Mag-log inShare
Secrets in the Dark
Huling Na-update:
2025-08-31 12:34:56Elara’s POV
Ang hirap huminga sa loob ng Blackthorn Club. Sobrang daming tao, sobrang ingay ng music, pero weird kasi… parang mas naririnig ko yung tibok ng puso ko kesa sa bass ng speakers. Pangalawang beses ko pa lang dito, pero pakiramdam ko trapped na agad ako. Oo, maganda, sosyal, nakaka-glamour ang club na ‘to. Pero sa likod ng mga kumukutitap na ilaw at halakhakan, ramdam ko—may itinatago itong dilim. At ang center ng dilim na ‘yon? Si Damian Blackthorn. Nasa kabilang side siya ng VIP area, nakikipag-usap sa mga lalaking naka-suit. Seryoso, parang nasa mafia movie. At ako? Nasa gilid lang, ini-stalk siya ng tingin. Nakaupo dapat ako, pero ‘yung curiosity ko? Ayaw akong patulugin. Kaya ayun, napadpad ako sa hallway sa likod. Tahimik dito, halos wala nang tunog ng music. Pagdaan ko sa isang pintong medyo nakabukas, narinig ko yung boses niya. “…the shipment arrives next week. Make sure it’s clean. I don’t want any mistakes.” Napatigil ako. Nanlamig yung likod ko. Hindi ito simpleng business talk. “Pero, sir, the cops—” sagot ng isang lalaki. “They won’t interfere,” Damian snapped. Ang lamig, pero matalim. “I’ve paid for their silence. Kung may magkamali, alam n’yo na ang mangyayari.” Parang tumigil yung mundo ko. Drugs? Weapons? Corruption? Hindi ito chismis. Totoo siya. Humigpit ang kapit ko sa pader. Alam kong mali. Dapat umalis ako, pero parang may magnet yung boses niya. Then narinig ko pa: “This city runs on blood and secrets. And we own both.” Halos mahulog ako nang bumukas bigla yung pinto. “Sh*t.” At ayun siya. Damian. Nakatayo sa harap ko, matalim yung tingin. Hindi siya galit… pero hindi rin siya masaya. “Elara.” Mababa ang boses niya. Hindi tanong, hindi rin sigaw. Pero para bang may bigat na kaya niyang durugin ang buong katauhan ko gamit lang ang pangalan ko. “Damian… I—I wasn’t—” Hindi na ako nakapagsalita kasi bigla siyang lumapit. Ang bilis. Ang lapit. Naamoy ko agad yung pamilyar niyang cologne, malamig at matapang. Naramdaman ko yung kamay niya, hawak yung baba ko, pilit inaangat para tumingin ako sa kanya. “You were listening.” Hindi siya nagtanong. Sigurado siya. At doon ko na-realize—wala nang atrasan. --- Damian’s POV The second I saw her outside that door, kumulo yung dugo ko. Elara. Sweet, reckless Elara. Bakit lagi siyang lumalapit sa apoy? Hindi ba niya alam kung gaano siya kasusunog kapag ako yung apoy na ‘yon? I had been careful. Nilimitahan ko kung anong parte ng mundo ko ang nakikita niya. Pero ngayon? Narinig niya na. Alam niya na. At sa mundong ginagalawan ko, ang ganitong “pagkakataon” ay pwedeng maging dahilan ng kapahamakan. Lumapit ako sa kanya. Hindi ko alam kung matatakot ako para sa kanya o maiinis kasi hindi siya nakinig sa warning ko dati. Pero nang makita ko yung mga mata niya—hindi lang takot ang nandoon. May curiosity. May paghila. “You shouldn’t be here.” bulong ko, ramdam kong nanginginig siya. “I didn’t mean to—” “But you did.” Malamig kong sagot. Ang totoo? Dapat i-push ko siya palayo. Dapat takutin ko siya para hindi na niya ulitin ‘to. Pero sa halip, gusto ko siyang yakapin, itago, protektahan mula sa mismong mundo na ayokong mahawakan siya. “You think I’m a monster now, don’t you?” tanong ko, halos bulong. Nanatiling nakabukas ang bibig niya, pero walang lumabas