Elara’s POV
The low hum of music filled the club, softer tonight, as if the world itself decided to slow down. Hindi ko alam kung paano ako napapayag na pumunta rito ulit—pero nandito na ako, nakatayo sa gilid habang pinapanood si Damian makipag-usap sa ilang tauhan niya. He looked… untouchable. Tall, broad-shouldered, wearing a perfectly tailored black suit na parang ginawa lang para sa kanya. His presence dominated the entire room, kahit hindi siya nagsasalita. “Lost?” bumungad ang malalim niyang boses nang mapansin niyang nakatingin ako. May bahagyang kurba ang labi niya, pero hindi iyon ngiti—parang warning. Parang panlilinlang. “I’m fine.” I muttered, quickly looking away. Pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya sa akin. And then, the music changed. From a steady beat, naging isang slow, haunting melody. Para bang sinadya. Para bang siya mismo ang may utos. Damian walked towards me, his steps deliberate. Bawat hakbang niya ay parang pumapalo sa dibdib ko, pinapaalala kung gaano ka-dangerous ang lahat ng ito. Nang huminto siya sa harap ko, hindi na ako makahinga. “Dance with me.” he said. Hindi utos, hindi tanong. It was both. “Here? Now?” Napalingon ako sa paligid—his men, the dim lights, the entire atmosphere na parang hindi bagay sa isang simpleng sayaw. “Yes. Here. Now.” His hand extended, palm open, waiting. Alam kong dapat kong tanggihan. Alam kong mali. Pero bago pa ako makapag-isip ng dahilan, my hand was already in his. Mainit ang palad niya, mahigpit ang kapit—hindi nakakakulong, pero malinaw na hindi niya ako bibitawan. He pulled me closer. Too close. My chest brushed against his, and I swear my knees almost gave in. His scent—smoke, leather, danger—wrapped around me like a cage I secretly didn’t want to escape. “Relax,” he murmured, his lips brushing the shell of my ear. “I won’t bite… unless you ask me to.” My heart lurched. “You’re impossible.” “And you’re trembling.” His voice was low, smug, but also strangely gentle. “Why?” Because you scare me. Because you fascinate me. Because I know I’m falling even though I promised myself I wouldn’t. Pero hindi ko sinabi. Instead, I whispered, “Maybe it’s the music.” He chuckled, deep and dark, his chest vibrating against mine. “Liar.” His hand slid down my back, stopping just above my waist. My body betrayed me, leaning into him as the world blurred away. The music swelled, and suddenly, it wasn’t just a dance. It was something more—something dangerous. When his forehead touched mine, I forgot how to breathe. “Elara.” he whispered, my name rolling off his tongue like a vow. Or maybe a curse. My lips parted, my pulse racing uncontrollably. For one fleeting second, I wondered if he’d kiss me. If I’d let him. And then— “Damian!” A voice broke the spell, one of his men rushing toward him. Damian stiffened, ang kamay niya hindi kumalas sa akin. His eyes darkened, shifting from intimate to lethal in a heartbeat. “Later,” he promised, his gaze burning into mine before turning to face the intruder. And just like that, the moment shattered. --- Damian’s POV I never should’ve asked her to dance. Pero mula nang pumasok si Elara sa club ngayong gabi, wala akong ibang ginawa kundi bantayan siya. Every glance, every nervous flicker of her eyes, every stubborn tilt of her chin—it was driving me insane. So when the music changed, I took it as a sign. A chance. The second her hand slipped into mine, something snapped inside me. Ang lambot ng balat niya, ang init ng palad niya—ibang klase ang epekto. I’ve touched a thousand women before, pero wala pa ni isa ang nakapagpatibok ng puso ko ng ganito. Wala pa ni isa ang nakapagpayanig ng mundo ko. Pulling her close was selfish. Hell, lahat ng ito was selfish. Pero nang maramdaman ko siyang nakasandal sa akin, nang makita ko ang takot at sabay na pananabik sa mga mata niya… I knew I was already ruined. Her scent—sweet, delicate, untouched—clashed with the darkness in me. I shouldn’t want her. She doesn’t belong in my world. And yet… I wanted nothing more than to keep her here, caged in my arms. When I teased her, when I whispered against her ear, I wasn’t just playing. I was testing her. Gusto kong makita kung hanggang saan siya tatagal. Kung tatakbo siya… o mananatili. But she didn’t run. She trembled, yes. But she stayed. And for the first time in years, I almost kissed someone not out of lust, not out of control—pero dahil kailangan ko. Dahil siya ang kailangan ko. “Elara.” I whispered, and the way she looked at me back—God, it undid me. Then the interruption came. A soldier rushing in, breaking the moment I wasn’t ready to let go of. I wanted to kill him then and there for ruining it. Pero hindi ko ginawa. I tightened my hold on her instead, refusing to let the moment die completely. “Later.” I promised her. Because I meant it. There will be a later. Because I don’t care what it takes—Elara Cruz is mine. ---Elara’s POVAng bilis ng mga nangyari kagabi. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala.Narinig ko ang mga salitang hindi dapat para sa’kin. Mga bagay na dapat nasa dilim lang. Pero eto ako—dala yung bigat ng mga narinig ko, parang sugat na paulit-ulit kong kinakamot.At siyempre… siya. Si Damian Blackthorn.Hindi ko alam kung mas natatakot ako sa kanya ngayon o mas lalo akong nahuhulog. Kasi kahit na nakita ko yung totoong mundo niya—yung delikadong parte na hindi dapat makita ng isang tulad ko—parang mas lalo akong nakulong sa presence niya.Kinabukasan, papasok na ako sa campus, pero bago pa man ako makalapit sa gate, biglang may humila sa braso ko.“Sh*t!” napa-igik ako, muntik pang mabitawan yung bag ko.Paglingon ko, siya. Damian.Nakatayo sa gilid, nakasuot ng itim na coat, parang kinuha niya lahat ng ilaw sa paligid kasi siya lang yung nakikita ko.“Do you have a habit of following me, Elara?” malamig niyang tanong, mababa, pero ramdam ko yung tensyon.“W-what? Hindi! I
Elara’s POV Ang hirap huminga sa loob ng Blackthorn Club. Sobrang daming tao, sobrang ingay ng music, pero weird kasi… parang mas naririnig ko yung tibok ng puso ko kesa sa bass ng speakers. Pangalawang beses ko pa lang dito, pero pakiramdam ko trapped na agad ako. Oo, maganda, sosyal, nakaka-glamour ang club na ‘to. Pero sa likod ng mga kumukutitap na ilaw at halakhakan, ramdam ko—may itinatago itong dilim. At ang center ng dilim na ‘yon? Si Damian Blackthorn. Nasa kabilang side siya ng VIP area, nakikipag-usap sa mga lalaking naka-suit. Seryoso, parang nasa mafia movie. At ako? Nasa gilid lang, ini-stalk siya ng tingin. Nakaupo dapat ako, pero ‘yung curiosity ko? Ayaw akong patulugin. Kaya ayun, napadpad ako sa hallway sa likod. Tahimik dito, halos wala nang tunog ng music. Pagdaan ko sa isang pintong medyo nakabukas, narinig ko yung boses niya. “…the shipment arrives next week. Make sure it’s clean. I don’t want any mistakes.” Napatigil ako. Nanlamig yung likod ko. Hindi ito
Elara’s POVThe low hum of music filled the club, softer tonight, as if the world itself decided to slow down. Hindi ko alam kung paano ako napapayag na pumunta rito ulit—pero nandito na ako, nakatayo sa gilid habang pinapanood si Damian makipag-usap sa ilang tauhan niya.He looked… untouchable. Tall, broad-shouldered, wearing a perfectly tailored black suit na parang ginawa lang para sa kanya. His presence dominated the entire room, kahit hindi siya nagsasalita.“Lost?” bumungad ang malalim niyang boses nang mapansin niyang nakatingin ako. May bahagyang kurba ang labi niya, pero hindi iyon ngiti—parang warning. Parang panlilinlang.“I’m fine.” I muttered, quickly looking away. Pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya sa akin.And then, the music changed. From a steady beat, naging isang slow, haunting melody. Para bang sinadya. Para bang siya mismo ang may utos.Damian walked towards me, his steps deliberate. Bawat hakbang niya ay parang pumapalo sa dibdib ko,
Elara’s POVThe note still burned in my bag, crumpled and hidden like a dirty secret.All day, I kept thinking about it. Stay away from him before it’s too late.Too late.Bakit ba parang nararamdaman kong late na nga talaga?Lately, Damian Blackthorn has been in every corner of my life—sa mga daan, sa mga mata ng mga taong biglang natatahimik kapag nababanggit ang pangalan niya, sa mga gabi kong hindi na mapanatag.And tonight… nasa harap ko na naman siya.We were in the small café I usually went to. I thought safe ako doon, kasi madalas puno ng students, may ilaw, may music. Walang madilim na eskinita.Pero pag-angat ko ng tingin mula sa kape ko, ayun siya. Nakaupo sa kabilang table, parang kanina pa ako pinagmamasdan.“Stalking me now?” I tried to sound annoyed, pero lumabas na parang mahina, like a weak shield.He smirked. “You call it stalking. I call it making sure you don’t walk yourself into another dark alley.”I rolled my eyes, pero my heart skipped. Of course. He saw me las
Elara’s POVHindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Every time I closed my eyes, I saw him—nakasandal sa kotse, naninigarilyo, those sharp eyes locked on my window.Damian Blackthorn.The name alone was enough to make my stomach twist. Pero hindi lang takot ang nararamdaman ko—there was something else. Something I didn’t want to admit.Umaga na. Pasado alas-otso, at late na naman ako for class. Kinuha ko ang bag ko, dumiretso sa gate para maglakad papasok sa campus. Normal morning, normal routine.Until I opened my locker.May papel na nakaipit sa loob, parang sulat. Walang pangalan, walang envelope. Just a folded, crumpled note.My heartbeat skipped.Dahan-dahan ko itong binuklat.Stay away from him before it’s too late.Nanlamig ang mga kamay ko.Who wrote this?Sino pa ba? Maya? Pero hindi ganito magsulat si Maya. Besides, she already gave me her warning.So who else knows?At bakit parang may ibang tao na nakatingin sa’kin…?---All day, distracted ako. Sa klase, hindi ko m
Elara’s POVHindi ako nakatulog halos kagabi. Paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ‘yung mga nangyari—‘yung tatlong lalaki, ‘yung suntok na parang kayang pumatay, at higit sa lahat… siya.Si Damian.Ang mga mata niya na parang kasalanan. His voice—low, lethal, at sobrang commanding. Paano mo ba makakalimutan ‘yon?At the same time, isang tanong ang kumakain sa isip ko: sino ba talaga siya?---“Girl, mukhang bangungot ang peg mo.” ani Maya, best friend ko, habang hinihigop ang milk tea niya sa canteen.Napatingin ako sa kanya, sabay napairap. “I just… had a weird night.”“Weird night as in, what? Weird dream? Weird guy? Spill!”Umiling ako, pero halata sa mukha ko na may itinatago. Of course, Maya knows me too well.“Fine.” Nagbuntong-hininga ako. “May mga lalaki kagabi… you know, mga lasing, bastos. They cornered me sa eskinita.”Nanlaki ang mata ni Maya. “WHAT?! Elara, bakit hindi ka tumawag sa’kin? Or sa guard man lang?”“I was about to, pero…” tumigil ako. Napalunok. “…someone help