บทที่ 8 - ความบ้าคลั่งของเจ้าฟ้าชาย

บทที่ 8

เจ้าฟ้าชายลงไปหยิบซากนกตัวเล็กที่เพิ่งยิงขึ้นมาด้วยมือเปล่า เลือดจากปีกของมันเปื้อนถุงมือหนังสีดำของเขา แต่เขาก็ไม่แยแส สายตาคมกริบเหลือบมองนกในมือก่อนจะเหลือบมองเจ้าหญิงแอนเจลีก้า

“ดูสิ…อ่อนแอเกินกว่าจะปกป้องตัวเอง เหมือนกับเธอไม่มีผิด”

เขาเอ่ยพร้อมกับใช้มือบีบนกน้อยจนร่างแหลกละเอียดคามือ ก่อนจะปล่อยนกตัวนั้นหล่นลงกับพื้นอย่างไร้เยื่อใย สิ่งที่เขาทำ ทำให้เจ้าหญิงตัวสั่นเทา และแทบจะหายใจไม่ออก

“หึ” เจ้าฟ้าชายเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปนั่งบนหลังม้า เขาเอื้อมมือมาจับเส้นผมของเธอเบา ๆ ก่อนจะบิดเล่นราวกับมันเป็นสิ่งที่เขามีสิทธิ์ในการครอบครอง

เจ้าหญิงก็ได้แต่หลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลออกมาช้า ๆ อย่างห้ามไม่ได้

“ฮึก” เจ้าหญิงสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บ เมื่อมือหนาขยุ้มเส้นผมยาวสลวยของเธอจนแน่น ศีรษะของเธอถูกกระชากอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับแผงอกกำยำของเขา

เสียงลมหายใจหนักหน่วงของเขาดังอยู่ใกล้ใบหูเธอ ยิ่งทำให้เธอตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เขาก้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบแตะกับแก้มนวลที่เปรอะน้ำตา

ก่อนจะตวัดลิ้นปาดเลียน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลไปด้วยความจงใจ สัมผัสนั้นช่างหยาบคายและไร้ซึ่งความปรานี

“อื้อ!” เจ้าหญิงหลับตาปี๋ รีบเบือนหน้าหนีจากสัมผัสหยาบโลนของเขา แต่แรงยื้อยุดจากมือหนาที่จับเธอไว้แน่นทำให้เธอไม่มีทางหลีกหนีไปได้

ริมฝีปากของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้งจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดข้างแก้ม

“จะหนีไปไหน? ฉันบอกแล้วไงว่าเธอไม่มีทางหลุดพ้นจากฉัน”

คำพูดของเขาทำให้เธอตัวสั่นเทิ้มมากขึ้น น้ำตาหยดใหม่รินไหลลงอาบแก้มซ้ำเติมความอ่อนแอในสายตาของเขา ทว่าเธอได้แต่เม้มปากแน่น กัดฟันกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ พลางกอดตัวเองเพื่อปกป้องตัวจากความดิบเถื่อนของเขา

เขามองเธอด้วยสายตาที่ทั้งเย้ยหยันและพึงพอใจในความหวาดกลัวของเธอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ก่อนจะพูดเสียงเย็นชาว่า...

“น้ำตาเธอหวานดี…น่าจะมีอีกเยอะใช่ไหม?”

“ฮึก”

“หึ” เจ้าฟ้าชายแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ จากนั้นก็ขี่ม้าไปตามเส้นทางป่าลึก เขาไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง มีเพียงเสียงสะอื้นของเจ้าหญิงที่ดังขึ้นเป็นระยะ เธอยังคงอยู่ในภาวะหวาดกลัวไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

เมื่อเจ้าฟ้าชายหยุดม้าที่หน้าผา โดยเบื้องล่างเป็นน้ำตกขนาดใหญ่ เขาลงจากม้าแล้วยื่นมือไปจับเชือกม้าแล้วผูกไว้กับต้นไม้

“ลงมา” เขาสั่งคำสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงดุ จนเจ้าหญิงเกือบจะไม่กล้าขยับตัว แต่เธอก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

เมื่อเจ้าหญิงลงจากม้า เขาก็ยื่นมือออกมาเพื่อให้เธอจับ มือของเขากระชับเธอไว้แน่น จนเจ้าหญิงรู้สึกถึงแรงกดดันที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกลากไปยังที่ที่ไม่อยากไป

“มานี่” เจ้าฟ้าชายเอ่ยขณะจับมือเธอเดินไปข้างหน้า เจ้าหญิงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล จึงพยายามจะหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเอง โดยยืนขาตั้งมั่นที่เดิม

