Chapter 8

Nagising ako nang madaling araw dahil naiihi ako. Nasa labas ang banyo namin. Pero bago pa man ako makalabas ng bahay ay may naririnig akong umuubo.

Nakita ko yung lalaking ginamot ni Lola, nakahiga siya sa banig. Siya pala yung umuubo. Dali dali akong lumapit sa kanya.

“Nasasaktan ka po?” tanong ko.

“Nauuhaw ako.” mahina at paos na anito saka muling naubo.

“Teka lang po.” tugon ko at dali-dali akong tumakbo para kumuha ng tubig sa kusina.

Sanay na ako sa mga ganitong eksena. Marami nang ginamot si Lola Karing. At dahil dalawa lang kami, paminsan minsan ay inuutusan niya ako na tulungan siya sa maliliit na bagay.

Pagbalik ko sa pwesto ni  Kuya ay may dala na akong isang baso ng tubig.

“Kuya, tubig mo po.” sabi ko. 

Tumingin muna siya sa akin saka marahang umupo. Tapos ay kinuha niya ang baso mula sa akin, saka yun ininom.

“Salamat.” aniya. 

Ngumiti lang ako saka kinuha ang baso at tumalikod na  para ituloy ang pagbabanyo ko. Nang matapos ay bumalik na akong muli sa aking silid at natulog.

Kinabukasan nang magising ako ay nakita kong gising na rin ang lalaking ginamot ni Lola. Nakatayo ito sa labas ng kubo namin, may benda ang braso,  nakatingin sa puno ng kape at tinititigan ang bunga nun na parang noon lang siya nakakakita ng ganun. 

Napalingon ito sa direksyon ko nang maramdaman ang presensya ko. 

Nginitian ko siya.

“Kuya, marunong ka pong gumawa ng saranggola?” tanong ko sa kanya.

Ganun na lang ang tuwa ko nang ngumiti siya at tumango. Sa tuwa ko ay tumakbo ako pabalik sa kubo at kumuha ng ilang pirasong tingting, sinulid, lumang dyaryo at kanin. Saka ko muling binalikan si Kuya.

Nang makita niyang papalapit ako ay napatingin siya sa hawak hawak ko. Tapos ay narinig ko siyang tumawa. 

Bigla naman akong tinubuan ng hiya, sa pag-aakalang pinagtatawanan niya lang ako. Malulungkot na sana ako nang lumapit siya sa akin.

“Gusto mo talagang magpagawa?” tanong niya na nakangiti.

Nang makita kong nakangiti na ulit siya ay nabuhayan ako ng loob at malawak ang ngiting isinukli at tumango nang malakas.

Kinuha niya sa akin ang mga hawak ko.

“Para saan ang kanin?” takang tanong niya.

“Pandikit po.” sagot ko. 

Muli na naman siyang tumawa habang napapailing. Naglakad siya at pumasok sa kubo. Dumiretso siya sa lamesa at inilapag ang mga ibinigay ko saka naupo at mukhang gagawa nga ng saranggola. 

Umupo ako sa tapat niya at pinanood kung paano niya yun gagawin. Para sa susunod ay alam ko na kung paano ang tamang paggawa.

“So ikaw si Iska, apo ni Lola Karing?” tanong niya sa akin pero sa ginagawang saranggola nakatingin.

Tumango ako.

“Mataas po bang lumipad yan?” sa halip ay tanong ko.

Nang tumingin ako kay kuya ay ngumiti lang ito sa akin.

Ilang sandali pa lang kaming nakakaupo ng pumasok si Sungit. Tumingin pa ito sa direksyon namin, saka walang imik na pumasok sa loob ng silid.

“Sungit!” bulong ko na nakanguso.

Napangiti si Kuyang Mabait nang marinig ang sinabi ko.

“Pagpasensyahan mo na. Ipinaglihi kasi yan sa ampalaya.” bulong nito.

Napabungisngis ako dahil sa sinabi niya. Napatakip pa ako ng bibig para hindi lumabas ang tunog ng tawa ko.

“O ayan, okay na.” sabi ni Kuya ng matapos siya. 

Napatalon pa ako sa sobrang tuwa at agad na tinanggap yun nang inabot na niya sa akin.

“Salamat po!” malakas na sabi ko  at nagmamadaling lumabas ng bahay kahit hindi pa kumakain. 

“Iska–” narinig ko pang tawag niya pero dahil sa sobrang saya at pagmamadali ay hindi ko na siya nilingon pa.

Tinakbo ko yung lugar kung saan nagpapalipad ang ibang bata. Buti na lang at maaga pa kaya wala pa sila. Solo ko ang lugar, wala yung kontrabida.

Masaya ako dahil ngayon lang naging maganda ang lipad ng saranggola ko. Hindi kasi maganda yung mga ginawa ko dati. Wala naman kasing nagtuturo sa akin kung paano gumawa. Minsan, tinulungan ako ni Lola pero ang pangit ng kanyang gawa.

Yung akala kong masayang paglalaro ay agad na naputol. Dahil dumating ang mga batang lalaki na lagi akong inaaway. 

Nagtatawanan na agad silang lahat habang papalapit sa akin.

“Uy, si Tiktik. Aga mo ah. Hindi ka ba lumipad kagabi?” pang-aasar na bungad ni Boyet. Ang pinakamayabang pero puro sipon naman.

Oo, sila nga yung mga bata na tumatawag sa akin ng Tiktik, dahil aswang daw kami ni Lola.

Hindi ko na lang sila pinansin na parang wala akong nakikita. Basta nakatayo lang ako at mahigpit ang hawak sa sinulid ng saranggola ko.

Bigla na lang tumakbo palapit sa akin si Buboy ang kapatid ni Boyet. Nagulat ako nang agawin nito ang sinulid sa akin saka tumakbo. Susundan ko sana siya pero pinigilan ako ng ibang bata para wag makasunod. 

Ganun na lang iyak ko nang makitang hawak na ni Buboy ang saranggola tapos ay walang pakundangan niyang binali. Napaupo ako sa lupa at iyak ng iyak habang pinagtatawanan  ng mga salbaheng bata. 

“Tiktik, aswang! Tiktik, aswang!” paulit-ulit nilang sabi habang nagtatawanan.

“Mga salbahe kayo!” sigaw ko habang umiiyak ng malakas pero lalo lang silang nagtawanan na parang tuwang tuwa pa na nakikita akong umiiyak.

“HOY!!!”

Malakas na sigaw ng isang lalaki ang narinig namin na nagpahinto sa tawanan ng mga salbahe. 

Nang lingunin ko kung sinong nagsalita, nakita ko si Kuyang Mabait na palapit sa amin.