บทที่ 5 โคโม เมืองริมทะเลสาบกับผู้ชายปากปีจอ (1)

วิลล่าส่วนตัวของเซซาโน่อยู่ติดกับริมทะเลสาบโคโม ดูภายนอกใหญ่โตอลังการ คฤหาสน์หลังงามตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมเก่าแก่ ดูงดงามและหรูหรา ตัวคฤหาสน์มีพื้นที่กว้างขวาง สองข้างทางล้อมรอบไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่เรียงราย ให้บรรยากาศถึงความเป็นธรรมชาติ แม้ยังไม่ได้ลงจากรถไปสัมผัสก็รู้ว่าอากาศดี วิวทิวทัศน์เยี่ยมขนาดไหน

พริมานั่งตัวลีบอยู่ในรถลีมูซีนที่กําลังเคลื่อนตัวเข้าในบริเวณวิลล่า หญิงสาวเผลออ้าปากค้างและนึกอยู่ในใจ เธอไม่นึกว่าเพื่อนจะรวยขนาดนี้ ด้วยรู้แต่เพียงว่าจีด้าเป็นลูกสาวเจ้าของร้านเครื่องประดับในอิตาลี และที่มาเรียนต่อด้านการออกแบบอัญมณีก็เพราะจะกลับมาบริหารกิจการของครอบครัว แต่เมื่อได้ฟังจากเจ้าเด็กตัวกลมช่างพูด จีด้า เซซาโน่ คือทายาทคนเดียวของ เจราล เซซาโน่ นักธุรกิจอัญมณีที่มีร้านเครื่องประดับหลายสาขาทั่วยุโรป

ตลอดเวลาที่คบกัน จีด้าเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอเสมอมา เพื่อนสาวไม่เคยโอ้อวดว่ามีฐานะร่ำรวยขนาดไหน ถึงแม้นิสัยจะแตกต่างกันสุดขั้วแต่จีด้าคือเพื่อนที่พริมาคบได้นานที่สุด เพราะเธอเป็นคนที่ทำอะไรตามอารมณ์และความรู้สึกตัวเอง ไม่ค่อยจะแคร์คนรอบข้างเท่าไรจนเพื่อนสาวบอกบ่อย ๆ ว่าเป็นผู้หญิงที่ใจร้อน บ้าพลัง ชอบระเบิดอารมณ์กับสิ่งที่ไม่ชอบหรือไม่ถูกใจ จะเรียกว่าการเลี้ยงดูมีส่วนก็ได้ เธอถูกพ่อตามใจเลยไม่ค่อยจะยอมคน กับพี่ชายอย่างปกรณ์ ก็ต้องยอมลงให้เธอทุกครั้ง ผิดกับจีด้าเป็นคนเอาจริงเอาจังกับการทำงาน มีเหตุผลมีความเป็นผู้ใหญ่ ใจเย็น ปกติจะเป็นคนคอยห้ามปรามให้เธอหยุด และใช้ความคิด บอกให้หญิงสาวรู้จักระงับอารมณ์ เธอและจีด้าจึงเปรียบเสมือนส่วนผสมที่ลงตัว คนหนึ่งร้อนมีอีกคนเย็นคอยฉุดไว้ จึงคบกันได้ยาวนานกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ

“ตาโตเชียวนะ ไม่เคยเห็นอะไรที่มันหรูหราหรือไง” เสียงคนข้าง ๆ ที่นั่งเงียบมาตลอดทางก็ดังขึ้น น้ำเสียงฟังดูถูกดูแคลนจนพริมาต้องกำหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์

เธอหันขวับเตรียมจะโต้เถียง ก็เห็นเจ้าตัวกลมที่เอาแต่นั่งยุกยิกชวนคุยตลอดทางนอนน้ำลายไหลยืดหนุนตักพ่อตัวเองไปแล้ว เพราะไม่อยากเสียงดังให้เด็กตื่น จึงทำหูทวนลมสะบัดหน้าหันกลับไปมองวิวผ่านกระจกต่อ

“ก็แน่สินะ เพื่อนตัวเองรวยขนาดนี้เป็นใครก็ต้องตาโต” อีกฝ่ายยังไม่หยุดจิกกัด

“นี่คุณ!” เธอหันไปแหวเขาอย่างเหลืออด “มีปัญหาอะไรกับฉันมากไหมฮะ พูดจาแดกดันจิกกัดเหมือนเป็นด็อกกี้!”

