บทที่ 73 : สิงสู่เพื่อสมสู่ (18+)

"เอาล่ะก่อนจะออกจากห้องน้ำ คราวนี้เราต้องหาผ้าหรืออะไรสักอย่างมาบังควยเอาไว้ก่อน"

.

"กางเกงผ้ายืดยูนิฟอร์มของ Parallel ไม่ใช่ชุดโอนามิน่ีนา ขืนเดินโทง ๆ ออกไปแบบนี้ชาวเมืองคงแตกตื่นกันใหญ่"

.

เบอร์แบโต้คุยกับตัวเองระหว่างนั้นหางตาก็เหลือบไปเห็นกางเกงขาก๊วย ซึ่งเป็นชุดของผู้ป่วยแขวนอยู่หน้าห้องซักรีดของทางโรงพยาบาลพอดี ประหนึ่งกำลังโหยหาเจ้าของ! สบโอกาสสายลับฝึกงานก็เลยฉวยเอามาใส่ แล้วก็เดินสบายตัวออกจากโรงพยาบาลไปแบบชิว ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.

"ฮู้ววว! อิสระของลำควยมันดีอย่างงี้นี่เองโว๊ย! เอาเลยไอ้หนู! แสดงฝีมือให้เต็มที่ จงบอกข้าทีว่านังหนูชะเอมกำลังเย็ดอยู่ที่ไหน?"

.

จบประโยคได้ไม่ถึง 3 วิ ศักยภาพขององคชาติ GT200 ก็สำแดงเดช มันโด่แข็งขึ้นอย่างไม่เกรงใจ จับชายกางเกงดึงออกมาดูกว้าง ๆ ก็เห็นท่อนเอ็นขนาดใหญ่หักไปทางนั้นทีทางนี้ที มันส่ายยึกยือไปมาระริกระรี้ราวกับก้านของอุปกรณ์ตรวจหาวัตถุระเบิด ทำให้เบอร์แบโต้ต้องรีบสาวเท้าตามไปอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งได้ระยะทางราว ๆ 500 เมตร เยื้องจากโรงพยาบาลมาทางทิศเหนือ เจ้าควย GT200 ก็ออกอาการสั่นเป็นระวิง!

.

"โอ๊ะโย๊ะโหย๋! ถึงแล้วเหรอ?"

.

เบอร์แบโต้พูดพลางก้มลงไปดูในกางเกง ก่อนจะเห็นว่า ณ ตอนนี้ แท่งควยเจ้ากรรมมีสภาพไม่ต่างจากจู๋ปลอมดิลโด้! ให้ตายเถอะ! มันสั่นถี่รัวยิก ๆ ๆ ชนิดที่เอาไปอังกับติ่งหีน้ำคงพุ่งเป็นท่อประปาแตก

.

"ชู่ววว! ใจเย็นลูก! ใจเย็น! ถึงแล้วก็พอเถอะ ขอบใจมากนะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

.

"เอ..?"

.

"ว่าแต่อยู่ที่ดีเหมือนกันนะเนี่ยะ เป็นเด็กเป็นเล็กพ่อแม่ประเภทไหนกันที่ให้ลูกอยู่ในที่ ๆ หรูขนาดนี้ แต่ก็นะ! ก็ลูกสาวท่านนายกเทศมนตรีนี่นา จะให้อยู่ในตึกเก่า ๆ โทรม ๆ อย่างพวกเรา Parallel ได้ยังไง?"

.

ถึงกับหยุดชะงักไปพักหนึ่ง เพราะหลังจากที่เจ้าตัวกล่อมอวัยวะเพศ GT200 จนสงบลงแล้ว สิ่งที่เด่นหลาอยู่ตรงหน้าก็คือ คอนโดมีเนียมใยแก้วขนาดใหญ่ที่สูงมากกว่า 30 ชั้น รูปร่างหน้าตาของมันเป็นแท่งตรงสูงชะลูดขึ้นไปราวกับต้นตาล เคลือบล้อมทุกทิศทางด้วยกระจกแก้วที่เปล่งประกายระยิบระยับ มิหนำซ้ำยังเปลี่ยนสีไล่เฉดได้เองอีกต่างหาก สวยจริง! ดูแพงจริง! ดูไฮโซยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด! แต่นั่นย่อมตามมาด้วยระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มข้น มากกว่าอาคารธรรมดาในละแวกเดียวกันหลายเท่า

.

