บทที่ 74 : สวมรอยไปสอยเธอ (18+)

มวลกระสุนส่องแสงเหลืองอำพัน พุ่งตรงสว่างโพลงไปทั่วทั้งห้อง มันสร้างความตระหนกตกใจให้แก่สองนักเรียนไฮสคูลอยู่ไม่น้อย เพราะทิศทางของมันแม่งพุ่งเสยเข้าใส่หน้าผากชะเอมแน่ ๆ จากแผนการที่วางไว้ซะดิบดีว่าจะยิงใส่แฟรงค์ แล้ว Drain เอาความคิดเด็กหนุ่มออกมา พลางยัดจิตวิญญาณของตัวเองเข้าไปทดแทน จะได้ปี้เด็กหญิงต่ำกว่า 18 ได้อย่างถนัดถนี่แต่ที่ไหนได้

.

ขืนปล่อยไว้แบบนี้มีหวังสายลับฝึกหัดของเรา คงต้องเข้าไปอยู่ในร่างของชะเอมแทน แล้วก็คงเป็นตัวของเขาเองที่โดนพี่แฟรงค์เย็ด จะได้รู้รสชาติของการเป็นเกย์เอาก็คราวนี้ อาการขี้ติดควยนั้นเป็นยังไงท่าเย็ดด็อกกี้สไตล์คงรู้ดีที่สุด เบอร์แบโต้ก็เลยรีบยกมือป่ายปัด เขากางมือออกเป็นแพรโบกไหว ๆ เพื่อ cancel คำสั่งแต่ก็ไม่ได้ผล จากมุมมองที่เขาเห็นจากหน้าห้อง เจ้าตัวรับรู้ได้เลยว่าชะตากรรมตนเองคงไม่แคล้วการดีทอกซ์ลำไส้ ด้วยควยถอก ๆ ของพี่แฟรงค์เป็นแน่แท้

.

“ม่ายยย! อย่าไปทางนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยิงไปตรงนั้นโว๊ย!”

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"

.

เดชะบุญที่เสียงแหกปากนั้นดังพอ มันเรียกร้องความสนใจให้ชะเอมที่กำลังโม๊กควยอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมามอง ซึ่งทันทีที่เห็นสัญชาตญาณการป้องกันตัวก็สับสวิตซ์ เจ้าหล่อนรีบจับพี่แฟรงค์พลิกตัวขึ้นมาบังในทันใด!

.

“ว๊ายยย! แสงอะไรก็ไม่รู้พี่แฟรงค์ , กรี๊ดดดด! , ระวังค่ะ!"

.

"จึก~!"

.

“เฮือก.. ก.. ก..”

เด็กหนุ่มร้องลั่นความร้อนวูบหนึ่งแผ่ซ่านเข้าไปถึงก้านสมอง ตัวเขากระตุกกึกกักดีดสะบัด สลับกับการกรอกตาขึ้นมองบนอย่างน่ากลัว

.

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนชะเอมไม่ทันตั้งสติ เมือกควยกับน้ำลายยังคงปริ่มเลอะที่มุมปาก แต่เธอก็เพิกเฉยเพราะให้ความสำคัญกับชายคนรักที่แน่นิ่งไปเลยมากกว่า แขนเรียวช้อนเอาร่างหนาของพี่แฟรงค์เข้ามากอด อกแกร่งของเขาบดแนบกับเนินเต้าของเธอจนบุบบี้ มันรู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ ชนิดที่ว่ายอดถันสีชมพูนี่ถึงกับชันเกร็งขึ้นเป็นเม็ด ๆ ด้วยความสัตย์จริงเวลานี้ชะเอมต้องการเหลือเกิน แต่ก็ไปต่อไม่ได้เพราะพี่แฟรงค์ดันมาอยู่ในสภาพแบบนี้ไปซะแล้ว

.

"พี่แฟรงคะ! , พี่แฟรงค์! , หายใจอยู่รึเปล่า? , ทำใจดี ๆ ไว้นะคะพี่ เอมจะเรียกคนมาช่วยนะ”

.

