Chapter 6

TAHIMIK, katulad ng pangkaraniwan umaga na magigisnan sa malaking mansyon ng Aghubad. Walang maririnig na ingay sa paligid, kung 'di ang mga huni ng iba't ibang ibon na lumilipad sa mga sanga ng punong nakatanim sa malawak na lawn.

Ang mga iba't ibang makukulay ng paru-paro na dumadapo sa mga bulaklak na namukadkad. Malalanghap ang preskong hangin, mula sa paligid na mabango sa pang-amoy.

But that day, the clatter of shoes could be heard entering the mansion's hallway. The polished marble floor plays out as a walking mirror.

“Where is my son, Manang Toyang?” indicated the elderly father, accompanied by the butler.

“Nasa silid nila Doc. Seneca,” sagot nito sa tanong sa kanya.

“Kailan pa nakakaramdam ng pananakit ng ulo ang anak ko?” Patuloy na nagtatanong ito.

Ngunit sa sandaling iyon, hindi na siya sinagot ni Toyang. Tumigil na ito sa paglalakad at tumapat sa isang pinto na nakasarado.

“Hindi ko masasabi, Ruel. Ang mainam na makausap mo ay ang Senyorita na lamang,” tugon nito. Bago tuluyan ipinihit ang seradura ay kumatok muna ito ng ilang beses doon.

Hindi naman na ito nagsalita, tuluyan itong pinapasok sa loob ng silid at tuluyan iniwan doon.

Halos puti-puti na ang halos buhok ng Manggagamot. Kahit pa na nasa ika-limam pu't limang taong gulang pa lamang ito. May suot itong pabilog na salamin sa mata, katulad ng sa binata nito. Nakasuot ito ng long sleeved chekered na kulay asul na polo.

Naka-tucked in mula sa itim na slacks at belt na kulay lupa. Makikita rin naka leather shoes ito, itim ang medyas. May bigote.

When he visits a patient, he carries a small doctor's bag. However, today will be distinct because his only son, Renton, happens to be visiting the Aghubads' vast mansion.

“Papa!” the young man exclaimed as soon as his father entered. He wants to get up. But Kaytie swiftly approached.

“Just stay lying down, babe; you might get dizzy again,” the girl advised as she assisted her back into bed.

Habang si Doc. Ruel ay inilapag na sa katabing mesa ang dala nitong bag. Naglabas ng stetoscope, upang alamin ang kasalukuyan kalagayan niya.

“Tama ang Senyorita Kaytie, ijo. Mainam na huwag ka munang magkikilos. Lalo at hindi pa natin tukoy ang iyong tunay na karamdaman,” ani naman nito.

Sinunod naman ni Renton ang mga pakiusap ng dalawa. Kahit paano ay ikinatutuwa niyang inaasikaso at pinapahalagahan siya ng mga taong malapit sa kanyang buhay. Iyon ay ang Ama at ang kanyang nobya.

“C'mon, h'wag nga kayong paranoid. Malakas pa kaya ako kaysa sa kalabaw. Please, Papa, check me out just in case. My girlfriend no longer worries. I miss cooking at the restaurant. Hindi na ako makatagal na nandito lang sa bahay at walang ginagawa,” pagrereklamo ng binata.

Isinandig na nga siya sa may kama ng Ama. Habang ini-examine ang kanyang paghinga. Maski ang kaniyang body temperature ay kinuha rin nito. Tinignan pati ang kanyang paningin at loob ng bunganga kung may maari siyang makita na diperensya mula roon.

Naroon lang naman si Kaytie, matiyagang naghihintay.

Lumabas lamang ito saglit para maipaghanda ng maiinom at makakain ang bisita.

“Ano Papa, mayroon ba akong dapat ipag-alala?” tanong ni Renton makaraan ang ilang sandali.

Ngumiti naman si Ruel at tinapik ang balikat ng binata.

“Wala naman akong nakitang problema ijo. Marahil ay mababa lamang ang dugo mo. Mainam na nakakapagpahinga ka, ang mabuti pa'y bigyan kita ng vitamins at food supplement,” ani naman ni Doc. Ruel.

“Huwag mo na akong resetahan Dad, may iniinom na akong vitamins,” sagot naman ni Renton. Ngumiti ito kay Kaytie, matapos na iabot ang lemon juice na dinala nito na kapapasok lang.

Natigilan naman ang Manggagamot at napatango-tango. Ilang saglit itong natigilan na parang may iniisip.

Iyon naman ay hindi nakaligtas na mapansin ng binata.

“Why, Papa, is there a problem?” his son said.

“If possible, I'd like to see the medicine you're taking.” His voice is concerned.

That instantly made Renton feel strange.

“Papa! Iniisip mo bang binibigyan ako ng masamang gamot ng nobya ko!” Hindi mapigilan nito ang pagtaasan ng tinig ang Ama. Maski ang mata nito ay naningkit na ngayon nakatitig dito.

“I did not say that. All I want to do is help you, son. Huwag mo naman bigyan ng ibang malisya ang hinihingi ko,” wika naman nito.

Halatang nagalit ang ama ng binata sa inasal ng anak at sa harapan pa ng nobya nito.

Kaagad naman idinampi ni Kaytie ang kamay sa palad ni Renton, “Relax babe, okay kukunin ko lamang ang medicine mo sa kabilang silid.” Nginitian pa ito ni Kaytie. Maging si Dr. Ruel ay magalang na tinanguan ng dalaga bago umalis sa harapan nilang mag-ama.