CHAPTER THREE

Lumapit siya sa akin, dahilan na magkalapit ang aming mga mukha. Kulang na lang, maghalikan na kaming dalawa. Napalunok laway naman ako. May kung anong hinawakan siya sa bewang ko.

"Huwag kang mag-alala. Hindi ka pa sanay sumakay sa ganitong sasakyan?" May kung anong tali ang inayos niya sa akin. Hindi ko alam kung ano ito, dahil ngayon lang din naman ako naka-sakay rito.

"Oum, pasensya na. Hindi ako sanay sa ganito, kaya nga gusto ko na lang maglakad."

Suminghap siya at umayos sa kanyang kinauupuan. Kalaunan, may kung anong bagay ang ginalaw niya rito sa loob ng sasakyan. Nagbigay nang gulat sa akin, ang biglang tunog ng sasakyan. Ano ba naman 'to, ano ba ang nangyayari? Parang may ubo ang sasakyan na ito. Nanlaki ang aking paningin, sabay yakap sa aking sarili, nang biglang umandar ito. Dahil sa takot na aking nadarama, napapikit mata na lamang ako. Sabay dalangin na sana'y maging maayos ang lahat.

Naramdaman ko ang kanyang pagngisi. Ang galing naman niya, natutuwa pa siyang natatakot ako? Baka mamaya, himatayin pa ako nito sa sobrang kaba. Mas lalong, bumilis ang sasakyan dahilan na mas lalong bumilis din ang takbo ng puso ko. Ganun pa man, hindi pa rin siya tumigil sa kanyang pagngisi. Mukhang baliw na ang taong 'to.

"Ano ba! Tama na! Nakakatakot, gusto ko ng bumaba. Pakiusap, ibaba mo na ako!" sigaw ko, at pilit na pinipikit pa rin ang mga mata ko.

Hinintay kong marinig ang kanyang sasabihin. Ngunit, mahinang tawa lamang ang ibinigay niya.

"Anong nakakatawa? Pwede bang ibaba mo na lang ako? Ayaw ko na, pakiramdam ko susuka na rin ako," dagdag ko pa.

Hindi nga talaga siya nagsalita. Ilang minuto ang nakalipas, huminto ang sasakyan. Mabilis na hininga ang aking pinakawala, habang napahawak ako sa aking dibdib. Sa wakas naman, tapos na ang aking paghihirap sa loob ng sasakyan na ito. Gusto ko nang bumaba. Kalaunan, bumaba siya sa sasakyan. Pilit kong tinutulak ang pintuan upang makalabas na rin. Subalit ang tigas, ang hirap, hindi ko kaya. Pinakawala ko ang buong lakas ng aking braso, ngunit biglang bumukas ang pinto. Dumeretso ang aking katawan palabas. Mabuti na lamang sa dibdib niya ako nasubsob.

Lumayo ako sa kanya nang kaunti. Tinaas ko ang aking paningin, pero binigyan niya lamang ako ng malamig na emosyong bumabalot sa kanyang mga mata. Humakbang siya, at ang dereksiyon niya ay ang pumasok sa bahay na ito. Habang tinitingala ko ito, tila'y wala ako sa mundo ng mga ordinaryong tao. Paano ba naman, ang lawak at kumikinang. Mala-ginto, kaya, maaari itong nakawan.

Nasa likod niya lamang ako habang tumutungo papunta sa loob. Hindi ko magawa ang hindi mapalingon. Ano ba naman kasi ito, bahay pa ba 'to? Nang tuluyan kaming makapasok. May kung anong tahol ang narinig ko galing sa likuran namin. Luningon ko kung ano, isang malaking aso. Agad akong tumakbo sa harap ni Stephen, sabay yakap sa kanya. Nanginginig ang katawan ko ngayon, dahil takot na takot talaga ako sa aso, mula bata pa ako.

"Anong ginagawa mo? Kung makayakap ka naman."

"Ano ba, ang laki ng aso." Napasilip ako sa aso at nagkatitigan kami. Nagbigay ito ng sobrang takot sa akin.

"Aso lang 'yan."

"Anong aso lang? Ang laki-laki niyan, madali akong lunukin niyan, ehh. Tingnan mo nga, mas malaki pa ang aso kaysa sa akin," takot kong boses.

Mahigpit akong nakayakap sa kanya, habang nakapikit ang aking mata. Ramdam ko ang paggalaw niya. Ngunit, hindi pa rin ako bumitaw. Kalaunan, biglang nawala ang tahol ng aso. Napasilip muli ako, at sakto naman na wala na nga ang asong 'yon. Lumayo ako nang kaunti kay, Stephen.

Patuloy siyang humakbang, dahil sa kabang naiwan sa aking dibdib. Dali-dali akong humawak sa kanyang braso. Tinitigan niya lamang ako nang malalim at hindi ko na nagawang magsalita pa. Sa aming paglalakad, hindi ko napansin, nandito na pala kami sa itaas. Sa tapat ng malaking pintuan. Binuksan niya ito, dahil sa sinag ng kung anong liwanag galing sa loob napapikit mata ako.

"Simula ngayon, ito na ang magiging bagong kwarto mo," seryosong boses niya.

Nang imulat ko ang aking mata. Laking gulat kong makita ang napakagangang kwarto.

"Teka lang, kwarto ba talaga? Parang hindi naman. Para sa akin, isang bahay na 'to."

Tumikhab lamang siya. Ede wow, pero ayos din. Sana, madala ko rito ang aking kapatid.

"Pumasok ka na, may kukunin lang ako saglit."

Pumasok naman ako ka-agad. Hindi ko mapigilan ang ngiting lumalabas sa aking pisngi. Labis ang tuwa na nararamdaman ko ngayon. Sublit, hindi ko ipagkakaila na may nararamdaman pa rin akong kaba. Dahil, hindi ako sanay sa ganitong kwarto o bahay. Parang nais ko na lang tumira sa kalsada. Baka, mamaya, may kung sino pa ang pumasok dito tapos kunin ako, diba? Sa labas pa lang nga ng bahay na 'to, sobrang nakaka-akit na.

Nagtungo ako sa kama, grabe sobrang lambot nito. Nagawa ko ang humiga rito, parang ayaw ko nang bumangon pa. Tila'y ulap ang aking hinihigaan.

"Ehemm..." buong boses ni Stephen galing sa labas ng kwarto. Bukas pala ang kwarto kaya hindi tumunog nang pumasok siya. Hindi bale na, sa susunod ikakandado ko na lang.

"Ahmm," nahihiyang tugon ko. Tumayo ako nang maayos at humarap sa kanya.

Lumapit siya sa akin at may papel na inabot. Kinuha ko naman ito agad at binuksan. Nang mabasa ko ito, tila'y umatras ang dila ko.

"Hindi mo ba maintindihan? Ipapaliwanag ko na lang. Mula ngayon, magiging asawa na kita. Pirmahan mo na 'yan, para matapos agad. Nakasulat sa kontratang 'yan ang lahat na napag-usapan natin kagabi. Tanging pirma mo na lang ang kulang."

"Ganun ba? Ahmm, sige ayos lang naman sa akin ang lahat nang ito. Pipirmahan ko na ahh, wala nang atrasan 'to."

"Mabuti."

Agad kong pinirmahan ang kasunduan. Total, nakasaad na rin naman sa papel na ito ang mga dapat niyang ibigay sa akin. Ngunit, sana ay maging maayos ang lahat. Magawa ko sanang gampanan ang maging asawa niya. Subalit, paano nga ba kung kahit na kaunti lang, ay wala akong pag-ibig na nararamdaman sa kanya?