บทที่ 127 : ปั๊มหัวค*ย (13+)

"เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสัก 20 ปีก่อน ตอนนั้นอลาลัสเป็นแค่เกาะเล็ก ๆ ตรงสุดขอบแผนที่โลก ก่อนที่พวกเราจะร่ำรวยด้วยการค้าเพชรค้าพลอย และก่อนที่พวกคนรวยจากโพ้นแผ่นดินใหญ่จะอพยพหนีสงครามเข้ามาตั้งรกราก ประชาชนชาวอลาลัสโบราณล้วนแต่ยังชีพด้วยการหาปลาทำประมงชายฝั่ง พวกเราไม่ได้มีเทคโนโลยีล้ำโลกกรรโชกอนาคตอย่างเช่นทุกวันนี้"

.

"สมัยนั้นทะเลแถบนี้ยังเต็มไปด้วยอันตราย มีสัตว์ขนาดใหญ่แหวกว่ายหรือไม่ก็เป็นพวกฟันเขี้ยวคมง้าวพร้อมจะโจมตีปลิดชีวิต โดยเฉพาะฉลาม! พวกมันว่ายขวักไขว่ราวกับเห็นชายฝั่งเราเป็นมอเตอร์เวย์"

.

"ด้วยเหตุนี้การที่ประชาชนจะจับสัตว์น้ำมากินมาขายแต่ละครั้ง จึงเป็นอะไรที่ยากลำบากแสนสาหัส ประกอบกับในช่วงนั้นฉันก็ยังหนุ่มยังแน่น ยังเป็นแค่เด็กน้อยไม่ประสาโลกอายุราว 20 ปีเศษ ๆ พอ ๆ กับนาตาชาตอนนี้เลยมั้ง มิหนำซ้ำยังถือฐานันดรศักดิ์เป็นเจ้าชายผู้สืบทอดราชวงศ์เหมือนกัน ไฟมันก็เลยแรงเป็นพิเศษ"

.

"ก็เลยเสียสละตัวเองไปขออนุญาตท่านพ่อ (ราชาองค์เก่า) ว่าจะขอเอาเรือออกไปจับปลากลับมาให้พวกชาวเมืองได้กินได้ขายกัน"

.

"หืม..ม..ม"

"ปลา?"

"ปลาอะไรกันครับ?"

หัวหน้าหน่วยทำหน้างง เอียงคอล่อกแล่ก

.

"ปลาวาฬสีเทา! สัตว์ทะเลที่ใหญ่ที่สุดในโลก ณ ขณะนั้น นายรู้ไหมว่าไขของมันใช้ทำเทียนได้นานถึง 3 ปีก็ไม่มีวันหมด เนื้อก็เอามากินเป็นอาหารได้ , ส่งออกไปจำหน่ายก็ราคาดี , กระดูกใช้ทำกระดุมเครื่องประดับ , หนังใช้ทำผ้าห่ม ฯลฯ ตัวใหญ่มวลเยอะล่าได้ตัวเดียวจะเซฟชีวิตผู้คนในอลาลัสได้เป็นโขยง"

.

"อีกสิ่งที่น่าสนใจก็คือน่านน้ำรอบอาณาจักรของเรา ถ้าขับเรือแล่นผ่านแนวฉลามกับฝูงแมงกระพรุนพิษที่อยู่ด้านล่างไปได้แล้วล่ะก็ เราก็จะได้เห็นแหล่งอาศัยของฝูงวาฬสีเทาที่มากกว่าแสนตัว! ยอมรับตามตรงว่าฉันเองก็กลัวอยู่นะแต่ฉันก็ยังอยากทำอยู่ดี ท่านพ่อเองก็ทรงห้ามแต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อคนมันรั้น นาตาชาเนี่ยะถอดแบบมาจากฉันเป๊ะ! ในคืนเดือนดับของฤดูมรสุม ฉันกับองค์รักษ์ที่สนิทกันจำนวน 3 คนก็เลยขโมยเรือออกไป ๆ มันทั้ง ๆ ที่ฝนตกหนักแล้วลมพายุก็พัดแรงจนน่ากลัวนี่แหละ"

.

"อื้อหือ..ดูอันตรายเสื่ยงตายมากเลยนะครับ!?"

.

"ฉันรู้ดูจากสีหน้าคนที่มาด้วยกันก็พอจะเดาออก! พวกเขาแค่เกรงใจฉัน! ไม่ได้มีอุดมการณ์แรงกล้าอะไรหรอก!"

