Home / Mafia / Kiss of Ruin / The First Dance

Share

The First Dance

Author: mscelene
last update Last Updated: 2025-08-31 10:48:58

Elara’s POV

The low hum of music filled the club, softer tonight, as if the world itself decided to slow down. Hindi ko alam kung paano ako napapayag na pumunta rito ulit—pero nandito na ako, nakatayo sa gilid habang pinapanood si Damian makipag-usap sa ilang tauhan niya.

He looked… untouchable. Tall, broad-shouldered, wearing a perfectly tailored black suit na parang ginawa lang para sa kanya. His presence dominated the entire room, kahit hindi siya nagsasalita.

“Lost?” bumungad ang malalim niyang boses nang mapansin niyang nakatingin ako. May bahagyang kurba ang labi niya, pero hindi iyon ngiti—parang warning. Parang panlilinlang.

“I’m fine.” I muttered, quickly looking away. Pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng mga mata niya sa akin.

And then, the music changed. From a steady beat, naging isang slow, haunting melody. Para bang sinadya. Para bang siya mismo ang may utos.

Damian walked towards me, his steps deliberate. Bawat hakbang niya ay parang pumapalo sa dibdib ko, pinapaalala kung gaano ka-dangerous ang lahat ng ito. Nang huminto siya sa harap ko, hindi na ako makahinga.

“Dance with me.” he said. Hindi utos, hindi tanong. It was both.

“Here? Now?” Napalingon ako sa paligid—his men, the dim lights, the entire atmosphere na parang hindi bagay sa isang simpleng sayaw.

“Yes. Here. Now.” His hand extended, palm open, waiting.

Alam kong dapat kong tanggihan. Alam kong mali. Pero bago pa ako makapag-isip ng dahilan, my hand was already in his. Mainit ang palad niya, mahigpit ang kapit—hindi nakakakulong, pero malinaw na hindi niya ako bibitawan.

He pulled me closer. Too close. My chest brushed against his, and I swear my knees almost gave in. His scent—smoke, leather, danger—wrapped around me like a cage I secretly didn’t want to escape.

“Relax,” he murmured, his lips brushing the shell of my ear. “I won’t bite… unless you ask me to.”

My heart lurched. “You’re impossible.”

“And you’re trembling.” His voice was low, smug, but also strangely gentle. “Why?”

Because you scare me. Because you fascinate me. Because I know I’m falling even though I promised myself I wouldn’t.

Pero hindi ko sinabi. Instead, I whispered, “Maybe it’s the music.”

He chuckled, deep and dark, his chest vibrating against mine. “Liar.”

His hand slid down my back, stopping just above my waist. My body betrayed me, leaning into him as the world blurred away. The music swelled, and suddenly, it wasn’t just a dance. It was something more—something dangerous.

When his forehead touched mine, I forgot how to breathe.

“Elara.” he whispered, my name rolling off his tongue like a vow. Or maybe a curse.

My lips parted, my pulse racing uncontrollably. For one fleeting second, I wondered if he’d kiss me. If I’d let him.

And then—

“Damian!” A voice broke the spell, one of his men rushing toward him.

Damian stiffened, ang kamay niya hindi kumalas sa akin. His eyes darkened, shifting from intimate to lethal in a heartbeat.

“Later,” he promised, his gaze burning into mine before turning to face the intruder.

And just like that, the moment shattered.

---

Damian’s POV

I never should’ve asked her to dance.

Pero mula nang pumasok si Elara sa club ngayong gabi, wala akong ibang ginawa kundi bantayan siya. Every glance, every nervous flicker of her eyes, every stubborn tilt of her chin—it was driving me insane.

So when the music changed, I took it as a sign. A chance.

The second her hand slipped into mine, something snapped inside me. Ang lambot ng balat niya, ang init ng palad niya—ibang klase ang epekto. I’ve touched a thousand women before, pero wala pa ni isa ang nakapagpatibok ng puso ko ng ganito. Wala pa ni isa ang nakapagpayanig ng mundo ko.

Pulling her close was selfish. Hell, lahat ng ito was selfish. Pero nang maramdaman ko siyang nakasandal sa akin, nang makita ko ang takot at sabay na pananabik sa mga mata niya… I knew I was already ruined.

