3: Drama

Kabanata 3

Drama

***

POV: Joey Dimaapi

Halos gumapang na ako palabas ng classroom dahil sa sobrang hilo.

Paano ba naman kasi?

Parang prinito ang lahat ng cells sa utak ko dahil sa tindi ng mga guro dito sa Ember University.

Dyahe!

Ipinilig ko ang ulo ko habang sapo ito. Gusto ko na lang matulog. Marahan ko pang ipinilig ito para magising ang diwa ko. Para na kasing lutang.

“Are you okay?” Nag-aalalang tanong ni Ivan sa akin.

Gusto kong barahin ito at sabihing, ‘Obvious ba?’

Pero wala akong lakas ngayon para makipag-Ingles-an sa kanya. Masyado nang fully loaded ang utak ko kaya tinaas ko na lang ang kamay ko sa harap ng mukha niya para patigilin siya sa kung ano pa man na gusto nitong sabihin.

Baka mas lalo lang akong mahilo sa mga pinagsasabi nito.

Subalit masyado yatang umandar ang pagka-tsismoso nito dahil hindi pa rin ako tinitigilan.

“You don’t seem fine. Maybe-”

“Tumahimik ka na. Wala ako sa mood kausapin ka lalo na kung Ingles-an din lang ang drama mo sa buhay.” Halos wala nang lakas na sabi ko rito.

Mukhang gumagana pa rin naman ang brain cells ni Ivan at napatango na lang.

Mabuti naman.

Kungdi baka magdilim ang paningin ko at suntukin na lang ito para tumahimik.

“Nasaan na ba si Prinsesita? Gusto ko nang umuwi,” bubulong-bulong na tanong ko saka inis na bumaling pa sa kaliwa at kanan.

Pagod ako at gutom na.

Grabe.

Nakakagutom talaga ang pag-aaral.

“If you are-”

Kaagad ko naman itong tiningnan ng tila laser beam – kaya napalunok na lamang ito.

“I mean… Kung si Maxine ang hinahanap mo baka may klase pa siya or meeting. Usually, five siya umuuwi. Tara na lang muna sa library habang hinihintay siya. I-t-text ko na lang siya na pumunta tayo doon.” Mabahang paliwanag ni Ivan.

Mukhang nagiging madaldal na ang isang ito sa harap ko.

Hindi ko alam kung magiging matutuwa ako o ano. Pero pinili ko na lang matuwa kaysa ma-bad trip.

Mabuti naman din kung ganoong naging madaldal na ito sa harap ko.

Ibig sabihin lang kasi noon ay mas naging komportable na ito. Mas maganda na iyong magtuturo sa akin ay madaldal kaysa mukhang maiihi na sa takot.

Napabuntong hininga na lamang ako.

Kaso masyado yatang nasobrahan na nito ang pagiging feeling close.

‘Yaan na nga.

Diyan siya masaya.

“Ayoko sa library. Tara sa field.” Maikli kong saad saka nag-umpisa na akong maglakad papuna sa malawak na field sa Ember University.

Bahala na si Ivan kung susunod ito sa akin o hindi. Desisyon niya ‘yan. Malaki na siya.

Sa totoo lang mas gusto ko talaga ang nature trip. Mas nakakapag-aral ako ng maayos. Lalo na at hindi na gaanong mainit at maraming puno kung saan pwede akong humilata.

Aligaga namang sumunod si Ivan sa akin.

Mabilis kong binaba ang bag ko sa damo saka humiga na sa damuhan. Samantalang kunot noo naman akong tiningnan ni Ivan. Mariin ko na lang pinikit ang mga mata ko.

Pinaghalong inis, pagod, puyat, at gutom ang nararamdaman ko.

Para na akong mawawalan ng lakas nito. Dyahe!

Ilang minuto pa ay ni hindi ko man lang naramdaman si Ivan na umupo. Pero ramdam ko ang mabigat na pagtitig nito sa akin. Kadiri!

“Huwag mo akong titigan. Baka mahulog ka. Kadiri.” Komento ko saka humikab nang malakas.

Napangiwi naman si Ivan saka nagpakawala ng buntong hininga.

“Ganyan ka ba talaga? Ni hindi mo man lang inisip na marumi ‘yang hinihigaan mo? Paano kung makita kang ganyan ni Maxine? O nang ibang kaklase at schoolmates natin? Kapatid ka ba talaga ni Maxine? Ang sabi niya ay turuan kita. ‘Yun din ang gusto mo ‘di ba? Ang pumasa? Pero bakit dito? Bakit hindi sa library? Alam mo, kung gusto mong matuto, dapat ayusin mo ang sarili mo. Hindi dapat ganiyan ang asta mo-”

Napatiim bagang akong napamulat saka matalim na tumingin kay Ivan. Awtomatiko namang napatahimik ito. Pero sa lahat ng mga sinabi nito, parang tila may nagising na kirot sa puso ko.

Hindi ko alam pero parang sa sobrang tahimik nang lugar, parang tumagos tuloy ang mga salita niya sa akin.

Bwisit namang buhay ‘to.

Bakit ngayon ko pa naramdamang maging emo?

Pero hindi ko alam para sa sobrang pagod ko nitong mga nagdaang araw, akala ko nakahanap na ako ng katahimikan at kapayapaan, saka naman umandar ang pagiging pari nitong si Ivan – talagang ngayon pa ako sinermonan.

“Una sa lahat… Wala kang paki kung tae man ang mahigaan ko o kung ano. Ikalawa, ‘wag kang mag-alala, hindi ko ginustong maging kapatid si Maksin o ang maging Almazan pa ‘yan. Ikatlo, wala akong paki sa sasabihin ng ibang tao dahil hindi naman ako nabubuhay para sa kanila. Nabubuhay ako para sa sarili ko at para sa mga pangakong binitiwan ko sa nanay ko.” Pigil ang galit at inis na saad ko kay Ivan.

Ngayon ko pa lamang siya nakasama.

At aaminin ko…

Akala ko magiging swak kami.

Gumaan na ang pakiramdam ko sa kanya.

Lalo pa noong nilibre niya ako.

‘Ano’ng libre? Tinakot mo kaya…’ Bulong na komento ng isipan ko.

Pero kahit ano pa man iyon… Akala ko iba siya sa mga taong hindi kaagad-agad humuhusga ng iba. Pero akala ko lang pala ‘yun. Kapareho lang din siya ng iba.

“At panghuli, hindi kasi ako kagaya mo o nang ibang tao diyan. Hindi ako fan ng library. At lalong hindi ako kasing talino mo. Kaya pasensiya na kung mas pinili ko ang katahimikan dito para ipahinga kahit konti ang utak ko. Hindi ako genius, okay?” Inis na saad ko saka ako tumayo habang nakatingin lang sa akin si Ivan na tila punong-puno ng guilt sa katawan.

Lihim na lang akong napaismid.

Dyahe! Ayoko lang talaga ng drama sa buhay.

Pero ewan ko ba.

Parang drama naman ang palaging naghahanap sa akin.

Mabigat pa ang dibdib ko at nahihirapan akong makisabay sa agos ng buhay mayaman. Tapos ito pang dagdag pressure na ‘to sa pag-aaral ko.

Kaasar talagang buhay ‘to!

“J-Joey…” Pabulong na pagtawag sa akin ni Ivan nang humakbang na ako paalis pero hindi ko na lang siya nilingon.

Wala ako sa mood makipagplastikan – at lalong wala ako sa mood makipagtalo, lalo na at baka mas lalong mag-init ang ulo ko kung magsimula itong mag-Ingles sa harap ko.

Pero hindi pa man ako nakakalayo ay muntik na akong matumba dahil sa malaking katawang bigla na lang bumangga sa katawan ko.

Mabuti na lang at mabilis ang coordination ko. Kung hindi kawawa na naman ang pwet kong flat na nga ay mas lalo pang ma-f-flat.

Hihingi pa sana ako ng dispensa dahil baka kasalanan ko kasi ako naman talaga ang hindi tumitingin sa dinadaanan ko – kung ‘di ko lang narinig ang malakas na tawanan na sobrang pamilyar sa pandinig ko.

“Mabuti naman at nakita rin kita. Mukhang LQ kayo ng loser at nerd na Dela Fuente’ng ‘yon ah.” Natatawang pakli ng matabang at tila maitim na majinbu sa harap ko.

Mabuti na lang at medyo nahimasmasan na ako at nailabas ko ng kaunti ang inis ko kanina kay Ivan. Kung hindi baka ginawa ko nang si Piccolo ang lalaking nasa harap ko.

Ano na ulit ang pangalan nito?

Dino? Tunog dinosaur.

Dindo? Parang totoy sa kanto pero pwede na rin.

“Donald… Mukha yatang natatakot na ‘yan sa’yo.” Ekstra naman ng isa mga kasama nitong mukha namang kalansay.

Ah, ‘yun pala.

‘Donald’ pala ang pangalan nito.

Tama.

Mukha siyang si Donald Duck.

Patong-pato ang dating eh.

Quack nang quack.

Tsk! Napapailing na lang ako.

“Alam mo, Pato… Wala ako sa mood makipagsabayan ng dada sa ‘yo. Kaya umalis ka na lang sa daraanan ko, okay?” Saad ko habang nagpipigil ng inis.

Halos mahulog naman ang panga nito at ng mga kasamahan nito dahil sa sinabi ko.

Kung may cellphone lang ako, baka napicturan ko na ang mga ito – at baka mag-viral pa! Patawa ang mga itsura eh.

“A-Ano’ng… A-Ano’ng tinawag mo sa akin?” Namumula na ang mukhang tanong ni Pato sa akin.

Mali.

Dapat pala itik ang sinabi ko. Maitim kasi itong si Donald eh.

Napangiwi na lang ako saka iniling ang ulo ko.

Payn.

Ang korni ng inside joke ko.

“’Di pala bagay sa’yong maging pato. Itik na lang. Maputi kasi yung pato eh.” Walang emosyong saad ko saka na silang nilampasan.

Pero wala ramdam ko ang mabilis na paggalaw ni Donald mula sa likuran ko kasabay nang malakas at nag-aalalang pagtawag ni Ivan sa pangalan ko.

Kaagad akong humarap para saluhin ang kamao nitong handa nang tumama sa akin.

Pero sorry siya.

Mas mabilis akong kumilos sa kanya.

Mariin kong pinisil ang kamao nitong nasa palad ko dahilan para himiyaw naman ito sa sakit.

“Bwisit! Hawakan niyo!” Pagalit na utos ni Donald sa mga kasamahan nito.

Pero bago pa akong hawakan ng mga galamay nito, dinig ko na ang mahinhing boses ni Prinsesita mula sa malayo.

“Donald! What are you doing to her?!”

Mabilis pa sa alas kwatrong lumayo sa akin si Donald at mabilis na inayos ang uniform nitong wala naman nang iaayos pa.

Dyahe! Biglang nanlalim ang gitla sa noo ko.

Ano na namang drama ‘to?

Biglang tila nagkaroon ng halo sa ulo ng itik na ‘to ah.

Parang ‘yung sa mga anghel.

Nanlaki ang mga mata ko nang may mapagtanto.

Tengene! May gusto pa yata ito kay Prinsesita ah!

Iba talaga ang dating ng mukhang mamahaling manika!