บทที่ 28 : พายุสาปฝุ่นตลบหนี กระจัดกระจาย

กระจัดกระจายจริง ๆ สมกับชื่อบท เพราะนอกจากจะบินเข้ามาโฉบเอาร่างของเจฟเฟอร์เอาไว้ไม่ให้หล่นลงไปตายแล้ว บนฟากฟ้ายังมีพวกมันอีกเป็นโขยง! ท้องฟ้าที่เคยสดใสแดดจัด ๆ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยฝูงแมลงวันเป็นล้าน ๆ ตัว

.

"อะไรกัน! พวกแกอีกแล้วหรอ!"

.

"หึ่ง ๆ ๆ ๆ หึ่ง ๆ ๆ ๆ "

.

"ฮู้ววว! ไม่รู้ยังไงเหมื่อนกันแต่ก็ขอบใจนะที่อุตส่าห์มาช่วย พาฉันลงไปข้างล่างที"

.

กลุ่มก้อนแมลงวันดำขลับเป็นขยุยกระจายตัวไปเกาะตามแขนขาแล้วก็เสื้อผ้า ก่อจจะค่อย ๆ ลดระดับความสูงลงเรื่อย ๆ ตามที่ได้รับคำสั่ง พร้อมกันนั้นไฟสีเขียวในหูฟังก็เริ่มกระพริบปิ๊บ ๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หางตาของเจฟเฟอร์ดันชำเลืองไปเจอเข้า เขาก็เลยมีความคิดที่จะดึงมันออกมาเช็ดดู จะได้รู้ว่าเป็นเพราะเจ้านี่รึเปล่าที่เรียกพวกแมลงวันมา แต่ทว่ายังไม่ทันจะทำอะไรเลย! จู่ ๆ หมู่ภมรอีกกลุ่มซึ่งอยู่อีกด้านของฟากฟ้าก็ชิงตัดหน้าเขาซะงั้น! พวกมันบินโฉบลงมาเป็นก้อนสีดำขนาดเท่าลูกบาส พุ่งมาที่ใบหูแล้วก็ดึงเอาหูฟังออกให้

.

ซึ่งพอวัตถุเล็กจิ๋วนั่นถูกส่งถึงฝ่ามือเท่านั้นแหละ ความฉิบหายก็บังเกิดทันที! คุณพระคุณเจ้าเอ๊ย! หล่นกระแทกพื้นสิครับจะเหลือเหรอ

.

"ฟึบบบ! , หึ่ง ๆ ๆ ๆ หึ่ง ๆ ๆ ๆ "

.

"เฮ๊ย! เฮ๊ย! ไอ้พวกเวรอย่าเพิ่งไปสิ อย่าทิ้งฉันไว้กลางทางอย่างงี้! เหวอออออ เอาอีกแล้วกู หล่นอีกแล้วววววว! ย๊ากกก!"

.

"ตรึมมมมมม!"

.

หัวปักทรายขาชี้ฟ้าลำพังสภาพร่างกายก็ทรุดโทรมย่ำแย่อยู่แล้ว ยังมาโดนกลุ่มแมลงวันหัวเขียวหักหลังเข้าให้อีก พวกมันบินหนีทิ้งหน้าที่ไปทันที เมื่อรู้ว่าหูฟังได้หลุดจากการเชื่อมต่อแล้ว นั่นจึงเท่ากับว่าวัตถุจิ๋วที่มีอยู่ข้างเดียวอันนี้แท้ที่จริงก็คืออุปกรณ์สำหรับใช้บังคับสิ่งมีชีวิตสังเคราะห์ที่อยู่ในดินแดนสนธยาแห่งนี้นี่เอง

.

"อูยยย..เจ็บ ๆ เป็นอย่างงี้นี่เอง เป็นของดีที่ช่วยเราได้จริง ๆ อย่างที่หมอยูมิโกะบอกสินะ.. โอยยยย อูยยยย"

"เรามันโง่เองที่เสือกรู้ตัวช้า แค่กลับด้านหน้าเป็นด้านหลังจากที่เคยเป็นแค่วิทยุหูฟังก็จะแปลงเป็นเครื่องมือที่ใช้ควบคุมฝูงแมลงวันได้ แล้วถ้าเป็นอย่างอื่นล่ะ! จะคอนโทรลได้หรือเปล่านะอยากลองดูจังแฮะ"

.

