บทที่ 68 : กว่าจะได้ออกเดินทาง (18+)

ตอนแรกก็นึกว่าตัวเองนั้น "ฝันเปียก" แต่พอนึกได้ว่าตนเองเป็นผู้หญิงเลยคิดว่าคงจะ "ฝันไป" องค์หญิงนาตาชาคลึงฝ่ามือลงบนหน้าผากตัวเองทันที หลังจากคลับคล้ายว่าก่อนหน้านี้เหมือนมีอะไรร้อน ๆ พุ่งเข้ามาเสียบ

.

"อูยยย~ นี่ไงเปียกจริง ๆ ด้วยใครว่าเราฝัน เหงื่อเต็มหัวไปหมดเลยเนี่ยะว่าแต่เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เราควรจะอยู่ที่ห้องโถงในงานกาล่าดินเนอร์ไม่ใช่เหรอ?"

.

หงายฝ่ามือขึ้นดูพลางเช็ดเม็ดเหงื่อใสแจ๋วเข้ากับชายเสื้อปื้ด ๆ

.

"เสื้อผ้าเราก็ไม่ใช่ชุดนี้ เราต้องแต่งตัวมิดชิดกว่านี้สิ อะไรกันนี่แฟชั่นหรือเข่งใส่เงาะเป็นลงเป็นรูไปหมดเลย!?"

.

หญิงสาวผู้มีดวงหน้าคล้าย เทลเลอร์ สวิฟต์ ตกอยู่ในอาการที่สับสนเป็นอย่างหนัก ดูเหมือนว่าเธอจะจำเหตุการณ์อนาจารที่เกิดขึ้นกับตัวเองไม่ได้เลยสักอย่าง ซิลิโคลนดิจิตอลในหน้าอกแฟบลงจนลดไซต์จาก D - 38 เหลือคัพ B - 32 กลีบหีที่เคยอ้ากว้างก็หุบกระชับรัดติ้วเป็นหอยแครง ที่ตะแคงตัวอยู่ในตลับ แม้แต่เลือดก็ยังหยุดไหลแผลฉกรรจ์ที่ถูกซอมบี้โรบอทฝากไว้ ตกสะเก็ดแห้งอย่างฉับไว ทั้งที่คนทำเป็นใครเจ้าหล่อนก็ยังไม่รู้

.

"เอ.. แล้วอีหรอบนี้เราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ ไม่มีอุปกรณ์ให้ติดต่อสื่อสารได้เลย หนำซ้ำมองไปทางไหนก็เห็นแต่กองขยะ ที่นี่คือส่วนไหนของโลกกันนะ อ๊ะ! ว่าแล้วก็น่าจะลองถามพี่ชายคนนั้นดู เขาอาจจะช่วยเราได้"

.

"พี่คะ.. พี่!.. พ่ีผู้ชายคนนั้นน่ะ!"

.

เรดี้ผู้สูญเสียความทรงจำรีบกระเตงร่างที่ห่อหุ้มไว้ด้วยเศษผ้าเดินขยอก ๆ เข้ามาหาเจฟเฟอร์ ผู้ซึ่งกำลังใช้ฝ่าเท้ากระทืบอะไรบางอย่างอยู่

.

"พี่คะ. เอิ่ม..ม..ม คือหนูขอถามอะไรหน่อยสิ?"

.

ฝ่ายชายรีบหันควับกลับมามอง รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าเขาปรากฏขึ้น

.

"เอ้า! เป็นไงบ้างองค์หญิงรู้สึกตัวแล้วหรอ ไม่นอนพักต่อสักหน่อยล่ะ แผลลึกตรงอกใช่ว่าจะหายได้ง่าย ๆ นะ ไว้ผมเคลียร์เศษซากจักรกลเส็งเคร็งพวกนี้เสร็จ จะอธิบายทุกอย่างให้ฟังดูทรงแล้วท่านน่าจะจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ถูกต้องไหม!"

.

ถึงกับพาดมือลงบนบาดแผลในเสี้ยวอึดใจ เขารู้ได้ยังไงคือสิ่งแรกที่เธอคิด เหตุการณ์ต่าง ๆ ปะติดปะต่อกันในหัวอย่างมั่วซั่ว คิดไปก็ปวดหัวมีผัวก็ปวดหี เธอจึงหยุดคิดพลางทิ้งตัวจุ่มก้นลงบนกองขยะ นั่งดูเจฟเฟอร์กระทืบจักรกลโลหะต่อไปอย่างเงียบ ๆ

.