"ชุดคลุมฉันอยู่ไหน?! เสื้อคลุมฉันล่ะ?! ปุ่มกดสัญญาณฉุกเฉินอยู่หน้าห้องตรงนี้นี่เอง อยู่กับเอมก่อนนะคะพี่แฟรงค์ ได้โปรดอย่าเพิ่งจากกันไปเลย.. ฮือ.. ฮือ.."

.

"ฮือ.. ฮือ.. ฮือ.. จุ๊บ!"

.

ชุลมุนชุลเกไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลัง ชะเอมจัดแจงสอดหมอนให้ชายหนุ่มหนุนนอน ก่อนที่ร่างบางที่แก้ผ้าล่อนจ้อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตเข้าที่ริมฝีปาก เหมือนน้ำตาเธอจะรินไหล พลางกระโจนลงจากเตียงตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อคลุมตัวโคร่งมาสวมทับ

.

"บางทีแสงไฟนั่นคงจะลอยมาจากหน้าต่าง.. พี่แฟรงค์? พี่เป็นอะไรไปคะ?"

ชะเอมคิดระหว่างสวมเสื้อคลุมปกทับลงมา

.

.

เป็นเวลาเดียวกันกับที่ภาพตัดมายังหน้าห้องตรงตำแหน่งที่เบอร์แบโต้อยู่ เขารีบสปริงตัวคลานกระดึ๊บ ๆ ย้ายตัวเองจากผนังฝั่งตรงข้ามมาส่องที่ช่องหน้าต่างที่ว่างโบ๋ ตอนนี้บานเกล็ดแตกไปเกือบทั้งแผงแล้ว เหลือก็แต่ผ้าม่านผืนบางที่โบกไสวไปมาบดบังทัศนียภาพภายในเอาไว้

.

“ฮู่ววว! ค่อยยังชั่วหน่อยถึงจะฟลุ๊คก็เถอะ! โชคดีชะมัดที่กระสุนยังวกไปโดนตัวผู้ชาย แผนการขั้นต่อไปก็แค่หงายฝ่ามือซ้ายขึ้นมา รอให้มันยุบตัวเป็นหลุมกว้างแล้วก็..”

.

“Drain!!!”

.

"ฟื้ววว~! , ฟิ้ววว~!"

.

ทั้งแสงทั้งลมกระหน่ำพัดราวกับห้องทั้งห้องเป็นจุดศูนย์กลางของพายุ พายุมังคุดถล่มฮ่องกง ในขณะที่พายุอารมณ์กำลังจะพัดปลิวไปจากเตียง เมื่อจู่ ๆ ความกำหนัดของชะเอมก็หายไปดื้อ ๆ เพราะหลังจากที่เธอสวมชุดคลุมเสร็จ เธอก็ได้หันกลับมามองร่างของคนรักที่แน่นิ่งรวยรินอยู่บนเตียงอีกครั้ง แว๊บหนึ่งตอนนั้นชะเอมถึงกับคิดว่าอาจจะสูญเสียพี่แฟรงค์ไปแล้วจริง ๆ เพราะเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย เธอถึงขนาดลงทุนเดินฝ่าสายลมกรรโชก อ้อมมาชักเว่าให้ด้วยสองมือเปล่าแต่มันก็ไม่เวิร์ค!

.

สีหน้าสีตาออกอาการลนลานอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเป็นตอนที่ท่อนแขนของแฟรงค์หล่นร่วงลงมาจากขอบเตียง ชะเอมยิ่งใจคอไม่ดี กระดุมบนเสื้อคลุมถูกติดจนมิด ลมกรรโชกแรงที่พัดเข้ามาสงบลงไป และด้วยการสะบัดหน้าไปยังทิศทางของแรงลมชะเอมถึงได้เห็นว่า ณ ตอนนี้ กระจกหน้าห้องได้แตกเป็นเสี่ยงไปหมดแล้ว เหลือก็แต่ผ้าม่านที่ปลิวไสวปิดบังพฤติ(กาม)ของคนที่อยู่ภายในเอาไว้พอลาง ๆ

.

