คุณพ่อก็หล่อนะฮะ” เจ้าตัวป้อมแทรกขึ้นทันควัน ท่าทางงอแงหายเป็นปลิดทิ้ง “เซโล่เหมือนพ่อ เพราะฉะนั้นเซโล่หล่อม้ากมาก...นะฮะ”

เธอเผลอกลอกตา พอพูดแซวผิดไปนิดเถียงจนลืมร้องไห้ สุดท้ายก็ไม่อยากปลอบเจ้าขี้แยจนเหนื่อยอีกจึงตอบอย่างเอาใจ

“จ้า พ่อรูปหล่อ เอาที่สบายใจเลยจ้ะ”

ท้องฟ้าในช่วงบ่ายอากาศดูปลอดโปร่ง ไม่ร้อนไม่หนาว เห็นก้อนเมฆรูปร่างแปลกประหลาดชวนให้จินตนาการ ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่หญิงสาวรูปร่างผอมบางกับเด็กชายรูปร่างกลมหุ่นน่าฟัดพากันนอนหงายบนทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ชักชวนกันมองท้องฟ้า แล้วถกเถียงเรื่องรูปร่างของก้อนเมฆ

“พี่สาว ดูนู้นสิฮะ” เจ้าตัวกลมชี้ให้ดูก้อนเมฆที่เคลื่อนผ่านช้า ๆ “เหมือนคุกกี้ช็อกโกแลตชิปด้วย”

เธอมองเจ้าเมฆกลม ๆ มีเพ่งมองยังไงก็จินตนาการไม่ออกว่าจะเหมือนอะไร “คุกกี้?”

“ใช่ฮะ ก้อนข้าง ๆ นั่นก็อมยิ้มลูกกวาดแท่งใหญ่!” เซโล่ยกมือขึ้นแล้ววาดแขนแสดงให้เห็นว่าใหญ่แค่ไหน

“อืม...” เธอมองเจ้าก้อนเมฆ ที่คล้าย คุกกี้ และ อมยิ้มลูกกวาด ก่อนจะเลยตามเลย “จ้ะ เหมือน”

“ใช่ม้า” เจ้าตัวกลมทำเสียงดีใจที่มีคนเห็นด้วย “เห็นขนมก้อนเมฆแล้วเซโล่หิวจังฮะพี่สาว”

พูดจบเจ้าตัวกลมที่นอนราบอยู่ข้าง ๆ ก็ยกมือขึ้นลูบพุงน้อย ๆ

“งั้นเราไปดูในครัวกันว่ามีอะไรทานบ้าง” เธอบอก ก่อนจะมองเมฆที่จับตัวเป็นก้อน ๆ แล้วนึกขึ้น เพราะเมื่อช่วงกลางวันเจ้าตัวก็เพิ่งกินพาสต้าไปหยก ๆ มานอนเล่นไม่ทันไรหิวอีกแล้ว “น้าเราคงซื้อขนมติดตู้ไว้บ้างล่ะ หลานชายกินเก่งแบบนี้”

“เย้” เซโล่ร้องลั่นอย่างดีใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งปร๋อเข้าไปในบ้าน พริมามองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ ด้วยความเอ็นดู

ไม่แปลกใจที่แก้มยุ้ย พุงป่องเสียขนาดนั้น เพราะแค่เธอชวนนอนเล่นมองท้องฟ้า พ่อคุณก็เอาแต่จินตนาการก้อนเมฆเป็นของกิน เป็นขนมบ้างล่ะ จินตนาการช่างล้ำเลิศเสียจริง

ดูเมฆเพลิน ๆ ยังหิว...

เชื่อเขาเลย!