"พลั๊ววว! , เพลี๊ยะ! , พลั๊ววว!"

.

"สารเลวอย่างพวกมึงมันต้องโดนแบบนี้ บังอาจทำให้กูเหนื่อยนะไอ้สัด! กระดูกมันคนละเบอร์โว๊ย! ถ้ากูรู้แต่แรกว่า Drain ความคิดออกก่อน แล้วจะปิดจ๊อบได้ง่ายขนาดนี้ กูทำไปตั้งนานแล้วบัดโถ่!"

.

"ฮึบ! น่ีแหนะ! มึงตาย! ตายยย! มึงตายยย! ฮึ่ย!"

.

ปู , ชง , ตบ , ขยี้ ต่อหน้าต่อตานาตาชา เจฟเฟอร์ประเคนเพลงแข้งและลูกเตะสลาตันใส่หุ่นยนต์บุโรทั่งทุกตัว ทีี่ทำเรื่องระยำใส่เขา อย่างที่บอกว่าพอจับจุดได้สถานการณ์ก็พลิกกลับ พวกมันอาจจะแข็งแกร่งกว่า เร็วกว่า และควยใหญ่กว่า แต่ครั้นพอถูก Drain ความคิดออกไป ก็ไม่ต่างอะไรจากหุ่นโชว์ในตู้ดิสท์เพลย์ตามห้าง

.

ไม่ถึง 5 นาทีจะโรบอทซอมบี้เบื้องซ้ายหรือว่าขวา ไอ้สิบล้อทรานฟอร์มบุตรแห่งออปติมัส หรือแม้แต่ตัวที่อยู่ตรงกลางที่จ้องจะควักเนื้อนวลจากน่มน๊มขององค์หญิง ก็หมดสิทธิ์ที่จะละเมอถึงอะไหล่ได้อีกต่อไป พวกมันเละไม่มีชิ้นดี โดนกระทืบจนแหลกละเอียด แยกถุงแยกน้ำแดดิ้นลงกับพื้นดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่เหนือกองขยะ

.

"ฮู้ววว! เรียบร้อย! ปิดจ็อบไม่คาใจ เท่านี้ก็ไม่มีใครเอาเรื่องน่าอายที่เกิดขึ้นไปแพร่งพรายได้อีก พวกมึงสาสมแล้วล่ะที่ต้องโดน กูแม่งไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ขากกก! ถุ้ยยย~!"

เจฟเฟอร์ถุยน้ำลายใส่พลางกลับหลังหันเตรียมจะเดินไปหานาตาชา ที่ดูลนลานตกใจในพฤติกรรมถ่อยสัดที่เขาทำเมื่อครู่

.

แต่ทว่าเขาดันคิดผิด!

.

เมื่อหล่อนหาได้พิศวงกับสิ่งที่เขาทำไม่ สาเหตุที่ทำให้ความตื่นตระหนกเกิดขึ้น กลับเป็นสิ่งที่่อยู่เบื้องหลังของเจฟเฟอร์แทน มันมาดั่งมัจจุราชมันโถมเข้าใส่เนินภูเขาขยะราวกับคลื่นยักษ์สึนามิ!

.

"Oh! My Goodness!"

"ระ.. ระ.. เรื่องอื่นไว้ก่อนเถอะพี่.. ตอนนี้ช่วยบอกหนูที วะ.. ว่ากลุ่มสิ่งมีชีวิตคล้ายคนข้างหลังพี่คือตัวอะไร!? แล้วทำไมมัน! ทำไมคนอย่างมันถึงมาวิ่งโทง ๆ อยู่แถวนี้!?"

.

น้ำเสียงสั่นเครือเป็นลูกคอจินตรา พลันสปริงตัวลุกขึ้นยืนหอบเสื้อผ้าเตรียมจะเผ่นหนี เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าองค์หญิงยังจำมันได้อยู่น่ะสิ! เจฟเฟอร์ยิงกบาลเธอแล้วก็ Drain เอาความทรงจำกับความเจ็บปวดออกไปจากบาดแผลให้แล้วก็จริง แต่เขาไม่ได้ลบ "ไอ้คนใช้มีด" มัจจุราชแห่งงานกาล่าออกไปจากสมองเธอด้วย เพราะฉะนั้นการที่เราได้เห็นเธอสะดุ้งตกใจดั่งไฟช็อต ก็เลยมิใช่เรื่องแปลก

.