เจฟเฟอร์ยกมุมปากขึั้นฉีกยิ้ม เขาชันกายขึ้นเชื่องช้าด้วยสารรูปที่สุดแสนจะเวทนาและน่าสมเภช พลางจับหูฟังอันเดิมยัดคืนเข้าไปในรูหู ดวงไฟสีเขียวสว่างติ๊ด ๆ รอโหลดอยู่แป๊บนึงก็เสร็จสิ้นการ Connect ไม่จำเป็นต้องพูดจาใด ๆ เพียงแค่เริ่มกระบวนการคิดพวกแมลงวันก็วกกลับมาแสตนบายด์รอรับคำสั่งแล้ว

.

"หึ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ หึ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ "

.

"ไม่กี่ชั่วโมงก่อนพวกแกยังซ่อมใบหน้าให้ฉันได้ แขนขวานี้ก็คงซ่อมได้เหมือนกันใช่ไหม?"

.

"หึ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ หึ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ "

.

"ถ้างั้นเอางี้.. คำสั่งแรกช่วยซ่อมแขนให้ฉันที!"

.

โดยไม่กลัวว่าจะถูกปฏิเสธ เพียงแค่กัดฟันยืดแขนออกไป ฝูงแมลงวันกลุ่มใหญ่ก็รุมเข้ามาตอมหึ่ง ๆ ราวกับทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ พวกมันทั้งกัดทั้งแงะ ทั่งยิงแสงเป็นเส้นๆ ออกมาซ่อมแซมส่วนที่เสียให้

.

เจฟเฟอร์ฟินจนไม่รู้จะพูดยังไง แถมยังรู้สึกได้เลยว่าถ้าพวกแมลงมันทำได้ขนาดนี้อีกไม่นานดัชนีเลเซอร์ กับฝ่ามือพลัง Drain ของเขา ก็คงจะกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่ลืมที่จะสั่งการให้พวกมัน ช่วยเคลียร์เม็ดทรายหลายสิบกิโลกรัม ที่หนักอึ้งอยู่ในร่างกายออกให้ด้วย

.

.

"เอาล่ะ.. ที่นี้ก็ตาแกบ้างล่ะนะเจ้าแซนดี้ ฉันได้พลังของเทพผู้สร้างมาแล้วมาลองดูกันหน่อยดีกว่าว่าฉันจะสั่งให้แกทำอะไรได้บ้าง หึ ๆ"

.

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่แขนกุดคนนี้แกไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน เขาเลือกที่จะยกอวัยวะทุกอย่างให้ฝูงแมลงวันรุมรักษาต่อไป ระหว่างนั้นก็เดินโซซัดโซเซย้อนกลับไปหาเจ้าอสูรกายแซนดี้อีกครั้ง หมายจะล้างอายที่เกือบตายเมื่อครู่ ด้วยการคิดบัญชีแค้นกับมันให้รู้แล้วรู้รอด!

.

ฝั่งเจ้ายักษ์ปักษ์หลั่นนั่นน่ะเหรอ โอ๊ย! พร้อมซะยิ่งกว่าพร้อม! มันหลอมละลายใบหน้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แขนขาองเอวอลังการบิ๊กเบิ้มจนคิดว่าน่าจะใหญ่ขึ้นกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ ระยะห่างตรงนี้ประเมินจากสายตาคงราว ๆ 50 เมตรได้ ในมุมมองของมัน ณ ตอนนี้เจฟเฟอร์แม่งละม้ายคล้ายปีศาจมากกว่าตัวมันเองซะอีก!

.

คนบ้านอะไรโดนหุ้มไว้ด้วยฝูงแมลงวันยึกยืออย่างกับใส่ชุดเกราะ! แล้วแต่ละตัวนะชอนไชยั่วะเยี่ยะไต่ขึ้นหน้าสยดสยองอย่างกับน้ำหนองโลงศพ เดาว่ามันคงคลื่นไส้ผสมกับสะอิดสะเอียนในความสกปรกดังกล่าวเอามากๆ เจ้าแซนดี้ก็เลยเอามือกุมท้อง! แอ่นตัวไปข้างหลัง! พลางสำลอกเอาทรายในกระเพาะอาหารออกมา!

