บทที่6

บทที่6 ชุด

วันเวลาผ่านไปรินนั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะเล็กมุมห้องอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเธอยังคงนิ่งและห่างเหินเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ตั้งแต่วันนั้น...เธอก็แทบจะไม่พูดกับคิงส์อีกเลย

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ทำลายความเงียบของเช้านั้น รินวางแก้วชาลงแล้วลุกไปกดรับสาย

“รินลูก~” เสียงแม่ลิสา หวานแหลมดังมาตามสาย รินยิ้มบาง ๆ กดโหมดลูกสะใภ้ดีเด่นตามสัญชาตญาณทันที

“สวัสดีค่ะคุณแม่” เธอรับสายด้วยเสียงนุ่มนวล

“แม่โทรมาบอกว่าสัปดาห์หน้า ไทยแบงค์จะจัดงานเลี้ยงใหญ่กลางคืน ลูกต้องไปด้วยนะลูก แล้วพ่อแม่ของรินก็จะไปด้วยนะลูก พวกเขาบอกแม่ว่าจะใส่เต็มที่เลย!”

“ค่ะ...รินทราบแล้วค่ะ”

“แล้วลูกบอกคิงส์ด้วยนะ ให้พาไปเลือกชุดสวยที่สุด แพงที่สุดด้วยลูก แม่อยากให้รินสวยจนทุกคนตะลึง เข้าใจไหมจ๊ะ” ลิสาหัวเราะอย่างเอ็นดู เสียงของเธอฟังดูตื่นเต้นเหมือนแม่ที่กำลังเตรียมงานแต่งให้ลูกสาว

รินได้แต่ยิ้มบาง ๆ พลางตอบ “ค่ะคุณแม่ เดี๋ยวรินจะบอกพี่คิงส์นะคะ”

“แม่ฝากด้วยนะลูก แล้วเดี๋ยวไว้เจอกันที่งานนะจ๊ะ~ บ๊ายบาย”

“บ๊ายบายค่ะคุณแม่”

วางสายแล้ว รินก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกข้างในมันหลากหลาย… งานเลี้ยงหรูหรา คนมากมาย กล้องนับร้อยจับจ้อง และเธอต้องยืนเคียงข้างคิงส์ ผู้ชายที่แทบไม่มองหน้าเธอเลยในแต่ละวัน

แต่เธอก็รู้ว่าเธอทำอะไรได้บ้าง เธอก็ต้องไปยืนสวยๆ ข้างเขาเหมือนเป็นเมียที่มีความสุขอย่างไม่มีปัญหาอะไรเลยในชีวิต...

รินค่อย ๆ เดินขึ้นบันได มือบางจับราวบันไดแน่น เธอสูดหายใจเข้าเบา ๆ เหมือนต้องรวบรวมความกล้าอะไรบางอย่าง ก่อนจะยกมือเคาะประตูห้องนอนเบาๆ สองที แล้วเปิดเข้าไปช้าๆ

“พี่คิงส์...” เธอเรียกเสียงเบา

เขาหันมามองเพียงเสี้ยววินาที แล้วกลับไปจัดแขนเสื้อเชิ้ตสีเข้มของตัวเองต่อ หน้าตาขรึมขลังราวกับหุ่นหิน

“แม่โทรมาหาน่ะค่ะ แม่ลิสาบอกว่าให้รินไปเลือกชุดใส่ไปงานเลี้ยงของไทยแบงค์...แม่บอกว่าให้พี่พาไปเลือกด้วย” เธอพูดนุ่มนวล พยายามวางตัวให้ดีอย่างที่เคยทำเสมอ

เขาเงยหน้ามองผ่านกระจกเล็กน้อย แล้วสวนเสียงห้วนทันทีโดยไม่หันมามองตรง ๆ

“ฉันไม่ว่าง”

รินชะงัก

“จะไปซื้ออะไรก็ไปเองสิ ไม่ต้องรอฉันทุกเรื่อง โตแล้วไม่ใช่เด็ก”

คำพูดของเขาเหมือนกระแทกใส่หน้าเธอเต็มแรง เธอได้แต่ยืนนิ่ง อึ้ง เจ็บแปลบในอก

เขาคว้ากระเป๋าเอกสาร เดินผ่านหน้าเธอโดยไม่แม้แต่จะชะลอฝีเท้า มือคว้าลูกบิดแล้วเปิดประตูออกไปอย่างไม่ไยดี

ปัง

เสียงประตูปิดลงเหมือนตอกย้ำ ว่าที่เธอหวังจะได้รับ...ไม่มีอยู่เลยตั้งแต่ต้น

รินยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอกัดฟันแน่น กลั้นใจไม่ให้มันไหลออกมา ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาแค่ไม่พาไปหรอกนะ..แต่เพราะในสายตาของเขา เธอไม่มีความสำคัญเลยต่างหาก

เธอยกมือปาดน้ำตาเร็วๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก กำมือแน่น

“ไม่เป็นไรซื้อเองก็ได้” เธอกระซิบกับตัวเองเบาๆ แล้วหันกลับไป เตรียมพร้อมออกไปจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว

ช่วงบ่ายวันนั้น แดดอ่อนๆ รินแต่งตัวด้วยเดรสสั้นสีอ่อนเรียบหรู ผูกผมครึ่งหัวแบบสบาย ๆ แต่ยังดูดีไร้ที่ติ หน้าตาสวยหวานละมุน แต่งหน้าเบาๆ แค่พองาม แต่ก็พอจะสะกดสายตาใครหลายคนได้ในทันที

เธอเดินลงบันไดมาช้า ๆ กระเป๋าสะพายใบเล็กพาดไหล่ มือถือในมือเลื่อนไปมาพลางตรวจสอบรายการร้านที่อยากไป เธอจะไปห้างหรูย่านใจกลางเมือง เลือกชุดไปงานเลี้ยงอย่างที่แม่ลิสาบอกเอาไว้

เธอไม่ได้บอกใคร ไม่ได้คิดจะขอใครด้วยซ้ำเพราะเธอเข้าใจชัดแล้วว่าไม่มีใครอยากจะว่างเพื่อเธอ

เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นอย่างแผ่วเบา ขณะที่เธอเดินผ่านประตูรั้วบ้าน ปิดประตูอย่างสงบ และก้าวออกไปริมถนนเพื่อรอแท็กซี่ที่เรียกไว้

แต่ทันทีที่เธอเดินมาถึงโค้งหน้าหมู่บ้านรถยนต์หรูสีดำมันวาวที่คุ้นตาก็แล่นสวนทางเข้ามาพอดี

รถของคิงส์

เธอชะงักนิดหน่อย แค่ครู่เดียว แล้วก็เสสายตาไม่สนใจ ทำท่าจะเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ประตูหน้ารถฝั่งคนขับเลื่อนลง

คนขับส่วนตัวของคิงส์ยื่นหน้าออกมาถามน้ำเสียงสุภาพ “คุณรินจะออกไปไหนครับ?”

เธอหยุดเดิน แต่ไม่ได้เข้าไปหา ยืนนิ่ง ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า

“ไปเลือกชุดค่ะ จะไปงานเลี้ยงของไทยแบงค์ตามที่แม่ลิสาสั่งไว้”

คนขับชะงักเล็กน้อย หันไปมองเจ้านายในรถเหมือนรอคำสั่ง แต่คิงส์ที่นั่งนิ่งอยู่ด้านหลัง เพียงแค่เหลือบตามองผ่านกระจกรถเท่านั้น

ไม่มีคำพูด ไม่มีท่าทีจะออกมาหา

ไม่มีแม้แต่จะลดกระจกลงเอง

รินพยักหน้าให้คนขับน้อยๆ แล้วเธอก็ยิ้มบางๆ แล้วหมุนตัวเดินต่อไปที่ปากซอย

กระโปรงพลิ้วตามแรงลมบางเบา เสียงรองเท้าดังแผ่วๆ ไปตามถนนห่างออกไปเรื่อย ๆ จนสุดสายตา

ในรถ คิงส์ยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาคมกริบมองตามร่างบางที่กำลังเดินออกไป ไหล่ของเขาตึงขึ้นนิดหน่อยโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเอื้อมมือมาบีบพนักเท้าแขนแน่น

แววตาเย็นชาเหมือนเคย แต่ความร้อนรุ่มบางอย่างในอกมันเริ่มทำให้เขารำคาญตัวเองขึ้นมานิดๆ แล้ว

เสียงเครื่องยนต์ของแท็กซี่แล่นเรียบไปตามถนนในกรุงเทพฯ ย่านเมืองหลวงที่คึกคักตลอดเวลา รินนั่งสงบนิ่งอยู่ที่เบาะหลัง มือทั้งสองวางบนตัก สายตาเหม่อมองผ่านหน้าต่างออกไปข้างนอก รถวิ่งผ่านตึกสูง ร้านอาหาร คาเฟ่ และผู้คนมากมายที่ดูมีชีวิตชีวา

เธอยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง... เป็นรอยยิ้มแบบที่ไม่มีใครเห็นก็ไม่เป็นไร

“ก็ดีเหมือนกัน...”

“จะได้ออกมาสูดอากาศบ้าง เดินเที่ยวบ้าง”

“อยู่แต่ในบ้านมาเป็นปีแล้วจะเหมือนผีเฝ้าคฤหาสน์อยู่ล่ะ”

เธอคิดประชดตัวเองในใจเบาๆ แล้วหัวเราะหึในลำคออย่างแผ่ว

“กลับค่ำหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกก็ไม่มีใครรออยู่แล้วนี่”

เสียงแตรรถดังเป็นระยะ ๆ ปะปนกับเสียงคลื่นวิทยุในรถที่เปิดอยู่เบา ๆ ขับกล่อมความเงียบในหัวใจของเธอไม่ให้มันเงียบจนเกินไปนัก

มือของเธอเลื่อนเปิดหน้าจอมือถือ ไล่ดูรายชื่อเพื่อนเก่า ๆ ที่ไม่ได้ติดต่อกันนาน แต่ก็ยังไม่ได้กดหาใคร

รถเคลื่อนเข้าใกล้ย่านห้างหรูใจกลางกรุงเทพฯรินสูดหายใจลึกๆ แล้วบอกตัวเองในใจ

“วันนี้จะเลือกชุดที่สวยที่สุดสวยกว่าผู้หญิงทุกคนในงาน”

“เผื่อจะทำให้บางคนรู้ตัวว่าเคยเมินของล้ำค่าแค่ไหน”

รถค่อย ๆ เลี้ยวเข้าไปจอดหน้าห้าง

เธอเปิดประตูลงจากรถอย่างสง่างาม แล้วก้าวเดินเข้าไปอย่างมั่นใจในแบบของเธอเอง

เสียงกระดิ่งประตูร้านหรูเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อลูกค้าใหม่เดินเข้ามาร้านแฟชั่นระดับไฮเอนด์ที่เต็มไปด้วยชุดเดรสจากรันเวย์ของแบรนด์ระดับโลก

พนักงานประจำร้านที่แต่งตัวเนี้ยบทุกคนหันมาพร้อมกันทันทีที่เห็นรินก้าวเข้ามา

หญิงสาวในชุดเดรสลำลองเรียบหรู แต่งหน้าบางเบา แต่กลับดูสะดุดตากว่าผู้หญิงทุกคนในร้าน แววตาของเธอนิ่งเรียบ ทว่ามั่นใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ พนักงานรู้ทันทีโดยไม่ต้องมีใครบอก

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้า ต้องการหาชุดสำหรับงานพิเศษไหมคะ?”

เสียงพนักงานสาวถามด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่ประจบเล็กๆ

รินยิ้มบาง “งานเลี้ยงกลางคืนค่ะ ขอที่ดูสวย เรียบ แต่แพงที่สุดในร้านเลยก็ได้”

พนักงานรีบพยักหน้าและพาเธอเดินตรงไปยังโซน VIPชุดที่ไม่ได้โชว์หน้าร้าน แต่ถูกแขวนอยู่ในห้องกระจกด้านใน

เธอมองไปรอบๆ จนสายตาหยุดลงที่ ชุดเดรสสีขาวไข่มุก ตัวหนึ่ง

ชุดเดรสยาวไหล่เฉียง ผ่าขาสูงโชว์เรียวขาแบบสง่างาม และดีเทลลูกไม้ที่เน้นส่วนเว้าโค้งของผู้หญิงได้อย่างละเมียดละไม

“ขอชุดนี้ค่ะ”

เธอพูดสั้นๆ

พนักงานรีบนำชุดให้เธอเข้าไปลองในห้องแต่งตัว พร้อมนำรองเท้าส้นสูงสีขาวแบบเรียบหรูมาด้วยคู่หนึ่ง เป็นหนังวาววับจากอิตาลี เสริมให้ชุดดูสมบูรณ์แบบ

ไม่กี่นาทีต่อมา ผ้าม่านห้องลองเสื้อผ้าเลื่อนออก

เสียงของพนักงานสองสามคนเงียบไปทันทีเมื่อเห็นรินในชุดนั้น

เธอก้าวออกมาช้าๆ ในเดรสสีขาวไข่มุกที่รับกับสีผิวเธอพอดี ผ่าขาด้านข้างทำให้การก้าวเดินของเธอสง่าราวกับนางพญา ชุดเข้ารูปโชว์เอวคอด หน้าอกอิ่ม และไหล่เนียนเรียบอย่างพอดีทุกส่วน

ผมยาวสลวย ของเธอถูกจัดไปด้านเดียว แววตาเธอสะท้อนแสงไฟภายในร้านจนดูวาววับ

“...สวยมากเลยค่ะคุณลูกค้า”

“คือ...ถ้าเดินเข้ามาในงานนี่ ไม่ต้องพูดอะไรเลย คนมองทั้งห้องแน่นอนค่ะ...”

รินมองตัวเองในกระจกเต็มตัว เธอไม่ได้ยิ้ม แต่เพราะแบบนั้นเองที่ทำให้เธอดู โคตรสวย

“เอาชุดนี้ค่ะ... กับรองเท้าคู่นั้นด้วย”

เสียงเธอราบเรียบแต่หนักแน่น

ขณะที่รินกำลังยืนส่องกระจกอยู่นั้น เสียงเปิดประตูหน้าร้านก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

เสียงส้นรองเท้าหนังราคาแพงก้าวช้าๆ เข้ามา พร้อมกลิ่นน้ำหอมผู้ชายแนวที่คุ้นเคยจนเธอจำได้ขึ้นใจ

พนักงานหน้าร้านหันขวับในทันที แววตาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“คุณคิงส์!! ยินดีต้อนรับค่ะ!!”

เสียงพนักงานแทบพร้อมใจกันกรี๊ดในใจ ชายหนุ่มในสูทสีเทาเข้มก้าวเข้ามาอย่างมั่นใจ สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร้านจนสะดุดอยู่ที่เธอ

รินในชุดเดรสสีขาวไข่มุก ยืนอยู่หน้ากระจกด้วยท่าทางสง่างามแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

คิงส์ถึงกับชะงัก ทุกอย่างรอบตัวเขาชะงักไปชั่วครู่

ดวงตาเขานิ่ง จ้องเธอแบบลืมหายใจไปเสี้ยววินาที ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น ทำเหมือนไม่สะทกสะท้าน แล้วเดินเข้าไปใกล้

“จะไปงานทั้งที...เลือกดีนี่”

น้ำเสียงเขาราบเรียบ แต่หูแดงจัด

“ฉันจะจ่ายให้”

เขาเดินตรงไปเคาน์เตอร์ทันที

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดต่อ รินก็เอ่ยสวนเสียงนิ่ง

“ไม่ต้องค่ะ รินจ่ายไปแล้ว”

พนักงานที่รับชำระเงินแทบไม่กล้ามองหน้าคิงส์ แต่ก็พยักหน้าเบา ๆ

“คุณผู้หญิงชำระเรียบร้อยแล้วค่ะ…”

คิงส์หันขวับกลับมามองริน สีหน้าเขาไม่แฮปปี้

“งั้นก็กลับพร้อมกันเลย” เขาบอกแบบไม่ถามความเห็น

รินเดินเฉิดฉายผ่านหน้าเขาอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ค่ะ รินจะกลับเอง”

“หรือพี่ว่างแล้วเหรอ? ไหนบอกว่าไม่ว่างไงคะ?”

น้ำเสียงประชดประชันแบบเฉียบคม

“จะตามมาทำไม?”

คิงส์เม้มปากแน่น ร่างสูงยืนนิ่งอยู่กลางร้าน สายตาเขาเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายที่ปะทุในอก เขาไม่ชอบที่เธอเดินหนี ไม่ชอบที่เธอไม่ง้อเขาและที่เขาไม่ชอบที่สุด...

เขาไม่ชอบที่เธอไม่แคร์เขาอีกแล้ว

“ริน!” เขาเรียกเสียงต่ำ

“กลับด้วยกัน ฉันจะไปส่ง”

“จะกลับเองค่ะ”

รินสวนแล้วเดินออกจากร้านทันที

คิงส์รีบสาวเท้าเดินตามออกไปด้านหน้า

“ริน หยุด!”

“ไม่ค่ะ”

เธอหันกลับมามองเขาแวบหนึ่ง แววตานิ่งเฉย เย็นชา แต่ในใจมันเจ็บชะมัด

“อย่าตามมาค่ะ ไหนบอกว่าไม่ว่าง ถ้ามันเป็นแค่หน้าที่ พี่ไม่ต้องฝืนค่ะ รินจัดการได้”

รินเดินหนีเขาอย่างรวดเร็วและรีบไปเรียกแท็กซี่ รถเคลื่อนออกจากหน้าห้างหรู ทิ้งคิงส์ไว้กับความรู้สึกที่เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า... เขาโกรธที่เธอไม่ฟัง หรือโกรธที่เธอไม่ต้องการเขาอีกกันแน่