บทที่ 50 : การเดินทางของฉันและเธอ คือการเรียนรู้

การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ.. (ในสิ่งนั้น) ซะที่ไหนล่ะ! นาทีนี้แม้แต่ชาติ เดอะวอยซ์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เจฟเฟอร์สายลับหนุ่มผู้อาภัพได้แต่พร่ำพรึงถึงความหลังที่ผ่านมา ว่าตลอดระยะเวลาหลาย 10 ชั่วโมงที่เข้ามาที่นี่ เขาต้องพจญภัยผ่านชะตากรรมอันหนักหน่วงอยู่คนเดียวเพื่ออะไรกัน แขนข้างใหม่ที่เหน็บอยู่ใต้รักแร้กับขาไทเทเนียมอัลลอยเงาวับนี่ล่ะ ทำไมถึงไม่มีใครสนใจใยดีเลย

.

มากไปกว่านั้น ยูมิจังผู้ช่วยยังมายึดเอาอุปกรณ์ชิ้นสำคัญของเขาไปอีก

.

"คุณเจ้าหน้าที่คะ.. ขอหูฟังคืนด้วยค่ะ หมอให้มาทวง"

.

"เอิ่ม.. ม.. ก็ได้เอ้านี่เอาไป! ชิ!"

.

เจฟเฟอร์ถอดมันออกพลันสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า บรรดาหมู่มวลจุลชีพสีดำขลับนับล้านต่างพากันบินแตกฮือขึ้นไปกลางฟากฟ้า ดั่งได้รับการปลดปล่อย

.

"อานีคาโหตุ.. จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย สุขีอัตตานัง ปะริหารันตุ จงมีแต่ความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด.. สาธุ"

ขึ้นเสียงสูงประชดประชันแกมหมั่นไส้ ทั้งที่ความจริงก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าตนเป็นชาวคริสต์นิกายไหนกันแน่ ถึงได้แผ่เมตตาเข้าใส่ได้อย่างชัดถ้อยชัดคำเช่นนี้

.

"ลองเป็นอีหรอบนี้หมอยูมิโกะแม่งหลอกกูชัวร์!"

.

"แขนซ้ายที่ให้ไปหาคงเป็นแค่ผลพลอยได้ เพราะดูทรงแล้วสิ่งที่หมอยูมิโกะต้องการน่าจะเป็นร่างเทียมสังเคราะห์ ที่ถูกขังลืมไว้ในตู้ดองอย่างออเจ้าดาวิกามากกว่า (แม้ว่าตอนนี้หล่อนจะหลุดออกเป็นชิ้น ๆ แล้วก็ตาม)"

.

"นู่นไงสิ่งที่รับประกันว่าเราคิดไม่ผิด! มันสั่นกระเด้งดึ๋ง ๆ อยู่ด้านหลังโน้น ใกล้จะแปลงออกมาเต็มทีแล้วสินะ! ไอ้เจ้าเครื่องแปลงมวลสารเวอร์ชั่นพกพา! ฮึ๊ยยย!"

.

อมแก้มตุ่ยงอนตุ๊บป่องพลางจุ่มก้นลงกับพื้นดินไพร่ขาขัดสมาธิ จด ๆ จ้อง ๆ ดูสองสาวในชุดรัดรูปง่วนอยู่กับการรักษาพยาบาล เพื่อที่จะนำชีวิตและจิตวิญญาณของอดีตผู้ช่วยนาริตะจังกลับมาให้จงได้ เจฟเฟอร์เท้าคางแบ่งการมองออกเป็นสองพาร์ทย่อย ๆ พาร์ทที่หนึ่งเป็นโซนของหมอยูมิโกะ ที่ขณะนี้กำลังใช้ความพยายามในการเชื่อมต่อ อวัยวะของออเจ้าดาวิกาให้เชื่อมติดกันจากบนเตียง

.

โดยมีกลุ่มแมลงวันเพื่อนเก่าผู้แปรพักตร์คอยให้การสนับสนุน ลำแสงเลเซอร์ต่าง ๆ นี่เรียกได้ว่าพุ่งกันแทยงไปมาอย่างกับใยสไปเดอร์แมน ประกายไฟสปาร์คเปรี๊ยะ ๆ ถ้าไม่เคลียร์ยังไงหมอก็คงไม่ยอม ต่อให้เหงื่อจะหยดย้อยออกมาจากใบหน้ามากแค่ไหนแกก็คงไม่หยุด

.

