Chapter 6

★Sienna Point Of View★

Nagising ako nang buhusan ako ng malamig na tubig. Gusto kong murahin kong sino man yun,  ang kaso lang ay may takip ang bibig ko.

“Hoy! Gumising ka na riyan, gusto ka na ma-meet ng boss namin.” Kailangan talaga buhusan ako ng malamig na tubig? 

Sinubukan kong bumangon kahit na nakatali ang mga kamay at paa ko. Saka ko siya  tinitigan nang masama ang lalaking nakamaskara nang makabangon ako sa pagkakahiga.

“Tumayo ka na diyan. Huwag kang mabagal,” inis ma saad niya. Paano ako tatayo eh ang hirap hirap, lalo na nakatali ako, sira ba ulo nito o bulag lang. Hindi pa rin ako tumatayo.

“Sabing tayo na!” Pasigaw niyang sabi. Sa takot ko ay sinubukan kong tumayo pero masakit ang mga paa ko.

“Ay nako, Raul, tanga ka talaga kahit na kailan, kung tinulungan mo yan makatayo ng makita na ni boss,” inis na sabi ng isa pang lalaki pagkapasok. Kaagad naman siyang umalis ng sumunod naman si Raul sa utos niya.

Kaagad naman akong tinulungan ni Raul tumayo, salamat naman at may utak ang kasama nito. Pero paano ako maglalakad eh, nakatali nga mga paa ko.

“Sige lakad na!” utos niya, pero hindi ako sumunod.

“Ano pang tinatanga-tanga mo riyan lakad!” saad niya uli. Tinitigan ko lang ito ng masama.

“Ay! Putangina naman yan Raul, nagagalit na si boss ang tagal mo!” inis na pumasok uli yung lalaki.

“Ayaw pa kaso nitong babae maglakad,” paliwanag niya. Aba! Kasalanan ko ba kung nakatali paa ko.

“Ako na nga, grabe yang utak mo!” inis na sabi niya, lumapit siya sa akin at tinanggal ang pagkakatali sa paa ko.

Walang imik na hinatak ako nito palabas ng lumang silid pagkatapos matanggal ang tali sa mga paa ko. Dinala ako nito sa labas kung saan mas lawak, puro mga malalaking drum lang ang makikita.

May isang babae na nakatalikod, nakasuot ito ng black backless dress na umaabot hanggang tuhod. Pinaapo ako ng lalaki sa bakal na upuan.

Nang makaupo ako ay tinalian niya ako uli sa paa, kung wala lang takip itong bibig ko kanina ko pa sila pinagmumura.

“Boss nandito na po siya,” ani ng lalaki saka lumayo kaunti.

"Delighted to see you, the woman who stole my fiancé's heart... or should I say, gold digger." The woman snapped, spinning around. S-si Lisha? 

Parang modela siyang papalapit sa akin, inilapit nang dahan-dahan ang maganda niyang mukha sa mas maganda kong mukha. At bigla tinanggal nang mabilis ang electric tape na nasa bibig ko.

“Aray!!” daing ko.

“Well… well… well… Gusto kong malaman paano kayo nagkakilala ng fiance kong si Denver?” maarteng saad niya at hinawakan ang mukha ko.

“Wala ka na roon,” matapang na tugon ko. Hindi ko alam ang sasabihin kaya iyun na lang ang nasabi ko. Isang malakas na sampal mula sa kanan ang natanggap ko.

"Who are you to speak to me like that? Don't you know who I am?" she said angrily. Ang hapdi ng pisngi ko.

“Who are you ka rin! Wala akong pake kong sino ka pa! Kung anak ka pa ng president ng pilipinas wala akong pake! Pakawalan niyo ako!” matapang na ani ko at pinipilit na kumawala sa pagkakatali. Sanay na ako sa ganito, ang makatanggap ng sampal o mabugbog man kaya wala lang ito sa akin. Isa na namang malakas na sampal ang tanggap ko.

“Iniinis mo talaga ako noh!? Ikaw babae ka makinig ka! Ako lang naman ang nag-iisang anak ng Villanovan. Kaya kong gawin lahat ng gusto ko,” ani niya. At mahigpit noyang hinawakan ang mahaba kong buhok.

“Bingi ka ba!? Sabi ko wala akong pake kung sino ka pa! Ano bang kailangan mo? At bakit mo ako kinidnap?” tanong ko. Inalis naman niya ang kamay niya sa buhok ko. At nag crossed arm.

“Well, naitanong mo na rin. I want you to leave Denver. If you want, I'll give you a large sum of money," she said, playing with my long hair with her fingers.

“Sa tingin mo gagawin ko yun? For your information. Hindi ako mukhang pera, sayo na ‘yang pera mo, pero hind ko ibibigay ang gusto mo,” ani ko. Hindi ko pwede gawin ang gusto niya dahil may kasunduan kami ni Denver at hindi ako yung tipo ng tao na sumisira sa kasunduan.

“Nagmamatigas ka!” Isang malakas na sabunot ang ginawa niya. Kahit ano pang gawin niya hindi ako susuko.

“Jave,” ani niya at may inabot ang lalaki sa kaniya. Isang brass knuckles. Lord kayo na po bahala sa akin.

“Ano? Magmamatigas ka pa?” ani niya at inunat-unat ang mga daliri.

“Bakit ba patay na patay ka kay Denver!?” inis na tanong ko.

“Well, siya lang naman ang lalaking gusto ko makasama, siya ang knight in shining armor ko nong mga panahon na binubully ako. Siya ang naging kakampi ko sa lahat.” Saglit siyang huminto.

“Mas pinili niya akong kasama nong mga bata kami kaya hindi ko hahayaang mawala siya sa akin. Sa akin lang siya! Sa akin lang si Denver! walang pwedeng ibang babae ang umagaw kay Denver sa akin,” seryoso niyang saad at hinawakan na naman ang pisngi ko at pinisil ito.

“Kaya hiwalayan mo na si Denv-” hindi ko na siya pinatuloy sa pagsasalita.

“Hindi. Ko hihiwalayan si Denver,” madiin na saad ko.

“Talagang matigas ka.” Isang malakas na suntok ang kaniyang pinakawalan na tumama sa mukha ko. Dahilan para makapagsuka ako ng dugo.

“Boys hawakan ninyo siya!” utos niya at agad na sinunod ng dalawang lalaki. Hawak nila ako sa magkabilang dulo ng braso ko.

Sunod-sunod na suntok ang nakuha ko sa kaniya. Halos nanlalabo na ang paningin ko, mamatay na ba ako? Susunod na ba ako kay Kuya Simon? Mukhang wala ng magliligtas sa akin.

“Kung ayaw mong sumunod sa gusto ko mas maigi pa na mamatay ka na lang,” ani niya at sisimulan na naman akong bugbugin ng-

“Lisha! That’s enough!” sigaw ng isang pamilyar na boses. Kasunod ang ingay ng serena ng pulis, bago pa naman ako makalingon ay nawalan na ako ng malay .