ใคร?

ตอนนี้เธอทำงานที่ All friends house แห่งนี้ได้เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว.. งานที่ทำก็ไม่ได้เหนื่อยมากเลยสักนิดเพราะคุณตาคุณยายทุกท่านน่ารัก อัธยาศัยดี นิสัยดี ร่าเริง พวกท่านท่าเทียบๆ แล้วอายุอานามก็คงจะใกล้ๆ คุณตาคุณยายของเธอสินะ.. พวกท่านทั้งสองคนจะเหงารึเปล่า… คิดถึงจัง…

“หนูมิ้นท์.. มานี้ๆ ยายมีมะยงชิดมาฝาก.. ดูสิคว้านเม็ดออกเรียบร้อย.. สวยไหม?”

^_^

“สวยค่ะ สีสวยมากๆ เลย เปรี้ยวไหมคะ? หนูไม่ได้ทานนานมากแล้วจำไม่ได้แล้วว่ารสชาติจะเป็นยังไง…” 

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารสชาติมันจะออกมาเป็นยังไง เปรี้ยวไหม? เธอเคยได้ยินมาว่ามะยงชิดมีพี่น้องร่วมสาบาน… ฮ่าๆๆ พูดเล่นๆ เธอเคยได้ยินผ่านๆ หูมา มันน่าจะเป็นตระกูลมะ โดยมีรุ่นพี่ที่ใหญ่ที่สุดก็คือ มะม่วง รองลงมามะยงชิด ต่อมาก็มะปราง และลำดับสุดท้ายคือมะนาว.. ทุกอย่างเป็นผลไม้รสเปรี้ยวอมหวาน.. อันนี้เธอก็ลืมด้วยสิว่าเขาจัดอยู่ให้เป็นผลไม้ในตระกูลรสเปรี้ยวด้วยรึเปล่า.. แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยเธอได้ก็กินมันอีก

“ยายทำเอง.. ลองชิมสิ รับรองว่าหวาน..”

“ขอบคุณนะคะ.. เดี๋ยวหนูไปจัดใส่จานมาให้นะคะ..” 

ห้านาทีต่อมา…

“มาแล้วค่ะคุณยาย.. วันนี้คุณยายอารมณ์ดีนะคะ…”

“ใช่.. ดีมาก วันนี้หลานจะมารับน่ะ หลานชาย หล่อด้วยนะเป็นหมอหนูมิ้นท์มีแฟนรึยังลูก…”

จะบอกว่าไงดีล่ะ จะตอบว่าไม่มีแฟนแต่มีสามี.. จะบอกว่าสามีก็ไม่ได้เพราะเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เอ๊ะ.. แต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีอะไรกัน.. นับว่าเป็นสามีรึเปล่านะ?

“อย่าเลยค่ะคุณยาย.. ให้หลานคุณยายเจอคนที่ดีกว่าหนูเถอะค่ะ หนูอาจจะไม่ใช่สเปกหลานคุณยายก็ได้ค่ะ..” นั่นคือคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว..

“ฮือ.. ยายเชื่อว่าหลานชายจะต้องชอบหนูมิ้นท์…”

“ค้าๆ คุณยายว่ายังไงหนูก็ว่าอย่างนั้นค่ะ..”

…. 

เฮ้อ.. พักเที่ยงแล้ว… ทีนี้เธอก็ได้กินข้าวแล้วสิ… แค่นึกถึงกินข้าวเธอก็นึกถึงอีลุงข้างบ้านเลย.. ปากว่าไล่เธอให้เธอออกไปจากคอนโด.. แต่พอเธอจะไปจริงๆ อีลุงข้างบ้านก็เอาเรื่องพ่อขึ้นมาพูด.. แต่สิ่งที่เขาพูดมันก็คือเรื่องจริงนั่นแหละเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างกับพ่อเธอได้ยังไง เธอคิดไม่ออกว่าจะตอบพ่อยังไงตอบถึงสาเหตุที่ออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว.. มันน่าเบื่อนะ มันน่ารำคาญสุดๆ เลย ไม่ว่าเธอจะทำอะไรอีลุงข้างบ้านก็ชอบจับตาดูเธอเสมอ.. 

งานในหนึ่งวันของเธอไม่มีอะไรมากนอกจากดูแลคุณตาคุณยายทั้งหลายในส่วนที่เธอต้องรับผิดชอบ.. มันจะมีโซนหนึ่งที่จะต้องจ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลอันที่จริงเธอก็ทำได้แหละเพราะเธอเคยทำงานที่สวิตเซอร์แลนด์มาก่อน และมีบ้างที่เธอไปรับจ๊อบฝั่งเยอรมันบ้างช่วงวันหยุดของเธอ.. และมันก็ทำให้เธอมีเงินจับจ่ายใช้สอยแยกต่างหากจากเงินเดือน.. มันเลยทำให้เธอมีเงินส่งมาให้พ่อของเธอเก็บเอาไว้เพื่อที่เราจะได้ไปทำบ้านพักคนชรายังไงล่ะ.. 

“โอ๊ย… เหนื่อย…”

หมับ…

อ๊ะ…

“เจอกันสักที…”

“คะ.. ใครคะ? คุณเป็นใคร มาจับเนื้อต้องตัวฉันแบบนี้ไม่ได้นะคะ…” 

ใครกัน.. ทำไมอยู่ๆ มาจับแขนเธอเอาไว้แบบนี้ล่ะ และที่นี่ก็คือคอนโดด้วย.. การรักษาความปลอดภัยมันต้องดีสิ..