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังเทียบกับพาร์ทที่สองไม่ได้ เจฟเฟอร์นี่ถึงกับต้องแยกเขี้ยวกลืนน้ำลายฝืดคอเลย พลันรีบเอื้อมไปฉวยเอาแขนซ้ายกับขาอะไหล่มากอดไว้จนแน่น เสียวสันหลังวูบบบ!

.

"นะ.. นี่มันนิยาย 18+ เน้นเสียวนะโว่ย! ไม่ใช่เรื่องสยองขวัญ จะทำอะไรก็เกรงใจลำควยกูหน่อยซี้ มันกลัวจนหดหมดแล้วเนี่ยะ.. บรึ๊ยยยย!"

ขนลุกขนพองเพราะภาพเบื้องหน้าที่เจ้าตัวเห็น ก็คือเครื่องแปลงมวลสารเวอร์ชั่นพกพาที่กำลังเดินเครื่องเต็มสูบ! ควันขึ้นโขมง!

.

อุโองค์ทรงโค้งกับขดลวดแม่เหล็กไฟฟ้าข้างในน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเคยสอดแขนใส่มาแล้ว แต่กับวัตถุตั้งต้นและกระบวนการที่มาของมันนี่สิ ที่ถ้าหากจะอ๊วกออกมาก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร

.

"ชั๊วววว! ปั๊ก! , ชั๊วววว! ปั๊ก! , ปั๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ !!!"

.

ลิ่มเลือดพุ่งเป็นสายกระเซ็นเปรอะราดรดไปทั่วบริเวณ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง กระดูกหลุดออกเป็นชิ้นสยดสยอง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ! เมื่อศพของนาริตะจังถูกพยาบาลยูมิลากออกมาจากที่เก็บ หล่อนเป็นแอนดรอยน์น้องสาวเธอแท้ ๆ แต่ดูสิ่งที่เธอทำสิ! ยูมิใช้บังตอด้ามเขื่องจ้วงฟันลงบนร่างกายน้องให้ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยราวกับสับหมู เพื่อที่จะได้นำชิ้นส่วนที่ได้มาเหล่านั้นใส่ลงไปในเครื่องแปลงมวลสาร แล้วเครื่องก็จะดำเนินการสังเคราะห์ทุกสิ่งอย่างออกมาเป็นก้อนความคิดอีกที หมอยูมิโกะจะได้นำมันไปใส่ให้กับแอนดรอยน์ตัวใหม่ที่กำลังซ่อมแซมอยู่

.

"เหี้ยเอ๊ย! นิ้ว! อ๊ากกก.. นิ้ววว! ระวัง! ซีดดดดด!"

.

"ชั๊ววววว!"

.

พญาบาลสาวไม่สนใจหรอกว่าเจฟเฟอร์จะมีปฏิกิริยายังไง เพราะชีวิตใหม่ของน้องนั้นสำคัญกว่าจิตใจของผู้สังเกตการณ์นัก นิ้วมือทั้ง 10 ของศพจึงถูกตัดออกเป็นท่อน แล้วก็โยนเข้าไปในอุโมงค์ ตามติดมาด้วยการใช้ปลายมีดแหลม ๆ แทงเข้าไปในหน้าท้อง! ควักเอาลำไส้ ตับ ม้าม กระเพาะอาหาร เครื่องในต่าง ๆ ออกมาทั้งยวง ก่อนจะโยนมันตามเข้าไปในอุโมงค์อีกที

.

ตรงไหนที่เป็นกระดูกเธอก็จะเปลี่ยนไปใช้มีดด้ามเล็กเลาะ ค่อย ๆ แทะ ค่อย ๆ เล็ม ขูดเอาเส้นเอ็นแผ่นหนังออก ให้เหลือแต่กระดูกเพียว ๆ แล้วก็ใช้สันมีดทุบ! โป๊ก ๆ ! จนแตกเป็นผง! พลางใช้ปากก้มลงไปเป่าให้เศษละอองทุกอย่างปลิวเข้าไปในเครื่อง โชคยังดีที่เธอไม่ได้จิตมากไปกว่านี้ ไม่งั้นเราคงได้เห็นการใช้ฟันทั้งดุ้นฉีกทึ้งเนื้อสดของน้องตัวเอง แล้วถ่มออกมาเป็นแน่แท้!

.

ภาพลักษณ์ของผู้ช่วยสาวขนตางอนในตอนนี้ จึงไม่ต่างจากแพทย์หญิง ผัสพร ที่โดนสามีฆ่าตายในคดีฆ่าหั่นศพ เมื่อปี 2544 เลย ทำเอาเจฟเฟอร์ถึงกับต้องเบือนหน้าหนี พลันคิดกับตัวเองขึ้นมาในใจ

.

"ซีดดดด.. แบบนี้ก็เหมือนทำย้อนศรกับเราสินะ ตอนนั้นเราดูดเอาก้อนความทรงจำมา แล้วก็เอามาแปลงเป็นสิ่งของผ่านเครื่อง แต่สิ่งที่หมอยูมิโกะกับผู้ช่วยทำอยู่ในตอนนี้ กลับเป็นการใส่ของลงไปในเครื่องเพื่อให้ได้ออกมาเป็นก้อนความคิดแทน.."

"ไอ้หย๋า.. มันทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ! วิทยาการขององค์กรเรามันล้ำหน้ามากจริง ๆ "

.

"หึ! แต่ก็นะ! บางทีก็น่าจะมีวิธีที่อุจาดตาน้อยลงกว่านี้สักหน่อย อ๊วกกกกก! ไม่ไหว ๆ อ๊วกกกกก! ผมรับไม่ได้จริง ๆ "

.

แม้จะพรั่งพรูเอาอาหารที่เคยสวาปามเข้าไปออกมาจนหมด แต่ครานั้นสายลับหนุ่มก็ยังคงหรี่ตามองกระบวนการย่อยศพนี้ต่อไปอย่างไม่ยอมลดละ จนกระทั่งเสร็จสิ้นลงในอีกราว 10 นาทีให้หลัง ออเจ้าดาวิกาก็กลับมามีสภาพสมบูรณ์เป็นผู้เป็นคนนมตึงตามเดิม ในชุดนุ่งลมห่มฟ้าบนเตียงผ่าตัดกลางทะเลทรายปลอม ๆ ของหมอยูมิโกะ หล่อนยังคงหลับตาแน่นิ่ง ก่อนที่หมอสาวหน้าหมวยจะรีบกวักมือเรียกให้ยูมิจังผู้ช่วยนำสิ่งนั้นเข้ามา

.

"หมอเซ็ตค่ารอเรียบร้อยแล้ว ฝั่งนั้นเป็นไงบ้างจ๊ะยูมิจัง ได้ก้อนความทรงจำออกมารึยัง?"

.

ยูมิย่นคิ้วเน้ื้อตัวเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคาวเลือด กอดอกกระดิกน้ิวทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้นอกจากรออย่างมีความหวัง

.

"อีก 10% ค่ะ บางส่วนเริ่มหลุดออกมาจากปลายท่อแล้ว อีกนิดเดียวค่ะหมอ พวกเราใกล้จะได้นาริตะกลับมาแล้ว"

.

พยักหน้าหงึก ๆ ตอบรับแต่มิใช่คนที่เป็นหมอ หากแต่เป็นเจฟเฟอร์สายลับหนุ่มของเราแทน กรรมวิธีดังกล่าวมันทำให้เจ้าตัวนิึกถึงตอนที่ตัวเองยิงกระสุนเข้าใส่หัวผู้คนเลย ก้อนความคิด ความทรงจำ ทัศนคติความเชื่อ ฯลฯ หลากสีหลายสไตล์ลูกแล้วลูกเล่าที่ถูกเขา Drain เข้ามาเก็บไว้ในตัว ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า มันสามารถใช้ชุบชีวิตคนได้

.

วินาทีที่ร่างกายอันแหลกเหลวของนาริตะถูกกลืนหายไปจนหมด เจฟเฟอร์ก็รีบลุกขึ้นยืนและถลันตัวเข้ามาดูใกล้ ๆ ความรู้สึกแหวะมลายหายไปแล้ว จะเห็นก็แต่เพียงก้อนความคิดสีขาวใสบริสุทธิ์เปล่งประกายเรืองรองอยู่บนฝ่ามือของยูมิจัง พลันหลุดคำพูดออกมาว่า

.

"น้องสาวคุณคงเป็นคนดีมากสินะ ถึงแปลงออกมาได้เป็นก้อนออร่าสว่างโพลงขนาดนั้น"

เจ้าหน้าที่ภาคสนามทักขึ้น ด้วยประสบการณ์หลายสิบปีที่ผ่านเรื่องทำนองนี้มาตลอด เขากล้าพูดได้เลยว่าไม่ค่อยได้เจอก้อนความคิดของใครในลักษณะนี้สักเท่าไหร่

.

"ก็แหงสิคะคุณเจ้าหน้าที่ ไม่งั้นยูมิกับหมอจะลงทุนถ่อมาถึงโลกหลังเมือกเจลนี้เหรอ หลีกไปค่ะยูมิกำลังรีบ!"

"อะ.. อืม.. ม.."

.

โดยไม่สนหน้าอินน์หน้าพรม ยูมิจังรีบส่งก้อนพลังงานดังกล่าวให้แก่หมอยูมิโกะในทันที ฝูงแมลงวันเป็นโขยงบินหึ่งลงมารุมตอมอีกครั้ง ด้วยเลเซอร์ผ่าตัดของพวกมันผนวกเข้ากับทักษะอันเฉพาะทางของหมออันดับหนึ่งแห่ง Parallel ทำให้วัตถุสว่างสุขสกาวดังกล่าว ถูกติดตั้งลงไปแนบกับแกนสมองของออเจ้าดาวิกา (new vesion) ได้อย่างสมบูรณ์แบบ สักพักหล่อนก็ลืมตาขึ้น!

.

ถึงกับต้องยกมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตาเห็น นมเป็นนมจิ๋มเป็นจิ๋มโป๊จริงอะไรจริง ทว่าเจฟเฟอร์กลับไม่มีอาการหื่นกระหายแพลมออกมาเลย เขารู้โดยสัญชาตญาณว่านั่นไม่ใช่เธอคนเดิม! ออเจ้าดาวิกาได้ตายไปแล้วด้วยน้ำกามจากควยของเขา!

.

ที่เห็นนั่งปิดบังพวงเต้าเหนียมอายอยู่บนเตียงนั่น คงจะเป็นนาริตะจังที่เข้าไปสิงอยู่ในร่างของออเจ้าดาวิกาซะมากกว่า กลายเป็นญี่ปุ่นหน้าไทยไป หรือจะบอกว่าเป็นคนไทยพูดญี่ปุ่นก็ได้ แล้วแต่จะคิด

.

"ไฮ้! เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ พีี่ยูมิ?"

"ว๊าย! แล้วทำไมนาริตะถึงโป๊เป็นนางเอกหนัง AV แบบนี้ ว๊ายยยย! กรี๊ดดดด!"

.

สร้างความตลกขบขันกันไปทั้งวง เล่นเอากลุ่มแมลงวันชีวะมวลแตกฮือคืนฟากฟ้า พี่สาวอย่างยูมิก็เลยรีบกุลีกุจอไปเอาชุดเก่าของนาริตะที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยดเลือดมาคลุมให้พอหลวม ๆ ไปก่อน หลังจากนั้นหมอยูมิโกะก็ได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง พลางบอกให้นาริตะลุกลงมาจากเตียง สั่งให้ลองขยับเขยื้อนอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกายอันใหม่ดู ว่ามีอะไรติดขัดตรงไหนรึเปล่า

.

ซึ่งผลก็ออกมาดียูมิจังก็เลยได้น้องสาวกลับคืนมา แม้รูปร่างหน้าตาจะคมขึ้น สูงขึ้น นมใหญ่ขึ้นแต่ก็ดีแล้ว! จะได้ทำงานร่วมกันได้ต่อไป ฟากฝั่งของหมอเองก็ได้ทำสำเร็จลุล่วงไปตามแผน การหลอกใช้เจฟเฟอร์หนนี้จบลงได้เยี่ยม ทุกอย่างคือสิ่งที่หมอคะเนเอาไว้แล้วว่าเขาจะทำ คนหื่น ๆ อย่างเขายังไงซะก็ต้องเอาร่างเทียมสังเคราะห์ตัวสุดท้ายในโรงงานติดมือมาด้วยแน่ ๆ เพียงแต่ไม่คิดว่าเจฟเฟอร์จะกระหน่ำเย็ดแอนดรอยน์ตัวสุดท้าย จนแตกกระจายแยกย่อยออกเป็นชิ้นมาแบบนี้ก็เท่านั้น

.

หมอยูมิโกะยิ้มร่าปรบมือแปะ ๆ ให้กับตัวเองขณะยืนดูสองพี่น้องโผตัวเข้ากอดกัน ระหว่างนั้นเจฟเฟอร์ผู้โลกลืมก็ได้เดินหิ้วแขนกับขาข้างใหม่เข้ามาใกล้ ๆ พลางสะกิดที่ไหล่หมอก่อนจะพูดขึ้นว่า

.

.

"หมอครับ..! หมอครับ..! ตาผมแล้วนะครับทีนี้"