PROLOGUE

PROLOGUE

Year 2000

NOW Jondecided to do his big surprise for Frances. Mamayang eight P.M. pa sana kaso kanina pa kasi niya napapansin na parang walang kabuhay-buhay ang katawan nito at lukot na lukot ang mukha. Para kay Frances, ayaw niyang buong araw na malungkot ang nag-iisang reyna sa buhay niya. He hired an event organizer for this big surprise and to make this a very special day. Jon planned it one week ago. Planadong-planado niya dahil mahal na mahal niya si Frances. No one can change that.

Matapos niyang matawagan ang event organizer ay pumasok muna siya sa kuwarto nilang mag-asawa. The event organizer would call him back to make sure everything was okay. It was already seven A.M. and around eight A.M. they will do the surprise. Kumuha siya ng gunting at color papers sa kabinet at sinimulan na niyang magsulat ng love letters para sa asawa. Hindi niya iniisip kung pambata ang ginagawa niya ang importante, sa simpleng effort, mapapasaya niya ito. That’s what only matters most. Habang sinusulat niya ang mga love letter ay umaapaw sa kaniyang damdamin ang kasiyahan. Hindi niya lubos maisip na ang pag-iibigan nila ni Frances ay aabot sa matagal na pagsasama. Umabot sa ganitong mas lalong lumalalim ang pag-iibigan nila, iyon ang ibig sabihin. And he knew it’s a love that would never end.

At habang sinusulat niya ang isang love letter ay nagpaalala iyon sa unang pagkikita nilang dalawa. It was memorable.

GALIT si Jon sa mama niya dahil palagi na lamang siya nitong pinapangunahan sa lahat niyang desisyon sa buhay. Nothing has changed. Maging sa kaniyang pag-aasawa ay dapat kontrolado nito pero hindi siya sumunod sa kagustuhan nito para sa kaniya. His mother is a strict woman. Kaya nitong guluhin ang buhay niya kung para dito ay hindi makakabuti sa kaniya. And her mother is a selfish woman. Nagsimula iyon nang mawala ang papa niya sa aksidenteng napatay ito sa isang restaurant dahil napagkamalang isang mafia boss. She suffered and began to change. Hindi na niya ito kilala. Ngunit hindi niya ito masisisi dahil bawat gabi habang nasa kuwarto ito’t kayakap ang litrato ng papa niya’y umiiyak. Titigil lang ito kapag dinadalaw ng antok. Gusto man niyang daluhan ang ina sa paglulukha ay parang may pumipigil sa kaniya. Para kasi siya ang sinisisi nito sa pagkawala ng asawa nito.

But now he was mature enough, ayaw na niyang pakialaman pa nito ang gustuhin niyang gawin sa buhay niya. Whatever the circumstances are, he don’t mind. His decisions, his rules, and his life. Selfish na siya kung selfish.

“Jon, I am talking to you!”

Nagdadabog siyang pumasok sa kuwarto. Kung makikinig pa siya’y sasakit lamang ang ulo niya.

“Kung ayaw mong maging asawa si Chescka, puwes umalis ka sa pamamahay ko!” galit na galit nitong sigaw. “Para sa ’yo din naman ang ginagawa ko, Jon!”

You’re not, he thought.

Dinig na dinig niya ang huling sinabi nito bago niya isinara ang pinto. Ngunit kahit gaano pa man kagalit ang mama niya, hindi siya susunod sa gusto nitong mangyari. Noon pa man nag-iba na ang pakikitungo nito sa kaniya ay gusto na niya itong layasan. Now she wanted to done it again to him but he would not let his mother to. Ngayon may lakas na siya ng loob para layasan ito. He could live his life alone. Hindi kagaya nang dati na umaasang-umasa siya kaya hindi niya magawang lumayas. But he would not leave her with hate. Pati ang galit niya dito ay iiwan niya sa bahay. And might someday, he could visit her. At least someday everything is okay.

Your life now is going to be okay, he said to himself.

Kumuha siya ng mga damit at iilang importanteng gamit na siyang magagamit siya sa panibagong yugto ng buhay niya.

Alam niyang galit pa rin ang mamumuo sa puso niya kapag umaalis na siya pero at least, hindi buong-buo. Pero sa kabila ng pag-alis niya ay natatakot siya’t nalulungkot para sa kaniyang mama. Sino na ang mag-aalaga rito? But Jon already chose to leave. Kapag okay naman na ang lahat ay babalikan niya ang mama. He really loved his mother kahit nag-iba ang pag-uugali nito. Ito pa rin ang pinakamamahal niyang mama, nag-alaga sa kaniya noong bata pa at pinalaking may takot sa Diyos.

Umupo siya sa paanan ng kama at kinatitigan ang mga damit na inilagay niya sa isang malaking maleta. He wanted to cry for making this to his mother but things was already up. Kung kaya pa sana niya ay hindi niya ito gagawin. He knew his mother would realise it when time comes. Iyon ang hihintayin niyang mangyari.

“I’m sorry, mom…” aniya sa malungkot na boses. He placed her mother’s small picture in his wallet and kissed it.

Tumayo siya’t inayos na ang maleta. Pursigido siyang aalis na. For a second, inilibot niya muna ang mata sa buong silid. “I will miss this room. Goodbye.” Pumikit siya at tila hinalikan ang silid sa isip niya.

Nang matapos siyang magpaalam sa kaniyang kuwarto ay kaagad siyang lumabas. Sa salas, nakaupo sa mahabang sofa ang mama niya. She seemed angry to him that much. And there was something in his mind make him stop for awhile. Tumingin siya sa mama niya. Alam niyang may gusto itong sabihin sa kaniya para pigilan siya pero nanatiling nakatutok ang atensyon nito sa diyaryo.

“We will make this thing remains like this, but at least, not that I am here,” he casted it with doubt and sadness in his heart. He didn’t expect this will happen to the both of them. Malayo sa inaasahan niyang mangyari after his father’s burial.

“So you will leave?” It wasn’t more often a question. There was something hiding in her voice and face, and Jon knew it already. Her mother didn’t want him to leave her alone. Hindi lang nito masabi ang gustong sabihin ng puso nito. It was pride who invaded her emotion.

“I will.” It was his proclamation and a final decision. And I will miss you, mom.

Naglabas ng mabigat na hininga ang mama niya. Pilit nitong pinapalabas ang kalma sa damdamin. Galit ito pero may lungkot na nakatago sa damdamin. Humawak ito sa may dibdib na parang kinapos sa paghinga. “I will not stop you from your decision. If that what you want, to leave, then go. But remember this, once you turn your back from this house, you can’t come back here!”

He gritted his teeth. Pinipigilan niyang tutulo ang namumuong iyak. He couldn’t show it to her this time when he wants to leave her alone.

Umaasa si Jon na pipigilan siya nito pero mali siya. After what she just said, tumalikod ito sa kaniya. And his tears fell down to his cheek. Ang nilalaban niyang iyak ay gumuho. This wasn’t the first he cries but this was the most painful. His mother turned her back from him.

Humigpit ang pagkahahawak niya sa hawakan ng maleta. Nilakasan ang loob at pinunasan ang luha.

“I’m sorry, mom,” muli niyang sambit, ang boses ay nanginginig. “I am really sorry…” Hinila niya ang maleta nang may dinamdam na kalungkutan.

He locked himself in his car. He was shocked and couldn’t sink in the entire things he’d been through. But what made him just think it for a minute was his mother’s lonely living. Could time be flashback and stayed like it was just happiness for the both them and couldn’t be changed? He wished! But with his mother’s anger in her eyes, it fell to his final decision.

Pumunta siya sa Christine Boulevard malapit lang iyon sa subdivision nila. Ang Christine Boulevard ang paborito niyang lugar, bata palang s’ya nang madiskubre niya iyon. It was a place where people can stay longer, take pictures for i*******m post, and Christine Boulevard was mesmerizing and breathe-taking. Whenever he felt sad, he just go there to relax and ease the sadness he feels. It was his medicine for a long time. At ngayon, sa nararamdaman niyang pagkalito at lungkot ay kailangan niya si Christine—ang itinawag niya sa lugar na iyon.

EKSAKTONG palulubog pa lang ang araw ay nandoon na si Jon sa Christine Boulevard. He wondered why there were no plenty people in the place.

