LULAN ng dalawang sasakyan ay mabilis na tinalunton nina Leopold ang daan na maaaring tinahak ni Bart kasama si Malia.Ngunit hindi na nila makita pa ang mga ito. Maging ang grupo ni Jonas na umikot pa upang sana ay salubungin ang mga ito ay hindi sila nagawang maabutan.Alam ni Leopold na hindi sasaktan ni Bart ang bata ngunit may kung anong bagay ang nag bibigay sa kaniyang dibdib ng kaba. Kaba na kanina pa hindi naaalis sa kaniyang sistema.Kasalukuyan na silang pabalik ngayon sa Headquarters ng Crow. Naroon din na nag aabang ang ilan pa nilang mga kasamahan na hindi nakasama sa ibang sumaklolo sa kanila.“Is everyone safe, Sir Jonas?” tanong ni Abel habang katabi ang kakambal na si Cain.“Thankfully, Yes.” Jonas replied.“Thank god!” Napahalukipkip na tugon pa ng lalaki.Hindi nag tagal ay dumating na rin ang grupo nina Leopold. Nanlulumong napaupo ang lalaki sa high stool ng bar. Napansin ito ng iba pa ngunit hindi na lamang sila nag salita.Matapos bigyan ng isang baso ng scotch
THE gong sounded, and Hiroshi and Asahi limped and stumbled back to their starting marks. They exchanged pleasantries of bowing to each other and their grandfather. Hiroshi went to his defensive stance, while Asahi went on to his offensive strikes. The round kicked off with Asahi screaming wildly, smashing his left hand and his feet against Hiroshi’s defenses. Hiroshi blocked what must have been a dozen strikes effectively despite his poor balance with one good leg. Finally, Asahi seemed to collapse as his eyes closed. Instinctively, Hiroshi, tried catching his brother. Leopold saw what was happening before Asahi opened his eyes. Exploiting your older brother’s protective instinct to get him to drop his guard. You rotten bastard! Leopold thought at the back of his mind. Asahi’s left hand sprung like a rattlesnake toward the center or Hiroshi’s chest. Hiroshi gripped his brother’s forearm, desperately trying to keep the lethal object of his hand off her heart. Asahi seesawed with hi
THE sound of someone making breakfast awoke Leopold from his slumber. Every instinct deep down told him to keep his eyes closed, but he knew it was a fool’s errand. Time was passing, and he was almost out of it.He opened his eyes to see Atlas smiling at him, “Good morning,” Atlas greeted, “slept well?”Leopold nodded slightly, unsure how to respond. “Yes, what are you doing here early this morning?” he said as she slowly got up. “When this is all over, we have a lot to talk about you and me.”Atlas furrowed his eyebrows. “About what?”“About your frequent trespassing here at my house, you dipshit!” Leopold extracted his self from the bed, hearing the joints in his back popping. In few short minutes, he was done taking a bath and went downstairs. Atlas and Julie had a hot bowl of soup and a side of bacon waiting for him.“Come on! Dig in!” Julie invited.“You can cook?” Leopold inquired making the woman spout.“Of course. Do you really think you’re the only one who can cook among all
LEOPOLD had spent the past three days working from his restaurant after their mission. Trying to forget how he barely see any signs of Bart and Malia. Their brothers in the organization are relentlessly working to track down the man who took his daughter but to no avail. He will visit Julie at their medical facility later. His friend just woke up few hours ago. They thought they were about to lose Julie but thank all the gods of mankind they didn’t. He was about to wrapped up when a familiar face entered the restaurant. “Mr. Rodriguez, long time no see!” said the man who arrived. “Mr. Lacasa. Great to see you,” ani Leopold. “Is it?” pagbibiro pa ng matanda na sinundan nito ng malutong na halakhak. Hindi alam ni Leopold kung bakit pero hindi talaga siya napapakali kapag nasa malapit ang matanda. Pero na ganito pa ang nararamdaman niya ay hindi naman niya ito maaaring itaboy sapagkat “I haven’t seen you in a while, Mr. Rodriguez. Are you busy with something else?” tanong ni Conrad
NAKABIBINGING mga tunog ang maririnig sa paligid. Ang kaninang payapang kapaligiran ngayon ay nabalot na nang karimlan.Ang hiyawan ng mga lumilikas na mamamayan at sigawan ng mga sundalo sa paligid ang nangingibabaw."Captain! There’s too many of them!”Napalingon si Captain Leopold Rodriguez sa isa sa mga team member niya para sa naturang misyon.Kinakailangan nilang mailikas ang mga naipit na sibilyan sa mainit na engkwentro ng mga sundalo at terorista.Ang main team na siyang nauna nang naka-engkwentro ng mga terorista ay unti-unti na ring nagagapi. Most of them were injured. Kaya naman ay ipinadala ang Elite team ni Captain Rodriguez mula sa Pilipinas upang tulungan ang pwersa ng United States sa laban.“Cap! We’re surrounded!” sigaw ng isa pa.Tanging ang mga konkretong bahay na lamang ang siyang nakapagitan sa grupo ni Leopold at mga kaaway.“Damn it!” mura ni Le
PAWIS NA PAWIS si Leopold nang siya ay magising. Mag mula kasi noong siya ay mag mulat sa ospital ay gabi-gabi na siyang binabangungot. Makailang ulit na rin siyang nagkaroon ng meeting with different Psychiatrists sa ospital na kinaroroonan ngunit wala ring naitulong ang mga ito.Ngayong araw na nakatakdang ma-discharge mula sa ospital ang binata. Bagamat may kirot pa rin siyang nadarama dahil sa kaniyang sugat sa likod at binti ay nasa maayos na rin ang pakiramdam niya.Inihahanda na niya ang kaniyang mga gamit sa pag-alis nang pumasok sa kaniyang silid si Lt. Montana. “I see that you’re getting ready to get discharge, Capt. Rodriquez.”Ngumiti naman sa kaniya ang binata. “Yeah, and this is all thanks to you, Doc.”“Nah, thank yourself, Leo. It’s you who followed all my instructions. I just simply did my job as a doctor,” ganting tugon ng babae. “Anyway, I came here to check your con
MABILIS na lumipas ang anim na taon. Kasalukuyan nang nasa grade one si Malia Zoe o Lia para sa tumatayong ama niya na si Leopold.Sa loob ng anim na taon ay kay Lia lamang umikot ang mundo ni Leopold. Matapos siyang maging legal guardian nito at tuluyang makapagbitiw sa serbisyo ay nagtayo siya ng isang munting restaurant na kaniyang mapagkakaabalahan.Hindi man kalakihan ang kaniyang restaurant ay dinarayo ito ng mga tao dahil sa masarap na mga putaheng inihahahain nila rito. Sa katunayan ay nagkaroon na ito ng apat na branches sa iba’t-ibang bahagi ng probinsiya ng Cavite.“Sir, hindi pa po ba ninyo susunduin si Lia? Mag aalas tres na po ng hapon pihadong patapos na ang klase ng batang makulit na ‘yon,” tanong sa kaniya ng isa sa mga cook niya sa restaurant na si Harmony.Isa ito sa pinaka-pinagkakatiwalaan niyang tauhan dahil mabait ito at kasundo ito ni Lia. “Tatapusin ko lang itong order sa table 23 at aalis na rin ako.
KASALUKUYANG tinatalunton ni Andrea ang daan papasok sa shopping district nang may mapansin. Napansin niya ang isang batang babae na may hawak na isang malapad na tablet.Mataman niyang pinagmasdan ito. Nagpalinga-linga pa siya upang subukang tukuyin kung sino sa mga tao sa paligid ang magulang nito ngunit wala ni isa man sa mga ito ang kahawig ng bata.Pababayaan na lamang sana niya ito at itutuloy na ang pagtakas na ginagawa niya sa mga bodyguard na npalaging nakabuntot sa kaniya nang makitang nilapitan ng tatlong teenager ang bata na sa tingin niya ay nasa anim o pitong taong gulang pa lamang.Base sa nakikita niya ay pinipilit ng mga teenager ang bata na ibigay sa kanila ang tablet na hawak nito. Hindi naman nagpapatalo ang bata kahit pa mas malaki ang mga ito sa kaniya.Noong pilit nang inaagaw ng mga teenager sa bata ang tablet nito ay dito na umaksyon si Andrea. Tahimik niyang nilapitan ang mga ito at binatukan ang tatlong ulupong mula sa kanilang