"หนูจำมันได้! มันเป็นคนจับตัวหนูมา! มันฆ่าคนของหนูหมดเลย มันเป็นฆาตกรชาติชั่ว! ไอ้เลว! ไอ้คนใจร้าย! ไอ้สั.... อุ๊บ!"

.

พูดยังไม่ทันขาดคำสายลับหนุ่มก็ต้องรีบโผตัวเข้าไปปิดปากเธอเอาไว้ เขาสอดแขนโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง พลางกระชับตัวให้แน่นหวังให้เธอหยุดดิ้น ด้วยเหตุผลของความปลอดภัย

.

"ชู่ววว~! เงียบก่อนองค์หญิง ใจเย็น ๆ แล้วตั้งสติ ท่านคิดจะทำอะไรท่านจะวิ่งลงไปต่อยมันหรอ ไม่เห็นซอมบี้เป็นล้าน ๆ ที่อยู่ด้านหลังมันรึไง! ห๊าาา!"

.

ท่าทางอันจริงจังบวกกับคีย์เสียงอันเกรี้ยวกราด ทำเอาสาวเจ้าหยุดนิ่ง

.

"อ่ะ.. อืม.. เข้าใจแล้วค่ะ หนูขอโทษ"

.

เปิดช่องให้เจฟเฟอร์มีจังหวะในการคิดทบทวนกับตัวเองอีกครั้ง

.

"งานเข้าแล้วไงมึง! จะให้กูเก๊กหล่อต่อหน้าหญิงหน่อยก็ไม่ได้ แล้วไหงมึงลากพวกซอมบี้เป็นโขยงมาทางนี้วะ มึงเก่งกว่ากูตั้งเยอะ ทำไมมึงไม่จัดการให้เรียบร้อย ไอ้ชอลิ้วเฮียง ไอ้จอมยุทธมีดบินมหัศจรรย์เอ๊ย! เวร ๆ ๆ กรรมของกูแท้ ๆ "

.

ทันทีที่หลุดออกจากภวังค์ ชายหนุ่มจึงรีบตะโกนสั่งการออกไป

.

"หนีขึ้นที่สูงก่อนองค์หญิง! เราสองคนสู้มันไม่ได้หรอก! เอาตัวให้รอดแล้วผมจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟัง"

เขาแหกปากดังลั่นด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แกมอยากแตกในใส่สักที ทว่าพอละสายตากลับไปมองเท่านั้นแหละ โอ้แม่มึงเอ๊ย! กลับพบว่าองค์หญิงนาตาชาได้ใส่เกียร์หมาปีนขึ้นยอดเสาไฟฟ้าไปตั้งนานแล้ว

.

หมดกันภาพลักษณ์องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ด้วยความที่เธอกลัวมากจริง ๆ หลายสิ่งอย่างในความทรงจำอาจจะมีเลือนหายไปบ้าง แต่ภาพของไอ้มือมีดชาติชั่วที่โบยบินฆ่าคนด้วยความเร็วแสงนั้น เธอกลับจำมันได้แม่น! ภายใต้เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นปกปิดไม่มิด บวกกับขาเรียวสองข้างที่ขนาบข้างคีบกับเสาไฟ ให้ตายเถอะ! สภาพเธอคล้ายกับผีบ้าที่เรียกร้องความสนใจ มากกว่าจะเป็นองค์หญิง

.

ในมุมมองจากบนนี้ร่างบางจำได้ลาง ๆ ว่าเธอเคยเดจาวูกับเหตุการณ์ทำนองนี้มาก่อน ไอ้คนใช้มีดวิ่งนำโด่งขึ้นหน้ามาคนเดียว ตัวของมันคงรูปไว้แค่ส่วนบนเท่านั้น ถัดจากเอวไล่ไปถึงหำจรดสุดท้ายที่ปลายเท้า กลายเป็นควันสีเทาเงาทมิฬไปทั้งหมด การเคลื่อนที่ของมันรวดเร็วมาก ซึ่งบางทีอาจจะเร็วกว่าสปีด ที่มันใช้ในการเฉือนคอหอยคนในงานกาล่าฯ ซะอีก

.

"ว่าแต่ทำไมมันถึงต้องหนีด้วยล่ะ? แล้วลูกน้องคนอื่น ๆ หายหัวไปไหนหมด ไอ้พวกชายชุดดำที่กราดกระสุนใส่บอดี้การ์ดเราจนเลือดนองพื้นเป็นทะเลโลหิตล่ะไปมุดหัวอยู่ไหน? ไม่เข้าใจ! เราสับสนไปหมดแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำเรากันแน่! โอ๊ย! ปวดหัวจัง!"