“Magandang hapon, Christine!” bati niya. Sinalubong ng katawan niya ang sikat ng araw. “Ang ganda mo ngayon, mahal.” ang lungkot ng kaniyang boses kahit nakangiti siya. He couldn’t fix himself to look better.

Iniwan niya ang dalang maleta malapit sa malaking bato. Lumapit siya sa dagat at sa kinalalagyan niya ay tinaas niya ang dalawang kamay. Umikot-ikot siya’t dinama ang parang halik na sikat ng araw. Katangi-tangi ang nararamdaman niya. He smiled sadly. It was worstest pain he felt—cause from his mother he loved the most.

He stopped from spinning. Kapag pumupunta siya dito, mababawasan ang nararamdaman niyang lungkot at sakit. It was a miracle that happened. Itataas lang niya ang mga kamay at iikot hanggang sa maramdaman na niyang kahit papaano’y kumawala ang lumulukob na pighati sa kaniyang damdamin.

“I feel like a young child, a loser!” he confessed. In fact, he felt more than that and even his voice can say. Then he said, “Christine, I beg you to help me. Please heal my pain!” Jon shouted it loud.

They said pain and problems would be reduced when you shout it loud anytime and anywhere. Jon followed that belief this time. Nagbabasakali siyang mawawala ang natitirang sakit sa kaniyang katawan. He hoped so.

Mula sa di kalayuan ay may babaeng nanunuod sa kaniya.

He spread his hands again and this time he did not spin around. His hands were like the wings of birds that want to fly high and bring the pain in the sky and leave it there. Kung puwede lang sana ay ginawa niya iyon. Jon felt someone was watching him. This woman, from distance, smiled like she admires him. She walked and draw near from him.

“She loves you.” The stranger spoke up.“Christine, right?”

Her voice chased his attention. Dahan-dahan siyang umikot para humarap sa nagsalita. Nang masilayan niya ito ay tila nagniningning at hindi maibaling sa ibang direksyon ang mga mata.

She’s beautiful, he thought, admiring the woman.

“A-are you Christine?” nauutal siya’t hindi mapalagay. Hindi niya alam kung bakit naitanong niya iyon bigla. Tuloy ay napagtanto niyang kahiya-hiya ang ginawa niya.

Tumawa ang babae.

“I’m sorry.” nagkamot siya ng batok. “I’m just—”

She stopped him by raising her hands, and smiled gorgeously.

Lumapit sa kaniya ang babae at namulsa ito. Hindi nawala sa labi nito ang ngiting nakahuhumaling. “It’s okay. Maybe Christine is so beautiful like how you imagined her.”

Nahihiya siyang ngumiti. Akala siguro ng babae ay totoong tao si Christine.

“No. I mean… Christine is not a person. She’s a place.” pagbibigay niya ng linaw.

Nanlaki ang mga mata ng babae. “Oh.”

Muli siyang napakamot sa batok. “She’s Christine Boulevard. This place,” paliwanag niya, nahihiya.“I called it by myself.”

Kahit paano ay nabawasan ang lungkot niya. It was because of her.

Siguro ay iniisip ng babae na may sayad siya. Lumaki ang ngisi ng babae. Natawa na rin sa ediyang iyon.

Tumawa ito. “I really thought she’s a beautiful woman. But this place is so beautiful.”

Nilampasan siya ng babae at ito ay humarap sa papalubog nang araw. “She’s really beautiful. Christine Boulevard is beautiful.”

Tumabi na rin siya sa babae. Parehas nilang ninamnam ang ganda ng tanawin. “You said it right,” sang-ayon niya rito.

Tumango-tango ito sa kaniyang sinabi. “Frances Perez is my name, yours?”

Natigilan si Jon. He didn’t know if he would say his name to this stranger. Ayaw lang niyang makilala siya nitong babaeng estranghero.

“Jony Guevara,” sagot na lamang niya’t bilang pagrespeto sa magandang babae. He thought, bunos na lang iyon dahil maganda ang babae.

Muli siyang nagsalita, “Frances is a beautiful name.”

