CHAPTER FOUR

Matapos akong pumirma, ibinalik ko agad sa kanya. Maya-maya pa, umalis siya ulit. Hindi siya nagpaalam kung saan siya pupunta. Pero, ayos lang naman para sa akin. Dahil, sino nga ba ako? Asawa lang naman niya sa papel. Hindi bale na nga, kailangan kong isipin ngayon ang kapatid ko. Sana ay tuluyan na siyang magising. Ilang oras akong nagkulong dito sa loob. Naisipan kong bumaba, may masarap akong nalanghap. Hindi ko alam kung saan galing ito, kaya sinundan ko na lamang hanggang sa na punta ako sa kusina. Nadatnan ko si Stephen, na nagluluto. Ang ganda ng tindig ng katawan niya.

"Mabuti naman, naisipan mo pang lumabas sa kwarto. Tama lang, tapos na akong magluto."

"Ahm, diba dapat ako ang nagluluto kasi ako ang babae?"

"Hindi ko kailangan maghintay na may magluto. Isa pa, babae man o hindi, kung marunong ka magluto gawin na lang. Hindi ako umaasa sa iba, taandaan mo 'yan."

"Ibig sabihin ba, hindi ka rin umaasa na magiging matagumpay ang lahat ng mga plano mo?"

Dahil sa sinabi ko, napatigil siya. Ano naman ang problema niya. Dinala niya ang pagkain at inilapag sa mesa. Parang nagalit ko na naman ata siya. Pero, hindi naman halata. Ganito ba siya kung magalit tumatahimik? Kung ganun naman pala, ede hindi ako mahihirapan sa kanya. Mabuti na 'yon kaysa sa maingay.

Umupo ako sa tabi niya. Tahimik kaming kumakain ngayon. Tumunog ang telepono niya na naging dahilan ng pagsira ng katahimikan. Sinagot niya naman ito ka-agad. Wala akong ibang nagawa kundi ang makinig. Sa kanyang itsura, tila'y seryoso ang kanilang pinag-uusapan.

"Then do it," malamig niya boses niya. Marunong pala siya magsalita ng ibang lengwahe.

"I said do it," dagdag pa niya na may malalim na boses.

Nang ibinaba niya ang telepono. Lumingon siya sa akin, at malamig niya akong binigyan ng tingin. May nagawa ba ako?

"What are you looking for?" Karagdagang sambit niya.

"Wa-wala. Hindi ko lang inaasahan na marunong ka pala mag-english. Kasi naman, palagi ka naman nagtatagalog kapag ako ang kausap mo. Pero, kapag iba pala, nagsasalita ka rin ng english."

"Then?"

"Ehh, bakit hindi ka nag-e-english kapag ako ang kausap mo?"

"Mukhang hindi mo naman maiintindihan, kaya hindi na 'yon mahalaga."

Wow naman, kung makapagsalita siya hindi ako marunong mag-english. Hindi ko raw maiintindihan? Baka nga, gusto pa niya ipakain ko sa kanya ang mga medalya at certificate ko. Ako lang naman ang nag-iisang valedictorian sa klase noon. Best in English pa nga ako. Halos akot award ako noon. Tapos, ngayon parang minamaliit niya ang kakayahan ko.

"Stephen, pwede ba ako humingi ng pabor sayo?"

"Okay, sabihin mo lang kung ano."

"Pwede bang dalhin ko rin dito ang kapatid ko? Wala na kasing ibang makakasama ang kapatid ko, kundi ako lang. Kaming dalawa na lang ang magpamilya, kaya wala siyang ibang malalapitan."

"No." Tipid niyang sagot.

"Ha? Bakit naman hindi? Sige na, kasi walang ibang mapupuntahan ang kapatid ko. Pakiusap naman, ipinapangako ko na hindi kami gagawa nang gulo dito sa bahay mo."

"I said no. Wala 'yan sa kontrata."

"Pero, naka-saad doon na susuportahan mo ako diba? Iyon ang hiling ko, kaya pakiusap."

"Shiena, listen first. Kapag may kung sino lang ang tumira sa bahay ko, baka ano na lang ang isipin ng iba. Mawawala ang mga plano ko, gusto mo bang sirain 'yon?"

"Hindi naman."

"Okay, don't worry. Bibigyan ko na lang ng condo ang kapatid mo."

"Ha? Totoo ba ang sinasabi mo?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Tumango naman siya. Dahil sa pagtataka, hindi ko mapigilan ang sarili kong magtanong ulit.

"Ano ba ang condo???"

"What? You don't know what a condo is? Wow, kung maka-react ka kanina, parang alam na alam. Then now, wala ka naman palang alam."

"Ang dami mo naman sinasabi, nagtatanong lang naman. Mas mabuti kung sumagot ka na lang, nagrereklamo ka pa."

"Tsk!"

Bumalot na naman muli ang katahimikan. Nang matapos kaming kumain, nagpaalam ako sa kanya na magtungo ako sa kwarto. Tila'y na sasabik na agad ang katawan ko sa kama, kahit sandali lang naman akong umalis. Maya-maya pa, nakaramdam ako ng antok, hanggang sa makatulog na rin ako.

STEPHEN MONDRAGON POV.

What should I need to do now. She's an innocent. Pinaayos ko agad ang lahat. I hope, walang makahalata sa mga plano ko. I need a wife, para sa mission ko. Balak ko rin, na ipakilala sa lahat si Shiena, as my wife. Tanging ako, si Sheina, at ang attorney ko ang may alam sa bagay na ito.

Now, I'm here at my room. Wala akong ibang magawa, kundi gawin ang lahat ng mga importanteng bagay na 'to. Kailangan kong magtagumpay, upang hindi mawala sa akin ang lahat ng pinaghirapan ko. Kaharap ko ngayon ang laptop ko, may iniimbistigahan din akong pangyayari.

Darating ang ilang araw, na magiging busy ako. Kaya, bukas pa lang dapat makapunta na sa company si Shiena. Ngunit, paano nga ba niya mahahawakan ang lahat. Dahil sa tingin ko masyado siyang walang alam, isang inosente. Ganun pa man, mukhang ito ang nais kong makita sa isang babae. Maayos din siya kung manamit, isang simple. Wait a minute, stop thinking about that thing. May nabitawan ka nang salita na hindi ka maaaring magkagusto sa kanya. Isang kontrata lang ang lahat, kapag matapos na ito, mawawala na siya sa buhay mo. So, don't think too much. I know, hindi ako madaling mahulog sa isang babae, kaya impossible na magkagusto agad ako sa inosenteng tulad niya.

Maya-maya pa, my phone rings. I answered it quickly. Panibagong stress sa buhay na naman.

"What do you mean by that?" I coldly asked.

"Sir, you need to go there right now. May importanteng tao ang bumisita. Kailangan na kailangan ka raw po niyang maka-usap.

"Who?"

"Chief Don Ramon."

"Ok. I'm coming."

Pumasok ako sa opisina ng mga Army. Sumaludo ang lahat sa akin. Isa ako sa nakakataas sa kanila. May hawak din akong grupo.

"Hello." I coldly said.

"Good, you're here. Stephen, alam mo naman siguro na sa sunod na buwan ipapadala ka sa mission. Alam kong busy ka, pero kailangan na kailangan ka at ang grupo mo. Malaki ang position mo, kaya nagtitiwala akong magagawa mo ang lahat at mapapasunod ang mga bagong tauhan ngayon.