"ตายโหงล่ะมึง! ยามเยอะโคตร! แล้วดูชุดเกราะกับอุปกรณ์ไฮเทคของพวกมันสิ แม่งอย่างกับหลุดออกมาจากหนังสตาร์วอร์ ไม่มีทางเลยที่สายลับกาก ๆ อย่างเราจะบุกเข้าไปตรง ๆ ได้ "

.

"4 ตัวตรงประตูหมุนด้านหน้า , 3 ตัวตรงประตูหลัง , บนดาดฟ้าอีก 12 , ไหนจะโดรนสังเกตการณ์ที่บินอยู่รอบตึกใยแก้วอีก เวรเอ๊ย! นี่มันคอนโดหรือโกดังผลิตยาไอซ์วะ! คุ้มกันโหดชิบหาย!"

.

บ่นไปก็เท่านั้นเวลาไม่คอยท่าขืนชักช้ากว่านี้ มีหวังชะเอมเสร็จกับพี่แฟรงค์ก่อนพอดี เบอร์แบโต้ก็เลยเลือกที่จะเดินตะล่อมอ้อมดูความน่าจะเป็นรอบ ๆ คอนโดดูก่อน เขาทำเนียนเป็นคนไร้บ้านเดินกระท่อนกระแท่นแกล้งทำเป็นเมา เพื่อเข้าหาพวกเจ้าหน้าที่รปภ. หวังจะตีสนิทแล้วหาช่องโหว่ ซึ่งแน่นอนว่าท้ายที่สุดก็โดนตะเพิดออกมาอยู่ดี แต่นั่นกลับมิใช่การคว้าน้ำเหลว เพราะผลพลอยได้ของมันกลับทำให้เขารู้ว่ายังมีทางเข้าด้านข้างที่เป็นประตูหนีไฟอยู่

.

"ไป! , ชิ่ว ๆ ๆ , ไป! ถ้าจะมาขอของกินไปประตูหนีไฟฟากโน้นนู่นนน! ชามข้าวหมากับกะละมังแมวคงมีเศษอาหารเหลือ ๆ อยู่ สัตว์เลี้ยงของคนที่นี่ยังกินดีอยู่ดีกว่าขอทานอย่างพวกมึงซะอีก ห่ะ ๆ ๆ ไป๊! ไป! ชิ่ว!!!"

.

เป็นแค่ยามแต่เสร่อทำเป็นปากดี แต่ครานั้นเบอร์แบโต้ก็ไม่ได้สนใจ เขาเห็นทางออกของเรื่องนี้แล้ว ลำควย GT200 ของเขาระบุว่าเป้าหมาย (ชะเอม) อยู่บนตึกชั้น 3 ซึ่งไม่สูงจากพื้นเท่าไหร่นัก ถ้าเขาแอบเข้าทางประตูหนีไฟได้สำเร็จแล้วล่ะก็เท่านี้ก็เรียบร้อย

.

ชั่วอึดใจเดียวสายลับฝึกงานของเราก็มาถึง แล้วก็ผิดคาดไปนิดนึงตรงที่ประตูหนีไฟดันล็อคจากทางด้านใน เขาเปิดเข้าไปไม่ได้ จะถีบ! จะดึง! จะดัน! ยังไงก็ไม่ขยับเลย เดชะบุญที่พอแหงนหน้าขึ้นไปดันเสือกมีบันไดสำหรับปีนอยู่พอดี กับอุปกรณ์ที่โคตรจะล้าสมัยสำหรับโลกในปี ค.ศ. 2078 แต่ก็เป็นมันนี่แหละที่ช่วยเบอร์แบโต้เอาไว้

.

"แก๊ง! , แก๊ง! , แกร๊ง! , แกร๊ง! , แกร๊ง! , แก๊ง!"

.

"อี๋! เชี้ยเอ๊ย! สนิมจะกินมือกูไหมเนี่ยะ สกปรกจัง! ตั้งแต่สร้างมาเคยมีคนปีนบ้างรึยังวะ อย่าบอกนะว่ากูปีนเป็นคนแรก"

.