เธอไม่อยากเดินไปกับเขา ไม่อยากเข้าใกล้น้ำตกนั้น เพราะเธอคิดว่ามันคงเป็นจุดที่เขาจะทำให้เธอต้องเจอสิ่งที่แย่ที่สุด

“ไม่…เราไม่ไป…” เสียงเธอสั่นเครือ และเมื่อเจ้าฟ้าชายเห็นท่าทางนั้นของเธอ เขาก็หยุดเดิน เขาหันไปมองหน้าเธอและสายตาของเขาเต็มไปด้วยการควบคุม

“อย่าทำให้ฉันหงุดหงิด เพราะถ้าฉันหงุดหงิด เธออาจจะรับมือไม่ไหว”

เจ้าฟ้าชายพูดเสียงต่ำ ก่อนที่จะบีบมือของเจ้าหญิงแรงขึ้น ราวกับเขาต้องการให้เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่น

“จะไปกับฉัน ดีๆ หรือจะให้ฉันลากไป?” เขาพูดโดยไม่ละสายตาจากเธอ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้เจ้าหญิงรู้สึกกลัวจนไม่สามารถตอบโต้ได้

เจ้าหญิงสะท้านไปทั้งตัว เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องทำตามคำสั่งของเขา เธอจำใจก้าวขาไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก

เมื่อเดินมาถึงหน้าผาน้ำตก เจ้าชายก็หันหน้ามาออกคำสั่งว่า...

“ถอดเสื้อผ้าออก” เสียงทุ้มต่ำห้าวหาญดังก้องกังวาน คำพูดห้วนๆ แต่หนักแน่นของเขาดูไม่ต่างจากเสียงสั่งการในสนามรบ ชัดเจนว่าเป็นคำสั่งที่เธอไม่อาจขัดขืน

เจ้าหญิงก็ตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากสั่น ความตกใจกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอถอยหลังอย่างช้าๆ พยายามหนีจากสายตาคมกริบที่จ้องมองเธอราวกับเหยื่อ

“แค่อาบน้ำที่น้ำตกด้วยกัน ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น?”

“....”

“เธอคงไม่คิดว่าฉันจะโยนเธอลงน้ำหรอกนะ?”

“....” เจ้าหญิงเงียบไป สายตาของเธอมองไปที่น้ำตกเบื้องล่างอย่างหวาดระแวง

เจ้าชายเห็นท่าทางนั้นแล้วก็หรี่ตามองเธออย่างไม่พอใจ ริมฝีปากของเขายังคงยิ้มเย็นชาเหมือนมันเป็นการพูดคุยธรรมดา

“กลัวน้ำ?”

“...เพคะ”

“หึ บนโลกนี้มีอะไรบ้างที่เธอไม่กลัว?”

“....”

“ถอดเสื้อผ้าออก”

“....” เจ้าหญิงไม่ยอมทำตาม เธอพยายามจะออกห่างจากเขา

“มีฉันอยู่ ไม่มีอะไรที่เธอต้องกลัว”

“....” นั่นแหละปัญหาใหญ่ เพราะมีเขาอยู่ เธอถึงต้องกลัว

“หรือกลัวว่าฉันจะทำแบบเมื่อกี้?”

คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในหูเจ้าหญิง เหมือนมีก้อนหินหนักๆ ที่ทุบลงมาในใจเธอ ทำเอาสติเริ่มหลุดลอยไปตามคำพูดของเขา

เจ้าหญิงเผลอถอยหลังอย่างรวดเร็ว ร่างกายเธอพลิกไปในทิศทางที่เธอหวังว่าจะสามารถหนีจากการคุกคามนี้ได้ แต่เจ้าชายก็หยุดเธอไว้ก่อน

“อย่ากลัวไปเลย เพราะยังไงเธอกับฉันก็ต้องเยxกัน จนกว่าจะตายกันไปข้าง”

เจ้าหญิงตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว หัวใจของเธอตกลงไปอยู่ที่เท้า ความรู้สึกทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัวเข้ามารุมเร้าเธอจนแทบจะไม่สามารถหายใจได้

“เมื่อกี้ยังไม่ถือว่าเอาจริง”

“....”

“มาเยxกันต่อให้มัน จบๆ เยxจนกว่าฉันจะพอใจ ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ วันนี้ทั้งวันฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีก”

“อึก…”

“ฉันจะปล่อยเธอไป…ก็เมื่อเธอทำให้ฉันพอใจที่สุดเท่านั้น แต่ถ้าทำไม่ได้…วันนี้ทั้งวันเธอจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะขอพัก”

คำพูดนั้นทำให้เจ้าหญิงถอยหลังหนีอัตโนมัติ พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมแน่นของเจ้าชาย แต่แรงมือที่บีบไว้แน่นราวคีมเหล็กทำให้เธอไม่มีทางหลุดรอดได้

“อย่า! หยุดนะ!” เจ้าหญิงตะโกนเสียงสั่นเมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาที่ดูเหมือนจะสนุกกับการได้เห็นเธอกลัว

“อย่าทำอะไรบ้าๆ!” เจ้าหญิงร้องเสียงหลง แต่ดวงตาของเจ้าชายกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความบ้าคลั่งที่ไม่อาจอ่านออก

ทันใดนั้น

“กรี๊ดดดดด!”

เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปทั่ว เมื่อเจ้าชายเหวี่ยงร่างบางออกไปอย่างแรงจนตกลงสู่สายน้ำที่เชี่ยวกรากเบื้องล่าง ร่างเจ้าหญิงกระแทกลงสู่ผิวน้ำเย็นเยียบและลึกจนเธอสัมผัสถึงความเวิ้งว้างไร้จุดสิ้นสุด

และน้ำที่เย็นจัดเบื้องล่างก็กระแทกร่างเธอราวกับเข็มนับพันที่แทงทะลุผิว

น้ำตกแห่งนี้ลึกมากกว่าสามเมตร และยิ่งไปกว่านั้น

เธอว่ายน้ำไม่เป็น!

เจ้าหญิงพยายามตะเกียกตะกายดิ้นรน มือไม้ปัดป่ายเพื่อเอาตัวรอด เธอกำลังหายใจไม่ออก น้ำเย็นก็ไม่ปรานี ซัดกระแทกร่างเธอไปมา

ทำให้ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจจนเธอแทบสิ้นหวัง ความหนาวเย็นและความลึกของน้ำโอบรัดร่างเธอไว้แน่น แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอด สั่งให้เธอตะเกียกตะกายพยุงตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ยิ่งตะเกียกตะกายขึ้นมาสู่ผิวน้ำ ร่างของเธอก็ยิ่งจมดิ่งลงไปเบื้องล่าง

บนหน้าผา เจ้าฟ้าชายมองภาพนั้นอย่างนิ่งเฉย รอยยิ้มสนุกสนานและบ้าคลั่งปรากฏบนใบหน้า เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอหนาราวกับพบความสุขในหายนะ

ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น เขากระชากเสื้อเชิ้ตจากร่าง เผยให้เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เขายืนอยู่ตรงขอบหน้าผา สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะกางแขนออก พลางทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่างอย่างไร้ความกังวล

ร่างของเจ้าชายกระแทกลงสู่ผิวน้ำอย่างสง่างามพร้อมกับน้ำกระเซ็นขึ้นรอบตัวเขา เจ้าชายว่ายน้ำอย่างชำนาญตรงเข้าหาเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ใต้น้ำ

ในเวลาไม่นาน เจ้าหญิงที่กำลังจมอยู่ใต้ผิวน้ำก็รู้สึกถึงมือแข็งแรงที่คว้าตัวเธอไว้ เขาดึงเธอขึ้นมาจากความลึก อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนในท่ากระเตง

“แค่กๆๆ!” เจ้าหญิงสำลักน้ำ ใบหน้าซีดขาวเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความตื่นกลัว เธอกอดคอเขาไว้แน่นตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด

“ก็แค่น้ำตก ต้องกลัวขนาดนี้เลยเหรอ?” เขากระซิบชิดใบหู น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเย้ยหยันและเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับนักล่าที่กำลังขบขันกับเหยื่อในกำมือ

เจ้าหญิงทำได้เพียงหลับตาแน่น หวังว่าความบ้าคลั่งที่แผ่ซ่านจากตัวเขาจะไม่กลืนกินเธอไปเสียก่อน

”แค่กๆๆ”

เธอทั้งตกใจและหวาดกลัว จนน้ำตาเอ่อล้นดวงตาไหลออกมาผสมกับหยดน้ำบนใบหน้า เธอทำได้เพียงกอดเขาไว้แน่นอย่างสิ้นหวัง เพราะในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเขา

“ระหว่างน้ำตกกับน้ำของฉัน…เธอกลัวน้ำไหนมากกว่ากัน?”

“แค่ก! แค่กๆๆ” เจ้าหญิงยังคงสำลักน้ำอย่างน่าสงสาร ร่างบางเปียกชุ่มจนชุดที่สวมใส่แนบลู่ไปกับเรือนร่าง เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่ความหวาดกลัวกลับทำให้หายใจไม่ทั่วท้อง

“ตอบสิ...แองจี้”

เสียงของเขาแหลมคมเหมือนคมดาบที่กรีดผ่านหัวใจเธอ เจ้าชายเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มร้ายกาจแฝงความเป็นเจ้าของเข้ามาจนชิดใบหน้าหวาน เขาใช้นิ้วเชยคางเธอขึ้นอย่างบังคับ