.

กระแอมไปหนึ่งที วางมาดแล้วก็เล่าต่อ

.

"สมัยนั้นข่าวพยากรณ์อากาศยังไม่มี แต่ก็ต้องพยายามมองโลกในแง่ดีเอาไว้ ว่าเสียงฝนกับเสียงฟ้าผ่าอาจจะกลบเสียงดังที่พวกเราก่อขึ้นได้ คนในวังจะได้ไม่รู้ ทหารขนอวนขึ้นเรือ , เตรียมฉมวก , เตรียมสวิงช้อนปลา , เหยื่อ , และอะไรต่อมิอะไรให้พร้อมสรรพ ไม่นานเราก็แล่นเรือออกมาจนถึงน่านน้ำอันเป็นเขตที่อยู่อาศัยของฉลาม เชื่อไหมว่าที่ด้านหลังฝูงของพวกมันฉันยังสังเกตเห็นหลังของวาฟสีเทากลุ่มใหญ่แหวกว่ายอยู่ไว ๆ บ่งบอกว่าเรามาถูกทางแล้ว"

.

"แต่ก็ต้องโชคร้ายเมื่อคลื่นลมรุนแรงทำเรือตะแคงข้าง! ท้องเรือแตกน้ำทะลักเข้ามา!"

.

"ทีมงานบางคนกระโดดลงน้ำไป! ในขณะที่บางคนก็เลือกที่จะว่ายหนีฉลาม! ทั้งที่รอบตัวเต็มไปด้วยคลื่นที่สูงมากกว่า 4 เมตร! คนที่คิดว่าไม่รอดแล้วหันมาต่อสู้! กระสุนตะกั่วปืนผาหน้าไม้ประเคนทุกสิ่งอย่างใส่หมด! ยิง! ๆ ๆ ปา! ๆ ๆ ใช้! ๆ ๆ จนสุดท้ายก็ไม่เหลืออาวุธยุทโธปกรณ์ใดเอาไปใช้ล่าวาฬสีเทา อันเป็นแกนหลักแห่งวัตถุประสงค์"

.

"เรือเราอับปาง! วารียานดำดิ่งลงสู่ก้นทะเลเบื้องล่าง พร้อมกับลูกเรือที่สังเวยเลือดแดงฉานให้แก่ฉลามรุมทึ้ง!"

.

.

ตัดภาพขึ้นไปข้างบน ณ แนวท่อแอร์ระบายอากาศ

.

"ท่านพ่อคะ! เรื่องแบบนี่มัน!"

นาตาชาอุทานเบาหวิวอยู่ในลำคอ สวนทางกับเจฟเฟอร์ที่เอื้อมมือมาโอบไหล่แล้วก็แตะ ๆ

.

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะเล่ามาถึงตรงนี้จู่ ๆ น้ำตาท่านราชาก็เริ่มรินไหล แกอาจจะคิดถึงพวกทหารที่ตายไปในคืนวันนั้นก็เป็นได้ พอดีกันกับการที่หัวหน้าหน่วยพินอบพิเทาทักขึ้น

.

"แล้วท่านรอดมาได้ไงอ่ะครับ? ท่านต้องเก่งมากแน่ ๆ บุญมาวาสนาส่งแห่งการเป็นเจ้าฟ้ามหากษัตริย์แท้ ๆ สาธุ ๆ "

.

"เปล่าหรอกไม่เฉียดเลยสักนิด! ความจริงคือฉันจมน้ำ! ฉันหมดแรงจากการใช้อาวุธ มารู้ตัวอีกทีแขนก็เป็นตะคริวกะว่าคงไม่รอดแล้วก็เลยปล่อยจอย! ตายซะเหอะ..ตายมันทั้ง ๆ อย่างงี้! ให้ศพโดนฉลามกิน จะได้ไม่ต้องเหลือชิ้นส่วนไว้ให้อับอายขายขี้หน้า เสื่อมเกียรติท่านราชาผู้พ่อเปล่า ๆ "

.

"กลิ่นเลือดเหม็นคาวคลุ้งแสงฟ้าผ่าจากพายุยังคงโรมรัน พอฉันลืมตาขึ้นในน้ำทุกอย่างก็มืดดำไปหมด ฉันเริ่มสำลักความเค็ม! มวลน้ำทะเลแสบแผดเผาเข้ามาถึงปอด ตาย! บอกได้คำเดียวว่ามีแต่ตายกับตาย! ทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปก็เลยมีแต่จะจมดิ่งลงไปสู่ห้วงมหาสีทันดรอันหนาวเหน็บ"

.

