EP.7 สองต่อสอง

EP.7

หลังจากกินข้าวเช้ากันเรียบร้อย รถยุโรปคันหรูก็เคลื่อนตัวไปยังมหาวิทยาลัย เขาจอดรถเทียบฟุตบาทหน้าตึกคณะการบิน

“ขอบคุณนะคะที่มารับ และก็ขอบคุณสำหรับอาหารเช้า”

“ครับ”

เธอร่ำลาเขาเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถ เธอหมุนตัวกลับมามองคนในรถ มีคุณไม่ได้ลดกระจกลง แต่เธอก็ยังคงยืนมองจนกระทั่งรถของเขาขับลับสายตาไป โปรดจึงเดินเข้าตึกและมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

“นั่นไงมาแล้ว นี่ ๆ มานั่งก่อนเร็วมีเรื่องจะบอก” แพรขวัญกวักมือเรียกเพื่อนตัวเล็กให้นั่งลงข้าง ๆ

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องพี่เจเจนี่แหละ” มิย่าเอ่ยอย่างตื่นเต้น คนฟังได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ

“พี่เขาทำไม แล้วพวกแกตื่นเต้นอะไรกัน”

“วันนี้โปรดไม่มากินข้าวกับพวกเรา แล้วพี่เจเจเขาเดินมาที่โต๊ะ เขาถามหาโปรด”

“ถามหาทำไม”

“ก็พี่เขาสนใจโปรดไง”

“พอฉันบอกว่าโปรดยังไม่มา หน้าเขานี่หงอยลงทันที” โรสพูดเมื่อเห็นสีหน้าของเขา แพรขวัญกับมิย่าก็สังเกตเห็นและมองไปที่โปรด

“แต่โปรดไม่ได้สนใจพี่เขานี่” เพราะในใจเธอมีคนที่...ชอบอยู่แล้ว ต่อให้ตายยังไงก็ไม่มีใครทำให้เธอหวั่นไหวได้เท่ามีคุณหรอก

“จะไม่สนใจพี่เขาจริงหรอ”

“ไม่อ่ะ ไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ” โปรดตอบอย่างเด็ดขาด

สามสาวเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไป ก็ไม่อยากไปเซ้าซี้อะไรอีก กระทั่งอาจารย์เริ่มทำการสอน เวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมง โทรศัพท์ที่ถูกวางบนโต๊ะก็สั่นขึ้นมา โปรดหยิบขึ้นมาดู

มีคุณ : พี่กลับมาคอนโดนะ เลิกเรียนกี่โมง พี่จะไปรับ

แค่เพียงเห็นชื่อของเขาเด้งขึ้นมา เรียวปากเล็กยิ้มกว้าง เธอกลั้นความรู้สึกแทบไม่ไหว โดยไม่ทันรู้ตัวว่าเพื่อนสาวอีกสามคนกำลังสังเกตเธออยู่

“โปรดยิ้มอะไร”

“นั่นสิ คุยกับใคร”

“หรือมีคนคุยแล้ว เลยไม่สนใจพี่เจเจ”

ทั้งสามสาวปรึกษากันอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ให้คนที่ถูกเม้าท์รู้ตัว และจับจ้องดูเพื่อนคนนี้อย่างใกล้ชิด

ทันทีที่เสียงออดดังขึ้นส่งสัญญาณว่าหมดเวลาเรียนในวิชาแรก โปรดเก็บสัมภาระด้วยความเร็ว ก่อนจะหันไปหาเพื่อน ๆ

“โปรดไปก่อนนะ คงไมได้กินข้าวด้วย” เธอบอกเพียงเท่านั้น แล้วชิ่งหนีออกจากห้องเรียนในทันที คนตัวเล็กก้าวเร็ว ๆ ฝ่านักศึกษาที่เลิกเรียนพร้อมกันเป็นจำนวนมาก

แพรขวัญ มิย่า โรส ก็รีบตามเพื่อนคนตัวเล็กไปให้ทัน อยากจะรู้เหมือนกันว่ารีบไปไหน ไปเจอใคร

โปรดลงมาถึงชั้นล่าง เธอเดินอ้อมไปข้างหลังตึกเป็นลานจอดรถ มีคุณจอดรอเธออยู่ที่นั่น เขาเอารถซูเปอร์คาร์มารับเธอ คนตัวเล็กเปิดประตูขึ้นรถ

“พี่คุณจะพาโปรดไปไหน”

“มีเรียนอีกทีกี่โมง บ่ายสองใช่ไหม” เขายังไม่ตอบคำถามเธอ

“ค่ะ”

“ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่า มีเวลาอีกประมาณสองชั่วโมง”

“ไปไหนคะ” คำถามที่ยังไร้คำตอบ มีคุณเพียงแค่หันมามองเธอ มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยอย่างที่คนมองก็ยังไม่เข้าใจ เขาบอกว่าจะมารับ แต่ไม่บอกว่าจะพาไปที่ไหน

ในเมื่อเขาไม่บอก เธอก็ไม่อยากถามให้มากความ โปรดนั่งอย่างเงียบ ๆ แค่เขาแชตมาบอกว่าจะมารับ แค่นี้ก็ทำให้เธอมีความสุขมากแล้ว

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มีคุณขับรถเข้าไปในตึกสูงแห่งหนึ่ง ป้ายข้างหน้าบอกว่า ‘เอเวอริส เรสซิเดนซ์’

“คอนโด” เธอพึมพำเสียงเบา มองตึกสูงแห่งนี้อย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองเขา

“คอนโดพี่เอง”

“พี่พาโปรดมาที่นี่ทำไม”

หัวใจคนรอฟังเต้นโครมครม ใบหน้าหวานแดงก่ำ เมื่อเผลอคิดเตลิดไปไกล ทำไมเขาถึงพาเธอมาที่คอนโด

แล้วต้องอยู่กันสองต่อสอง ?

จะไม่มีอะไรเกินเลยไปใช่ไหม ?

“โดดลงจากรถทันไหมเนี่ย” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองบนรถ แต่พอให้อีกคนได้ยินเพียงแต่ฟังไม่ชัด เธอมองออกไปนอกหน้า อยากหายไปตัวไปตั้งแต่เสียตอนนี้

“เมื่อกี้โปรดว่าอะไร”

“เปล่าค่ะ” โปรดตอบ พลางหันไปยิ้มให้เขา มีคุณยิ้มตอบกลับมา

“ถึงแล้วครับ” มีคุณจอดรถภายในลานจอดของอาคาร โปรดมองบรรยากาศรอบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ร่างสูงใหญ่รีบเดินมาหาเธอทันที

“เป็นอะไร หืม” เขาถาม เมื่อเห็นสีหน้าของเธอคล้ายจะไม่ค่อยสบายใจ “กลัวเหรอ” เขามองปราดเดียวก็รู้ มุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อย

“ทำไมต้องมาที่คอนโด มัน...จะดีเหรอคะ”

“ดีสิ” มีคุณโน้มใบหน้าลงมองเธอใกล้ ๆ “เพราะพี่...หิว” หญิงสาวตรงหน้าเบิกตากว้าง มีคุณส่งสายตายั่วเย้า ก่อนจะผละหน้าออกห่าง แล้วมองอาการเลิ่กลั่ก บนใบหน้าสวยหวานนั้น

“ห๊า!”

“มา พี่จะไม่ไหวละ” สันกรามขบกันแน่น คล้ายกำลังอดทนบางสิ่งบางอย่าง ทว่าความคิดของเธอกลับเตลิดไปไกล จนเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

มีคุณกุมมือเธอไว้แน่น ก่อนจะพาเดินเข้าไปในอาคาร โปรดมองตามสายตา มือเธออยู่ในอุ้งมือของเขา แม้จะรู้สึกอบอุ่น แต่ความรู้สึกตื่นเต้นหวาดหวั่นก็ยิ่งตีตื้นขึ้นมา

กว่าจะรู้ตัวอีกที ทั้งสองก็มายืนหยุดอยู่หน้าประตูห้อง มีคุณหันไปมองร่างเล็กแวบหนึ่ง ก่อนจะกดรหัสห้อง

“สองห้าหนึ่งสองสองศูนย์ศูนย์สี่”

โปรดมองตามเลขรหัสทั้งแปดหลักที่เขากด และพยายามจดจำไว้ในใจ เพียงเสี้ยววินาที เสียงสัญญาณก็ดังขึ้น ประตูห้องถูกเปิดออก เขาพาเธอเข้ามาในห้องชุดสีขาวสะอาดตา โปรดกำลังมองสำรวจอย่างใคร่รู้ ทว่าจู่ ๆ ร่างเล็กก็ลอยเหนือพื้น เธอถูกเขาช้อนตัวอุ้มมาวางลงบนโซฟา สองแขนแกร่งยันกักตัวเธอไว้

“พี่คุณจะทำอะไร” หญิงสาวออกอาการลนลาน พยายามหาทางออก

“แล้วโปรดคิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะ”