บทที่ 52 : ห้องของบอส (18+)

เปลือกตาหนักอึ้งเริ่มเคล่ือนเปิดกว้าง พรายแสงเจิดจ้าจากหลอดไฟเพดานคือสักขีพยานสำหรับการตื่นตัว บนเตียงผ่าตัดในห้องพยาบาลชั้น 4 ในที่สุดเจ้าหน้าที่เจฟเฟอร์ก็วกกลับคืนสู่โลกภายนอกได้สำเร็จ พร้อมกับแขนและขาข้างใหม่ที่ทั้งสวยงามและวาววับ ไม่มีแล้วกับไอ้ด้วนแขนกุด นาทีนี้มีแต่เจ้าหน้าที่ภาคสนามที่พร้อมจะทำภารกิจทุกชนิด แบบใส่สุดไม่หยุดสุดสัปดาห์

.

แต่ก็แปลกตรงที่สิ่งแรกที่เจ้าตัวเลือกทำ กลับมิใช่การก้าวเท้าลงจากเตียงผ่าตัดแล้วขยับเขยื้อนยืดเส้นยืดสาย เหมือนกับที่ผู้ช่วยนาริตะทำกับร่างกายของออเจ้าดาวิกา เขากลับเลือกที่จะถามหมอยูมิโกะขึ้นว่า

.

"ดอกไม้ผมอยู่ไหน?"

พลางหันซ้ายแลขวา สอดส่ายสายตาลอกแลก

.

"ดอกไม้?! ดอกอะไรของคุณคะ หมอไม่เห็นรู้เรื่อง หรือว่าสมองคุณผิดปกติเพราะได้รับรังสีจากคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า มันปวดตรงไหนรึเปล่าเอ่ย?"

.

"หืม..!"

"ก็ช่อดอกลาเวนเดอร์ไงหมอ! ผมถือเข้ามาช่อเบ้อเร่อกะว่าจะเอาไปให้บอสหลังรักษาตัวเสร็จ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว ยิ่งเป็นของหายากราคาแพงซะด้วยสิ บัดโถ่!"

.

"เอ.. มันเป็นยังไงน้อทำไมหมอถึงจำไม่ได้เลย เด็ก ๆ มีใครเห็นของ ๆ คุณเจ้าหน้าที่เขาไหมจ๊ะ?"

.

อย่าว่าแต่หมอยูมิโกะเลยที่จำไม่ได้ แม้แต่คนอ่านเองก็ยังกดข้ามฉากพรรณนาพวกนี้ไปเป็นสิบ ๆ ตอน เพราะจ้องจะอ่านแต่ฉากโป๊วาบหวิว 18+ ท้ายที่สุดคนที่ต้องนั่งห้อยขาหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็เลยกลายเป็นเจฟเฟอร์ผู้น่าสงสารแทน มันน่าน้อยใจไหมล่ะที่ไม่มีใครจำสิ่งที่เขาแปรสภาพออกมาได้เลยสักคน

.

"ไม่เป็นไรหมอมันอยู่ในห้องพยาบาลชั้น 4 นี่แหละ ผมได้กลิ่นหอมของมันอยู่ เดี๋ยวผมจะโชว์ให้ดูนะว่าขาข้างใหม่ของผมทำอะไรได้บ้าง"

.

"เอาสิคะ! หมอเองก็อยากเช็คผลข้างเคียงอยู่เหมือนกัน"

.

ว่าแล้วเจฟเฟอร์ก็จัดแจงเรียกหน้าจอเมนูมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First- person) ขึ้นมา ก่อนจะกวาดสายตาเลือกไปที่ชุดคำสั่ง "search" พลางเผยอจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่นหอมของลาเวนเดอร์เข้ามาจนเต็มปอด เพื่อให้ระบบค้นหาได้ใช้เป็นชุดข้อมูลอ้างอิง ในการระบุตำแหน่งวัตถุที่หายสาปสูญไป

.

รอให้รันข้อมูลอยู่สักครู่ ชั่วเคี้ยวหมากแหลกแถบดาวน์โหลดก็เต็มหลอดครบร้อยเปอร์เซนต์ เจฟเฟอร์หันหน้าไปทางไหนคราวนี้ล่ะแม่เจ้าโว๊ย! เคอร์เซอร์สีน้ำเงินเข้มนี่วิ่งตื๋อ! ส่ายยึกยือแสกนผ่านทุกสิ่งอย่างไปทั่ว ตัวเลขค่าพิกัดต่าง ๆ วิ่งตึ๊ด ๆ ๆ จนท้ายที่สุดมันก็หยุดลงตรงบริเวณใต้ชั้นวางของข้าง ๆ ตู้ยา ซึ่งอยู่เยื้องกันกับหัวเตียงผ่าตัดไปเพียงนิดหน่อย

.

"จึกจัก! , จึกจัก! , ฟู่!!!"

.

หมอยูมิโกะถึงกับอึ้ง ยูมิจัง กับนาริตะจังยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกหล่อนแทบไม่อยากเชื่อในสายตาตัวเอง เมื่อเห็นจะ ๆ ว่าขาข้างใหม่ที่ทำขึ้นด้วยไทเทเทียมอัลลอยด์ มันยกทั้งเนื้อทั้งตัวของเจฟเฟอร์ให้ยืนขึ้นด้วยระบบกลไกที่คล้ายกับโช้คอัพ มีควันเป็นสายพุ่งออกมาเป็นไอพ่น ฟันเพืองกลไกต่าง ๆ หมุนเวียนเปลี่ยนสลับ รับส่งกันได้อย่างลงตัวมีความสมูท ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเจฟเฟอร์ไม่ได้สั่งการอะไรเลย

.

เขาหลับตาลงเป็นนัยว่าจะโชว์ให้พวกคุณหมอเห็นถึงศักยภาพ ซึ่งขาข้างใหม่ก็ไม่ได้พลาด เมื่อมันจ้วงเท้าจึกจัก ๆ ๆ ไปยังพิกัดทิศทางของดอกลาเวนเดอร์ได้ด้วยตัวของมันเอง ลืมตาขึ้นแล้วก้มลงไปเอื้อมเก็บ ไม่ช้าไม่นานช่อดอกลาเวนเดอร์ที่เจฟเฟอร์โหยหามานาน ก็ย้อนกลับมาเป็นของเขาแม้จะเหี่ยวลงไปบ้างก็ตามที

.

"โห.. คุณเจ้าหน้าที่คะ! ถ้าขาคุณทำได้ขนาดนี้คุณไปจากชั้น 4 นี้ซะเถอะค่ะ หมอไม่มีอะไรจะรักษาคุณแล้ว"

.

"นั่นสินะครับ เอาเป็นว่าผมขอบคุณ ๆ หมอมากละกันสำหรับทุกอย่าง อย่าว่าแต่ขาเลยแม้แต่แขนซ้ายที่เพิ่งต่อมาใหม่ ก็ใช้งานได้ดีเยี่ยมพอกัน"

จบประโยคมือซ้ายข้างใหม่ก็ได้ทำการโยนช่อดอกไม้ขึ้น ให้หมุนติ้ว ๆ 360 องศากลางอากาศ ก่อนจะสอดมือเข้ามารับไว้ได้โดยพลัน บ่งบอกว่ากระบวนการรักษาทั้งหมดนั้นได้เสร็จสิ้นลงแล้ว แล้วก็ถึงเวลาซะทีที่ชีวิตจะต้องดำเนินต่อไป

.

.

ณ บริเวณบานประตูหน้าห้องพยาบาลที่มีหมอยูมิโกะเป็นประมุข เจฟเฟอร์หันมาโบกมือลาเธอกับผู้ช่วยด้วยความอาลัยอันน้อยนิด ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีทั้งความสุขและความซวยปะปนกันไป แต่ยังไงซะหากเลือกได้จริง ๆ เจ้าหน้าที่ภาคสนามของเราก็คงจะไม่ย้อนกลับมาที่นี่อีกถ้าไม่บาดเจ็บหนัก

.