หล่อนสะบัดศีรษะพึบพับในขณะที่ขากับมือนั้น ยังคงเกาะเสาไฟฟ้าเอาไว้แน่น

.

.

อย่าว่าแต่นาตาชาเลยเพราะแม้แต่พระเอกที่หากินกับแขนตัวเองมาตลอดทั้งเรื่อง ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน จากมุมมองที่เจฟเฟอร์ยืนอยู่ถึงจะไม่อยู่ในจุดที่สูงเท่าแต่พอใช้ออปติคอลซูม ๆ เข้าไปดูใกล้ ๆ แล้ว เจ้าตัวก็เห็นได้ชัดเลยว่า ดวงหน้าภายใต้หน้ากากไหมพรหมของมัน แม่งเต็มไปด้วยคราบเหงื่อ การกระเพื่อมของเนื้อผ้าที่ถี่รัวยุบหนอพองหนอ บ่งบอกว่าคนที่สวมอยู่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตื่นเต้นตกใจอย่างถึงขีดสุด

.

เจฟเฟอร์แทบไม่เชื่อสายตาว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ลองเป็นแบบนี้ก็คงอนุมานได้อย่างเดียวว่า เพื่อนพ้องกับลูกน้องของมันคงตายห่ากันหมดแล้ว บังเกอร์จากซากยานเองก็คงจะสะกัดกั้นกองทัพซอมบี้โรบอทไว้ไม่ไหว ยื้อต่อไม่ได้ท้ายที่สุดก็เลยต้องเผ่นป่าราบแบบไม่คิดชีวิตอย่างที่เห็น ต้องเป็นแบบนั้นชัวร์ ๆ เจฟเฟอร์มั่นใจ

.

"แต่ที่เหี้ยที่สุดคือ! ทำไมแม่งต้องลากพวกมันมาทางนี้ด้วยวะ ถ้ามึงสู้ไม่ได้แล้วกูจะไหวเหรอ? ไอ้สัด! "

ชายหนุ่มกระแทกเสียงด่าทอด้วยวลีเดียวกันกับ น้าค่อม ชวนชื่น บวกกับเป็นโชคดีอย่างชื่นมื่นที่องค์หญิงเก่งพอที่จะหนีเอาตัวรอดเองได้ เจฟเฟอร์เลยลดความกังวลลงมาหน่อย ด้วยความสัตย์จริง เขาน่ะคิดจะทิ้งให้ไอ้มนุษย์หมอกมือมีดโดนฆ่าทิ้ง แล้วก็โดนชิงอะไหล่ไปซะให้มันจบ ๆ มันทำเลวเอาไว้มาก ตายไปซะก็น่าจะสาสม แต่ทว่าทันทีที่ระยะห่างในการวิ่งของมันเร่ิมใกล้เข้ามา ข้อเสนอที่ยื่นมานี่สิที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจ

.

หมวกไหมพรมถูกพับชายขึ้น เผยให้เห็นริมฝีปากที่โผล่พ้นออกมาเป็นครั้งแรก มันเอ่ยขึ้นว่า

.

"ช่วยด้วย! ช่วยต้านพวกมันที! ฉันวิทยุเรียกยานลำใหม่มาแล้ว! อีก 10 นาทีจะมาถึง! จงหนีขึ้นไปยังที่ ๆ สูงที่สุด แล้วอยู่ให้รอดจนกว่าจะถึงตอนนั้น! อ๊ากกก! อั๊ก ๆ ๆ ๆ !"

.

"ฉึบ! , ฉับ! , ฉึบ! , ฉับ!"

.

"ช่วยฉันหน่อยสิโว๊ย! พวกแกคิดว่าจะรอดไปจากที่นี่ได้จริง ๆ เหรอ ถ้าไม่บินออกไป!"

.

ปากเสนอเงื่อนไขไปในขณะที่ร่างทั้งร่างก็โดนตะครุบรวบตัวได้สำเร็จ ก่อนจะโดนจักรกลสังหารเป็นโขยงกรูเข้ามาคร่อมทับ ไอ้มือมีดต่อต้านอย่างสุดกำลัง มีดสั้นในมือมันตวัดเฉือนสายสัญญาณตรงข้อต่อ เป็นระวิงจนด้ามกระเด็นหัก! แต่ครานั้นก็สู้ไม่ได้อยู่ดี! พวกมันมีเยอะเกินไป มีกันเป็นล้าน ๆ มากมายเหนือคณานับ คิดเอาสิว่าจากมุมมองที่เจฟเฟอร์ยืนดูอยู่ตรงนี้ เขายังรู้สึกได้เลยถึงแรงสั่นสะเทือนหลายริกเตอร์ตรงฝ่าเท้าตัวเอง ขยะอิเล็กทรอนิกส์รอบตัวขยับวูบไหว แกร๊ก ๆ ๆ ประหนึ่งคิดว่าตัวเองเป็นปากปล่องภูเขาไฟที่เตรียมจะระเบิด

.

"เออ ๆ ๆ ช่วยก็ได้วะ เห็นแก่ยานลำใหม่ที่เรียกมาหรอกนะ ถ้าไม่มีจริงกูฆ่ามึงทิ้งจริง ๆ ด้วย!"

.

คิดได้ดังนั้นในระยะที่ห่างจากกจุดเกิดเหตุใกล้ลงกว่าเดิม เจฟเฟอร์ก็ตัดสินใจพับปลายนิ้วชี้ของเขาลง และเคลื่อนปลายกระบอกปืนเลเซอร์ออกมา

.

"ถึงจะไม่เคยทำกับเป้าหมายจำนวนมากมายขนาดนี้มาก่อน แต่พอได้ลองกับไอ้หุ่น 4 ตัวที่เล่นงานองค์หญิงมาแล้วหนหนึ่ง ก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยงอยู่หรอก ไหน ๆ เราก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วน่ีนา เป็นไงเป็นกันสิโว๊ยยย!"

เจฟเฟอร์คุยกับตัวเอง เขาไม่มีเวลาให้ประพิมประพายอีกต่อไปแล้ว

.

"กระสุนส่องแสง.. ยิง!!!"

.

"จิ้วววว~!"

.

"ตูมมมมมม~!"

.

นั่นล่ะครับคุณผู้ชม! ถ้ายังฝืนยิงจู่โจมใส่กันตรง ๆ เขาคงเป็นได้แค่ยานพาหนะมอ ๆ ของไอ้ขวัญ โรบอทซอมบี้แค่ 3 - 4 ตัวก่อนหน้านี้ยังยิงไม่เข้า ไอครั้นจะยิงหัวเพื่อ Drain เอาก้อนความคิดออกไปแม่งก็เสือกมีกันเป็นล้าน ง่อยแดกแขนกันพอดีสู้เก็บนิ้วชี้ไว้แยงหีอีเรียมยังจะดีซะกว่า

.

สิ้นสุดคำสั่งเสียงเมื่อครู่ปลายนิ้วก็ร้อนผ่าวควันขึ้น ท่ามกลางแดดในตอนเช้าอันส่องสว่างเจิดจ้า กระสุนส่องแสงที่พุ่งออกมาเจิดจรัสกลางฟากฟ้าดั่งมีดวงสุริยันสองดวง แสงดังกล่าวส่งผลให้กองทัพซอมบี้ชะงักงัน พวกมันละสายตาออกจากไอ้คนใช้มีดที่โดนคร่อม ต่างพากันแหงนหน้าขึ้นมองตรง ซึ่งไม่ใช่ตำแหน่งของแสงท่ีเปล่งประกายอยู่เหนือหัว เวรกรรมเมื่อพวกมันเลือกที่จะจ้องเขม็งมาทางเจฟเฟอร์แทน!

.

มองไม่มองเปล่ามือหนึ่งแห่ง Parallel อย่างเขารู้ตัวทันทีเลยว่า ไรท์กำลังยัดเยียดบทพระเอกผู้เสียสละมาให้ ซึ่งเจ้าตัวรึก็สู้อุตส่าห์ปกปิดสถานะที่แท้จริงของตัวเองไว้ตั้งนาน พอตัดสินใจใช้ฟังค์ชั่นยิงกระสุนส่องแสงออกไป สิ่งมีชีวิตจักรกลผู้โหยหาอะไหล่นับล้านก็เลยรู้ความจริงเลยว่าไอ้หน้าหล่อหัวหมอคนนี้นี่แหละ ที่แม่งโคตรจะมีของ

.

เสี้ยววินาทีที่พวกมันเบนเป้าและกรูกันเข้ามา เจฟเฟอร์ก็เลยรีบป้องปากตะโกนบอกเจ้ามือมีดออกไป

.

"มัวทำอะไรอยู่อีกเล่า! รีบหนีออกมาได้แล้ว.. ว.. ว ปีนขึ้นเสาไฟฟ้าไปซะ แล้วพาองค์หญิงหนีขึ้นยานไปด้วย ฉันจะล่อพวกมันไว้เอง!"

.

ซึ่งมันเองก็เข้าใจดีช่องว่างแห่งเวลาแค่นี้นับว่าง่ายมากที่จะลงมือ มันกลั้นหายใจแค่แป๊บเดียว ร่างของมันทั้งร่างก็กลายเป็นละอองฝุ่น ควันสีเทาพุ่งทะลุทะลวงผ่านฝูงหุ่นยนต์ตะกละตะกลามออกมาในระยะเวลาอันสั้น ก่อนจะวาร์ปมาหยุดลงตรงหน้าเจฟเฟอร์

.

"ฟึบบบ~!"

.

"ฮู่ววว! แฮ่ก ๆ ๆ ขอบใจมากนะ ฉันติดหนี้บุญคุณนายแล้วล่ะ"

มันพูดพลางวางมือลงบนไหล่ของสายลับหนุ่ม ทั้งที่ในมือแม่งยังกำคมมีดที่ไร้ด้ามจับอยู่เลย

.

"ไม่เป็นไรนายเองก็เคยช่วยฉันไว้เหมือนกัน กางเกงที่ฉันใส่อยู่นี่ก็ของนายนะอย่าลืมสิ เสียดายที่มันเล็กไปหน่อยแบบว่าไซต์มัน.. แบบ.. จิ๋ว!"

.

"........."

ถ้ามีดมีด้ามคงตัดไข่ของเขาเจียวใส่กระเจี๊ยวไปแล้ว หมั่นไส้น่ะใช่แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อการหนีขึ้นที่สูง และการฝากความหวังไว้กับยานลำใหม่เป็นเพียงความหวังเดียว ลูกน้องก็ตายเกลี้ยง เจฟเฟอร์ก็เลยเป็นทางรอดสุดท้ายที่หมอนั่นมีอยู่ ณ ขณะนี้

.

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ ยานมาเมื่อไหร่แล้วจะให้สัญญาณอีกที รอดกลับออกมาให้ได้ล่ะ! ไม่รู้หรอกว่านายเป็นใครแต่ขอบคุณมากจริง ๆ "

.

"อืม.. ไปเถอะ"

ทำเสียงเข้มเก๊กมาดขึมอืม ๆ อือ ๆ สายลับหนุ่มสะบัดมือไหว ๆ ด้วยความมั่นใจ พลางมองตามไปจนแน่ใจว่านาตาชากับไอ้หมอนี่ได้ปีนขึ้นสู่เสาสูงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงหันหลังกลับมาเพื่อสบตากับความจริงตรงหน้าที่ไม่อาจปฏิเสธ

.

"ฮู่วววว~!"

.

"หึ.. ฮือ.. ฮือออ.. ในหนังนักรบสปาร์ต้าเขายังมีกันตั้ง 300 คน แล้วดูกูสิ! แม่งมีอยู่คนเดียว! สู้กับกองทัพหุ่นยนต์เป็นล้าน ไม่ให้กูร้องไห้ตอนนี้จะให้กูร้องตอนเป็นศพเหรอไอ้ชิบหาย! ไอ้เจฟเอ๊ย ไอ้เจฟ จะโชว์กล้ามดากก็ไม่รู้จักประเมินตัวเองเล๊ย!"

.

เจฟเฟอร์ตัดพ้อกับตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่ค่อยแน่ใจนัก แล้วเจ้าตัวก็ยิ่งไม่ค่อยมั่นใจหนักขึ้นไปอีกขั้น เพราะไม่รู้ว่าจะออกหมู่หรือจ่า สำหรับกลยุทธ์อันสุดแสนพิศดารที่ตัวเองเพิ่งจะคิดออก

.

ชักช้าจะไม่ได้การณ์กองกำลังกระหายอะไหล่กำลังย่างกายเข้ามาเรื่อย ๆ เจ้าตัวจึงต้องตัดสินใจเรียกหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - Person) ขึ้นมาใช้อีกครั้ง เขากวาดสายตาปัดข้ามเมนูโหมด The X-file ทิ้งไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ถูกตั้งไว้เป็นหน้าแรก ซึ่งก็นั่นแหละ! กับสถานการณ์ตอนนี้หน้าสิ่วหน้าขวานเกินกว่าจะเรียกโฮโลแกรมสาว ๆ ออกมาเย็ดนัก , แผ่น Jumperboard ก็ไม่ใช่ , ฟังค์ชั่นการ Drain ก็ไม่เอา , ทักษะการดมกางเกงในแกะรอยก็เอาไว้ก่อน , พลันไปหยุดอยู่ที่โหมดหน้าจอการเลือกลูกกระสุน หรือ "Bullet Choice" แทน

.

อย่างที่เรารู้ ๆ กันว่าแต่ไหนแต่ไรมาเจฟเฟอร์นั้นยิงแต่เลเซอร์สังหารเป็นหลัก เขาชอบใช้มันเพราะมันใช้ง่ายและแม่นยำที่สุด แต่ก็เพิ่งจะมีไม่กี่ย่อหน้าก่อนหน้านี้เองที่เขาเพิ่งจะใช้กระสุนส่องแสงเพื่อล่อหลอกศัตรู นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เจฟเฟอร์จะเปิดเผยอีกหนึ่งความสามารถให้โลกได้รู้ นั่นก็คือความสามารถในการ Craft (คลาฟ) กระสุน!

.

คิดว่าเจฟเฟอร์ยิงกระสุนส่องแสงออกมาได้ยังไง ทั้งที่ในร่างกายก็มีอวัยวะภายในเหมือนกับคนปกติ วิธีเดียวทีี่จะตอบข้อสงสัยนี้ได้คงต้องย้อนกลับไปว่าตลอดทั้งเรื่อง คฑาชายนายนี้แม่งได้ Drain อะไรเข้าไปในร่างกายตัวเองบ้าง เขาดูดมาแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวด! , เม็ดทราย! , เหล็ก! , ความร้อน! , ความจังไร! , หรือแม้แต่ความเง่ียน!

.

จับความร้อนกับคาร์บอนไดอ็อกไซด์ในอากาศมาผสมกัน ก็ได้ออกมาเป็นกระสุนส่องแสงหนึ่งนัดในระยะเวลาอันรวดเร็วแล้ว ดังนั้นถ้าอยากได้กระสุน 9 มม. ก็แค่ใช้เหล็กกับทราย ผสมคาร์บอนจากร่างกายคน เรนเดอร์สักแป๊บ! เท่านี้ก็เรียบร้อย! กระสุน Shot gun หรือ Sniper เองก็ด้วย ใช้วิธีเดียวกันแค่ต้องเปลี่ยนปริมาณส่วนผสมนิดหน่อย พอทราบการทำงานเบื้องต้นเช่นนี้แล้ว เจฟเฟอร์จึงคิดว่ามันน่าจะคุ้มค่าหากจะลองดู

.

ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาในโหมด Bullet Choice ชายหนุ่มติ๊กเลือกจำนวนกระสุนไว้มากถึง 5 แสนนัด เพื่อรองรับการบุกเข้ามาของซอมบี้โรบอทนับล้าน จริงที่ส่วนต่างนั้นสูงกว่ากันตั้งครึ่ง แต่มันก็จำเป็นด้วยเหตุผลที่ว่าในตัวของเขานั้นมีวัตถุดิบไม่พอ

.

"ก็จะให้ทำไงได้ในเมื่อความจัญไรจากก้อนความคิดขององค์หญิงกับหุ่นทั้ง 4 ตัว มันสามารถคลาฟกระสุนแห่ง "ความเงี่ยน" ได้มากสุดแค่นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดแม่งคงไล่ปี้กันไปเองแหละ ไม่รู้โว๊ย! อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้วล่ะ! เราเองก็ไม่เคยลองเหมือนกัน!"

.

"บรรจุกระสุน.. เตรียมพร้อม!"

.

"แกร๊ก ๆ ๆ , แกร๊ก ๆ ๆ , ครืดดด , แกร๊ก ๆ ๆ "

.

ใช้เพียงสายตาปกติไม่จำเป็นต้องคลี่เรติน่าเป็นใบพัด เพื่องัดออปติคอลซูมออกมาใช้เลยด้วยซ้ำ ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงช่วงเวลาที่พวกมันนับล้านเยื้อย่างน้ำมันหยดติ๋ง ๆ มาประชิดถึงตรงหน้า ในระยะห่างที่ไม่ไกลเกินกว่าสนามวอลเล่ย์บอลธรรมดาที่อรอุมามักกระโดดเสิร์ฟ

.

