บทที่ 2 : ราคาของชีวิต

เสียงเบรกดังเสียดแก้วหูจนน่าแสบรอน แสงไฟหน้าสว่างจ้าจนแสบตา สาดทะลุความมืดของตรอกเข้ามา จนพวกอันธพาลทั้งสามต้องยกแขนขึ้นบังหน้า

รถเบนท์ลีย์สีดำสนิทราวกับรัตติกาล จอดขวางปากตรอกไว้พอดิบพอดี ความเงางามของมันดูแปลกแยกและน่าพรั่นพรึงในสถานที่เสื่อมโทรมเช่นนี้ ประตูรถติดตามที่ขับตามหลังมาเปิดออกพร้อมกัน ชายชุดดำร่างสูงใหญ่สี่คนก้าวลงมาอย่างพร้อมเพรียง รวดเร็ว และเงียบกริบ

...พวกมันไม่ใช่ตำรวจ…

"พวกมึงใครวะ!" ชายที่ถูกกัดตะโกนถาม เสียงสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับกลุ่มคนที่มาใหม่

ไม่มีคำตอบ สิ่งที่ตอบกลับมาคือการเคลื่อนไหวที่ฉับพลัน

ชายชุดดำคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่ราวกับเงา ไม่มีการชกต่อยแลกหมัดอย่างที่พวกอันธพาลคุ้นเคย มันคือการ 'จัดการ' อย่างมืออาชีพ

ตุบ! เสียงสันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอยของชายคนแรกจนร่วงลงไปกอง

ตับ! ศอกกระแทกเข้าลิ้นปี่ของชายคนที่สองจนตัวงอ

ชายหัวหน้าที่เพิ่งตบหน้าร่างบาง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกชายชุดดำอีกคนหักข้อมือเสียงดัง 'กร๊อบ' ก่อนจะถูกเตะตัดขาจนล้มลงไปนอนร้องโอดโอย

ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลง ภายในไม่ถึงสามสิบวินาที ความเงียบที่น่าอึดอัดกลับเข้ามาปกคลุมตรอกอีกครั้ง มีเพียงเสียงร้องครวญครางเบาๆ ของพวกอันธพาลที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น

ลลิลตัวสั่นเทาไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะความกลัวระลอกใหม่ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม ลลิลหนีเสือ แต่สิ่งที่เพิ่งมาถึง...คือพญาราชสีห์

ความเงียบโรยตัวลงมา หนักอึ้งและน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ ลลิลได้แต่นั่งตัวสั่น ร่างบางอยู่ตรงกลางระหว่างซากเดนของอันธพาลที่นอนกองกับกลุ่มชายชุดดำที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้น

ประตูรถเบนท์ลีย์คันหรู ประตูหลังฝั่งคนขับก็เปิดออก การเปิดนั้นไม่รีบร้อน แต่เป็นการเปิดออกอย่างเชื่องช้าและมั่นคง

รองเท้าหนังขัดมันวาวจนสะท้อนแสงไฟนีออนสีชมพู ก้าวเหยียบลงบนพื้นตรอกที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำครำ กลับไม่เปื้อนเปรอะเลยแม้แต่น้อย

ร่างสูงสง่าในชุดสูทไร้รอยยับก้าวตามออกมา ก้าวลงมายืนเต็มความสูงเป็นความขัดแย้งที่สมบูรณ์แบบกับสถานที่แห่งนี้

แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องจากด้านหลัง ทำให้ลลิลเห็นเพียงเงาดำมืดที่สูงตระหง่าน เงาที่แผ่รังสีแห่งอำนาจและความตายออกมาจนแทบหยุดหายใจ

เงาของบุรุษผู้เป็นนายใหญ่แห่งตระกูล 'อันธการกุล' นั่นคือ 'ธนาทัศ'

แต่ธนาทัศไม่ได้มองลลิล ร่างสูงก้าวผ่านร่างบางไปราวกับเป็นเพียงกองขยะกองหนึ่ง แล้วไปหยุดตรงหน้าชายชุดดำที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า เดช

"เรียบร้อยดีใช่ไหม"

น้ำเสียงนั้น ทุ้ม เรียบ และเย็นชา เป็นเสียงของคนที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่ง เป็นเสียงที่ไม่มีความตื่นตระหนกใดๆ หลงเหลืออยู่ ราวกับภาพชายสามคนที่นอนร้องครวญครางอยู่แทบเท้าเป็นเพียงเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน

"ครับนาย การเจรจาที่บาร์ไม่มีปัญหา ของกำลังจะย้ายครับ" เดชรายงาน

"ดี"

บทสนทนาสั้นๆ นั้นจบลง และนั่นคือเวลาที่ธนาทัศหันมามองลลิลเป็นครั้งแรก ลลิลตัวแข็งทื่อภายใต้สายตานั้น นั่นไม่ใช่สายตาที่ 'มอง' แต่เป็นสายตาที่ 'ประเมินค่า'

ดวงตาคู่นั้นเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก ว่างเปล่า ไร้ความปรานี สายตานั้นกวาดมองตั้งแต่ศีรษะที่เปรอะเปื้อน เสื้อผ้าที่ขาดวิ่น จนถึงเท้าเปล่าที่สั่นเทา เป็นการประเมินว่าร่างตรงหน้าเป็น 'สิ่งมีชีวิต' หรือ 'สิ่งของ'

ธนาทัศขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความสงสาร แต่เหมือนรำคาญใจกับภาพที่ไม่น่าดูตรงหน้า

ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอดสูทตัวนอกราคาแพงออก แล้ว 'โยน' คลุมลงบนร่างของลลิล

สูทตัวนั้นหนักอึ้ง และอุ่น มีกลิ่นหอมจางๆ ของโคโลญจน์ราคาแพงและกลิ่นยาสูบจางๆ ที่ลลิลไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน นี่คือความอบอุ่นที่ได้รับในรอบหลายวันที่ผ่านมา แต่แทนที่จะรู้สึกปลอดภัย ร่างบางกลับสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม

ลลิลกำลังจะเงยหน้าขึ้นเพื่อขอบคุณ แต่ชายหนุ่มก็หันหลังกลับไปสนใจธุระของตนเอง ร่างสูงพูดกับเดชด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เก็บซะ"

คำพูดนั้นเบาแต่กังวานในความเงียบของตรอก

เลือดทั้งร่างของลลิลเย็นเฉียบ ความอบอุ่นจากสูทราคาแพงที่คลุมร่างอยู่ตอนนี้ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากผ้าห่อศพ

นี่ไม่ใช่การช่วยเหลือ ธนาทัศไม่ได้ช่วยลลิลจากพวกอันธพาล...ร่างสูงแค่กำลังกำจัดพยาน

คำสั่งฆ่านั้นเบาบางแต่หนักแน่นราวกับค้อนที่ทุบลงมาบนโลกทั้งใบของลลิล

"ครับนาย" เดช ชายมือขวาคนนั้น ขานรับคำสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดียวกับเจ้านาย ไม่มีความลังเล ไม่มีความสงสัย ไม่มีความปรานี มันเป็นเพียง 'งาน' ชิ้นหนึ่ง

ลลิลรู้สึกถึงความตายที่คืบคลานเข้ามา ร่างทั้งร่างชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สูทราคาแพงที่เคยให้ความอบอุ่นเมื่อครู่ หล่นฮวบลงจากไหล่ กองลงบนพื้น เผยให้เห็นร่างที่บอบช้ำและเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นอีกครั้ง

ไม่นะ...หนีจากน้าเข้ม...รอดจากพวกอันธพาล...ไม่ใช่เพื่อมาตายอย่างหมาข้างถนนในตรอกมืดๆ นี้

ลลิลใช้แรงเฮือกสุดท้ายพุ่งเข้าหาร่างสูงของคนที่ดูเป็นหัวหน้า

ซบใบหน้าที่เปื้อนเลือดและน้ำตาลงบนรองเท้าหนังขัดมันราคาแพง กอดขากางเกงสแลคเนื้อดีไว้แน่นราวกับคนจมน้ำที่คว้าขอนไม้ท่อนสุดท้าย

ทุกอย่าง 'ชะงัก' เดชหยุดก้าว ธนาทัศนิ่งแม้แต่เสียงลมหายใจของลลิลก็ยังหยุดไปชั่วขณะ

นี่เป็นสิ่งเดียวในคืนนี้ ที่ทำให้ชายผู้เย็นชาคนนี้ประหลาดใจได้

ธนาทัศก้มลงมอง 'สิ่งมีชีวิต' ที่กำลังเกาะขาอยู่ สั่นเทา แต่ไม่ยอมปล่อย

"ได้โปรด..." เสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือจนแทบไม่เป็นภาษา "ได้โปรด...อย่าฆ่าฉัน ฮึก..."

"ฉันจะไม่พูดอะไร ฉันสาบาน...ฉันทำได้ทุกอย่าง"

"ฉัน...ฉันไม่มีใคร จะไม่มีใครตามหา...ได้โปรด"

ร่างบางอ้อนวอนซ้ำไปซ้ำมา สติแตก แต่สัญชาตญาณยังคงสั่งให้เกาะขาชายผู้นั้นไว้แน่น

สายตาที่เคยว่างเปล่าของธนาทัศ ฉายแวว 'พิจารณา' ขึ้นมาแวบหนึ่ง ไม่ใช่ความสงสาร แต่เป็น 'การคิด'

ร่างสูงมองนิ่งอยู่นานหลายวินาที นานพอที่เสียงสะอื้นของลลิลจะเริ่มแผ่วลงเพราะความหวาดกลัว

"ฉันทำแต่เรื่องผลประโยชน์เท่านั้น"

ลลิลชะงักเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง ดวงตาที่บวมช้ำเบิกกว้าง

ดวงตาคมกริบก้มมองดวงตาที่สิ้นหวังคู่นั้น แล้วถามคำถามที่จะเปลี่ยนชีวิตของลลิลไปตลอดกาล

"แล้วจะเอาอะไรมาแลกกับชีวิตของเธอ"