ประตูหน้าถูกเลื่อนปิดเจฟเฟอร์ย่ำเท้าเดินต๊อกอ้อยอิ่งไปตามทางเดิน โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ห้องของบอสใหญ่ ผู้ซึ่งเป็นดั่งประมุขที่แท้จริงขององค์กร ปลายเท้าจิกพื้นเขย่งโบยบินอย่างกับนักกีฬายิมนาสติก สายลับหนุ่มอารมณ์ดีจัด เพราะของที่เจ้าตัวตั้งใจจะเอามากำนัลแก่บอสนั้น เป็นสิ่งที่หาดูได้ยากเหลือเกินในโลกยุคปัจจุบัน

.

จากชั้น 4 เคลื่อนมา 5 ผ่านไป 6 แป๊บเดียวก็มาถึงชั้น 7 แต่ทว่าจู่ ๆ ระหว่างที่เขากำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเงียบเชียบ และจวนเจียนจะถึงห้องทำงานของบอสอยู่รอมร่อ ช่อดอกไม้ที่ถืออยู่ในมือก็เกือบจะร่วงหลุดมือ Oh my goodness! ใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่าที่นี่คือสำนักงานขององค์กรลับพิทักษ์โลก หรือสตูดิโอถ่ายหนังโป๊ของค่าย Tokyo Hot กันแน่

.

แม่งแทบจะเย็ดกันอยู่ทุกมุมห้อง ลองจินตนาการถึงกล้องวงจรปิดตามมุมต่าง ๆ ดูสิ ถ้าในองค์กร Parallel แห่งนี้มีผู้กำกับมากความสามารถสักคน แล้วได้โอกาสตัดต่อเอาแต่ฉากสำคัญ ๆ ที่ได้จากกล้องมาทำเป็นหนังนะ รับประกันได้เลยว่าตัวเลข GDP ของพันทิพย์ประตูน้ำจะต้องขยับตัวสูงขึ้นเพราะแผ่น DVD อนาจารกันอีกหลายเปอร์เซ็นต์

.

"อืม.. บอสขา~! ไม่เอาค่ะในชุดทำงานอยู่เลยนะคะ"

.

"จ๊วบบบบบ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ไม่มีใครรู้หรอกน่า มันตื่นเต้นดีออก อ่าาา ปากเธอหวานจัง "

.

ร่างบางในเงาตะคุ่มปรี่่ตัวขึ้นคร่อมร่างของชายร่างท้วมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร เธอโยนแฟ้มเอกสารให้ไปค้างเต่ิงอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะรีบซุกใบหน้าลงที่ซอกคอฝ่ายชาย

.

"ดูดคอฉันซิ! ไซร้ให้ฉันเสียวขึ้นหน่อย ให้สมกับที่ฉันเล็งเธอไว้ตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์ที เยสสสส~!"

.

"อ่ะ.. อืม.. ค่ะ"

.

"ด๊ววววววบ ซีดดดดดดด จ๊วบบบบบบ ๆ ๆ ๆ"

.

ประหนึ่งว่าจะยังไม่สาแก่ใจ มือหยาบกร้านของบอสก็เลยกดหัวเธอให้ขยี้ริมฝีปากลงมาอีก พลางใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปใต้กระโปรงทรงพลีสที่ทั้งบางแล้วก็ผ่าสูง

.

กางเกงในตัวจิ๋วลายลูกไม้โดนเกี่ยวออกมาด้วยความว่าง่าย มันร่นลงมาคล้องอยู่กับข้อเท้าห้อยต่องแต่งเอาไว้แบบนั้นด้วยเหตุผลของความจงใจ ก่อนที่ชายสูงวัยในเงามืดจะพาดขาทั้งสองข้างของตัวเองไว้กับขอบโต๊ะ จัดแจงตำแหน่งบั้นท้ายเธอให้ตรงกับแท่งหรรษาของเขาในชุดยูนิฟอร์มบริษัท

.

