บทที่ 6 : การยอมจำนนเพื่อความอยู่รอด

"เดี๋ยวนี้"

เสียงที่เปล่งออกไปเด็ดขาด แต่ร่างที่ยืนอยู่หน้าอินเตอร์คอมสั่นเทา ในชุดคลุมอาบน้ำตัวบาง ความเงียบที่ตอบกลับมาบีบคั้นหัวใจ นานราวกับชั่วนิรันดร์ ลลิลกำลังจะกดซ้ำ

"คุณทัศไม่ว่าง" เสียงของเดชตอบกลับมา เย็นชา และไร้ความรู้สึก

"ได้โปรด!" ลลิลตะโกนกลับไป ความอัปยศหายไป เหลือเพียงความกลัวตาย "ฉันมีเรื่อง...เรื่อง 'ข้อเสนอ' ใหม่"

"เรื่องที่จะเป็น 'ประโยชน์' กับเขามากกว่า!" ร่างบางใช้คำที่รู้ว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญผลประโยชน์มากแค่ไหน

ความเงียบเข้ามาอีกครั้ง ไม่นานนักก็มีเสียง

คลิก

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น เดชยืนอยู่ที่หน้าประตู สายตารำคาญใจ "คุณทัศกำลังจะไปงานเลี้ยง เธอมีเวลาหนึ่งนาทีเท่านั้น"

งานเลี้ยง! คำคำนั้นเหมือนค้อนทุบลงกลางอก ไม่ใช่พรุ่งนี้! คือ 'คืนนี้!' เส้นตายคือตอนนี้ ความจริงที่รู้นี้ทำลายสติที่เหลืออยู่ของลลิลจนหมดสิ้น

ร่างบางไม่สนใจสายตาของเดช ไม่สนใจชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ ไม่สนใจเท้าเปล่า

ลลิลวิ่งสวนร่างของเดชเข้าไป มุ่งหน้าไปยังห้องที่ใหญ่ที่สุด ห้องที่ร่างบาง 'เดา' ว่าเป็นห้องทำงานของเจ้าของเพนต์เฮาส์ เดชไม่ห้าม เพียงแค่เดินตามมาอย่างเงียบๆ เหมือนคุมนักโทษ ที่กำลังวิ่งไปสู่ลานประหาร ด้วยตัวเอง

ปัง!

ลลิลผลักประตูเข้าไป กลิ่นโคโลญจน์ กลิ่นซิการ์จางๆ และกลิ่นของ 'อำนาจ' ปะทะใบหน้าทันที ภาพที่เห็นทำให้ร่างบางชะงัก

ณ ใจกลางห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับห้องทำงาน ร่างสูงสง่ากำลังแต่งตัว ธนาทัศยืนหันหลังให้ประตู สวมเพียงกางเกงสแลคขายาวสีดำ แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามไร้ที่ติ มันคือแผ่นหลังของผู้ล่า ที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบ

ร่างสูงรู้ว่าลลิลเข้ามา เงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่บอกทุกอย่าง แต่บุรุษผู้นั้นไม่หันมา การเพิกเฉยของร่างสูงคือการตอกย้ำอำนาจ มือใหญ่เอื้อมไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมใส่อย่างเชื่องช้า จงใจทิ้งให้ลลิลยืนสั่นอยู่กลางห้อง จงใจเพิกเฉยราวกับร่างบางเป็นเพียงอากาศธาตุ

ลลิลยืนตัวแข็งทื่อ อับอายในชุดคลุมอาบน้ำที่หลุดลุ่ย เปรียบเทียบกับร่างสูงที่กำลังสวมเกราะแห่งอำนาจ ความแตกต่างของสถานะชัดเจนจนน่าสมเพช ร่างสูงกำลังจะไป...ไป 'ขาย' ร่างบางคืนนี้ ตนเองต้องทำให้ร่างสูงสนใจ!

ธนาทัศติดกระดุมเสื้อเสร็จ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ เพื่อสวมรองเท้า ดวงตาคมกริบมองมาที่ร่างบาง นิ่ง เย็นชา

"ฉันให้เวลาเธอ"

ไม่ใช่คำถาม แต่คือการรอ...รอ 'ข้อเสนอ' ที่ลลิลอ้างกับเดช

แต่คำพูดไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ร่างบางเลือกที่จะ 'กระทำ' ศักดิ์ศรีทั้งหมดถูกโยนทิ้งไปตั้งแต่หน้าประตู เวลากำลังจะหมด ร่างสูงจะลุกขึ้นและจากไป หญิงสาวก้าวไปหา เดินผ่านพรมราคาแพง เท้าเปล่าสัมผัสความนุ่มแต่ใจสั่นระรัว

ร่างบางไม่ได้หยุดที่แทบเท้า ลลิลแทรกตัวเข้าไประหว่างเข่าของธนาทัศแล้วปีนขึ้นไปบนตักก่อนจะนั่งคร่อมลง บนต้นขาที่แข็งแกร่งของร่างสูง

เหมือนสัตว์เลี้ยงที่ยอมสยบ ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ในระดับเดียวกัน ร่างของลลิลในชุดคลุมอาบน้ำ เบียดชิด กับร่างของธนาทัศในชุดเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ได้เก็บชาย

มือที่กำลังเลือกเนกไทของธนาทัศหยุดนิ่ง นี่คือสิ่งที่ร่างสูงไม่ได้สั่ง ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย อ่านไม่ออก แต่...ร่างสูงไม่ได้ผลักออก

ลลิลสบตาระยะประชิด น้ำตาคลอ เสียงสั่น

"คุณทัศ...ได้โปรด" ร่างบางอ้อนวอน "อย่า...อย่าส่งฉันให้คนอื่น...ฉันยอมทำทุกอย่าง...ฉันจะเป็นของคุณ...แต่อย่าส่งฉันให้...ใครเลยนะคะ"

ธนาทัศมองนิ่ง ความสิ้นหวังในดวงตาคู่นั้นชัดเจน จนน่าสมเพช ร่างสูงไม่สะทกสะท้านต่อคำอ้อนวอน

"แล้วเธอมีอะไรมาแลกเปลี่ยน?" เสียงเรียบ ย้ำคำถามเดิมจากในตรอกมืด "พิสูจน์สิ"

คำสั่งนั้นเย็นเยียบ ลลิลไม่มีคำตอบ มีเพียงการกระทำ ร่างบางโน้มตัวไปข้างหน้า ริมฝีปากที่สั่นเทาประทับลงบนริมฝีปากของร่างสูง มันไม่ใช่จูบที่ดูดดื่ม แต่เป็นเพียงสัมผัสที่เงอะงะและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ธนาทัศไม่จูบตอบ ร่างสูงแค่ 'รับ' มัน ดวงตาคมกริบจ้องมอง 'ความหวาดกลัว' ที่ฉายชัดในดวงตาที่ปิดไม่สนิทของลลิล แล้วมือใหญ่ก็คว้าเข้าที่ท้ายทอยของร่างบาง 'ควบคุม' เปลี่ยนการวิงวอนให้กลายเป็นการ 'ลงทัณฑ์'

และในวินาทีต่อมา ร่างสูงก็ผลักร่างบางร่วงลงจากตัก กระแทกลงไปคุกเข่าบนพื้นระหว่างขาสองข้างของธนาทัศ สถานะถูกตอกย้ำ

"แค่นี้เหรอ 'ข้อเสนอ' ของเธอ" ธนาทัศมองกดลงมา

"ฉันยังไม่เห็นว่ามัน 'มีประโยชน์' มากกว่าส่วนลดอาวุธนั่นตรงไหน"

ลลิลเข้าใจความหมาย ชุดคลุมอาบน้ำหลุดลุ่ย ร่างบางก้มลงมอบความปรารถนาด้วยมือที่สั่นเทาและความอัปยศ

มันคือการกระทำที่เงอะงะ สิ้นหวัง ร่างบางสั่นเทาจนทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากที่สั่นเทา แตะต้องแก่นกายร้อนนั้น อย่างกล้าๆ กลัวๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ด้วยความอัปยศ

"เลิกเล่นสักที"

เสียงทุ้มนั้นเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจนิดๆ ทำให้หญิงสาวต้องค่อยๆ ใช้ปากของตนเองครอบงำสิ่งนั้นทีละนิด ทีละนิด แต่ด้วยความใหญ่และยาวนั้นเองจึงทำให้สำลักจนหน้าแดงก่ำ แต่ร่างบางก็ไม่ได้หยุดและทำต่อไป

ศีรษะมนของลลิลขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไปจนทำให้ทัศรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ฝ่ามือหนาของชายหนุ่มเลื่อนมากอบกุมที่เรือนผมนุ่มสลวย ออกแรงบังคับให้อีกฝ่ายเป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ

เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ท่ามกลางความเงียบงันก็เริ่มมีเสียงครางต่ำในลำคอเคล้าคลอไปกับเสียงเฉอะแฉะจากส่วนล่าง จนในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาเต็มโพรงปากเล็กๆ ของคนบนพื้น จนมันไหลย้อยออกมาตามมุมปาก

"กลืนลงไปให้หมดซะ"