Kita niyang binalingan siya nito ng tingin. Napatingin na rin siya nito. Tila parang inaakit siya ng mga labi ng babae. But he controlled himself. Hindi puwedeng basta-basta na lamang siya hahalik ng babae. It would be a big mistake. Bagaman, hindi maiwasan ng isip niya ang isiping halikan ito. She is stunning and composed. Walang lalaking hindi mahuhumaling sa ganitong klaseng babae. Kaya siya, pinipigilan niya ang kaniyang sarili.

And he would agree the fact that this woman besides him is anideal type of a wife. She’s totally a goddess. Gusto niyang halikan ang labi nito, gusto niyang yakapin ng mahigpit ang katawan nito, at gusto niya itong makatalik. How dare him thinking lik that to an innocent woman. Ngunit sa kabila ng isip niya ay hindi sumang-ayon sa anong gustuhin niya. He cussed himself for thinking that to her. How dare him? He suddenly became a pervert.

“Common name,” she said with disgust in her voice.

Sa naririnig ni Jon, alam niyang may ganoong klaseng tao, ayaw sa totoong pangalan. Bagaman ang pangalang Frances ay napakaganda.

Tumawa si Jon. “It’s not.”

Hindi naman talaga pangit ang pangalan nito sa kahit na anong perspektibo.

“How could you say that?” hindi ito makapaniwala.

“It’s my first time hearing your name.” He looked at her wearing his smile. An amused smile that he hid for seconds.

The disbelief showed in her face. “That’s weird of you.”

Hindi siya sumagot dito. Muling naging tahimik ang paligid. Pero ang puso ni Jon, hindi niya alam kung paano iyon patahimikan sa kabila ng kaniyang pinagdadanan. He cussed again himself.

I think I like this woman, he said in his mind. And leave a smile.

HE PLANNED TO KIDNAP FRANCES. Alas otso na ng gabi at sa kalagitnaan ng magandang simoy ng hangin sa gitna ng bughaw dagat ay mahimbing na natutulog ang asawa niya. Nakasakay sil sa mamahaling yacht. Walang alam ang asawa niya sa sorpresa dahil sinabi niya ditong hindi muna siya uuwi ng bahay at babalik lang kapag ten p.m. na. Doon na niya pina-kidnap ang asawa sa bahay nila at dinala sa El Grande Beach Resort.

Kasama niya ngayon ang asawa sa yacht habang wala pa rin itong malay. How lucky he was for surprising her? Hindi niya alam kung kailan ito magigising pero alam na niya ang susunod na gagawin pagkagising nito.

“I’m sorry darling for doing this.” Tinutukoy niya ang pagki-kidnap nito ng marahas. It was just part of a plan para isipin ng asawa niya totoo ngang nangyari iyon. He smiled at his wife. He caressed her hair.

Tinanaw ni Jony ang kalangitan. Kay ganda ng panahon. Kay ganda ng tanawin. Mahinahon din ang karagatan. Kasing hinahon ng natutulog pang si Frances.

Magkatabi silang dalawa habang nakahiga ang posisyon. Nakapatong ang ulo ni Frances sa kaniyang braso.

“You’re like a calm sky, my darling…” mahinahon niyang bulong habang ang mga mata ay ninamnam ang kalangitan. Wala siyang balak na gisingin ang mahimbing pang natutulog na asawa. He just waited her to wake up. “Kaya sa bawat ngiti at lambing mo sa akin ay kaagad humihinahon itong puso ko.” He caressed her hair again. Sumilay sa labi niya ang simpleng ngiti. “Kay sarap sa pakiramdam na titigan ang mahinahon mong mukha my darling sa ganitong posisyon at panahon.”

Dumako ang kaliwang palad niya sa kanang pisngi nito at humaplos ang palad niya sa bahaging iyon. He is so in love with this woman. She was his first love. At si Frances lang din ang tanging babaeng pinapangarap niyang papakasalan. Iniibig niya ng lubos si Frances. Noong unang kita pa lang niya kay Frances ay alam na niyang nabighani na siya. Noon pa lang ay ramdam na niyang ito lang din ang iibigin niya hanggang sa huling hininga niya. He made it hard to chase her but he didn’t stop making her to be with him. Kahit noon ay kaunting porsyento na lang ay mawawalan na siya ng pag-asa ay hindi siya nagpatalo. Hindi man naging madali ang pagsungkit niya sa matamis na oo ni Frances ay worth it naman iyon dahil ngayon asawa na niya ito.

“My darling, my sky, my sweetheart, I promise to you na hindi kita sasaktan. Ikaw at ikaw lang ang mamahalin ko. Now and forever. Wala nang iba.” nagpatuloy ang kaniyang paghaplos sa pisngi ni Frances. Kapagkuwan ay inilapit niya ang kaniyang labi sa tungkil ng ilong nito at ginawaran ito ng napakatamis na halik. “I will always love you, Frances.”

Muli siyang bumaling ng tingin sa kalangitan at ngumiti roon habang haplos-haplos niya ang buhok ng mahimbing na si Frances. Saglit ang lumipas ay marahas na nagising si Frances at tumayo ito ng walang pasabi.

“Huwag mo akong saktan!” tila para siyang aswang sa naging marahas na aksyon nito. Marahas itong dumistansya mula sa kaniya.

“Frances...” mahinahon niyang saad. Tumayo na rin siya at pilit inabot ang kamay nito.

Saglit lang din ay nasorpresa ito sa nabungaran. Siya ang nabungaran nito imbis na ang inaakala nitong kidnapper kuno. Nanlaki ang mga mata ni Frances.

Gulat itong tumingin sa kaniya. “Jon, bakit ka nandito? Na-kidnap ka rin? Sinaktan ka ba ng mga kidnapper?” sunod-sunod nitong tanong sa kaniya. Tila mabilis itong nahimasmasan sa pagkagulat at lumapit sa kaniya. Nagbabadya ang magkahalong pagkamangha at pagkaalala. Mabilis din itong yumakap sa kaniya. “Someone covered my mouth with handkerchief and the next thing I know was everything went black.” Bakat sa boses nito ang takot sa naranasan.

Palihim na ngumisi si Jon.

Kumalas sa yakap si Frances at hinagap ang pisngi niya. Nagkatitigan sila. “Are you okay?”

“Yes, I’m fine,” he calmly said.

Pero hindi niya naawat si Frances sa ipinakita nitong pag-alala. Humalik-halik ito sa kaniyang pisngi.

“Tara na Jon takas na tayo.” panay ang lingon-lingon nito sa buong paligid.

Hindi niya ito sinunod bagkus hinawakan niya ng mahigpit ang kamay nito. Kapagkuwan ay hinaplos-haplos niya ang likuran ng palad ni Frances.

Dahil sa ipinakita nitong emosyon ay napangiti siya. “Hindi ka talaga nagbabago, Frances. You’re still the woman I ever loved before. You still remain adorable, sweetheart.”

Pinangko niya ang noo niya sa noo ni Frances. She smiled at him sweetly.

“I’ve always love your Filipino accent,” she complimented, “but we need to get out of here.” Muling naging alesto ang mga mata ni Frances.

Pero hindi niya binigyan ng pansin ang takot nito sa inaakalang kidnapper. Pinagtiklop niya ang mga kamay nila at muling pinangko ang nabuwag na pagpangko ng kanilang mga noo.

“We can stay like this,” he stopped. He grabbed her cheek with tender and he smiled sweetly. “We can be like this… longer, sweetheart.”

Ngunit nangunot ang noo ni Frances, hindi sumasang-ayon sa pagiging sweet niya sa sitwasyong inaakala nitong nanganganib sila sa lagim ng kidnapper.

“Bakit ganiyan ka sa ganitong sitwasyon? Hindi ka ba nababahala?” nababahalang tanong nito sa kaniya.

Mahina siyang natawa. Hindi niya inaakala na ganoon na lang ka-effective ang plano niya. He gently poked his fingers to her palm.

“At natatawa ka pang na-kidnap tayong parehas?” unti-unting namayani ang inis nito.

But he didn’t mind her annoyance. Lalo lamang siya nagaganahang inisin si Frances dahil sa tuwing naiinis ito ay mas lalo lang niya itong nakitaan ng ka-cute-an.