"เฮือกกกกก! อ่าาาา บอสขาาาา ฉันไม่อยากทำเลย แบบนี้มันไม่เหมาะสม มันผิดจรรยาบรรณค่ะ เจ้านายกับลูกน้องไม่ควรจะ..!"

.

"อ่ะ.. อ่ะ.. อ่า.. อ่า.. อ้าาาาา.. อ๊ายยยย.. อ๊ายยยยย.. บอสขา อ๊ายยย บอสสสส.. อ่ะ.. อ่ะ อ๊ายยยย.. บอสสสส ซีดดดดด! "

.

ไม่ทันการณ์ซะแล้วเธอสู้แรงเขาไม่ไหวเลย มันออกจะคล้ายกับการขืนใจปลุกปล้ำอยู่หน่อย ๆ เมื่อลำควยอันใหญ่ยาว เริ่มประหัตประหารเยื่อพรหมจารีให้ขาดสะบั้น! ร่างบางในชุดเลขาฯ เด้งขึ้นเด้งลง! ด้วยฤทธาของการกระเด้าสวนทางจากด้านล่าง ในขณะที่สองมืออันแสนหยาบกร้าน ก็ได้คืบคลานขึ้นไปโอบรัดไว้ที่เอว กระชับตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน

.

"ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ , ตับ ๆ"

.

"อื้อออ.. บอสขา อ่ะ อะ่ อ่า ควยบอสใหญ่จังเลยค่ะ เมื่อวานตอนที่อม.. อื้อ...ยังไม่ใหญ่ขนาดนี้เลยนะคะ อ่า.. อ่ะ.. อ่ะ.. อ่ะ แน่นรูมากอ่ะ แน่นหีเหลือเกินค่ะบอสสสสส อ๊ายยยยยย!!!! บอสสสส!!!!"

.

ช่องประตูที่แคบแสนแคบอันเป็นผลพวงมาจากการปิดไม่สนิท กลายเป็นสเปรชสุดสยิวที่เปิดโอกาสให้เจฟเฟอร์เกิดอาการควยแข็ง ด้วยความสัตย์จริง ณ ตอนนี้ ในบริบทแบบนี้ เจฟเฟอร์ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร มันมืดเกินกว่าที่แสงธรรมชาติจะส่องลอดมาถึง ประกอบกับพวกเขาเองก็ไม่ได้เปิดไฟในห้องมันก็เลยมืดมากจนยากจะคาดเดา รู้แต่เพียงว่าไอ้อ้วนที่แอ่นพุงกระเด้าสาวอยู่นั้น คือบอสแน่ ๆ เพราะเจฟเฟอร์จำได้แม่นว่า ท่า Woman on the Top เป็นท่าที่แกโคตรจะปรีชาชาญเป็นที่สุด

.

แต่แล้วพอเผลอละสายตาลงมามองที่ช่อดอกลาเวนเดอร์ เจฟเฟอร์ถึงเริ่มคิด

.

"คงต้องรอให้บอสเสร็จก่อนถึงจะเข้าไปได้ ไป ๆ มา ๆ ดูทรงแล้วดอกไม้ช่อนี้น่าจะเหมาะกับแม้สาวปริศนานั่นมากกว่าแฮะ ท่วงท่าลีลาเย่อร์ของเธอมันร่านซะยิ่งกว่าคำว่า "อีดอก" ซะอีก"

.

.

"หนึ่งช่อมีหลายดอกฉันใด! ไม่แน่บางทีเราอาจจะขอแจมด้วยสักดอกสองดอก! ฉันนั้น หวังว่าบอสคงจะอนุญาตนะ! หึ ๆ ๆ "