บทที่ 03 คนหล่อกับไอหน้าเหียก…

RYAN GROUP HOTEL

ในที่สุดฉันก็มายืนปรากฏตัวหน้าโรงแรมของผู้ชายคนนั้นจนได้ ตึกระฟ้าใจกลางเมืองทำเอาฉันจมอยู่กับความคิดไปชั่วขณะ ทั้งที่ตึกตรงหน้าสวยงามเลิศหรูไร้ที่ติแต่จิตใจของเจ้าของกลับดำมืดสกปรกยิ่งกว่าโคลนตม คนที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกและเมียของตัวเองต้องจิตใจโหดเหี้ยมมากแค่ไหนแม้กระทั่งวันจัดงานศพยังไร้เงาเจ้าตัวหรือสิ่งของที่แสดงถึงความอาลัย ความเลวไร้ที่ติดเสียจริง

ตึกตึก!

ตึกตึก!

เสียงฝีเท้าของใครหลายคนทำให้คนที่ดิ่งอยู่กับความมืดได้สติ ฉันหันกลับไปมองคนร่างบึกบึนนับสิบกว่าคนกำลังวิ่งมาตั้งแถวยาวข้างรถสีดำที่เงาวับ ส่วนมูลค่าของรถคันนั้นฉันไม่รู้เหมือนกันแต่เดาได้ว่าคงจะแพงใช่ย่อยเพราะมันหรูหราเกินที่ฉันจะเอื้อมถึง

ทันทีที่ประตูรถคันดำเปิดออกชายชุดดำนับสิบโค้งคำนับกันอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาทำเหมือนพวกมาเฟียฮ่องกงในหนังที่ฉันเคยดูถ้าเป็นแบบนั้นหัวหน้าแก๊งก็ต้องหน้าดีเหมือนมาเฟียที่รับแสดงเป็นพระเอกในละครหรือเปล่า…

o_O

แต่ที่ทำให้อึ้งไปกว่านั้นคือคนที่ลงมาดันหล่อกว่าพระเอกในจอที่ฉันเคยดูอีก เรือนร่างสูงยาวเข่าดีของชายคนนั้นราวกับหุ่นปั้นที่หลุดมากจากเทพนิยาย ใบหน้าอันเรียบเนียนและขาวใสกว่าก้นเด็กริมฝีปากเรียวเล็กอมชมพูกับดวงตาคู่คมนัยน์ตาดำขลับคู่นั้นต้องสะกดให้ฉันตกอยู่ในภวังค์

คนบ้าอะไรหล่อขนาดนี้…

ประโยคนี้ผุดขึ้นมาในหัวของฉันอย่างปฏิเสธไม่ได้ แม้คนตัวโตจะไร้รอยยิ้มบนใบหน้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลง บ้าไปแล้ว…ทำไมคนคนหนึ่งถึงได้หน้าตาดีได้ขนาดนี้กัน

คนหล่อเดินผ่านหน้าฉันไปพร้อมกับบอดี้การ์ดนับสิบคนของเขาเดินตามเข้าไปในโรงแรม พ้นแผ่นหลังอันแสนกว้างนั้นเหมือนสติที่ล่องลอยของฉันก็กลับคืนมา ยัยปลายฝนต้องบ้าไปแล้ว แกกำลังชื่นชมคนหล่อที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนถ้าเป็นคนที่ฆ่าพี่สาวแกแล้วจะทำอย่างไร ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ตั้งสติเข้าไว้ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการกับไอชั่วนั้น

คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินเข้าไปในโรงแรมหรูหรา กวาดสายตามองคนที่คิดว่าเข้าข่ายจะเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ได้แต่เหมือนว่าคน ๆ นั้นที่เข้าข่ายมากที่สุดคงจะเป็นกลุ่มคนที่ฉันเจอเมื่อครู่

"ขอโทษนะคะมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?" ฉันชะงักเล็กน้อยในตอนที่ได้ยินเสียงพนักงานสาวเดินมาทักทายตามหน้าที่ คงเพราะฉันเอาแต่กวาดตามองอย่างงุนงงจนเธอต้องรีบเข้ามาช่วยเหลือตามหน้าที่

"ฉันมาทานอาหารน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าห้องอาหารโรงแรมอยู่ทางไหนเหรอคะ?" ฉันกดยิ้มตอบพนักงานจะให้มีพิรุธไปกว่านี้ไม่ได้

"ทางนั้นค่ะคุณผู้หญิง ให้ฉันนำทางไปนะคะ" อยู่ ๆ ก็ได้เป็นคุณผู้หญิงไปเสียแล้ว สังคมคนกรุงเทพแปลกมากเสียจริง

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันต้องรอเพื่อนก่อน นั่งรอตรงนั้นได้ใช่ไหมคะ?" ฉันชี้ไปที่ล็อบบี้กว้างของโรงแรม เรื่องอะไรฉันต้องเข้าร้านอาหารโรงแรมที่แสนจะแพงหูฉี่ล่ะ ไม่มีทางหรอก

"ได้ค่ะคุณผู้หญิง มีอะไรสามารถเรียกฉันได้ตลอดนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันว่าจบก็เนียนไปนั่งรอเพื่อนทิพย์ที่โซฟาของล็อบบี้โรงแรม ระหว่างนั้นก็หยิบจับหนังสือมาเปิดกางพร้อมกับสายตาที่สอดส่องหาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา

ก่อนที่จะคิดได้ว่าทำไมฉันต้องมานั่งสุ่มว่าคนไหนเป็นเจ้าของโรงแรมตัวจริงมากกว่าการค้นหาในอินเทอร์เน็ต มันต้องขึ้นอยู่แล้วโง่จริง ๆ ยัยปลายฝน ความแค้นทำให้แกโง่ลงถึงขนาดนี้เลยหรือไง

ฉันตัดสินใจกดค้นหาเจ้าของโรงแรมไรอันในอินเทอร์เน็ตและเป็นไปตามคาด ภาพของเจ้าของโรงแรมขึ้นพรึ่บเต็มหน้าจอไปหมด มุมปากเล็กยกยิ้มเมื่อคนในภาพเป็นคนละคนกับคนที่ฉันเพิ่งจะชื่นชมความหล่อไปไม่นาน โชคดีของฉันแล้ว ขอบคุณคนคนนั้นที่ไม่ใช่คนเดียวกับไอชั่วที่ฉันหมายหัวไว้ ไม่ใช่เพราะกำลังหลงใหลกับความหน้าตาดีแต่เพราะไอชั่วนั้นไม่สมควรได้รับคำชมจากฉัน แม้แต่หลับหลังก็ไม่มีทาง

ฉันก้มมองคนในรูปที่โชว์หลาเต็มจอ 'โรฮาน' คือชื่อไอชั่วนั้นที่เป็นคนฆ่าพี่ปลายฟ้าของฉัน หน้าตาของเขาทำให้ฉันไม่แปลกใจในความอำมหิตที่เขามีเลยสักนิด คิ้วเข้มปากแดงค่อนไปทางคล้ำถึงสำหรับคนอื่นอาจจะเรียกว่าหล่อแต่สำหรับฉันเขามันเป็นได้แค่ฆาตกรหน้าเหียกคนหนึ่งก็เท่านั้น

ตึกตึก!

ตึกตึก!

เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มเดิมทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ คราวนี้เหมือนจำนวนคนในกลุ่มจะเยอะมากขึ้นกว่าเดิมแบ่งออกเป็นสองพรรคพวกอย่างเห็นได้ชัด โดยที่มีประมุขยืนด้านหน้ากลางวงโดยกลุ่มหนึ่งเป็นคนหล่อหน้าตาดีที่ฉันเพิ่งจะออกปากชม ส่วนอีกกลุ่ม…ก็ไอหน้าเหียกที่เป็นฆาตกรฆ่าพี่สาวของฉัน

ฉันนั่งมองคนสองกลุ่มจากที่นั่งไม่ใกล้ไม่ไกล จากสายตาคนพวกนั้นสามารถสรุปได้ชัดเจนว่าพวกเขาไม่ใช่เพื่อนหรือพันธมิตรกันอย่างที่เคยเอะใจตอนแรก ทว่าเหมือนจะมีเรื่องบาดหมางกันมากกว่า

เพียงแค่ไม่ถึงนาทีที่พวกเขาจดจ้องกันกลุ่มคนหน้าตาดีก็เดินออกไปโดยไร้การร่ำลาจากกัน ส่วนกลุ่มของไอหน้าเหียกที่เป็นฆาตกรได้แต่มองตามกลุ่มคนพวกนั้นพร้อมกับกำหมัดแน่น ที่หายไปด้านในคงจะมีเรื่องกันมาสินะแบบนี้เหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะเข้าข้างฉันแล้ว

"อย่าให้พวกมันกลับมาเหยียบโรงแรมของกูอีก" ไอฆาตกรตวาดกร้าวอย่างคนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ก่อนที่จะเดินหันหลังจากไปตามด้วยลูกน้องที่เดินตามกันเป็นแถว ทำไมพี่ฟ้าถึงแขวนชีวิตกับคนแบบนี้ไปได้ ดูจะไม่มีค่าให้ตายเพื่อมันเลยสักนิดเดียว…