"ซูด.. ด.. ด.. ด.."

เสียงเด็มบ้าบาสูดลมหายใจ

.

"แล้วจู่ ๆ ฉันก็ได้พานพบเข้ากับสัมผัสอันอ่อนนุ่ม มันเหมือนกับหน้าอกผู้หญิงก็มิปาน ความมหัศจรรย์ดังกล่าวตรงเข้ามาโอบกอดฉันจากทางด้านหลัง ส่งผ่านความอุ่นอันเกิดจากแรงเสียดสี มิหนำซ้ำก่อนที่ฉันจะสลบไสลไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ฉันยังรับรู้ได้อีกว่าร่างทั้งร่างกำลังจะถูกอุ้มให้ลอยขึ้นไป มันลอยละลิ่วปลิวละล่องโดยที่ขาไม่ได้ตีน้ำเลยด้วยซ้ำ"

.

"นางเงือกเหรอครับ?"

.

"ไม่หรอก! ฉันไม่ใช่พระอภัยมณี! แล้วนิยายเรื่องนี้ก็ไม่ได้แฟนตาซีขนาดนั้น เธอเป็นคนธรรมดานี่แหละ สาเหตุที่ฉันรู้ก็เพราะตอนที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ในกระท่อมริมทะเลหลังหนึ่ง ไม่มีใครในเรือรอดชีวิตเลยมีแค่ฉันเพียงคนเดียว"

.

"แปลกจัง? เธอเป็นใคร? ทำไมถึงมีสกิลว่ายน้ำระดับสูงล่ะครับ?"

.

ราชาเด็มบ้าบาเงียบขรึมลงอีกครั้ง แกทอดสายตาออกไปยังจอมอนิเตอร์ที่ติดตั้งไว้ในห้อง มองข้ามความวุ่นวายแถวศาลเจ้า พลางโฟกัสไปที่อลาลัสในมุมต่าง ๆ ที่สงบเรียบร้อย ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความคิดถึง

.

"เธอก็คือองค์ราชินีแห่งอลาลัส! แม่ของนาตาชาไง!"

.

"ในหนังสือเรียนประวัติศาสตร์ที่โรงเรียนเขาก็สอนพวกนายมาใช่ไหม ว่าหากย้อนหลังไปนับพันปีจะพบว่าชาวอลาลัสล้วนแต่มีทักษะการหาปลาประจำตระกูลอยู่ บางบ้านถนัดไดหมึก , บางบ้านถนัดจับปลากะตักตัวเล็ก , บางตระกูลก็ถนัดลากอวนจับปลาตัวใหญ่ ฯลฯ ทักษะพวกนี้ถูกสร้างสมส่งผ่านกันมารุ่นต่อรุ่น จนกระทั่งมีการค้นพบ Pussy Recon ทุกอย่างจึงค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา"

.

"เรื่องมันมีอยู่ว่า ในตอนนั้นองค์ราชินีก็ยังเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาที่เชี่ยวชาญการทำประมงทั่วไป แต่ต่างจากชาวอลาลัสท้องถิ่นคนอื่น ๆ หน่อยตรงที่ตระกูลของเธอนั้น คือกลุ่มอนุรักษ์วาฬสีเทา! คนตระกูลนี้ทั้งปกปักรักษาปกป้องแล้วก็บูชาวาฬสีเทาให้เป็นดั่งเทพเจ้า นายว่าตลกดีไหมล่ะ! จากที่ฉันตั้งใจจะไปล่าวาฬเพื่อช่วยชาวเมือง ไป ๆ มา ๆ กลับมาถูกคนที่คอยปกป้องพวกมันช่วยชีวิตเอาไว้"

.

"แล้วตรงนี้แหละคือจุดสำคัญของเรื่อง ตั้งใจฟังดี ๆ นะ"

.

"ครับ"

.

"ก่อนฉันตื่นหัวใจฉันหยุดเต้น! ฉันตายตั้งแต่อยู่ในท้องทะเลแล้ว ก่อนที่จะถูกอุ้มร่างขึ้นมาไว้ในกระท่อม สาเหตุที่ไม่ถูกปล่อยให้ฉลามกินก็เพราะคนในตระกูลราชินีเขาจำฉันได้ว่าฉันเป็นเจ้าชายแห่งอลาลัส หัวหน้าเผ่าจึงพยายามจะปั๊มหัวใจทำ CPR ให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่ฟื้นขึ้นมา! ผายปอดก็แล้ว! ตบหน้าก็แล้ว! แม้แต่สวดมนต์ภาวนาก็ไม่ทำให้ฉันฟื้นขึ้นมาเลย! พอหมดทางเลือกก็เลยผละตัวเดินหนีออกจากกระท่อม

.

"ฝั่งราชีนีที่ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กสาวก็เลยโดนต่อว่า เธอถูกด่าว่าทำไมถึงชักช้า! ทำไมถึงไม่ไปช่วยเจ้าชายให้เร็วกว่านี้! ทั้งที่ตัวเองชำนาญล่องน้ำตรงนี้มากกว่าใคร ๆ !"

.

"หล่อนก็เลยตอบโต้กลับ พลันบอกกับทุกคนไปว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้เอง เธอจะทำให้ฉันฟื้นขึ้นมาให้ได้ด้วยการอยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 แล้วก็ทำพิธีกรรม"

.

"พิธีกรรม?"

.

"อย่าเพิ่งแทรกสิ ฟังให้จบก่อน!"

.

"ครับ ๆ ๆ !"

.

"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าจริงไหมเพราะตอนนั้นยังสลบไม่รู้เรื่อง แล้วเรื่องพวกนี้ก็เป็นส่ิงที่องค์ราชินีผู้ล่วงลับมาเล่าให้ฉันฟังทีหลัง เธอบอกว่าในตระกูลบูชาวาฬของเธอมีสสารชนิดพิเศษอยู่ มันถูกสกัดขึ้นจากคลิตอริสของวาฬตัวเมียที่ถูกวาฬตัวผู้ล่อสังวาชทางรูทวาร แล้วคลอดลูกตายคาท้องอย่างผิดธรรมชาติ โอกาสที่จะเกิดสิ่งนี้ขึ้นในธรรมชาติมีเพียงหนึ่งในล้าน และเกาะเล็ก ๆ ร้าง ๆ ที่มีกระท่อมกับหมู่บ้านอนุรักษ์วาฬตั้งอยู่นี้ก็คือ "สสารก้อนดังกล่าว" "

.

"ติดก็แต่ตอนนี้มันได้ถูกปิดผนึกเอาไว้โดยธรรมชาติเพื่อสมดุลแห่งโลก ไม่มีใครในตระกูลมองเห็นตัวตนของสสารนี้มานานแล้ว นานมาก ๆ นานจนกลายเป็นตำนานเรื่องเล่า อันถูกใส่สีตีไข่เพ่ิมอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ลงไป จนเกือบจะกลายเป็นนิทานปรัมปรา ซึ่งพวกผู้ใหญ่ในตระกูลก็พากันคัดค้าน แต่ราชินีก็ยังรั้นในใจเธอยังเต็มไปด้วยไฟแห่งศรัทธา"

.

"หรือว่า! อย่าบอกนะครับว่ามันคือ "Pussy Recon" ?!"

.

"Yes! ใช่เลย! แร่ที่เนรมิตรทุกสิ่งทุกอย่างจนทำให้อาณาจักรของเรารอดพ้นจากสงครามนิวเคลียร์ มันเปลี่ยนผู้คนให้มั่งคั่งร่ำรวยโดยไม่ต้องทำประมงชายฝั่งให้เสี่ยงชีิวต ความจริงก็คือความจริง Pussy Recon แท้จริงก็คือ "จิ๋มปลาวาฬดี ๆ นี่เอง" "

.

ทำเอาอ้วกแตกอ้วกแตน! อ๊วกกกก! อั๊ก! ๆ อ๊วกกกก! ผู้ชายกว่า 30 ชีวิตป้องปากกันหมด! ต่างพากันก้มหน้าก้มตาอ้วกใส่ขาเตียงรังเกียจเดียดฉันท์ ทั้งที่ตอนที่ตัวเองแตกน้ำเว่าใส่ถุงแล้วเอาไปให้ผู้หญิงใช้กลับไม่รังเกียจ

.

"แหวะ..ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะครับเนี่ยะ โห..มันยากทีจะรับได้จริง ๆ ครับท่านราชา งั้นพิธีกรรมที่องค์ราชินีพูดถึงเมื่อกี้ล่ะครับ ตอนนี้พวกท่านก็อยู่ในกระท่อมด้วยกันสองต่อสองแล้วนี่?"

"อ๊วกกกก! , โอ๊กกกก..ก..ก..! , อ๊ากกกกกก!"

.

ลำไส้สั่นเทิ้มยังมิวายจะหยุดสงสัย เด็มบ้าบาก็เลยเล่าต่อ

.

"ตอนสลบอยู่สัมผัสแรกที่ฉันรู้สึกได้คือการวูบที่ต้นขาด้านใน มันถูกไซ้ด้วยหนังเนื้อหรืออะไรสักอย่าง ที่ทำเอาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว การปั้มหัวใจแล้วฟื้นมันเป็นเรื่องของคนอื่น ส่วนคนหื่นอย่างฉันมันต้องปั้มหัวควย! ตาของฉันปริ่มเผยอ ชั่วเสี้ยวอึดใจต่อมาก็มองเห็นภาพลาง ๆ ของสาวสวยอายุน้อยกำลังอมอัณฑะของฉันไว้ในปาก!"

"แสงสีนวลจากตะเกียงให้อารมณ์เหมือนเตรียมจะเสียตัว ฉันเสียวโคตร ๆ ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าหล่อนเป็นใคร เธอน่าจะเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไม่ให้จมน้ำ แล้วตอนนี้ก็กำลังอมไข่ให้ฉันเพื่อให้ฉันฟื้นขึ้นมาอีก.. โอ้ววว..ว..ว..ว , ซีด..ด..ด..ด!"

.

ควยแข็งกันเป็นหน้ากระดานน่ีแค่ 10% ของเรื่อง พลเมืองเพศชายทั้ง 30 คนที่อยู่ทั้งบนเตียงและมุมห้องก็พร้อมที่จะหลั่งน้ำใส่หม้อต้มครีมได้อีกครั้ง กุศโลบายนี้ของท่านราชาแยบยลนัก แลกกับวิกฤตกาลจากศาลเจ้าข้างนอกอันแสนตึงเครียด การต้องยอมเล่าเรื่องจริงเพื่อให้คนพวกนี้ผ่อนคลายลงก็ถือว่าคุ้มค่า แม้มันจะเป็นการไม่ให้เกียรติคนตายอย่างองค์ราชินีก็ตามที

.

"จากไข่ก็ไล้ขึ้นมาอมทั้งควย! แก้มยุ้ยของเธอบวมตุ่ย ตาของฉันก็เลยเบิกโพลงขึ้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ คงเพราะทนต่อความน่ารักและรอยยิ้มแบบอมควยไปด้วยไม่ได้ เธอน่ารักมากฉันอยากจะเย็ดกับเธอเหลือเกินก็เลยชักควยออกจากปาก พลันดึงข้อมือเธอจับทุ่มลงกับแคร่ไม่ไผ่เสียงดัง "แคร๊ก!" พลางปรี่ร่างขึ้นไปนั่งคร่อม จวนจะยื่นริมฝีปากลงไปเลียที่ซอกคออยู่แล้วแต่เธอกลับร้องไห้!"

.

"เธอแบบ.. บ.. บ.. ฉัน.. คือ.. อ.."

.

"เอ้า! อย่าค้างสิท่านพวกผมกำลังฟังอยู่! บัดโถ่! นี่มันยุค streaming นะ ไม่ใช่แผ่นหนัง VCD ทำเป็นกระตุกแผ่นเป็นรอยไปได้!"

.

"สามหาว! ไม่ใช่โว่ยไอ้พวกบ้า! น่ีน่ะไม่ใช่เซ็กส์ธรรมดาแต่มันคือพิธีกรรมพวกนายลืมไปแล้วเหรอ เพราะตอนนั้นฉันเองก็ค้างควยแข็งเหมือนกับพวกนายนี่แหละ , ไอ้พวกเวร!"

.

.

เรียกได้ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ กลายเป็นการเล่นกับจิตวิทยาเป็นครั้งที่สอง พวกผู้ชายที่จะถูกรีดน้ำเชื้อบัดนี้พร้อมทั้งกายและใจแล้ว ลองท่านราชาเล่าครบทั้ง 100 % ของเรื่อง บางทีกระเปาะรีดนมวัวอาจจะเล็กเกินไปสำหรับควยของพวกเขา