บทที่ 1 : ดอกไม้ริมทางที่ร่วงหล่น

เสียงหอบหายใจของลลิลดังกระแทกความเงียบของตรอก ดังเสียดยิ่งกว่าความเจ็บปวดแสบร้อนที่ฝ่าเท้าเปลือยเปล่า

ร่างบางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังวิ่งไปไหนรู้แค่ว่าต้องไปให้พ้น

จากเสียงหัวเราะหยาบคายที่ไล่ตามหลัง จากน้ำครำเย็นเฉียบที่สาดกระเซ็นขึ้นมาตามหน้าแข้งทุกย่างก้าว และจากกลิ่นเหม็นเปรี้ยวของกองขยะที่เพิ่งวิ่งชนจนล้มคะมำเมื่อครู่

ร่างกายที่บอบช้ำประท้วงด้วยความเหนื่อยล้า...ปอดดวงน้อยแสบร้อนราวกับมีไฟลน

นี่เหรอ...กรุงเทพฯ?

เมืองสวรรค์ที่หญิงสาววาดฝันไว้ในหัวตลอดหลายปีที่หนีความจริง เมืองที่ปักหมุดไว้ว่าจะเป็นที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ กลับต้อนรับด้วยมุมที่มืดมิดและน่าสะพรึงกลัวที่สุด แต่ถึงที่นี่จะเป็นนรก...มันก็ยังดีกว่านรกขุมที่เพิ่งหนีออกมา

เสียงของ 'น้าเข้ม' ญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ ยังคงดังก้องอยู่ในหัว ใบหน้าที่เมามายและดวงตาละโมบที่มองร่างบางเหมือน 'สินค้า' ไม่ใช่หลานสาว

"เกิดมาสวยก็ใช้ให้มันเป็นประโยชน์สิ! อย่าโง่!"

'ประโยชน์' ที่หมายถึงการถูกขาย ถูกส่งตัวไปเป็นของเล่นของพวกเจ้าหนี้บ่อนการพนัน

ความทรงจำที่ไร้พ่อแม่ การถูกเลี้ยงดูอย่างตามมีตามเกิดในหมู่บ้านชาวประมง การถูกมองเป็น 'ภาระ' มาตลอดชีวิต จนกระทั่งเติบโตเป็นสาว และภาระนั้นกำลังจะถูกเปลี่ยนให้เป็น 'เงิน'

ไม่!...ลลิลไม่ยอม

"เฮ้ย! มันอยู่นั่น!"

เสียงตะโกนหยาบๆ ดังขึ้นไม่ไกล ทำให้ร่างทั้งร่างของลลิลสะดุ้งสุดตัว หัวใจดวงน้อยหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม พวกมันตามมาทันแล้ว!

สัญชาตญาณดิบสั่งให้ร่างบางตะเกียกตะกายอีกครั้ง เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายถูกใช้พุ่งตัวเลี้ยวเข้ามุมตึกถัดไป ทว่าปลายทางคือความสิ้นหวัง กำแพงอิฐสูงตระหง่านปิดทึบ

...ทางตัน…

ขาทั้งสองข้างของลลิลทรุดลงกับพื้นเปียกแฉะทันที ความหวังริบหรี่ที่เคยมีดับวูบลงเหมือนเปลวเทียนต้องลม หญิงสาวมองกำแพงตรงหน้าราวกับมันเป็นคำพิพากษา

หมดแรงแล้ว...หนีต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

เงาร่างใหญ่สามร่างเดินเข้ามาปิดปากตรอกที่ลลิลเพิ่งเลี้ยวเข้ามา แสงไฟนีออนสีชมพูที่กะพริบจากร้านค้าฝั่งตรงข้ามถนน สาดส่องให้เห็นรอยยิ้มแสยะน่าขยะแขยงของพวกมัน พวกอันธพาลที่น้าเข้มส่งมา

"จะรีบไปไหนอีหนู" ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าก้าวเข้ามาใกล้ ย่อตัวลงมองร่างที่สั่นเทาด้วยสายตาโลมเลีย "น้าเข้มเขาคิดถึง บอกให้พากลับไปดีๆ"

ลลิลถอยกรูดจนแผ่นหลังบอบบางแนบสนิทกับกำแพงเย็นเฉียบ หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความอัปยศและความกลัว

"ไม่...ไม่กลับ"

"ไม่กลับ ก็ต้องกลับ!"

เสียงนั้นกระแทกใส่หน้า มือหยาบกร้านกระชากต้นแขนของลลิลอย่างแรงจนร่างทั้งร่างปลิวไปตามแรง เสื้อยืดราคาถูกที่ใส่วิ่งมาตลอดทางขาดวิ่น เผยผิวเนื้อขาวเนียนตัดกับความโสโครกของตรอก

"เฮ้ย สวยนี่หว่าถึงว่าน้าเข้มมึงหวง" ชายอีกคนหัวเราะในลำคอ

ความอัปยศพุ่งขึ้นมาจุกที่อก ลลิลกรีดร้องสุดเสียง แต่เสียงกรีดร้องถูกกลบอย่างง่ายดายด้วยเสียงดนตรีอึกทึกที่ดังกระหึ่มจากบาร์ฝั่งตรงข้ามถนน ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครสนใจดอกไม้ริมทางที่กำลังจะถูกขยี้

มือที่สอง...มือที่สาม...เริ่มลูบไล้ไปตามร่างกายที่สั่นเทา

'ไม่' ความคิดนั้นแหลมคมยิ่งกว่าความกลัวใดๆ 'ยอมตายดีกว่า'

ในวินาทีที่ชายหัวหน้าก้มหน้าลงมาเพื่อจะสูดดมซอกคอ สัญชาตญาณเฮือกสุดท้ายก็สั่งการ ลลิลรวบรวมแรงทั้งหมด อ้าปาก และฝังคมฟันลงบนมือหยาบกร้านนั้นอย่างจงเกลียดจงชัง!

"โอ๊ย! อีเหี้ยนี่!"

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือหนักๆ ฟาดลงบนใบหน้าจนชาหนึบ โลกทั้งใบหมุนคว้าง รสคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปาก ลลิลล้มลงกองกับพื้นเปียกแฉะ ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

"มึงกล้ากัดกูเหรอ! " ชายคนนั้นคำรามอย่างเดือดดาล เงื้อมือขึ้นสูงเตรียมจะตบซ้ำ แต่แล้ว…

เอี๊ยดดดดด!