บทที่ 51 : เบอร์แบโต้ ระวังหน่อยเซ้!

“งั้นเหรอคะ จริงสิเกือบลืมคุณไปเลยคุณเจ้าหน้าที่เจฟเฟอร์ หมอรักษาสัญญาอยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง เด็ก ๆ จ๊ะมาจับตัวเขาไว้ที!”

สิ้นสุดเสียงสั่งสองพี่น้องผู้ช่วยพยาบาลก็ทำตาขวาง พลางถลันตัวเข้ามาจับเจฟเฟอร์ที่แขนขาดข้างหนึ่งเอาไว้

.

“เฮ้! เดี๋ยวสิออเจ้า นี่มันอะไรกันไม่เห็นจะต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้นี่!”

แน่นอนว่าไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆ กลับมา เพราะออเจ้าดาวิกาได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว

.

“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันฟังไม่เห็นรู้เรื่อง..”

.

“ไม่ต้องสนใจหรอกน้องนาริตะ แค่พาเขาไปที่เครื่องแปลงมวลสารให้ได้ก็พอ ฮึบ!”

.

ยูมิจังแทรกขึ้นก่อนจะใช้พลังที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมด ออกแรงดันช่วยกันกับน้อง ทำให้แขนกับขาเทียมข้างใหม่ของเจฟเฟอร์ร่วงหลุดจากมือ สายลับหนุ่มพลั้งพลาดเข้าให้แล้ว ร่างแกร่งถลันถลาเซแถด ๆ จนศีรษะมุดเข้าไปอยู่ในอุโมงค์ส่วนหน้าโดยไม่รู้ตัว

.

“เดี๋ยวก่อน! อธิบายกันก่อนสิหมอ ผมแขนขาดนะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสมองเลย ทำไมถึงต้อง?! เฮ้! เดี๋ยวก่อนเซ้!”

.

“ชู่ววว! อย่าเอ็ดตะโรไปสิคะคุณเจ้าหน้าที่ ก็ในเมื่อคุณรู้ความจริงหมดแล้ว ว่าทั้งหมดที่เห็นอยู่ก็แค่ของสมมติที่หมอฝังโปรแกรมไว้ในเลนส์ตาของคุณ ที่จริงคุณจะ Drain มันออกเองก็ได้นี่นา ทำไมคุณถึงไม่ทำล่ะ?”

ร่างบางในชุดรัดรูปยักไหล่ พลางโน้มตัวลงไปหยิบแขนและขาอะไหล่ที่เจฟเฟอร์ทำตกไว้ขึ้นมา

.

“เรื่องนั้นคือผม..!”

.

“มันไม่ 100 % ใช่ไหมล่ะถ้าหมอเดาไม่ผิด? เพราะงั้นขั้นตอนแรกก่อนที่หมอจะต่อแขนขาให้คุณ ก็คือการล้างทำความสะอาดตาให้เคลียร์ด้วยเครื่องแปลงมวลสารนี่ซะก่อน! รับรองแป๊บเดียวไม่เจ็บ! ออกจากโลกนี้ไปก็เป็นห้องผ่าตัดของหมอแล้ว ซึ่งเราจะเริ่มการปลูกถ่ายอวัยวะกันจากตรงนั้นโอเคนะ"

.

“ผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอหมอ? ”

เจฟเฟอร์ประชด

.

“ไม่มีค่ะ! เด็ก ๆ จ๊ะ เริ่มลงมือได้เลย!”

.

“คลิก!”

.

ชั่วขณะจิตหลังจากดีดนิ้วดังคลิกไปครั้งหนึ่ง ยูมิจังกับนาริตะก็ช่วยกันจับตัวเจฟเฟอร์พลิกด้านให้ใบหน้าแหงนขึ้นสูงกว่าปกติ มันสูงซะจนดวงหน้าเกือบจะชนเข้ากับขดลวดไฟฟ้าในอุโมงค์แปลงสภาพอยู่แล้ว จากนั้นก็ใช้คีมคีบที่เป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์ ดึงเปลือกตาของเจฟเฟอร์ให้สยายกว้างออก! หลับไม่ได้! กระพริบไม่ได้! แม้ว่านัยน์ตาเขาจะแห้งผาดจนเห็นเส้นเลือดหลั่งไหลเป็นสายโลหิต ผู้ช่วยสาวสองพี่น้องก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะใจอ่อนเลย

.

“อ๊าาา.. ตากู ตากู อ๊ากกก!!!”

.

ประสบการณ์จากการเสียแขนที่ผ่านมา ทำให้เจฟเฟอร์อคติกับเครื่องแปลงมวลสารเวอร์ชั่นพกพามากเป็นพิเศษ สิ่งที่เกิดขึ้นจึงไม่ต่างจากการยัดฉากทรมานในหนังเรื่อง saw ทั้ง 4 ภาค มาฟีเจอร์ริ่งกัน ซุ่มเสียงสำเนียงร้องที่ลากผ่านกระบังลมทะลุหลอดอาหารอันแสนเดือดดาน เป็นอะไรที่แกรมมี่ยังต้องก้มกราบกราน อาร์สยามอาจต้องยุบค่ายทิ้ง หากผ่านมาได้ยินเข้า

.

แข้งขาดิ้นพับ ๆ ความเจ็บปวดทรมานดังกล่าว ทำเอามือวางอันดับหนึ่งอย่างเขา ถึงกับสลบไสลสิ้นฤทธิ์หัวปักคาเครื่อง!

.

“ก็ดีค่ะสลบไปซะแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พอคุณตื่นขึ้นหมอรับประกันเลยว่าแขนซ้ายกับขาข้างใหม่ของคุณ จะถูกติดตั้งให้เรียบร้อยตอบแทนที่คุณช่วยคืนชีพให้ผู้ช่วยของหมอนะคะ ^^”

.

.

2 ชั่วโมงผ่านไป

ตัดฉากไปที่โลกด้านนอก , เมืองยอร์คชิน , ณ งานเลี้ยงกาลาดินเนอร์ที่ละเลงไปด้วยเลือด

.

เบอร์แบโต้ยังคงง่วนอยู่กับการตามหาปิเก้ผู้สูญหาย แผลที่หน้าผากก็มีแต่จะเปิดกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มิหนำซ้ำอารมณ์ร่วมที่เกิดจากสถานการณ์อันตึงเครียด ก็ยิ่งทำให้เลือดไหลไม่ยอมหยุด

.

"ให้ตายเถอะ.. พี่อยู่ไหนกันแน่นะพี่ปิเก้ ก็ในเมื่อสัญญาณมันบอกว่าพี่อยู่ในห้องนี้?"

.

"ติ๊ด ๆ , ติ๊ด ๆ , ติ๊ด ๆ "

.

"เนี่ยะ.. ได้ยินไหมยิ่งเสียงมันดังแจ้งเตือนถี่ ๆ ยิ่งแปลว่าผมอยู่ตรงตำแหน่งเดียวกับพี่แล้ว แต่ดูตอนนี้สิ.. เฮ้อออ! มีปริศนาให้ไขเต็มไปหมดเลย?"

.

เบอร์แบโต้วางมือเท้าสะเอว ขณะที่อีกข้างใช้สางเส้นผมที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผสมกับฮิโมโกลบิน มันแดงฉานไมต่างจากสีของชาดที่ได้จากเปลือกไม้ แต่ครานั้นก็ยังเทียบไม่ได้อยู่ดีกับอาณาบริเวณที่เป็นดั่งทะเลสาบออนเซ็นที่เรียงรายไปด้วยศพของผู้มีอิทธิพล ที่นี่มีการต่อสู้เกิดขึ้นแน่นอน เบอร์แบโต้สังเกตได้จากรอยและปลอกกระสุนจำนวนมหาศาลที่กระจายอยู่เกลื่อน

.

การตรวจพื้นที่ในเบื้องต้นทำให้สายลับน้องใหม่ทราบว่า ศพเหล่านี้เป็นใครมาจากไหนหลังจากได้ลองถอดหน้ากากของพวกเขาดู ยิ่งไปกว่านั้นเข็มกลัดที่กลัดไว้บนปกเสื้อศพ ยังบ่งบอกได้ถึงสถานะและต้นตระกูลที่สังกัดอยู่ด้วย กล่าวคือแขกเหรื่อในนี้มากันเป็นกลุ่ม พวกเขาจะกลัดเข็มกลัดที่มีสัญลักษณ์เหมือนกันเพื่อแบ่งแยกเป็นฝักฝ่ายอย่างชัดเจน ซึ่งตอนนี้เท่าที่สังเกตและเทียบเคียงกับฐานข้อมูลออนไลน์ในระบบดู เบอร์แบโต้ก็ทราบแล้วว่ามีอย่างน้อย ๆ 5 กลุ่มด้วยกัน

.

"รูปมงกุฏเซ็นต์เอ็ดเวิร์ด สำหรับคนของรัฐบาลกลาง"

"รูปเสือเบงกอล จากแกงค์มาเฟียร์เด็คชาร์คทางเหนือ"

"ปืนไคว้หัวกะโหลก จากกลุ่มอิทธิพลทางใต้คุมบังเหงียนการค้าทางทะเล เมอร์คิวรี่"

"ช่อมะกอกเมอร์ซี่ ตัวแทนของกลุ่มสตรี, โสเภณี , และหญิงงามเมือง"

"รูปฟันเพือง ตัวแทนของพวกจักรกลสังเคราะห์ ปัญญาประดิษฐ์และสิ่งมีชีวิตเทียม"

.

"สงสารก็แต่พวกบอร์ดี้การ์ดของแต่ละกลุ่มนี่แหละ แต่ละคนโดนยิงจนพรุนอย่างกับรวงผึ้ง นี่สินะที่เขาเรียกว่าตายในหน้าที่ โดยเฉพาะคนนี้! แม่ง! ปืนยังขึ้นลำคามืออยู่เลย.. ชู่วววว.. ไม่น่าเล๊ยยยหน้ายังเด็กอยู่เลย ไอ้หนูเอ๊ยยย!"

.

"แต่ก็ดีอยู่อย่างนึงที่ตอนนี้เรายังไม่เห็นเข็มกลัดสัญลักษณ์ "อัญมณีควอทซ์" อันเป็นภารกิจสอดแนมหลักในครั้งนี้เลยสักศพ พวกเขาอาจจะยังไม่ตายก็ได้ อาจจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักที่ ๆ เราไม่รู้"

.

"แต่ก็ไม่แน่! อาจจะตาย!? หรืออาจจะ? ไม่รู้เว๊ย! พี่ปิเก้พี่อยู่ไหนวะเนี่ยะ ไม่มีพี่ผมจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลยสักอย่างให้ตายสิพับผ่า เวรเอ๊ย! เวร! เวร! เวร! ๆ ๆ"

.

เบอร์แบโต้ยังคงตึงเครียดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ต่อไป เขาพลิกศพถอดหน้ากากดูไปเรื่อย ๆ เพื่อตามหาพี่ปิเก้ของเขา เพราะปิเก้น่าจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นในนี้ โดรนคุมสภาพอากาศทั้งสี่ตัวที่ลอยอยู่ด้านนอกก็ดันทำงานของมันได้อย่างดีเยี่ยม พวกมันปิดกั้นเสียง กั้นกลิ่น กั้นทุกสิ่งอย่างเอาไว้หมด ทำให้ตำรวจยอร์คชินที่เป็นเจ้าของพื้นที่ไม่ระแคะระคายเรื่องนี้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองตายห่ากันไปหมดแล้ว จึงเปิดโอกาสให้เบอร์แบโต้ได้ทำภารกิจของเขาต่อไปได้อย่างชิว ๆ

.

กระทั่งเขาเดินวนมาจนถึงจุดเดิม และสัญญาณ GPS ก็ได้ร้องเตือนขึ้นมาอีกครั้ง

.

"ผมไม่ใช่ริวจิตสัมผัสนะ แต่ผมก็สัมผัสได้ว่าพี่อยู่ตรงนี้ชัวร์พี่ปิเก้! ถ้าบนภาคพื้นไม่มีถ้างั้นพี่ก็ต้องอยู่ใต้ดินหรือไม่ก็ข้างบนล่ะวะ!"

.

กระทืบฝ่าเท้าเสียงดังจ๋อม! มวลเลือดเจิ่งนองกระเซ็นเปรอะเสื้อผ้าคาวคละคลุ้ง แต่ยังไงก็ยอมอยู่ดีเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีตัวเองให้สำเร็จ

.

"เสียงแน่นขนาดนี้แปลว่าข้างล่างไม่มีโพรงให้ซ่อนตัว งั้นก็เหลือแค่ข้างบนแล้วล่ะ จริงสิ! เพราะก่อนหน้านี้เราไม่เคยมองขึ้นไปบนโครงหลังคาทรงโดมเลยนี่หว่า"

.

สัญญาณเตือน GPS ยังคงดังเร่งเร้าตอกย้ำความเชื่อ หนุ่มผิวหมึกปรับโหมดหักนิ้วให้ปลายกระบอกปืนยื่นออกมาเตรียมการเอาไว้ เผื่อเกิดอะไรที่ไม่คาดฝันขึ้น จากนั้นจึงค่อย ๆ แหงนหน้าขึ้นไปมองข้างบนช้า ๆ โดยคาดหวังว่าจะได้เห็นอะไรสักอย่าง ที่จะเจือจางสถานการณ์อันตึงเครียดนี้ลงได้

.

.

ทว่า มันกลับเป็นอะไรที่ร้้ายแรงกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้มาก!

.

อาวุธสังหารบนปลายนิ้วทั้ง 10 ห้อยต่องแต่งหมดเรี่ยวแรง แข้งขาทรุดฮวบหมดเรี่ยวแรงลงไปดื้อ ๆ ไม่สนห่าเหวอะไรแล้ว เบอร์แบโต้จุ่มก้นลงกับกองเลือดอันเจิ่งนองแบบไม่เหลือคราบของเจ้าหน้าที่องค์กรที่ขึ้นชื่อว่าทรงอิทธิพลมากที่สุด น้ำตาเขาไหลท่วมหน้า มุมปากเบะออกด้านข้าง แผดเสียงร้องราวกับทารกที่ถูกพรากบุพการี

.

"พี่ปิเก้!!!!!!!!!!!!!" , "พี่ปิเก้!!!!!!!!!!!!!" , "ฮือออออ ฮือออออ ใครมันทำพี่แบบนี้ ฮืออออ ๆ ๆ"

ดวงตาถมึงทึงแทบถลน ขากรรไกรอ้ากว้างตะโกนดังลั่นเมื่อเห็นศพของพี่ชายโดนแขวนไว้บนส่วนปลายของแชนเดอร์เลีย ที่ยื่นออกมาอย่างน่าสงสาร

.

ตอนแรกยังดีใจอยู่เลยที่บรรดาเข็มกลัดสัญลักษณ์ทั้งหลาย ไม่มีรูปเครื่องหมายเท่ากับ (=) ขององค์กรลับ Parallel ปรากฏ ที่ไหนได้ดันมาโดนเสียบทะลุทรวงอกห้อยระโยงระยางอยู่บนโคมระย้านี่เอง โถพี่ปิเก้ผู้น่าสงสาร มิหนำซ้ำบนแชนเดอร์เลียอันอื่น ๆ ที่ห้อยอยู่ข้าง ๆ ยังมีศพของพวกเข็มกลัด "อัญมณีควอทซ์" เสียบคาอยู่อีกเพียบ! บ้างถูกเสียบคาหลัง บางศพก็ห้อยหัวลงมา ในขณะที่หลายศพก็โดนส่วนตะขอเสียบทะลุหัวใจแขวนไว้สยดสยอง

.

หนักจริงอะไรจริงจนเบอร์แบโต้ยากที่จะยอมรับ ถ้าไม่นับปูมหลังที่เจ้าตัวเคยมีปัญหากับพวกหุ่นยนต์มาก่อน เรื่องในวันนี้นับว่าหนักสุดแล้วตั้งแต่เขาเกิดมา มือหนากร้านงานปาดลงที่ขอบตาเช็ดคราบน้ำตาออกไปพ้น ๆ เขาไม่มีเวลาที่จะเสียใจมากนัก ความสงสารกลัวว่าพี่จะทรมานดลบันดาลให้เขาตัดสินใจใช้เลเซอร์ที่ติดไว้ตรงปลายนิ้วเล็งยิงไปที่ขั้วของแชนเดอร์เลีย

.

"จิ้วววววว!"

.

ดอกเดียวก็รู้ผลทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยยิงแม่นขนาดนี้มาก่อน และก่อนที่อุปกรณ์ให้แสงสว่างสุดเลิศหรูเรอค่านี้จะร่วงลงมากระทบพื้นที่ระดับความสูงมากกว่า 6 เมตร เบอร์แบโต้ก็รีบใช้ฝ่ามือของเขา Drain เอาตัวของปิเก้พี่ชายเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก ทิ้งให้โคมระย้าหลังเฉียดล้านตกกระแทกพื้นเสียดัง.. เปรี๊ยงงงงง! แตกกระจายเคล้าไปกับแอ่งโลหิต!

.

ทำให้ทราบว่าปิเก้นั้นเจ็บหนักเอาการเกินกว่าหมอคนใดจะรักษาไหว ขนาดนอนทับอยู่บนตักเจ้าหน้าที่ผู้น้องแท้ ๆ เบอร์แบโต้ยังมองเห็นขาตัวเองได้ ผ่านทางบาดแผลของปิเก้ที่เว้าลึกเป็นรูโบ๋

.

"พี่ปิเก้! เป็นไงบ้างพี่! พี่ยังอยู่ไหม! พี่ พี่ปิเก้ พี่ตอบผมหน่อยสิ!"

.

"อะ.. อืม คะ.. แค็ก ๆ แค็ก ๆ"

.

"....ข..อ..บ..ใ.."

คงจะพูดว่าขอบใจแต่คงฝืนไม่ไหวจริง ๆ ปิเก้เลยได้แต่ยกฝ่ามือขึ้นมาให้รุ่นน้องได้เห็นถึงข้อมูลลับที่เป็นดั่งไดรอิ้งเมสเสจ (Dying message) เขารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายด้วยการกำมือเป็นกำปั้น แล้วชี้ไปที่รูบนเพดานที่อยู่ด้านหลังของเบอร์แบโต้

.

หันตามโดยฉับพลัน แต่ทว่า!

.

"อะไรพี่! อะไร! พี่จะสื่ออะไรพี่ปิเก้! เฮ้พี่! อย่าเพิ่งตายสิ ตื่นมาบอกผมก่อน พี่ปิเก้! พี่!!!"

.

เบอร์แบโต้แม่งโง่เกินไป สิ่งที่ปิเก้อุตส่าห์ทำไม่อาจทำให้สมองส่วนไหนของน้องยกระดับจากควายขึ้นมาเป็นคนได้เลย เขางงตึ๊บกับสิ่งที่ปิเก้สื่อ แทนที่เจอพี่แล้วปริศนาจะได้รับการถอดแสควรู้ท แต่นี่อะไร! มันคือการยกกำลังสอง คูณตัวแปรตามบวกระยะกระจัด แล้วเอาทั้งหมดไปดริฟท์หาค่าพายน์อีกทีซะมากกว่า ก็เลยยากเกินไปสำหรับเขา หลังจากปิดตาปิเก้ให้หลับสนิทลง เบอร์แบโต้ก็ตัดสินใจยิงโคมระย้าที่เหลือข้างบนทั้งหมดทิ้ง เพื่อเอาศพของพวกอัญมณีควอทซ์ที่เป็นภารกิจหลักลงมา

.

"ผมขอโทษพี่ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่หมายถึงอะไร แต่ยังไงซะศพของคนกลุ่มนี้ก็น่าจะบอกอะไรผมได้บ้าง พักผ่อนให้สบายเถอะครับพี่ ถึงผมจะโง่แต่งานของพี่ผมจะสานต่อให้เอง"

.

คำพูดนี่โคตรเท่แต่ผลงานแม่งเข้าขัั้นวิกฤตการณ์ขององค์กร! ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไอ้หนุ่มอเมริกันผิวหมึกนายนี้มันสอบโควต้าผ่าน หรือผ่านเข้ามาในองค์กร Parallel ด้วยการจับใบดำ-ใบแดง รึเปล่า ถึงได้ชุ่ยบัดซบถึงเพียงนี้ เพราะอะไรนะเหรอ?

.

ก็เพราะหลักฐานชิ้นสำคัญที่จะสานต่อเรื่องราวเข้าหากันได้ มันเละไม่มีชิ้นดีเลยน่ะสิ! ไอ้ห่า! มีอย่างที่ไหนจะยิงเอาศพเขาลงมาดันไม่พุ่งตัวเข้าไปรับ บรรดาสมาชิกที่กลัดเข็มกลัดรูปอัญมณีควอทซ์ทั้งหมดก็เลยแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี ไปพร้อมกับแชนเดอร์เลียที่ร่วงลงมาแตก

.

"เพล้งงงงง!!!"

.

ใจเบอร์แบโต้แตกสลาย ในขณะที่ใจคนเขียนก็แตกกระจายเช่นกัน เพราะไม่รู้จะแถเรื่องราวออกไปทางไหนดี เป็นกำลังใจให้แก่ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ได้ เรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไรโปรดติดตามตอนต่อไปจ๊ะ