.

"อ๊วกกกกกกกก!!!!!"

.

มวลทรายเหนืดเหนียวพุ่งเป็นสายออกมาราวกับท่อน้ำประปะแตก! ริมฝีปากแซนดี้ถ่างกว้างออก เรื่อยๆ ทีละนิดๆ ตามปริมาณทรายที่ทะลักล้นออกมาอย่างต่อเนื่องลากยาวววว! , โคร่งงงงงงงงง!!!!!! ปิดท้ายด้วยเสียงคำรามอันดังกึกก้องกัมปนาท! เดซิเบลที่ก่อเกิดทำเอาพื้นทรายข้างหน้า แตกระแหงแยกเป็นทางยาวเปรี๊ยะๆๆๆ! ตีคู่ขนานไปกับกระแสทรายข้างบนที่เพิ่งพ้นออกไปเมื่อครู่

.

แน่นอนว่าเป้าหมายมีอยู่คนเดียว....! เจฟเฟอร์ที่ตอนนี้เหลือแต่ตามองเห็นทุกสิ่งอย่างตั้งแต่ต้น แต่เขากลับไม่คิดจะหนี สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ เจ้าหน้าที่หนุ่มต้องการจะโชว์ให้ศัตรูวัสดุก่อสร้างตนนี้รู้ว่าเขาเจ๋งกว่ามันมากๆ! และด้วยหูฟังสุดเทพที่หมอยูมิโกะให้มานี่แหละ เขาจะหยุดกระแสทรายที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาหาด้วยความเร็ว 200 กม./ช.ม. นี้ ด้วยมือเปล่าให้ดู!

.

รีบสอดนิ้วฝ่าฝูงแมลงวันเข้าไปกดปุ่มบนหูฟัง พลันออกคำสั่งในเสี้ยวอึดใจไปว่า

.

"หยุด! ทรายทั้งหมดจงกลับคืนสู่สภาพเดิม บัดเดี๋ยวนี้!!!"

.

"ฟิ้ววววววว~~!!!!"

.

ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!! ตูม!! ตูม!! ตูมมมมม!!!

.

"ว๊ากกกกกกก! ทำไมมันไม่หยุดวะ ช่วยด้วยยยย ช่วยด้วยยยย! โอ๊ยยย! โอ่ยย!! โอ๊ยยยย!"

.

กลับกลายเป็นเขาที่ต้องหยุดความเชื่อโง่ๆ นี้สักที! ความมั่นใจบ้าๆ บอๆ ที่ไม่รู้จักระมัดระวังในการหาข้อพิสูจน์เกือบทำให้เอาชีวิตไม่รอดอีกครั้ง เคราะห์ดีมากที่ยังมีพวกแมลงวันผู้ช่วยอยู่อีกเยอะ ในชั่วขณะจิตระหว่างที่ตกอยู่ในสถานการ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ก็ได้พวกมันนี่แหละที่รวมตัวกันหอบหิ้วเอาร่างของเจฟเฟอร์ พุ่งหนีขึ้นไปกลางอากาศได้ทันเวลาพอดี!

.

บางส่วนดึงเสื้อตรงหัวไหล่ ในขณะที่บางส่วนก็ตอมหึ่งๆ หนุนอยู่ที่พื้นรองเท้า ทำให้ภาพรวมในตอนนี้เจฟเฟอร์นั้นดูคล้ายกับเทพเจ้าลอยได้ ที่มีแสงเปล่งประกายออกมาจากฝ่าเท้าตลอดเวลาเลย (ถ้าไม่นับว่าเป็นฝูงแมลงวันหัวเขียว ที่โคตรจะสกปรกแล้วอ่ะนะ)

.

"บัดซบเอ๊ย! ทำไมมันไม่ยอมทำตามคำสั่งวะ เกือบตายห่าไปแล้วไหมล่ะ! ขอบใจพวกเอ็งมากนะที่ช่วยชีวิตฉันไว้อีกครั้ง"

.

" หึ่งๆๆๆๆ หึ่งๆๆๆๆ หึ่งๆๆๆ "

.

