Chapter 8: Euphoria

Audrey Clare Precilla-Solomon

Ilang araw na nga ata ang lumipas simula no'ng hindi umuwi si CJ dito, panay pabalik-balik ako sa kompanya dahil nga nagsisimula na kami. Tuwang-tuwa na ako sa nangyayari kaya pansamantala kong nakakalimutan ang ginawang panggagago sa akin ni CJ.

Nasa loob ako ng opisina ko at chinecheck ang mga improvements ng airport and ang masasabi ko naman overall ay paganda nang paganda ang lugar. Binigyang pansin ko ang comfort ng mga pasahero at ng mga staffs para hindi nila maramdamang pinababayaan sila ng airline.

I looked outside and stared at how beautiful the setting sun is while the sky is changing its colors. The pink and orange sky staring back at my amused eyes.

"Miss, Sir Corelle Jirod is here to talk to you,"

Napatayo ako sa gulat sa biglang pagbanggit ni Pristin sa pangalan ng aking kaibigan. Wow. 

"Let him in," 

Hindi ko maiwasang magmukhang nananabik sa presensya niya. I feel so relieved that I got to see Jiro after everything else. My eyes sparkled and I smiled widely, para akong batang pinayagang lumabas at maglaro sa park sa nararamdaman ko ngayon.

And when I caught a glimpse of my best friend, I immediately ran towards him hugging him so tight that he reciprocated it with a much tighter hug.

"Jiro," I whispered softly while he kissed the top of my head.

"I missed you Clara, missed you so much," he whispered back. Tiningnan ko siya at agad nanubig ang aking mata sa ngiting pinapakita niya.

"I'm really sorry, natagalan ako sa pagbisita sa'yo. We had a rough midterm hell months, andaming pinagawa sa amin ng mga professors natin, ikaw ba? When will you get back to studying?" He enthusiastically asked that all I did was smile languidly.

Oo nga pala, pupuntahan ko pa nga pala ang campus. Gusto ni CJ na maghome school ako. I sighed and tried my best to smiled at my best friend.

I looked at Jiro and saw how serious he is while looking back at me, ina-assess siguro kung okay lang ba ako rito sa bahay. I even noticed that he scanned me from head to toe, maybe checking for bruises.

"Jiro, can you help me? I wanna go to the campus kasi. Gusto ni CJ na maghome school ako hanggang graduation, I have a big responsibility sa company I cannot keep up if patuloy akong papasok tapos nasa opisina ako most of the time.

"Oh sure, why not.." he trailed off, unsure.

Natawa ako sa reaction niya pero nainis din. Ano 'to? Pati siya kakunchaba ni CJ? Bakit parang hindi siya masaya na nagpapatulong ako sa kanya?

"Sasamahan mo ba ako o ano? Pwede namang ako na lang ang pupunta mag-isa. I can handle myself pretty well," I said smiling.

"Oh yeah yeah, sorry. May iniisip lang ako," he said, staring at something outside the window. Tiningnan ko ang tinatanaw niya pero wala naman akong nakita.

"Ano 'yon?" I asked, curiously.

"I thought I've seen CJ, we didn't talk for months. Gusto ko lang siya makita," he said, lips form in a thin line.

"He's not around, mag-iisang buwan na rin," I informed him kasi totoo naman. Ni anino ay hindi ko nakita galing sa mokong na 'yon.

"Right, mas better din ata na hindi siya nalalapit sa'yo. God knows what that ars*hole would do to you if ever," 

Habang sinasabi niya 'yan ay para akong binuhusan ng malamig na tubig. Tama siya, God only knows what that excuse of a man did to me for these past few weeks.

In the end, nagkasama kami ni Jiro papunta sa school. I've mustered up the courage to do so dahil hindi ko naman matatapos ang last year ng college kung hindi ko ito gagawin.

Dumeretso kaming dalawa sa admin, dahil kilala naman ako ng mga admins agad akong pumasok sa loob at kita ko sa mga mukha nila ang gulat.

"Miss Precilla!" Ma'am Jesse exclaimed, standing from her seat. I smiled and bowed for a curtsy.

"Good morning everyone!" I cheerfully said, my glasses hiding the bags under my eyes.

Pagkatapos naming maayos ang paghohomeschool ko ay dumeretso na kami sa president. We talked about stuffs and he even congratulated me about the wedding. Agad naman akong nakaramdam ng pait sa kaloob-looban ko, I even tasted bile by the mention of my marriage. 

I really hoped na hindi ko na lang tinuloy ang kasal-kasalang ito, nakakaregret. 

"So, where do you wanna eat?" Tanong ni Jiro sa akin makalipas ang ilang minutong naglalakad kami palabas ng school.

I looked at him as my eyes sparkled, dang I wanna go to one specific fast food. 

Imbes na sumagot ay hinila ko siya sa braso at dinala sa mall, I ate joyously as he watched me munching on my food. 

"Still didn't change huh?" he asked, laughing softly while drinking on his cup of coffee. I looked at him straight in the eyes and raised an eyebrow.

"Akala mo ilang years hindi nagkita ah? When was the last time you saw me? 2 months ago? Parang baliw 'to," I laughed at my own words and he just shook his head.

"I'm sorry, Clara I couldn't check up on you these past few months. I have been busy about our company and of course, Harriet's still here and I can't leave her. You know she's studying Tourism in another country na right?"

Napahinto ako sa pag-kain no'ng nakita ko ang seryosong pagmumukha ni Jiro. He didn't really like the idea of Harriet going to another country para lang mag BS Tourism, dito pa nga lang ay andami nang umaaligid sa isang 'yon. Paano na lang 'di ba na andoon na sa ibang bansa.

Harriet looks like an angel, a seductive one. Kaya hindi na ako magtataka kung ganyan na lang ang reaksyon niya sa nangyayari. Lumipat kasi si Harriet sa Australia noong nag-2nd year kami, umuuwi lang ito kapag bakasyon nila. Trimesteral sila e, kaya hirap na hirap silang magkaabutan lalo na kasi as per Jiro's statement busy na rin siya sa kompanya nila.

"Jiro, hindi ka ipagpapalit ni Harriet. I know, mahal na mahal ka ng isang 'yon. Parati niyang tinatanong sa akin kung kumusta ka na, kaya malabo 'yang iniisip mong ipagpapalit ka niya." Mahinang saad ko kaya napangiti naman ito.

"Yeah, right. Sana lang talaga." Bumuntong hininga siya bago kumain na ulit.

Nang matapos kami ay nagpunta muna kami sa department store, sabi niya ayaw niya muna akong i-uwi. Naburyo na rin naman ako sa bahay kaya why not sumama na lang sa isang 'to. Hahaha. 

I really took my time looking for dresses and accessories in every stalls pero I did not buy any kahit na ba sinabi ni Jiro na siya ang bibili for me. Hindi ko pala dala 'yong wallet ko kaya I settled for just window shopping. Ang panget naman no'n, nilibre na 'ko ng food lilibre pa 'ko ng pangluho ko?

Kahit nakauwi na ako ay non-stop ang pagu-usap namin ni Jiro, naisip na naman niya akong dalhin bukas sa Camp John Hay. I nodded in response, tiningnan ko ang oras at 12mn na kaya nagpaalam na ako para matulog. Jeez, pupunta pa pala ulit ako sa kompanya para sa general meeting.

I turned my alarm on and slept, kinabukasan para akong sabog. Hindi ako masyadong nakatulog sa excitement. I am not always here in Baguio, kaya hindi ko talaga nagalaan lahat ng tourists spots dito. 

"Are you ready?" Jiro asked me habang lulan kami pareho ng kanyang sasakyan. I flashed him a smile and nodded. Tuwang-tuwa ako habang nakatingin sa mga nadadaanan naming bahay at kahoy, kagagaling ko lang sa meeting and as of now okay pa naman.