na salita. Napangisi ako, pero walang halong saya. “You’re not wrong.” Lumapit ako, halos idampi yung labi ko sa tenga niya. “Kung mananatili ka, you’ll be swallowed by this darkness. And I don’t let go of what’s mine.” Narinig ko yung hinga niyang mabigat, ramdam ko yung tibok ng puso niya na parang gusto ko ring sundan. At alam kong imbes na matakot siya… mas lalo lang siyang mahuhulog. --- Elara’s POV Ang mga salita niya parang tanikala na nakabalot sa leeg ko. Nakakakulong ako, hindi makawala. Dapat matakot ako. Dapat lumayo. Pero bakit… bakit parang mas lalo akong hinihila papalapit? Damian Blackthorn. Dangerous. Ruthless. At oo, baka nga monster. Pero Diyos ko… bakit pakiramdam ko, siya rin yung tanging taong makakaintindi at makakasira sa akin ng sabay? ---
Pinakabagong kabanata
Kiss of Ruin Wrath of the King
Elara’s POVThe morning after the siege, the whole world reeked of blood and smoke.Half-wrecked na ‘yung mansion — walls blackened, marble cracked, hangin mabigat sa amoy ng nasusunog at dugo. Hindi natulog si Damian. Ako rin.He was on the balcony, tahimik lang, staring down at the ruins — mga banner ng House Rorik, punit, nagpa-flutter sa hangin. Dried blood still stained his shirt. His eyes, darker than night itself.> “They thought this was a message,” he said, voice low, lethal. “Let’s give them one back.”My stomach twisted. Kilala ko ‘yung tono na ‘yon.Hindi ‘yung hari ang nagsasalita ngayon.‘Yung halimaw.---Damian’s POVBy noon, everything was set. Orders sent.No mercy. No survivors. Lahat ng kaalyado ng Rorik — wiped out.Walang nagtanong. Walang umangal. My men knew better. Alam nila kung anong mangyayari kapag ang Hari ng Blackthorn ang nag-utos.They’ll call this the Culling of the East.Sumama ako sa kanila.Unang target — Rorik manor. Isang malaking fortress overlo
Kiss of Ruin The Siege
Elara’s POVThe first explosion shattered the night like thunder.Nagising ako sa tunog ng basag na salamin, kasabay ng malayong ugong ng apoy. For a second, hindi ako makagalaw—then the door burst open and one of Damian’s guards stumbled in, duguan ang sentido.“Your Majesty—attack! House Rorik’s forces breached the eastern gates!”Parang umikot ang mundo ko.Damian wasn’t here. He’d gone to inspect another territory—hours away.“Get my weapons.” I ordered, tumayo agad from bed.“Ma’am, we have to move you to the safe chamber—”“No,” I snapped. “Hindi ako magtatago habang sinusunog nila ang estate ng asawa ko.”The guard hesitated, but one look from me was enough.I changed fast—black leather, dagger sa hita, at ang crest ni Damian sa dibdib. My heart was pounding, half from fear, half from something sharper.Resolve.---Damian’s POVThe message reached me at dawn.Isa sa mga tauhan ko dumating sakay ng kabayong halos himatayin sa pagod. “The Blackthorn estate is under siege,” he ga
Kiss of Ruin A Crown Tested
Elara’s POVPula ang umaga.Mula sa balkonahe, kita ko ang usok na tumataas sa bandang ilog — parang mga banderang nagha-hamon sa Blackwood crest.House Rorik.Ang unang pamilyang naglakas-loob na labanan si Damian nang harapan.Hindi sila nagpadala ng sulat o bulong.Nagpadala sila ng sundalo.Nakita ko si Damian sa war council chamber — napalibutan ng mga heneral, mga mapa, at amoy ng langis at bakal. Mabigat ang hangin, parang bawat isa handang sumabog.“Your Majesty.” sabi ng isa, halatang hindi komportable nang makita akong pumasok.Parang wala raw akong karapatang naroon.Pero hindi ako humingi ng paalam.“I’ll be joining this meeting.” sabi ko.Lumingon si Damian — mga mata niyang malamig at mapanganib. Naka-itim na battlewear, bahagyang bukas ang kwelyo, parang apoy na pinipigilang sumiklab.“Elara,” mahinahon niyang sabi, “this is not your place.”Lumapit ako. “Everything that threatens your crown threatens mine. Kaya oo, this is my place.”Nagkatinginan ang mga heneral, para