"สงสัยคงมีแค่แมลงวันพวกนี้ที่เราคอนโทลได้ เพราะงั้นต้องระวังไม่ให้หูฟังหลุดออกจากหูไม่งั้นจบเห่แน่! ถอยไปตั้งหลักให้ไกลกว่านี้หน่อยดีกว่า ตรงนี้มันใกล้เจ้ายักษ์มากเกินไป!"

.

ว่าแล้วสายลับหนุ่มอันดับหนึ่ง ก็หันหลังให้กับแซนดี้อีกครั้งแล้วก็เริ่มออกวิ่ง แต่งวดนี้กลับเป็นการวิ่งอยู่บนอากาศ! ทุกย่างก้าวที่เขากระโจนไปจะมีฝูงแมลงวันมาคอยหนุนเท้าเอาไว้ไม่ให้ตก มิหนำซ้ำแมลงบางส่วนยังบินมาพยุงหลัง พลางดึงเสื้อที่หัวไหล่เอาไว้ มองไกลๆ นี่จะรู้เลยว่าเสื้อของเจฟเฟอร์เหมือนมีการรั้งไว้ไม่ให้พลัดตก

.

"โว้ววววๆ โว้วววว! เบาหวิวเลยแฮะ วิ่งง่ายกว่าพื้นข้างล่างมากอ่ะ ต้องไปให้ไกลกว่านี้สักหน่อยซื้อเวลาจนกว่าพวกแมลงจะซ่อมแขนของเราเสร็จ คราวนี้ล่ะมึงเอ๊ย! ไอ้ยักษ์แซนดี้! เดี๋ยวได้เห็นดีกัน! คอยดู!"

.

"ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!"

.

ทั้งเสียงฝีเท้ากับเสียงหัวใจเต้นรัวพอกัน! อาการประหม่าตื่นเต้น! นับจากตอนที่ก้าวเท้าเข้ามาจนถึงตอนนี้ ช่วงนาทีนี้นับว่าระส่ำรัวที่สุดเลย เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เจฟเฟอร์เห็นถึงโอกาสที่ตนเองจะชนะ เขาวิ่งบนฟ้าออกห่างจากจุดปะทะมาตั้งหลักทางทิศตะวันตกร่วมๆ กิโลนึงเห็นจะได้ พลันรีบออกคำสั่งให้ฝูงแมลงวันที่เหลือ ช่วยกันซ่อมแขนให้เสร็จโดยเร็ว

แต่ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ ว่านี่คือบ้านของมัน! คือโลกทั้งใบที่ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่เต๋า สมชายเข็มกลัด ฉะนั้นแซนดี้มันจะทำอะไรก็ได้! แม้ว่ามันจะใช้การจุ่มมือลงกับทรายเพื่อดึงเหยื่อเข้ามาหาไม่ได้แล้ว! หรือจะตัดแขวนเขวี้ยงข้ามโลกเข้ามาใส่ก็ปามาไม่ถึง! แต่มันก็มีวิธีอื่นอยู่! นั่นก็คือ...!

.

"โครงงงงงงง!!!!"

.

"ตรึมมมมมมมม!!!!"

.

"จ้วง....จึก.....จ้วง.......จึก.......จ้วง.......จึก......จ้วง.......จึก!!!!"

.

Oh My God!!! สเต็ปลีลาอย่างกับ "ไมเคิล เฟ็ลปส์!" เมื่อเจ้าอสูรกายทรายบิ๊กเบิ้มตัดสินใจกระโดดพุ่งหลาวใส่พื้นทราย พลางจ้วงโสตกฟรีสไตล์ ซอยยิกๆๆๆๆ อย่างกับนักกีฬาโอลิมปิก!

.

.

ออปติคอลซูมในตาเจฟเฟอร์ คลี่ตัวถี่รัว เสียงกริ๊กๆ กรั๊กๆ ของมันบ่งบอกได้ว่าเจ้านายมันหวั่นใจกับสถานการณ์นี้แค่ไหน!

.

"ชิบหายแล้วไง! เร่งมือเข้าพวกเอ็ง!!! ขอให้ซ่อมแขนทันทีเถอะ...! สาธุ!"