Her scent—sweet, delicate, untouched—clashed with the darkness in me. I shouldn’t want her. She doesn’t belong in my world. And yet… I wanted nothing more than to keep her here, caged in my arms.

When I teased her, when I whispered against her ear, I wasn’t just playing. I was testing her. Gusto kong makita kung hanggang saan siya tatagal. Kung tatakbo siya… o mananatili.

But she didn’t run. She trembled, yes. But she stayed.

And for the first time in years, I almost kissed someone not out of lust, not out of control—pero dahil kailangan ko. Dahil siya ang kailangan ko.

“Elara.” I whispered, and the way she looked at me back—God, it undid me.

Then the interruption came. A soldier rushing in, breaking the moment I wasn’t ready to let go of. I wanted to kill him then and there for ruining it.

Pero hindi ko ginawa. I tightened my hold on her instead, refusing to let the moment die completely.

“Later.” I promised her.

Because I meant it.

There will be a later.

Because I don’t care what it takes—Elara Cruz is mine.

---

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Kiss of Ruin   The Queen Alone

    Elara’s POVNawala si Damian pagsikat ng araw.Walang paalam.Walang away.Walang huling halik na sana’y nakabasag ng loob ko at hinila ako pabalik sa bigat ng presensya niya.Wala.Pag-angat pa lang ng araw sa eastern towers, wala na ang mga banner niya sa city walls. Umalis na ang Black Legion—pa-north, papunta sa borderlands, hinahabol ang digmaang wala pang pangalan. Ramdam lang. Parang pressure sa ilalim ng balat. Alam ng council ang nangyari kasabay ng buong imperyo—sa pamamagitan ng bakanteng iniwan niya.Mas malaki ang pakiramdam ng throne room nang wala siya.Hindi is more empty.Mas malawak.Parang espada na tuluyang hinugot sa kaluban—lantad, delikado, at handang gamitin.Mag-isa akong nakaupo sa pagitan ng dalawang trono. Ang puwesto sa tabi ko, sadya kong hindi ginagalaw. Kaya ko naman ipatanggal. Isang utos lang. Pero hindi ko ginawa.Mas malakas ang kawalan kapag sinadya.Kumakalat ang bulungan sa korte parang mga insektong gumagapang sa marmol at seda.“Mag-isa na siya

  • Kiss of Ruin   The Night of Shadows

    Elara’s POVTahimik ang city—yung klaseng katahimikan na parang napagdesisyunan na ng mundo na wala na talagang pag-asa.Dumadaan ako sa abandoned passage sa ilalim ng eastern tower, hoodie pulled tight, bawat hakbang kabisado ng katawan ko kahit hindi ng mata. Ginawa ang daanang ’to para sa mga babaeng kailangang maglaho—mga asawa, mga reyna, mga lider na kailangang manahimik para mabuhay.Ngayong gabi, kanlungan siya ng multo ng kung ano kami dati ni Damian.May isang ilaw sa dulo ng hallway.Nandun na siya.Nakatayo si Damian sa pagitan ng dilim at ilaw, parang hinati ng apoy at alaala. Hindi siya lumingon nang marinig niya ako. Hindi niya kailangan.Kabisado niya ang tunog ng mga paa ko.“Dumating ka,” sabi niya.Mababa ang boses niya. Hindi malamig. Pagod.“Sabi ko darating ako,” sagot ko. “Hindi pa rin ako marunong bumali ng pangako.”May lumabas na tunog mula sa kanya—hindi tawa, hindi buntong-hininga.“Ganun din ako,” sabi niya. “Kahit minsan, may kapalit.”Huminto ako ilang h

  • Kiss of Ruin   The Assassin’s Truth

    Elara’s POVYung gabi pagkatapos magkawatak-watak ang council… mas mabigat pa kaysa kahit anong battlefield na napuntahan ko.Yung corridors ng palasyo—dating pamilyar, dating safe—parang humihinga ng mga lihim.Shadows stuck to the walls like nakikinig sila.Kahit yung torches, nagfi-flicker na parang takot din sila sa kung ano na ang nangyayari sa empire.Tahimik akong naglakad sa west wing—part ng palace na halos hindi na nilalapitan ni Damian. Hindi simula nang mamatay ang ama niya. Hindi simula ng unang betrayal ng reign niya.Tahimik ang hakbang ko sa obsidian floors, pero yung tibok ng puso ko malakas, parang echo ng giyerang hindi pa namin nareresolba.Yung mga assassin noong trial ko—hindi sila basta mercenary.Hindi sila thugs.Soldiers sila.Trained.Disciplined.At loyal sa isang tao na may sapat na kapangyarihan para makalusot sa inner court.Someone close.The thought twisted in my chest—parang lason na kumakalat.Dumating ako sa archive chamber—isang heavily guarded vau

  • Kiss of Ruin   A War of Hearts

    Elara’s POVTahimik masyado ang council chamber.Sobrang tahimik.Yung tipong tahimik na may kasamang hatol.Two thrones sat at the far end—one obsidian, one blackened steel. Dati, simbolo sila ng isang bagay: king and queen, ruling side by side. A united empire. Blood-forged. Devotion-bound.Ngayon?Yung space sa pagitan nila parang sugat.Parang alaala ng unity na minsang nabuhay dito… tapos namatay.Unang pumasok si Damian. Yung tunog ng boots niya parang war drum. Dati, comforting sa’kin ang bigat ng bawat hakbang niya. Ngayon? Para siyang masamang sign.Hindi niya ako tiningnan. Hindi man lang.Yung shoulders niya stiff, parang steel cable. Yung jaw niya sobrang tikom, pwedeng makahiwa ng tao. Galit ang nakaukit sa buong katawan niya—but beneath it, something colder.Lahat ng lalake sa room, yumuko.Ako lang ang hindi.Tumayo ako nang diretso. Hands clasped behind my back. Chin high.Sobrang hapdi pa rin ng paso sa braso ko, pero hindi ko pinahalata. Pain is weakness in this cour

  • Kiss of Ruin   The Queen’s Vow

    Elara’s POVKahit ilang oras nang patay ang apoy, nananatili pa rin ang amoy ng usok sa marmol na arko ng Burning Hall.Dati itong sagradong lugar ng katarungan—ngayon mukha na siyang warzone. Naguunahan sa sahig ang mga durog na bato. Ang mga watawat ng Seven Houses ay nakabitin na parang sinunog na tela. Amoy dugo, pinaghalo sa amoy ng nasunog na kahoy.Pero sa ilalim ng lahat ng ‘yon, may mas malalim at mas malamig na katotohanan:May gustong pumatay sa kanya.Hindi lang patahimikin.Pero tuluyang burahin.Nakatayo si Elara sa gitna ng nawasak na bulwagan, balot ng soot ang kaniyang balabal at may abo pang nakadikit sa dulo ng kaniyang tirintas. Kumukurap-kurap ang mga sulo sa pader, gumagawa ng mga aninong parang kalansay ng mga haliging nabuwal.Sa likuran niya, tahimik na gumagalaw ang mga sundalo—nag-aangat ng katawan, naghahanap ng mabubuhay, nagsasagawa ng imbentaryo ng pininsala. Bawat kaluskos ng metal, bawat hinaing, bawat bulungan—lahat iyon parang panggagatong sa tensyon

  • Kiss of Ruin   The Burning Hall

    Elara’s POVThe council chamber was built to intimidate.Black marble floors. Gold-veined pillars. And a domed ceiling painted with victories of dead kings—men who never imagined a woman standing at the center circle, surrounded by their descendants like a lamb thrown to wolves.Pero ngayon?Hindi ako tupa.I stood in the middle of the arena-like pit, cloak gone, blades at my hips, wrists bare—no crown, no silk, no armor except the spine I forged through pain and betrayal.The Trial by Blood.Their last attempt to humiliate me.To break me.To remind me that I was queen only because they allowed it.Damian stood on the raised platform with the kingsguard—expression sharp, knuckles white on the throne’s carved edge. Tradition forbade him from interfering.But the tension in his eyes?It said he was already calculating how many bodies he’d stack for this insult.High Councilor Varus sneered down at me.“Defend your authority, Your Majesty. If you can.”A ceremonial sword was placed at m

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status