"กระจายเป้าหมาย!"

.

เจฟเฟอร์เลือกที่จะถอดรองเท้าแล้วนั่งจุ่มก้นลงบนกองขยะ เขายื่นแขนสองข้างเข้าหากลุ่มศัตรูพลางถ่างนิ้วทั้ง 10 ที่พับปลายเป็นกระบอกปืนไว้แล้ว ให้ได้จำนวนองศาสูงสุด ยังไม่พอ! แม้แต่นิ้วตีนก็ไม่เว้น! พวกมันถูกงุ้มปลายลง พับเป็นกระบอกปืนออกมา 10 ข้าง แต่ละข้างถ่างออกทุกทิศทุกทาง ซัพพอร์ตในจุดที่มือส่องไปไม่ถึง บุคลิกท่าทางของเจฟเฟอร์ในตอนนี้จึงดูเหมือนคนที่กำลังยืดเส้นทำท่าก้มโค้ง รอคุณครูมาวัดความยืดหยุ่นของร่างกายยังไงยังงั้น

.

"กูไม่จำเป็นต้องฆ่าพวกมึง! กูแค่ต้องยื้อเวลาให้นานถึง 10 นาทีจนกว่ายานลำใหม่จะมารับ หวังว่าพวกมึงคงไม่เสร็จเร็วกันนะ.. Sleep with me Free condom! ขอให้มีความสุข! Welcome to Ultimate Sex Paradise!!! วู้!!!"

.

"กระสุน "เงี่ยน" 500,000 นัด กราดมั่ว ๆ ไปเลย ยิง!!!"

.

.

"ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ "

"ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ "

"ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ "

"ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ , ปัง ๆ ๆ ๆ "

.

.

พลังแรงถีบรุนแรงจนตัวกระเด็นกระดอน มือไม้สะบัดเป็นระวิงเล็งทิศทางแทบไม่ได้ นิ้วตีนยิ่งแล้วใหญ่ ด้วยความที่เจฟเฟอร์ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ขาของเขาเลยลอยสูงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับหมอนวดเงี่ยนควยที่ยกขาพาดหัวไหล่แขก มันทำให้กระสุนพลาดเป้าไปหลายนัด เห็นดังนั้นเจ้าตัวเลยต้องลงมือแก้ลำด้วยการกระดกแท่งควยออกมาจากกางเกง! ดึ๋งงง~!

.

"ไหน ๆ มันก็เวอร์แล้ว! มันต้องเย่อร์ให้สุด ๆ ไปเลย!"

.

"ปืนใหญ่! ยิง!!!"

.

.

"ตูมมมมมมมม~! , ตูมมมมมมมม~! , ตูมมมมมมมม~!"

.

.

บางระจัน! บางระจัน! บางระจัน! มิอาจยืนอยู่ถึงวันเพ็ญเดือนสิบสอง! ♪ ♫ เรียกได้ว่าบั้นเด้านี่กระเด้าไปตามจังหวะเพลง บอกตามตรงว่าสภาพนี้อยู่ไม่ถึงเดือน 12 หรอก มกราก็ตายห่ากันหมดแล้ว เจฟเฟอร์เล่นใหญ่เหลือเกิน กระสุนเงี่ยนจากตัวเขาพุ่งเป็นห่าฝนพุ่งเข้าใส่ทัพหลวงศัตรู จนพวกมันเกิดอาการกระส่ายกระสับ ราวกับว่าจะเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัว ภายในตัวคงกำลังร้อนวูบวาบอยากจะปะทะตะหงิด ๆ

.

"ซี้ดดดดดด~! , อ่าาาาาา~ , อื้อ , อ่าาาาาา~!"

.

เดซิเบลแห่งการเครือครางครั้งแรกดังขึ้นจากจุด ๆ หนึึ่งที่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก มันเป็นเสียงสำเนียงแบบดิจิตอลที่ผ่าวร้อนที่ทำให้เจฟเฟอร์ถึงกับลูบปาก เพราะกระสุนนัดสุดท้ายแม่งดันหมดลำเพลิงพอดี ดูทรงแล้วแผนการน่าจะไปได้สวย เมื่อกองขยะจากชายแดนยอร์คชินกำลังจะกลายเป็นฟลอร์ระเริงเซ็กส์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก