Library
Maghanap
Home / Mafia / Kiss of Ruin / A Name Whispers Fear

Share

A Name Whispers Fear

Author: mscelene
last update Huling Na-update: 2025-08-31 10:45:44

Elara’s POV

Hindi ako nakatulog halos kagabi. Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ‘yung mga nangyari—‘yung tatlong lalaki, ‘yung suntok na parang kayang pumatay, at higit sa lahat… siya.

Si Damian.

Ang mga mata niya na parang kasalanan. His voice—low, lethal, at sobrang commanding. Paano mo ba makakalimutan ‘yon?

At the same time, isang tanong ang kumakain sa isip ko: sino ba talaga siya?

---

“Girl, mukhang bangungot ang peg mo.” ani Maya, best friend ko, habang hinihigop ang milk tea niya sa canteen.

Napatingin ako sa kanya, sabay napairap. “I just… had a weird night.”

“Weird night as in, what? Weird dream? Weird guy? Spill!”

Umiling ako, pero halata sa mukha ko na may itinatago. Of course, Maya knows me too well.

“Fine.” Nagbuntong-hininga ako. “May mga lalaki kagabi… you know, mga lasing, bastos. They cornered me sa eskinita.”

Nanlaki ang mata ni Maya. “WHAT?! Elara, bakit hindi ka tumawag sa’kin? Or sa guard man lang?”

“I was about to, pero…” tumigil ako. Napalunok. “…someone helped me.”

Maya froze. Then she leaned closer, excited and worried at the same time. “Wait. Helped you? As in, pogi? Gwapo? Mabait? Rich? Sino?”

I pressed my lips together. My heart beat faster just saying his name. “His name is… Damian.”

The moment the name left my mouth, parang nawala lahat ng kulay sa mukha ni Maya.

Tumigil siya. Hindi na ngumiti. Hindi na nagtatawa.

“Elara,” bulong niya, seryoso bigla. “Don’t joke about that name.”

Napakunot ang noo ko. “What do you mean? You know him?”

Maya leaned closer, halos pabulong. “Everyone knows him. Damian Blackthorn. Elara… he’s not just some guy. He’s dangerous.”

Nanginginig ang kamay ko habang pinipilit kong magpaka-normal. “Dangerous how?”

Maya glanced around, making sure walang nakikinig. “He’s the Blackthorn heir. The family na may hawak ng—” tumigil siya, bumaba pa ang boses. “Syndicate. Drugs. Guns. Even politicians. Elara, they don’t just own businesses. They own the city.”

Parang biglang bumigat ang hangin sa paligid.

“Are you saying… he’s a criminal?”

“Not just criminal.” Maya swallowed. “He’s the criminal. The one everyone fears. The name mothers whisper when they warn their kids. Damian Blackthorn is the kind of man na kapag tumingin sa’yo… either protektado ka—o doomed ka.”

Biglang bumalik sa isip ko ‘yung gabi kagabi. The thugs running. The way he punched without hesitation. The way he looked at me—like I was already his.

Napahawak ako sa dibdib ko.

Maya’s words were like knives: protektado ka—o doomed ka.

At hindi ko alam kung alin doon ang akin.

---

Damian’s POV

Her name has been burning on my tongue all day.

Elara.

My dove.

I thought I could let her walk away kagabi. Thought I could just enjoy the thrill of scaring those rats away. But no. The taste of fear in her eyes, the fire in her defiance—it lingered.

I wanted more.

Sitting inside my black car, tinted windows hiding me, I watched her from across the street. She was with her little friend—Maya. Chattering, sipping bubble tea, laughing nervously.

I smirked. Maya knew me. Of course she did. Everyone does. The Blackthorn name is enough to silence a room.

But Elara… she was different. She didn’t know, not until today. And now she’s looking pale, troubled, her hand gripping her cup too tightly.

Good. Fear was settling in. My shadow was already crawling into her veins.

I lit a cigarette, the smoke curling as I leaned back.

She’d learn soon enough—there’s no running from me. Once Damian Blackthorn touches your life, you’re bound.

And Elara Cruz… was already mine.

---

Elara’s POV

Pag-uwi ko, hindi ako mapakali. Hindi nawala sa utak ko ‘yung sinabi ni Maya.

The one everyone fears.

Pero bakit ako? Bakit ako ang tinulungan niya? Bakit ako ang tinitingnan niya na parang may claim?

Naglakad-lakad ako sa kwarto, hindi makatulog, hindi makaisip ng tama. Then suddenly, naramdaman ko—parang may tumitig.

Lumapit ako sa bintana.

At doon ko siya nakita.

Sa ilalim ng poste ng ilaw sa kalsada. Nakasandal sa kotse niya, naninigarilyo. His eyes—fixed on my window.

Damian Blackthorn.

I froze.

At sa loob-loob ko, alam ko… wala na ‘kong takas.

---

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Nakaraang Kabanata Susunod na kabanata

Pinakabagong kabanata

  • Kiss of Ruin   Fire and Frost

    Elara’s POVMas malamig na ngayon ang palasyo.Hindi dahil sa hangin—ang kaharian ni Damian ay literal nakatayo sa volcanic stone, may apoy sa ilalim ng bundok. Pero ‘yung pagitan namin… doon nagyeyelo ang lahat.Pagkatapos ng seremonya kanina, nag-walkout lang siya. Diretso sa War Hall. Walang paliwanag. Walang tingin. Walang sorry.Naglakad lang.Na para bang wala akong ginawang tama o mali.At mula noon, hindi tumigil ang court sa pagbulong-bulong.Dalawang pinuno.Dalawang trono.Isang bitak.Hindi ako makatulog ngayong gabi. Masyadong tahimik sa kwarto ko, parang may mga tanong na kumakalmot sa loob ng dibdib ko.kaya sinuot ko ang cloak ko, lumabas sa balcony. Ang gabi—kulay pasa, kulay sugat. Ang torches kumikislap. Ang hangin nanlalamig. Ang lungsod, tila hindi makatulog katulad ko.May papalapit na tunog ng hakbang.Napahigpit ako ng hawak sa railing.

  • Kiss of Ruin   The Throne Splits

    Elara’s POVYumugong parang heartbeat ang dagundong ng mga drums sa buong kabisera—steady, ceremonial, ancient.The Day of Oaths.Araw ng panunumpa ng pagkakaisa ng pinuno at ng imperyo. Dapat dalawang monarch ang magkatabi sa sun-forged dais para mag-renew ng vows—tradisyong libo-libong taon na.Isang tradisyong… napagdesisyunan kong sirain.Sa palasyo ng courtyard, siksikan ang tao—citizens, nobles, soldiers, merchants—lahat nagtitipon sa ilalim ng crimson at gold banners. Dalawang trono ang nakataas sa gitna, gawa sa obsidian at phoenix-bone; ang mga anino nila ay mahaba at matalim sa ilalim ng sikat ng araw.Yung kaliwang trono kay Damian.Yung kanan… para sa akin.Pero ngayong araw, may isang mauunang maging walang laman.Naglalakad ako sa preparation chamber, attendants nagmamadali sa paligid, inaayos ang clasps, tinatama ang silk, pinapasok sa bawat hibla ng buhok ko ang gintong tirintas. Nanging

  • Kiss of Ruin   The Shattered Mirror

    Elara’s POVNag-crack ang salamin na parang may humingang malalim.Isang manipis na linyang pilak ang dumaan sa gitna—matulis, malamig, walang awa. Hindi ako gumalaw. Hindi ako huminga. Pinanood ko lang kung paano naghiwa-hiwalay ang anyo ko sa salamin: reina, babae, kakampi, panganib.At isang babaeng masyadong nagtiwala.Tahimik ang buong silid maliban sa tunog ng pagkabasag. Yung kutsilyo, literal na huminto isang hairline mula sa pisngi ko, nasalo ko gamit ang mga daliri ko—ramdam ko ang kirot nang kinagat ng talim ang palad ko. Isang patak ng dugo ang dumulas pababa sa pulsuhan ko.Doon pa lang pumasok ang mga guard.Late. Sobrang late.Bumaling ako, hawak pa rin ang blade. Yung assassin, nakadapa sa sahig, pinipigilan ng mga guard. Hindi siya lumalaban. Hindi siya humihingi ng tawad. Kasi alam niyang hindi siya dapat makakalabas nang buhay.Pero ako? Ako yung hindi niya inaasahan.“Isa sa royal guard,” bulong ng isa. Halatang nanginginig. Iba kasi kapag galing sa labas ang kalab

  • Kiss of Ruin   The Assassin’s Kiss

    Elara’s POVMas tahimik ang palasyo sa gabi—sobrang tahimik.Moonlight spills through the high glass ceilings, parang silver paint na dumudulas sa corridors. May mga guard na nagpa‑patrol in pairs, tahimik ang mga boots nila sa marble, pero matalim ang mga mata. After the Trial of Queens, triple ang security ko.Pero ngayong gabi, mag‑isa akong naglalakad.A queen should know her palace in silence as well as in ceremony. At saka, minsan lang ako makahanap ng totoong peace… lalo na after a day filled with noise, politics, and hidden blades.Mahina ang echo ng hakbang ko sa west wing habang nilalampasan ko ang garden doors. Bukas ang mga ito, letting the cool night air drift inside. May dalang scent ang hangin—night‑blooming roses.Sabi ni Damian, siya raw ang nagtanim nun. “They smell like danger and sweetness,” he said.For once, he wasn’t exaggerating.Huminto ako sa pintuan, letting the breeze wash over me. Ngayong gabi lang ako huminga nang buo.“You shouldn’t be alone, Your Majest

  • Kiss of Ruin   The Trial of Queens

    Elara’s POVThe throne room is packed again—maingay, kumakabog, puno ng chismis at takot. Pero iba ang tension ngayon. Mas matalim. Mas parang ahas na handang umatake.Kasi ngayon, ang challenge… hindi galing sa generals.Hindi galing sa nobles.Hindi galing sa mga natitirang tauhan ng Valdez.Pero galing sa isang reyna.Si Queen Seraphine ng Northern Court ang nasa gitna ng hall, naka-icy blue gown na parang umaagos na yelo. Ang korona niya, manipis pero matalim—para bang sinasabing sige, lumapit ka kung gusto mong masugatan.Dumating siyang uninvited. Unannounced. At syempre… unbowed.At syempre, tuwang-tuwa ang court. Chismis heaven.“You challenge the Queen of Blackthorn,” Damian says beside me, voice niya parang bakal na kinakaladkad sa bato, “in her own hall?”Ngumiti si Seraphine—yung mabagal at elegantly insulting na ngiti.“If she truly has equal power, Your Majesty,” she says, may pa-sarcasm pa, “then she should be capable of facing me herself.”Sumabog ang mga bulungan sa h

  • Kiss of Ruin   The Blood Pact Renewed

    Elara’s POVThe throne room feels different today.Hindi mas malamig. Hindi mas malungkot. Just… waiting.As if the entire empire is holding its breath.The torches flicker along the obsidian pillars, casting shadows that twist and crawl like restless spirits. The courtiers stand in two perfect lines—silks, jewels, polished smiles hiding sharpened fear. Their whispers die the moment I enter, pero ramdam ko pa rin ang bigat ng mga tingin nila.They look at me like I’m a ghost wearing a crown.Like they’re not sure if they should bow… or run.Good.Because the queen they thought they could control—the queen they tried to silence, tame, erase—She died in that forest.What walks on the marble now is someone reborn.Someone forged by captivity, sharpened by pain, tempered by fire.Each step of my boots echoes through the hall—steady, calm, unhurried.I used to walk beside Damian, escorted, guided, shadowed.Ngayon, mag-isa akong naglalakad.And yet, I’ve never felt less alone.Damian sta

Higit pang Kabanata

Maaari mong magustuhan

Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status