Muli niyang hinagap ang pisngi nito. “No, sweetheart. Kumalma ka lang. Listen carefully, sweetheart,” aniya rito, ngumiti siya. Lumapit siya ng kaunti sa asawa, isang dangkal na lang ay magkakadikit na ang kanilang mga katawan. And Frances was like being hypnotized by his stares. Naka-steady ang mga mata nito sa kaniyang nangungusap na mga mata. Naghihintay itong dadampi ang kaniyang labi sa labi ni Frances. “Frances, I want you to know that I love you more than the world that could offer you. Anuman ang mangyari ay sinasabi ko sa ’yo na ikaw lang ang tinitibok ng puso ko. You’re so special to me, sweetheart. From the bottom of my heart through the last drop of the rain, you’re the only one. You are my happiness. You are my everything, Frances Perez.”

“Wait. Bakit ka ganiyan?” nanatili sa boses nito ang pagkabahala. “Makakatakas tayo rito.” Hinawakan siya nito sa kamay at ipinagtiklop ang kanilang mga palad. Hindi talaga nito alam na isa lamang na plano ang ginawa niya.

“No. Hindi iyan ang nais kong ipahiwatig sa ’yo,” proklama niya. Pinaghiwalay niya ang kanilang mga kamay. Matipid siyang ngumiti.

“Then what? Why you acted so weird na para bang nagpapaalam ka na?” anito.“ Hindi kita maiintindihan,” patuloy ni Frances.

At hindi niya inasahan ang butil ng mga luha mula sa mga mata nito. Jony was amazed by her reaction. He thought of he needed to stop his acting.

He smiled sweetly. He grabbed her cheek with his thumb and caressed it gently. Pinangko niya ang kaniyang noo sa noo nito. He caressed her hair and he even kissed Frances sweetly while his eyes close.

“Hindi tayo na-kidnap ng mga kidnapper,” he exactly said. Sinabi niya iyon habang nakapikit siya. “It’s just my plan to kidnap you. Surprise?” patuloy niya.

Nanatiling tahimik si Frances. Tila ba hindi pa rumirehistro sa isip nito ang sinabi niya.

Pumikit si Frances. Mahigpit ang pagkahawak ng kamay nito sa may leeg niya. At sa sandaling bumaba na ang kaniyang kamay para hawakan ang baywang nito ay noon lang din ito umiyak.

Malapad siyang ngumiti. “I planned it, sweetheart. It’s our first anniversary. Did you remember it?” Humaplos-haplos ng marahan ang kaniyang hinlalaking daliri sa baywang nito at hindi na rin niya napigilan ang kaniyang nagbabadyang mga luha.

“Happy first anniversary, my sweetheart. We made it through this year and we knew that it will last forever,” patuloy niya. Ang mga luha sa mga mata ni Jony ay hindi na mapipigilan pa, malaya na itong umaagos.

He wanted to hear her words pero hindi ito nagsalita. Frances cried silently. Nakayakap na ito sa kaniyang katawan at hinayahaan na sa sandaling iyon ay magiging memorable ang buong pangyayari.

Muli siyang nagsalita, “sa paglipas ng mga araw ay marami na tayong napagtagumpayan, break up to break up, maliit na pag-aayaw, at hindi na mabilang na mga bagay na para bang magiging dahilan para hindi na natin itutuloy ang pag-iibigan natin. Pero hanggang ngayon ay nanatiling matatag ang ating relasyon at alam ko na mas lalo tayong tatag sa darating pang mga taon. Frances, I want you to know that starting now and until forever, ikaw lang ang mamahalin ko. Hindi kita ipagpapalit sa iba. Tandaan mo ’yan, ha? Katulad noong dati, I will take care of you each day of our lifetime. Frances, I will promise you.” Nagpatuloy sa pag-agos ang kaniyang mga luha. His eyes lingered on her eyes.

Frances just wanted to be silent. Pero ang labi nito’y nagkukusa nang magsalita. “I’m speechless, Jon,” she said.

Tumango-tango siya. He understood her.

“You don’t have to say something—any words. Ikaw sapat na.” then he claimed her lips.

Jon kissed her in full of his love. Ayaw niyang bitiwan ang labi nito. Para bang gusto na lamang niyang buong gabing magkalapat ang kanilang mga labi.

Habang magkalapat ang kanilang mga labi ay hinuli niya ang dalawa nitong mga kamay. Kumawala ang kaniyang labi. Tiningnan niya sa mata si Frances at marahang hinalikan ang likod ng palad nito. Matamis siyang ngumiti pagkatapos.

“Frances...”

“Jon…”

Magkasabay ang kanilang mga labi sa pagbigkas ng kanilang mga pangalan. It was sweet and remarkable.

Muling nagtagpo ang kanilang mga mata. And by that time, her eyes was like a milkyway galaxy. Parang literal niyang nakikita rito ang mga planeta, stars, at moons sa mga mata nito. Hinigpitan niya ang pagkatiklop ng kanilang mga palad. He wanted to punish his heart for not being behave. Hindi maturuan ng tamang asal ang puso: mabilis at malakas itong tumitibok. He knew it was for Frances. His heart was being honest of what it felt for Frances.

At sa sandaling iyon, gusto niya muling masigurado na si Frances ay mamahalin niya buong buhay niya. He wanted to claim her again with his whole life, his promise, his spirit, soul, and body. Jon, once again, gave her a very tender kiss.

“Frances… be my wife forever, please?” He was like begging her. Nanginginig man ang kaniyang bibig ay nilabanan niya iyon para lamang tuluyan at masabi niya iyon. “Will you be my wife forever more?” ulit pa niya. Kinuha niya mula sa kaniyang bulsa ang biniling singsing. Isinulat niya iyon sa daliri ni Frances habang lumuluha.

Jony was so happy. He had no words to expresswhat really was his feeling.

Hindi kaagad na sumagot si Frances bagkus nakangiti lamang ito sa kaniya. Tiningnan din nito ang singsing. Ngayon ay dalawang singsing na ang suot nito.

“I love you, sweetheart,” bulong niya.

Little did he know, it was the magical moment that happennext. Napapikit siya sa sandaling sumakop ang labi ni Frances sa kaniyang mga labi. Matagal. Sweet. Tender. At hindi mapapantayan ng kahit na sino ang halikan nilang iyon. At sa sandaling iyon ay unti-unting lumulukob sa kanilang mga katawan ang init na nararamdaman. They wanted each other’s body: naked and free.Sa kalagitnaan ng gabi, there was him and Frances who took the one and very special moment of their life. Parehas silang nakapikit habang pinagsaluhan ang halik ng pag-iibigan nilang dalawa. At habang magkasalo silang dalawa sa halik nilang iyon ay malaya ang kamay ni Jony sa paglalakbay sa katawan ni Frances.

Sandaling humiwalay si Frances para sabihin nito ang late nang tugon. “I will be your wife, forever,” sabi nito sa siguradong tono.

Parehas nang naglalakbay ang kanilang mga kamay sa kaniya-kaniyang katawan.

Binuhat ni Jony si Frances na parang bagong kasal. He didn’t stop kissing her. Ipinuwesto niya ang katawan nito’t inilapag sa sahig upang maisagawa na niya ang kaniyang pagnanasa sa asawa.

Tumigil sila sa paghahalikan, magkatitig silang dalawa. At alam niyang maski si Frances ay ganoon din ang naramdaman. They wanted more than just kissing their each other’s lips.

“I want you... so bad.”

“Me, too,” sagot ni Frances.

At sa sandaling nais na nais na nilang matikman ang isa’t isa ay pumuwesto si Jony sa ibabaw ni Frances. He kissed her passionately in her neck. Dahan-dahang tinanggal ni Jony ang damit ni Frances. Nang mahubad niya iyon ng tuluyan ay muling dumampi sa mga labi ni Frances ang nagnanasa niyang mga labi.

Jony wanted her. Even more and more. He unzipped his pants. Inilabas niya ang kaniyang ari. It was huge and erected.

“Give me your permission, sweetheart,” he requested to Frances.

Ngumiti si Frances. Unti-unting nagbigay ng espasyo si Frances para sa ari ni Jony.

And Jony entered his manhood when he has the permission to. Frances moaned and absorbed the tingling she felt. Jony gave her a three deep thrust. At matapos iyon ay lumabas mula sa kaniya ang katas ng pag-ibig niya para kay Frances.

“I love you, sweetheart,” he whispered in front of her ear and kissed her lips. Muli siyang gumalaw at pinaibig si Frances gamit ang kaniyang kakayahan sa pakipagtalik.