Kiss of Ruin Queen of Daggers
Elara’s POVTinawag nila akong reyna, pero ngayon lang nagsisimula ‘yong salitang ‘yon magkaroon ng totoong ibig sabihin.Hindi dahil kay Damian.Hindi dahil sa korona.Pero dahil ngayong umaga, pagpasok ko sa council hall — tumayo sila.Hindi lahat, syempre. Yung iba dahil sa takot. Yung iba, instinct.Pero may ilan—konti lang—na tumayo dahil sa respeto.At ‘yon, bago.Mabigat ang hangin sa loob ng silid, puno ng tensyon at amoy ng mamahaling pabango.Lahat ng lalaki rito may dugo sa kamay, at bawat babae may sikreto sa likod ng ngiti.Pero nang magsalita ako, lahat ng mata nasa akin.Kahapon lang, pinatigil ko ang rebelyon sa eastern trade port.Hindi sa dahas—kundi sa diskarte.Nagpakalat ako ng maling impormasyon, pina-away ko ang mga pamilya sa isa’t isa.Pagdating ng mga tao ni Damian, tapos na ang gulo.Hindi nila ako nakita.Pero ngayon, nakikita na nila.“Gentlemen,” sabi ko, kalmado pero matalim ang tono. “Narinig kong may mga… concern tungkol sa bagong sistema.”Tahimik.Ng
Kiss of Ruin Shadows of Desire
Elara’s POVTahimik ang palasyo ngayong gabi.Mas tahimik kaysa dati.Kahit anong linis gawin ng mga tagasilbi — kahit anong palit ng kurtina o pagpunas ng sahig — hindi mo basta-basta maaalis ang amoy ng usok at bakal.Yung alaala ng dugo.Ng kapangyarihan.Ng kasalanan… at siguro, ng pagnanasa rin.Nakatayo ako sa bintana ng silid namin, suot ang pulang robe na ibinalabal sa’kin ni Damian kanina. Hindi puti, gaya ng dati. Pula — malalim, parang alak, parang memorya ng mga kamay kong nagdilig ng dugo.Narinig ko ang mga yabag niya sa likod ko. Mabagal. Kalmado. Parang alam niyang siya ang panganib.“You’re awake.” mahina niyang sabi.“I couldn’t sleep.”“Guilt?”Huminga ako nang malalim, tinitingnan ang repleksyon niya sa salamin. “No. Not guilt.”Sandaling katahimikan.“Something else.”Lumapit siya, tumigil sa likod ko. Ramdam ko ang kamay niyang dahan-dahang dumulas sa baywan
Kiss of Ruin Blood Stains Silk
Elara’s POVAmoy rosas at dugo ang gabi.Sabi nila, isang reyna daw dapat hindi nadudumihan ang kamay.Pero ngayong gabi, pulang-pula na ang mga kamay ko.Nakaluhod sa harap ko ang isang lalaki — nakagapos, nanginginig. Isa sa mga huling naglakas-loob na kwestyunin ang pwesto ko sa tabi ni Damian. Hindi siya ordinaryong traydor. Isa siyang lord — matanda, mayabang, at sobrang sanay na walang umaangal sa kanya.> “Your Majesty,” sabi niya, pilit pa ring mayabang kahit halatang natatakot. “You’re just a child playing queen. The people follow him—not you.”Dati, masasaktan ako sa ganun.Ngayon, nakakaantok na lang pakinggan.Naglakad ako paikot sa kanya, marahan. Yung laylayan ng gown ko humahaplos sa marmol. Puting-puti pa ‘to kanina — a bold choice, maybe. Pero siguro gusto ko lang makita kung gaano kadaling madumihan ang innocence.Sa gilid, nakatayo si Damian. Tahimik. Naka-black. Ang tingin niya sa’ki