เขาตาวาวกับคําที่เธอกล่าวหา “หะ เธอว่าอะไรนะ”

“ก็ว่าคุณไง แดกดันกัดฉันเหมือนด็อก ดี โอ จี ด็อกไงคุณ ที่เห่า โฮ่ง ๆ” เธอลอยหน้าลอยตาตอบ พร้อมกับแถมเอฟเฟ็กต์ให้ด้วย

“เธอนี่มัน...” เขาคํารามลอดไรฟัน

“ทำไม พอพูดความจริงทำมาโกรธตัวสั่น ทีคุณทั้งเห่า เอ๊ย ทั้งดูถูก ทั้งจิกกัดฉัน ฉันยังไม่โกรธอะไรคุณเลย...” ซะที่ไหน โกรธจนอยากจะต่อยไอ้หน้าหล่อ ๆ แรง ๆ สักทีแต่กลัวคนตัวโตเหมือนยักษ์จะสวนคืน

“ยัยผู้หญิงปากดี!”

“คุณก็พอกันนั่นแหละ” เธอสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “ทั้งปากจัด ปากเน่า ทั้งชอบอวดเบ่ง ชอบข่มขู่ พูดจากระโชกโฮกฮาก หยาบคาย!”

แองเจโล่โกรธจนควันออกหู มองหญิงสาวที่ลอยหน้าลอยตาด่าเขาอย่างไม่มีความเกรงกลัว ดวงตาวาวโรจน์ หากปล่อยแสงจากตาออกมาได้ก็คงทำไปแล้ว  เกิดมาไม่เคยโดนใครด่าสาดเสียเทเสียแบบนี้

 มือหนากระชากคอเสื้อแม่คนอวดดีอย่างแรง ก่อนตะคอกเสียงเหี้ยม

“ลองด่าฉันอีกคําสิ...เธอโดนดีแน่!”

“ทำไม...กลัวหรือยังไง!” พริมาที่ตอนนี้เลือดขึ้นหน้าพอกัน โต้กลับทันที เกิดมาก็ไม่เคยโดนใครดูถูก พูดจาถากถางขนาดนี้

“หุบปาก!” เขาตะคอกอย่างแรง ส่งผลให้ผู้หญิงอวดดีหลับตาด้วยความตกใจ ชายหนุ่มกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายมาใกล้ ใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจระรัวของอีกฝ่าย เมื่อรู้สึกว่าแม่คนอวดดีเริ่มรู้สึกกลัวเขาแล้วก็บอกด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ดวงตาคมเข้มจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า แล้วพูดขึ้นมาว่า “ขืนยังส่งเสียงดังเหมือนนกหวีดพ่อจะจับจูบปากให้แตกไปข้างหนึ่งเลย!”

พริมาเบิกตาโตกับคําขู่ของผู้ชายป่าเถื่อนตรงหน้า คล้ายโดนค้อนทุบจนอยู่หมัด หญิงสาวได้แต่มองเขาตาค้าง 

รถหยุดเคลื่อนไหวไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่มีใครสนใจ อเล็กซิโอที่นอนหนุนตักอยู่เริ่มขยับไปมา

ครืด...

เสียงประตูเปิดอัตโนมัติ จีด้าโผล่ใบหน้าเข้ามาในรถหวังทักทายเพื่อนและญาติหนุ่มก็อ้าปากค้างกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

ภาพชายหญิงคู่หนึ่งที่ต่างจ้องกันอย่างกินเลือดกินเนื้อ ลูกพี่ลูกน้องเธอบัดนี้ขยุ้มคอเสื้อเพื่อนสนิทเธอเข้ามาประชิดตัว แววตาดุดันทั้งที่บนตักยังมีหลานชายตัวป้อมนอนน้ำลายยืดอยู่

บรรยากาศในรถดูกดดัน จนเธอเผลอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอก่อนจะเอ่ยถามเบา ๆ

“เอ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ”