บทที่ 67 : เอ้า! ทำไมมึงทำอย่างงั้น!

"นี่อย่าบอกนะว่าพวกแกทำสิ่งเหล่านี้กับฉันมาตลอด!"

.

ดวงตาถมึงทึงเบิกโพลงกว้าง หลังจากได้เห็นกับตาตัวเองว่าพวกโรบอทมันคิดอะไรกับเธอ ก้อนความคิดบุ๋ง ๆ ที่ลอยผุดออกมาจากหัวหุ่นยนต์กำลังเล่าทุกสิ่งทุกอย่างแทนเจ้านายของมันที่แน่นิ่งเป็นเศษเหล็ก ไล่เรียงมาตั้งแต่ประวัติความเป็นมา การได้อยู่เป็นส่วนหนึ่งกับครอบครัวมนุษย์ก่อนช่วงสงครามจนกระทั่งถูกนำมาทิ้ง แล้วก็นำมาสู่ชีวิตอันแสนยากลำบากบนกองขยะ

.

ให้ตายเถอะ! ถ้าไม่ใช่สารคดีวงเวียนชีวิต ก็คือรายการสกู๊ปชีวิต ของสถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 ดี ๆ นี่เอง มันชวนให้อยากจะฆ่าตัวตาย ทั้งที่ไม่ได้ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งภาพฉายในก้อนความคิดดำเนินไปถึงตอนที่พวกมันพบกับเธอ องค์หญิงถึงเริ่มนึกออกว่าเธอไม่ได้มาทอดผ้าป่าจะไปมีเมตตากับพวกมันไปทำไม

.

"ดูสิ่งที่มันทำกับเราสิ มันแอบแสกนเรือนร่างเรา อย่างกับเห็นเราเป็นสิ่งของ"

.

"เสื้อผ้าที่สู้อุตส่าห์ใส่มาปกปิดได้ก็แค่ฝุ่น มันเล็งซิลิโคลนดิจิตอลของเราไว้ตั้งแต่แรกเลยเหรอเนี่ยะ น่าอายที่สุด"

หล่อนพูดพลางเอื้อมมือลงไปคว้าเอาเศษผ้ามากดห้ามเลือดบริเวณหน้าอก ด้วยกระแสเวลาที่ผันผ่าน ยิ่งภาพในก้อนความคิดดำเนินไปนานเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตาค้างขึ้นทุกที ริมฝีปากเผยออ้ากว้าง ก่อนที่มืออีกข้างที่ว่างจะเคลื่อนลงมาจับที่จุดซ่อนเร้น

.

"น้องสาวเรา! ไม่นะ! ชิ! ทำไมเราถึงได้พลาดขนาดนี้"

.

"น้ำอุ่น ๆ ที่ซึมชุ่มนิ้วออกมา มะ.. มะ.. หมายความว่าเราเผลอมีความสุขไปกับพวกมัน ตอนที่ถูกปิดตาอยู่อย่างงั้นเหรอ ไม่จริงใช่ไหม? เราเชื่อไม่ลงจริง ๆ ไม่ ๆ ๆ ! ไม่มีทาง!"

.

ตอกย้ำสมมติฐานว่าเธอคิดถูก เมื่อก้อนความคิดลอยตุ๊บป่องดังกล่าวแม่งเสือกมีความสามารถในการส่งเสียงออกมาด้วย

.

"อื้อ.. อืม.. ช่ายยย ค่อยลูบไล้ลงมาแบบนั้นแหละ ตรงปากด้วยสิ.. "

"จ๊วบ.. จุ๊บ.. จุ๊บ.. จุบ! อื้อออ ดีจัง ด๊วบ ๆ ฉันชอบ.. จุ๊บ ๆ ด๊วบบบ จุ๊บ เย็นดีจังเหมือน

อมไอติมเลยอ่ะวิเศษที่สุด ทำตามคำสั่งดีแบบนี้จะห้ามไม่ให้มีอารมณ์ได้ไงล่ะว่าม่ะ.. อ๊ายยยย! , เดี๋ยวสิเคยบอกแล้วไงว่าตรงหูมัน.. อึ๊ยยยย! จั๊กจี้!""

"อ่ะ , อ่าาา , อ่าาา , อ่าาา , อ่่าาา , อือออ , เอาอีกค่ะ , เอาแรง ๆ ,ฉันชอบควยเย็น ๆ แบบนี้ฯ"

.