"แต่ก็ช่างมันเถอะงานสำคัญที่สุด อดทนหน่อยเถอะวะโต้ มึงทำได้โว่ย! มึงต้องสู้! มึงต้องรู้ให้ได้ว่าท่านนายกเทศมนตรีจัสติน ฝากข้อความอะไรไว้กับลูกสาว"

.

"ฮึบ! , เอ้าฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ!"

.

"แก๊ง! , แก๊ง! , แกร๊ง! , แกร๊ง! , แกร๊ง! , แก๊ง!"

.

"ใกล้แล้ว.. ใกล้จะถึงชั้นสามแล้ว! อีกนิดเดียวเท่านั้น อย่าเพิ่งเสร็จนะอีหนู!"

.

ฮึบ! , ฮึบ! , ฮึบ! , ฮ่าาา! , อ๊าาากกก.. ก.. ก.."

.

"ถึงแล้วโว๊ยยย!!!"

.

.

กระโจนพรวดข้ามขอบระเบียงเข้าไป เชื่อไหมว่าเบอร์แบโต้แทบไม่ต้องทำอะไรต่อ เขาหยุดนิ่งอยู่กึ่งกลางของช่องทางเดินชั้น 3 พลางก้มมองลำควย GT200 ของตัวเองที่สงบนิ่งไปแล้ว ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งชี้ว่าภารกิจของมันได้ลุล่วงโดยสมบูรณ์แบบ มันนำพาเจ้าของ ๆ มันมาถึงพิกัดอันเป็นต้นตอของความเงี่ยนแล้ว

.

ชั้น 3 จริง แต่เป็นห้องไหนคือส่ิงที่พวกเราคิด แต่สำหรับเบอร์แบโต้ไม่ต้องคิด เพราะแค่ฟังเสียงเอาก็พอ เย็ดโด้! กะประมาณจากสายตาบนชั้นนี้น่าจะมีห้องมากเกินกว่า 10 ห้องเห็นจะได้ แต่ด้วยความที่ชะเอมนั้นเสียวแรงมาก เธอแผดเสียงครางออกมาทีเรียกได้ว่าสะท้อนกึกก้องอย่างกับอยู่ในถ้ำ ดังสนั่นลากจากกกหูไปจรดปลายควยเลยทีเดียว

.

"อ่าาาา.. าาา.. าาา.. าาาา.. าาา~!"

.

"อื้อ..อีหนูเอ๊ย ครางได้อารมณ์เสียวดีแท้"

เบอร์แบโต้พูดพลางจ้วงเท้าเดินตามเสียงไปด้วย

.

"อุ๊ย..ย..ย อ่าาาาา.. าาา.. าาา.. าาา.. าาา~!"

.

"ซีดดดด.. กูอิจฉาไอ้หนุ่มที่ช่ือแฟรงค์ชิบหายเลยเฟ้ย!"

.

จนในที่สุดเบอร์แบโต้ก็มาถึงที่หมาย ที่หน้าห้องหมายเลข 309 เขาค่อนข้างมั่นใจเหลือเกินเพราะนอกจากเสียงสยิวที่เล็ดลอดออกมาแล้ว พอลองเอาหูไปอังบานประตูดู เสียงขาเตียงเอ๊ียด ๆ ๆ กับมวลเนื้อกระทบกันดัง ตับ ๆ ๆ ก็โรมรันดังเข้าจังหวะกันพอดี พลางพูดกับตัวเองขึ้นมาในใจ

.

"ต้องส่องเข้าไปให้เห็น แผนการของเราถึงจะดำเนินต่อไปได้"

.

ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ รู้แต่ว่าบานเกล็ดที่อยู่ติดกับประตูหน้าได้ถูกถอดออกไปแล้ว มือหยาบของเขาค่อย ๆ วางมันลงกับพื้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าไประหว่างช่องว่างที่เกิดขึ้น แล้วขยุ้มผ้าม่านที่ปิดบังความเป็นส่วนตัวของเจ้าของห้องออกช้า ๆ ไม่ถึงเสี้ยวอึดใจต่อมา ท่วงท่าลีลาเริงสวาทของเด็กมัธยมทั้งสอง ก็ตกอยู่ในสายตาของคนนอกอย่างหมดจด

.

"ฮู่ววว.. ถ้าเป็นพี่เจฟเฟอร์คงไม่ใช้เวลาขนาดนี้ บางทีแกอาจจะใช้แผ่น Jumper board กระโดดพรวดเดียวขึ้นมาเลย แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อสุดท้ายแล้วเป้าหมายของพวกเราก็เป็นสิ่งเดียวกัน ผมทำได้แล้วพี่เจฟ! มืดไปหน่อยแต่ก็พอได้อารมณ์อยู่พี่.."

.

"ซีดดด~! เอวพริ้วมากอ่ะ"

.

.

"อ่ะ , อ่ะ , อ่ะ , อ่ะ , ของพี่แฟรงค์ใหญ่จัง , อ่ะ , อ่ะ , อ่ะ , อ่ะ "

.

"เหนื่อยหรอ พักอมก่อนไหม?"

.

"อือ.. ก็ได้ค่ะ"

.

"แต่เอม.. อมไม่ค่อยเป็นนะ"

.

"ด๊วบบบบ! , ดุ๊บ ๆ ๆ , บ๊วบบบ! , แผล๊บ ๆ ๆ อ่าาาา~ อร่อยยย"

.

.

เห็นแบบนั้นปุุ๊บหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - person) ของเบอร์แบโต้ ก็ถูกเรียกขึ้นใช้งานทันที แน่นอนว่ามันไม่มีฟังค์ชั่นมากมายเท่ากับของเจฟเฟอร์ แต่สำหรับโหมดในการ Drain แล้วล่ะก็ มันก็แค่คำสั่งขั้นพื้นฐาน เปรียบเปรยไปก็เหมือนกับการเย็ดกันนั่นแหละ ขนาดโรงเรียนไม่ได้สอน แต่ทำไมเด็กมัธยมทั้งสองถึงยังเอากันตามสัญชาตญาณได้ล่ะ

.

งุ้มควยลงแนบไปกับพื้นทำเป็นขาหยั่ง ปลายนิ้วชี้ของเบอร์แบโต้พับหักลง พลันยื่นกระบอกปืนเลเซอร์วางพาดเข้ากับช่องบานเกล็ด เขายิงไม่แม่นเราต่างก็รู้! เขาเคยยิงพลาดจนโคมระย้าหล่นลงมาทับคนขาดครึ่งมาแล้ว! ครั้งนี้ก็เลยต้องระวังเป็นพิเศษ ซึ่งเป้าหมายของเบอร์แบโต้ก็คือไอ้หนุ่มประธานนักเรียนอย่าง "พี่แฟรงค์" นั่นเอง

.

"Target ล็อคออน! ยิงเลเซอร์ชี้เป้าก่อนการ Drain ในอีก..!"

.

"5.. 4.. 3.. 2 !"

.

"ยิง!!!"

.

"จิ้วววว~!"

.

ท้องแขนสะบัดดีดขึ้นฟ้า บานเกล็ดที่แนบเหลืออยู่เบื้องหน้าไล่แตกระแหงไปทีละแผ่น ท่อนควยหมุนติ้วสิ้นสภาพความเป็นขาหยั่ง! ร่างหนาของเจฟเฟอร์ตีลังกาม้วนหลังชนเข้าอย่างจังกับฝาผนังที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เขาก็ยังเป็นเขา! ธรรมดาไม่เป็น! ห่วยยังไงก็ยังห่วยอย่างงั้น! การลืมปรับแรงดันทำให้เลเซอร์นัดดังกล่าวรุนแรงยิ่งกว่าปืน Shotgun ซะอีก! เลวร้ายไปอีกขั้นเมื่อทิศทางที่ยิงออกไป เสือกเป๋กว่าที่ล็อคเอาไว้มาก!

.

.

มันพุ่งแหวกอากาศตรงไปหาชะเอม! เด็กสาวที่เจ้าตัวตั้งใจจะสวมรอยเป็นแฟรงค์.. แล้วก็เย็ด!