“กรี๊ดดดด! ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! หรือว่ามีคนร้ายบุกเข้ามา! นี่เราหลับหูหลับตาเสียวจนหน้ามืดตามัวขนาดนี้ได้ยังไง บ้า ๆ ๆ ! บ้าที่สุด! แบบนี้ต้องรีบออกไปกดปุ่มบอกรปภ. แล้ว พวกเราไม่ปลอดภัยบางทีพี่แฟรงค์อาจจะโดนทำร้าย!"

.

“อย่าเป็นอะไรเลยนะพี่แฟรงค์! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เอมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย!”

.

จ้วงเท้าโทง ๆ วิ่งตื๋อมาที่บานประตู ตั้งใจจะออกไปข้างนอกเพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วก็อย่าได้หวังไปเลยว่าคอนโดใยแก้วแห่งนี้จะมีเพื่อนบ้าน เพราะนี่มันโลกยุค 2078 ต่างคนต่างอยู่ไม่สนใจใยดีกันอยู่แล้ว เผิน ๆ จะไม่มีคนเอาด้วยซ้ำ อย่าลืมกันสิว่ายอร์คชินมีพลเมืองที่เป็นหุ่นยนต์มากกว่าคนที่เป็นมนุษย์จริง ๆ ซะอีก การที่กระจกบานเกล็ดแตกทั้งแผงแล้วยังเฉย นั่นแหละคือหลักฐานชั้นดีว่าเพื่อนบ้านโรบอทจะไม่ทำอะไร หากไม่ได้รับการโปรแกรม

.

แต่ถึงอย่างนั้นเบอร์แบโต้ก็ยังต้องระวังกับพฤติกรรมของชะเอมอยู่ดี เขาต้องหยุดกิริยาดังกล่าวของเธอไว้ให้ได้ เพราะมีแต่เจ้าหน้าที่ Parallel เท่านั้นที่มีความสามรถในการมองเห็นก้อนความคิด ไม่กี่อึดใจก่อนเบอร์แบโต้เห็นกับตาตัวเองว่าก้อนความคิดสีม่วงอมแดงของแฟรงค์ ได้ลอยละลิ่วเข้ามาสู่ฝ่ามือของเขาแล้ว

.

เจ้าตัวจึงรีบ Drain เอาความคิดของตัวเองออกมาบ้าง! พลันเข้าโหมด First - person เลือกฟังค์ชั่นคลาฟกระสุนได้ออกมาหนึ่งนัด แล้วก็ยิงเปรี้ยง! ส่งจิตวิญญาณตัวเองฝ่าผ้าม่าน สวนตัวชะเอมเข้าไปหาพี่แฟรงค์ที่นอนอยู่บนเตียง!

.

“ฟิ้ววว~!”

กระสุนถากไหล่เด็กสาวไปแบบฉิวเฉียด

.

“น่ะ.. ลมอะไรอีกแล้ว! เมื่อกี้ก็พัดมาอย่างกับพายุ แต่คราวนี้เหมือนจะพุ่งมาตรง ๆ ต้องมีใครทำอะไรอยู่นอกหน้าต่างแน่ บางทีอาจจะเป็นขโมยและไม่แน่เขาอาจจะเห็นว่าเรา.. เอิ่ม.. มีอะไรกับพี่แฟรงค์! แย่แล้ว! ถ้าคุณพ่อรู้เข้า! ไหนจะเสียงที่ลอดผ่านโทรศัพท์ออกไปเมื่อครู่อีก! บ้า ๆ ๆ ! การนอนกับผู้ชายสักคนทำไมปัญหาถึงเยอะจังเลย!”

.

ชะเอมขึ้นเสียงทุบขมับเป็นบ้าเป็นหลัง ภายใต้เสื้อคลุมตัวใหญ่หล่อนยังคงตรงดิ่งมาที่บานประตูที่ติดอยู่กับหน้าต่าง โดยตั้งใจจะเปิดผ้าม่านดูให้รู้แล้วรู้รอด ว่าใครหรืออะไรกันที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

.

ซึ่งแน่นอนว่าเบอร์แบโต้ไม่มีวันยอม ขืนเปิดผ้าม่านออกไปโต้ง ๆ ล่ะก็เปอร์เซ็นต์ที่ร่างเปล่าอันไร้วิญญาณของเขาจะโดนจับได้คงเป็นไปได้สูง และเพื่อการนั้น "พี่แฟรงค์ที่ถูกเข้าสิงจึงต้องลุกขึ้นมาจากเตียง"

.

“เธอจะไปไหน!”

แขนเรียวถูกกระชากอย่างรุนแรง เบอร์แบโต้ในร่างแฟรงค์ตวาดเสียงดังใส่อย่างไม่เกรงใจ

.

ชะเอมหันหลังควับ! เธอหมุนเคว้งเป็นลูกข่าง ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรัก (ซึ่งไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง)

.

“พี่แฟรงค์! พี่รู้สึกตัวแล้วหรอคะ! เอมตกใจหมดเลยเมื่อกี้! อุ๊ยยย! อร๊ายยย! จะทำอะไรคะ จะอุ้มเอมไปไหน?!”

.

“ตุ๊บ!”

.

“โอ๊ย! อย่ารุนแรงนักสิ พี่ไปเอาเรี่ยวแรงมากมายแบบนี้มาจากไหนกัน ถึงเตียงมันจะนุ่มแต่เอมก็เจ็บนะ.. คนบ้า!”

.

เบอร์แบโต้ไม่ตอบจังหวะนี้ขอแค่เอาชะเอมออกจากหน้าต่างให้ได้ก่อนเป็นพอ เจ้าตัวก็เลยรีบอุ้มเธอมาทุ่มลงกับเตียง กระดุมขาด! เสื้อคลุมกระจาย! หน้าอกหน้าใจสั่นกระเพื่อม! หว่างขาแหวกออกกว้างเห็นกลีบผกาสีชมพูอ่อนซ่อนตัวอยู่กึ่งกลางดงแมกไม้ ไหน ๆ ฝ่ายชายก็ล่อนจ้อนอยู่ก่อนแล้ว แล้วมันจะไปเหลืออะไรล่ะคราวนี้ ควยของเบอร์แบโต้ภายใต้ร่างของแฟรงค์ดีดกระเด้งขึ้นชูชัน!

.

แต่ได้โปรดอย่าลืมกันนะว่าเบอร์แบโต้น่ะเป็นชาวอเมริกันผิวสี ควยของชาวแอฟริกาได้ชื่อว่าใหญ่ลองจากช้างนิดเดียว พอมาอยู่ในร่างของเด็กมัธยมแบบนี้ขนาดจึงผิดจากเดิมลิบลับ ซึ่งคนที่สามรถยืนยันเรื่องนี้ได้ดีที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นชะเอม ที่ทั้งเคยเลีย , เคยอม , แล้วก็เคยเย็ดมันมาก่อน

.

“พะ.. พี่ คะ หลับไปแป๊บเดียวทำไมของพี่มัน.. เอิ่ม..ม..ม"

.

"อึก.. ก.. ก"

ถึงกับหยุดกลืนน้ำลาย

.

"หรือเอมยังมีประสบการณ์ไม่พอ ไอ้นั่นของผู้ชายวิวัฒนาการได้ด้วยเหรอคะพี่แฟรงค์?”

.

.

เหมือนเดิมที่สายลับฝึกงานเลือกที่จะไม่พูด เพราะทุกคำพูดของเขาจะถูกกันไว้เป็นพยาน ในฐานะของศาสตร์แห่งความร่านที่มีคนอีกหนึ่งร่างซ่อนอยู่ภายใน พี่แฟรงค์ในตอนนี้ "เป็นได้แค่ถุงยางของเบอร์แบโต้เท่านั้น!"