"กรี๊ดดด! ไม่เอาแล้ว! เราไม่อยากได้ยินอะไรแบบนี้อีกแล้ว! ไม่อยากดูแล้วด้วยพอสักที! น่าเกลียดที่สุด ถ้าประชาชนชาวอลาลัสเห็นเข้าท่านพ่อท่านแม่ได้ฆ่าเราแน่ กร๊ีดดดด! ไม่อยากดูแล้วปิดมันที ขอร้องล่ะ"

.

ไม่รู้ว่าสั่งใครแต่ต่อให้สั่งได้มันก็ไม่รับคำสัั่งจากใครหรอกนอกจากเจฟเฟอร์ ก้อนความคิดสีแดงฉานก้อนนี้แสดงเรื่องราวในสิ่งที่โรบอทจักรกลคิดออกมาทั้งหมด เพราะงั้นทุกท่วงท่าลีลารักขององค์หญิงนาตาชา ก็เลยถูกฉายออกมาด้วยเหตุผลของความประทับใจส่วนตัว บางทีไอ้หุ่นตัวนี้อาจจะไม่เคยเห็นผู้หญิงปิดตา ที่เย่อร์โช้ครถยนต์ด้วยกลีบหีเนื้อสดมาก่อนก็เป็นได้ ภาพมันถึงเด้งขึ้น

.

"ไม่รู้ล่ะ! ฉันขอสั่งให้แกหยุดฉายภาพประเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะ"

.

"นี่แหนะ!"

.

"โครมมม!"

หัวโรบอทกระเด็นหลุดออกจากคอ หลังจากโดนองค์หญิงโดดถีบ!

.

"ยังฉายอยู่งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ต้องเล่นงานมันโดยตรง ไม่ว่าแกจะเป็นก้อนอะไร แต่จงย่อยสลายไปซะเถอะ ด้วยฝ่ามือฉาดนี้!"

.

"ฮึบ!"

.

"ซืดดดด! , ตืดดดด ๆ ๆ , ตืดดดด ๆ ๆ "

.

"แกร็กกก ๆ ๆ แกร็กกก ๆ ๆ "

.

ประดุจถูกพิกาจูช็อตด้วยไฟฟ้าแสนโวลต์ มือเรียวของนาตาชานี่ถึงกับต้องรีบสะบัดออก ก่อนที่กระแสไฟฟ้าจำนวนมหาศาลจะแล่นเข้าสู่หัวใจ มันสั่นพับ ๆ ถี่รัว! หงายฝ่ามือขึ้นเห็นเป็นร่องรอยการไหม้เป็นริ้ว ๆ คล้ายกับตะแกรงย่างเนื้อ ก็บอกแล้วว่านอกจากเจฟเฟอร์ไม่มีใครทำอะไรมันได้หรอก ลำพังแค่มองเห็นก้อนความคิดรูปแบบนี้ได้ ก็นับว่านาตาชาไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว

.

"หืม.. ช็อตแว๊บเข้ามาถึงหัวใจเลยอ่ะ ดูสิเล่นเอาน่มน๊มเราแฟบลงไปตั้งเยอะ"

.

"ดึ่ง ๆ ดึ๋ง ๆ "

"บีบ ๆ ดีนะที่ยังพอมีเชฟมีทรงอยู่"

.

"โถ่เอ๊ย! ลองเป็นแบบนี้เชื่อในคำเตือนของผู้ชายคนนั้นซะก็ดี เขาอุตส่าห์เตือนเราว่าอย่ามาทางนี้แล้วแท้ ๆ แต่เราก็ไม่เชื่อ เห็นไหมสุดท้ายก็ต้องมายืนดูตัวเองเล่นหนังโป๊กับหุ่นยนต์่บนกองขยะ ถุยชีวิต! นี่เหรอ! ว่าที่ราชินีแห่งมหานครอลาลัสอันรุ่งเรือง เฮ้อ! จะเอาหน้าไปไว้ไหน!"

.

หญิงสาวตกอยู่ในสภานการณ์อันมืดแปดด้าน จะเรียกว่าหนีเสือปะจระเข้ก็ว่าได้ เพราะนอกจากจะเกือบถูกฆ่าตายในงานกาล่าดินเนอร์แล้ว ยังมาเจอกับเหตุการณ์ยานโดนยิงตก แล้วก็เกือบจะโดนควักเครื่องในโดยกลุ่มโรบอทซอมบี้อีก ดีที่การถูกโช้ครถยนต์กระเด้าเราไม่นับ จะเรียกว่าถูกข่มขืนได้ไงครับในเมื่อตัวเธอนั้นสมยอม ไม่เชื่อก็ลองฟังดูจากเสียงสิ

.

"อื้อ.. อ่า.. อ่า.. อ่า.."

.

"กรี๊ดดด! ไม่เอาเราไม่ฟัง เรารู้แล้วล่ะน่าว่าเราต้องหนีต่อ ในเมื่อทำลายมันไม่ได้ก็ปล่อยมันลอยตุ๊บป่องไว้แบบนี้แหละ เสียตัวอย่าเสียใจ! รีบหนีไปซะไม่ต้องให้ใครรู้ว่าเราเป็นคน ๆ เดียวกันกับที่อยู่ในก้อนเจลนั่นก็พอ เท่านี้ก็จบ!"

.

"เห็นทีแบบนี้ต้องวกกลับลงใต้ ย้อนกลับเข้าไปในเมืองยอร์คชินอีกทีน่าจะมีคนพอช่วยเราได้อยู่ อย่างน้อยก็ต้องรีบทำแผลตรงหน้าอกก่อน ในความโชคร้ายก็มีเรื่องดีอยู่อย่างหนึ่งล่ะนะ ตรงที่ตอนนี้เราได้เป็นอิสระแล้ว.."

.

"ว่าแต่ทิศใต้.. เอ.. อยู่ทางไหนหว่า?"

.

องค์หญิงจอมแก่นหันซ้ายแลขวา ชะเง้อมองจนสุดลูกหูลูกตาก็เห็นแต่ภูเขาขยะที่หน้าตาเหมือนกันไปหมด

.

"ไม่เป็นไรถึงไม่มีเข็มทิศเราก็ดูทิศทางจากกระแสลมเป็น วิชาลูกเสือ - เนตรนารีของอลาลัสเจริญก้าวหน้ากว่าบางประเทศที่เน้นแต่ร้องเพลง กับตรวจเครื่องแต่งกายเยอะ"

.

เปลือกตาสองข้างแง้มตัวปิดลง สาวเจ้ารวบรวมสมาธิและพยายามจะสงบนิ่งเพื่อจับทิศทางลม จนกระทั่งจู่ ๆ ก็มีลมหมุนหอบหนึ่งพัดถากลำตัวเธอเข้ามาด้วยความรุนแรง หล่อนกำลังจะระบุทิศที่ต้องการได้อยู่รำไร แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าไอ้เจ้าก้อนความคิดที่ลอยตุ๊บป่องอยู่ใกล้ ๆ แม่งเร่ิมจะมีปฏิกิริยา

.

"เดี๋ยวสิ! นั่นแกจะลอยไปไหน? "

เธอถามพลางหันหน้ามองตามเป็นเงาตามตัว จนสุดท้ายก็พบกับความจริงที่ว่าสายลมเกลียวม้วนเมื่อครู่ มันพุ่งออกมาจากฝ่ามือของชายคนหนึ่ง ชายผู้ซึ่งตัวเธอเคยวิ่งหนีเขามาแล้วครั้งนึงเพราะความเข้าใจผิด!

.

"วืดดดด ๆ , วืดดดด ๆ , บ๊วบ!"

.

"อะไรกัน? เมื่อกี้ไอ้ก้อนนี่มันช็อตเราแทบตาย! แต่ไฉนดันลอยละลิ่วเข้าไปในฝ่ามือของชายคนนั้นราวกับเครื่องดูดฝุ่น โกหกกันรึเปล่า.. มันจะการ์ตูนเกินไปแล้ว?!"

.

สบโอกาสตอนที่เป้าหมายกำลังงง เจฟเฟอร์ก็เลยรีบสืบเท้าตรงเข้าไปหาองค์หญิงนาตาชาเป็นการด่วน พร้อมกับแขนซ้ายอันผ่าวร้อน ที่มีควันขึ้นโขมงโพยพุ่งออกมาตามรูขุมขน บอกตามตรงเลยว่าลักษณะเขาแม่งไม่ได้เฉียดใกล้กับความเป็นคนเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าองค์หญิงนั้นคุ้นหน้า ป่านนี้เธอคงคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในพวกมัน แล้วก็คงจะเผ่นป่าราบหนีหายหน้าไปอีกทีเป็นหนที่ 3

.

"เอิ่ม.. ม.. ม คุณใช่คนที่เคยห้ามฉันไม่ให้หนีมาทางนี้ใช่ไหมคะ?"

องค์หญิงถามขณะที่เจฟเฟอร์หยุดฝีเท้าลงตรงหน้า เขาออกคำสั่งให้กระบวนการ Drain ยุติลง

.

"ใช่ครับ!"

ฝ่ามือที่เคยยุบลงเป็นหลุม คลี่ตัวปิดกลับที่เดิมอย่างมิดชิด ควันที่เคยโพยพุ่งออกมาก็เลยจางหายตามไปด้วย

.

"ผมถึงได้เตือนคุณไงว่ามันอันตราย! แต่คุณก็ไม่ฟังผมเลย! , ฮึ่ยยยย!!!"

.

"เปรี้ยงงง!"

.

"กรี๊ดดดด!"

.

เดชะบุญที่ไปลงกับหุ่นแทนที่จะเป็นเธอ เจฟเฟอร์โกรธมากเลยเหวี่ยงขาเตะเข้าใส่เศษซากโรบอทที่ถูกเขา Drain เอาความคิดออกไปแล้วทิ้งต่อหน้าเธอ ลำตัวมันขาดออกจากกันเป็นสองท่อน กระเด็นกระดอนหัวไปทางขาไปทางน้ำมันหลากท่วมเจิ่งนองพื้น

.

"นะ.. น่ีอย่าบอกนะว่าทั้งหมดเป็นฝีมือคุณ ลำแสงขาวโพลนที่พุ่งเข้ามาใส่ศีรษะมันก่อนหน้านี้คุณก็เป็นคนทำอย่างงั้นเหรอ?"

.

"ใช่ครับ! ลองถามแบบนี้งั้นก็แสดงว่าคุณเห็นหมดทุกอย่างสิ ว่าผมทำอะไรลงไป?"

.

"......."

นาตาชาไม่ตอบแต่เลือกที่จะพยักหน้าแทน เพราะต่อให้เจฟเฟอร์จะเป็นฮีโร่ผู้ขี่ม้าขาวมาช่วยยังไง แต่จิตใต้สำนึกลึก ๆ แล้วองค์หญิงก็ยังมองว่าเขาไม่น่าไว้ใจอยู่ดี

.

"ทำไมคุณถึงมีพลังแบบพวกมัน?! คุณชื่ออะไร! ไม่สิ! คุณเป็นใครกันแน่? คุณเป็นคน , สัตว์ , หรือสิ่งของ?"

.

สายลมธรรมชาติหอบใหญ่พัดเข้ามากึ่งกลาง เป็นกำแพงแบ่งแยกระหว่างเขาทั้งสอง มันหอบเอากลิ่นเหม็นสาปสนิมเขลอะของกองขยะดิจิตอลโชยขึ้นมาด้วย ดั่งกำลังสถาปนาความจริงให้กระจ่างแจ้งว่า จะหญิงหรือว่าชายสุดท้ายก็มิใช่มนุษย์เต็มร้อยกันทั้งคู่

.

แล้วจู่ ๆ ปลายนิ้วที่เคยใช้ยิงกระสุนของสายลับหนุ่มก็หักพับลง เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นก่อนจะพูดขึ้นว่า

.

"คนธรรมดามองเห็นก้อนความคิดไม่ได้หรอกนะ! เพราะงั้นเราสองคนมันก็ต่างกันแค่ "หำ" กับ "หี" "

"คงไม่เป็นการดี หากคุณจะรู้ไปซะทุกเรื่อง!"

.

เจฟเฟอร์ยกแขนขึ้น พลางใช้ปลายนิ้วชี้จ่อไปที่กึ่งกลางหน้าผากเธอ

.

"นะ.. นี่คุณจะทำอะไรฉัน ฉะ.. ฉันไม่เข้าใจ? ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ!"

.

"หึ.. ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าผมเป็นตัวอะไร ผมเป็นนามนับไม่ได้! ครับองค์หญิง!!!"

.

.

"จิ้วววว~!"

.

ในระยะเผาขนซะยิ่งกว่าช่างตัดผมคนใดเคยได้สัมผัส กระสุนเลเซอร์สังหารพุ่งเสียบเข้าใส่กะโหลกอันบอบบางขององค์หญิงนาตาชาโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างบางของเธอกระเด็นลอยขาขวิดพื้น ปอยผมสีทองพรือสะบัดแตกเป็นแพรสยายกลางอากาศ ก่อนจะทิ้งตัวลงราบคาบนาบกันพื้น ด้วยแรงถีบจากวิถีกระสุน

.

"อยากเสร่อสอดรู้นัก! มึงรู้ความลับเกี่ยวกับกูมากไปล่ะ อีองค์หญิงเวร! , ฮึ๊ยยยย!"