"Jiro, hindi ka ba busy? Parang andami mong time ngayon ah." Natatawa kong saad sa kanya kaya tumingin sa akin at ngumiti. 

"You know I always make time for you, Clara." Nakangiti niyang saad sa akin kaya umiling ako. Juice ko, kaya kami halos mapagkamalang magjowa kasi sobrang maalaga sa akin 'tong taong 'to. He looks at me with care in his eyes pero alam ko ang care na iyan ay platonic lang. He sees me as his sister, the sister that he never had.

And when we reached Camp John Hay, my eyes sparkled in awe. Wow! 

Inilikos ni Jiro ang scarf sa leeg ko bago ako giniya papunta sa parke. It really looks magical here and its cold ha.

Inakbayan niya ako habang nagsostroll kami sa parke, I sighed when I realized I almost ended my life. I almost didn't see the beauty of this world, I stopped on my tracks and closed my eyes breathing the cold air deeply, letting my lungs feel the coldness.

"Tell me, Clara. Are you okay? 'Yong totoo, 'yong walang halong pagsisinungaling. 'Yong wala kang tinatago ni isang mintis ng impormasyon." 

Bumukas ang mga mata ko sa sinabi niya, tiningnan ko siya habang nakapamulsa siya. Ang seryosong titig niya ay mas lalo pang naging evident nang mapansin niya kung paano ako umatras.

Kumabog ng malakas ang puso ko nang makita ko ang galit sa kanyang mga mata, lumunok ako kahit mahirap, kahit may parang bumubara sa lalamunan ko. Ito na nga ba ang sinasabi ko, alam kong may agenda si Jiro kaya dinala niya ako rito.

"Jiro," I called him, holding his hand with my trembling ones. I heard him gasped when he saw the scars on my wrists.

"What is this, Audrey?!" His voice boomed loudly as he took a threatening step forward, staring at me with a deathly glare.

Agad kong binawi ang mga kamay ko at umatras. Hindi ko siya matingnan sa mata, takot ako. Kinagat ko ang ibabang labi at nilayo lalo ang mga tingin.

"Uwi na tayo, nilalamig na ako," pabulong kong saad sa kanya. Parang maiiyak na ako, Jiro always does this. Kahit ang mga classmates ko takot na lapitan ako at bullyhin dahil alam nilang mapapatay sila ni Jiro.

"Hindi kita iuuwi hangga't hindi ka nagsasabi ng totoo, Clara." Matigas niyang saad pero this time nakatingin na ako sa mga mata niya.

"Jiro, please, uwi na tayo. Hmm?" I asked, pleading him pero hindi siya nagpatinag. Alam ko kapag ganyan, alam ko talaga kapag nakatingin lang ito sa akin na para bang tatay na nagagalit sa anak.

"Wala ako ng ilang linggo, Clara. Just tell me," there's conviction in his voice and all I could do is sit and cry. 

He sat beside me and hugged me from the side, I forced my voice to come out telling him some of the not-so-abusive things CJ did to me. I left out the part where he s*xually abused me.

Ramdam ko ang paghigpit ng yakap ni Jiro sa akin kaya napayakap na rin ako sa kanya. Napatigil lang ako sa pagsalita no'ng sininok na ako, nahihirapan na rin akong huminga kaya bumili siya ng tubig at binalikan ako. Hinagod ni Jiro ang likod ko habang umiiyak ulit ako, hindi ko na matiis 'yong mga luha, hirap nilang pigilan.

"I wanted so bad to take you out from that life but alam kong ayaw mo, naiinis ako dahil wala akong magawa," he said it with desperation in his voice. I wiped my tears and my nose before looking at him with a bitter smile on my lips.

"Jiro, I love CJ despite everything that happened. Ako pa rin ang asawa, sa akin pa rin ang uwi niya. I promise you this, everything will be fine," I said, reassuringly.

"Alright, martyr. Whatever you say," he replied and hugged me again. This time, ramdam ko ang pagbaba at pagtaas ng kanyang balikat at ang pagbasa ng balikat ko. Parang nanikip ang dibdib ko sa narinig, Jiro is crying.

"Jiro.." I trailed but he just shook his head and kissed my temple.

"Kapatid na ang turing ko sa'yo Clara at kung ano man 'yang pinagdadaanan mo ngayon, hinding-hindi ko iyan matatanggap pero hindi rin ako mangengealam dahil nirerespeto ko pa rin ang desisyon mong magstay sa kanya kahit hirap ka na," garagal ang boses niya habang sinasabi ang mga katagang 'yan.

Pinahid ko ang luha sa kanyang pisngi at ngumiti sa kanya.

"I'm okay, I'm living my best life. Andyan ka naman at si Harriet," sabi ko sa kanya at niyakap siya ng mas mahigpit.

"Hindi ko inexpect na ganito ka emosyonal ang magiging meeting natin ngayon, Clara. Help me God," he murmured and stood up. Nilahad niya sa akin ang kamay niya, kinuha ko naman iyon at tumayo na.

"I hope hindi ka magsasawa sa pagmumukha ko dahil araw-araw tayong lalabas hangga't andito ako," 

At iyan nga ang ginawa niya sa ilang linggong pananatili niya rito sa Baguio. He would arrive in the morning, stay there for an hour or so and bring me to every tourists spots there is in Baguio.

Overall, nag-enjoy ako sa mga lakad at lakwatsa na ginawa naming dalawa. Lahat ng mga nangyari sa buhay niya ay kinukwento niya rin sa akin over meals or kapag nagsestay kami sa isang lugar.

Last day niya rito kaya hinatid ko na siya sa airport, uuwi pa raw siya ng Cebu at dito na siya magdedepart kaya nasa airport kami ngayon.

"Be okay, hmm? Huwag kang pasaway Clara, I'll be back the soonest," he said hugging me tight. I smiled and hugged back.

"Mag-iingat ka rin sa byahe mo," saad ko na lang at kumaway sa kanya dahil tinawag na ang flight nila as boarding.

Katulad ko, nagdecide na rin siyang maghome school kasi gaya-gaya ang h*yop. 

Pagkauwi ko sa bahay, nakangiti akong lumabas ng sasakyan pero sinalubong ako ng nag-aalalang tingin ni Errah, nilalaro niya ang kanyang dalawang kamay na para bang ninenerbyos.

"Okay ka lang? Hey anong nangyari?" I asked pero hinawakan niya lang ang kamay ko at lumunok.

"Ma'am-"

Hindi niya na natapos ang balak na sabihin dahil napasigaw na 'ko sa sakit ng pagkakahila ng buhok ko. 

"Malandi ka, nawala lang ako ng ilang linggo kung anu-ano na ang pinanggagawa mong p*ta ka," 

Pagkarinig ko pa lang sa boses niya ay nanghina na agad ang tuhod ko. My system alarms me of the incoming danger CJ is bringing. Parang lalabas na ang puso ko sa takot ko, wala akong nagawa nang hilahin niya ko pababa sa basement. 

Agad namang tumulo ang luha ko habang naglalakad kami.

"CJ, CJ! Aray masakit! Please tama na!" Sigaw ko dahil ang sakit ng kapit niya sa buhok ko.

"Talaga? Masakit? Akala mo 'di ko alam ang pinanggagawa niyo ng pinsan ko ha? Bakit? Mas masarap ba siyang k*mantot kaysa sa akin? You low-life, papayag kang maging kabit no'n?!" Dumagundong sa bawat sulok ng staircase ang kanyang boses. Hindi ko alam kung nasaan sila Manang pero mas maigi na rin 'yong hindi sila nangengealam para hindi sila masali sa galit ni CJ.

"Huwag mo akong itulad sa'yo at sa mga wh*res mo! Let me go!" I screamed but he just pushed me inside the room. 

Nang naghubad ito ng t-shirt ay alam ko na ang susunod na mangyayari. i just cried all through out, wala akong lakas para manlaban kahit paulit-ulit niya na akong ginamit na para lang plastic doll na walang pakiramdam. 

Walang ibang lumalabas sa bibig niya kung hindi ang pagmumura niya sa akin. He is very insatiable, that's why when he finished, my body trembled in being overstimulated and of course of tireness. Papikit-pikit na ako pero kita ko pa rin ang galit sa kanyang mukha habang nagaayos siya ng sarili niya.

"You sl*t," he grumbled and went out. Padabog niyang sinarado ang pinto at laking gulat ko nang marinig ang kandado galing sa labas kaya imbes na pagod ay bigla akong napatayo.

"NO!" I shouted, trying my best to let my voice be heard. Hindi ako makagalaw sa kama dahil sobrang sakit ng balakang at hita ko, no lahat ng katawan ko masakit. F*ck! 

Dahil wala na naman akong magawa, tumulo na naman ng kusa ang mga luha ko. 

Great, I am locked inside the basement. What a life!

When I woke up from the deepest slumber I ever did, agad kong inilibot ang mga mata sa kabuuan ng kwartong kinalulan ko. Ang akala kong panaginip ay totoo pala, pinikit ko ng mariin ang dalawang mata dahil biglang sumakit ang ulo ko. Nakakabaliw isipin na hindi ko kayang iwan ang taong kayang-kaya akong saktan ng paulit-ulit pero dahil martyr ako wala akong magawa kundi magpatianod sa mga kag*gahan ko.

When I felt that I am a little bit okay, I tried standing up only to find out that my foot is chained on some metal on the wall. My eyes widened when it registered my mind, the coldness of the chain and the sounds it create when I move. 

This is so too much! 

I looked around for some communication device , kahit man lang telephone pero wala akong makita. Nanubig na agad ang aking mga mata pero pinilit ko pa rin na huwag maiyak. Oh God! What is this? Why do I have to suffer like this so much!

"Ma'am! Ma'am! Si Yanna po ito! Ma'am pagpasensyahan niyo na po, maghintay lang po tayo ah, binilin po kasi ni sir na huwag na huwag kayong papalabasin. Andito pa po kasi siya, kumusta ka riyan ma'am?" 

Napatingin agad ako sa pinto at sinikap kong makaabot doon pero hindi man lang ako nangalahati, nahihila ako pabalik ng chain.

"Yanna, bumalik ka na sa taas. Malalagot ka ng sir mo." Nanghihina kong saad pero narinig kong sinisikap niyang mabuksan ang pinto.

"Ma'am, sasamahan na lang po kita sa loob, hindi po kasi sa amin inatas ni sir 'yong susi. Pasensya na po ma'am!" Humahagulgol na siya nang tinuran niya 'yon kaya umupo na lang ako sa kama at tumunganga sa kawalan.

"Yanna! Halika na rito at palabas na ang señor sa kwarto niya!" Rinig kong saad ni Mang Kanor, ang driver ni CJ.

"Kuya hindi ko ho iiwan si Ma'am, pakiusapan mo naman si sir o, pakisabi naman sa kanya palabasin na si Ma'am." Humahagulgol pa ring saad ni Yanna pero narinig ko na lang ang yapak nilang nagmamadali pataas.

Ang akala ko'y isang araw lamang na pagkakakulong sa basement ay naging tatlo. Ni pagkain o tubig ay pinagbabawalan akong makakuha, kahit ang pagligo ay bawal kong gawin o ang pagbihis man lang. Tiningnan ko na lang ang sarili sa salamin at kitang-kita ko ang malaking kaibahan ng katawan ko noon at ngayon. 

God, Ikaw na po ang bahala sa akin. Nasa sa Iyo na po ang aking buhay.