“ฉันเป็นใครงั้นเหรอ? เป็นคนที่คู่ควรที่สุดกับคุณไคล์น่ะสิ ส่วนแก.. หึ.. ดูจากสาระรูปแล้ว..” 

“ทำไมคะ? ฉันทำไมไม่ทราบ.. อ๋อ.. ที่แท้ก็เป็นเด็กของลุงนิสัยไม่ดีคนนั้นี่เอง.. แต่ดูๆ แล้วคงจะยังเรียนไม่จบสินะ.. นี่หนู.. เอาเวลาวิ่งตามผู้ชายไปตั้งใจเรียนให้มันมากๆ นะจะได้จบมาอย่างมีคุณภาพไม่ใช่จบมาอย่างพอไปที.. เปลืองค่าเทอม..อ๊ะ..”

เพี้ยะ

“แกอย่ามาสอนฉัน.. แกก็ไม่ได้มีดีอะไรนักหรอก.. ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาแทรกกลางคนอื่น.. หน้าด้าน.. อีผู้หญิงไม่มียางอาย ทำตัวสำส่อนไปเรื่อย.. พ่อแม่แกคงจะไม่สั่งสอนสินะว่าไม่ควรแย่งของของคนอื่น.. ทุเรศ”

เพี้ยะ…

“ที่ฉันตบเพราะเธอลามปามมาถึงพ่อและแม่ฉัน.. ที่ฉันตบเมื่อกี้ฉันไม่ได้ตบที่เธอเป็นผู้หญิงที่ถูกทิ้ง.. ที่ฉันตบเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะฉันหึง.. แต่ฉันตบเธอเพราะปากที่มันใช้พ่นคำทุเรศออกมาอย่างไม่คิดฉันรู้ว่าเธอไม่มีสมอง.. ฉันรู้ว่าการศึกษาไม่ได้ช่วยให้เธอมีความคิด.. จะพูดอะไรก็พูดไปแต่อย่ามาพูดถึงพ่อและแม่ฉัน.. พ่อแม่ฉันสอนมาดีไม่เหมือนเธอที่ท่านน่าจะสอนมาดีในระดับหนึ่งแต่เธอเองที่ทำตัวเป็นกีสาธารณะ… ถ้ามีครั้งหน้าอีก.. ฉันจะไม่ยอมแน่…”

กรี๊ด…

“อีชั่ว.. อีเลว..”

“คุณยามคะ.. ช่วยเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปที ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายร่างกายฉันค่ะ.. เธอเป็นบ้าถ้าเป็นไปได้เรียกตำรวจหรือไม่ก็ติดต่อรถพยาบาลด้วยนะคะดูเหมือนจะเป็นบ้า…”

ตึกตึกตึก…

“อะไรกัน.. เป็นอะไร…”

ขวับ…

“นังผู้หญิงคนนั้นตบส้ม.. มันตบส้ม.. ส้มเจ็บ..” ฮือ~~~~

เสแสร้งมาก.. เมื่อกี้ยังกรี๊ดยังด่าเธออยู่เลยแล้วดูตอนนี้สิ.. โอ้โฮ… เก่งอ่ะ…

“เธอทำ?”

“ค่ะ ฉันทำ ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ทำฉันก่อนฉันก็ไม่ทำ… ถ้าคุณคิดจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยก็ช่วยปรามๆ หน่อยนะคะ… อย่าลืมว่าฉันมีใบทะเบียนสมรส.. ถ้าฉันนึกสนุกขึ้นมาฟ้องชู้และฟ้องคุณ.. คุณคิดว่ายังไงคะ.. อยากทำอะไรก็เกรงใจกันหน่อยและนี่มันก็มีคนเข้าออกคอนโดเยอะแล้วปล่อยให้เด็กนักศึกษาวิ่งมาเกาะแขนและแสดงมารยาททรามๆ แบบนี้ออกมา… หึ”

ขวับ…

ตึกตึกตึกตึก…

“คุณไคล์คะ.. คุณไคล์ต้องจัดการผู้หญิงคนนั้นให้ส้มนะคะ…”

“เธอ… ตบผู้หญิงคนนั้น?”

“เอ่อ… คือ.. ผู้หญิงคนนั้น.. ผู้หญิงคนนั้นด่าส้มค่ะ ด่าส้ม ผู้หญิงคนนั้นด่าส้มค่ะส้ม ส้มทนไม่ได้ ส้มสติขาด ส้มเลย…”

“เธอรู้ดีว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิด… และผู้หญิงคนนั้นที่ไม่แม้แต่จะยุ่งวุ่นวายกับฉัน… ถ้าเธอยังอยากมีเงินใช้ล่ะก็… เธอจะต้องรู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง อย่าให้มีแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง.. ถ้าคิดจะโกหกฉันเธอควรไปเรียนการแสดงมาเพิ่ม.. อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ลับหลังฉันเพราะถ้าฉันจับได้.. เธอ… ไม่รอด…”

เอือก…

“ไม่ค่ะ ไม่ทำแล้วส้มขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ .. คุณไคล์… ส้มคิดถึงคุณไคล์ คุณไคล์ไม่มาหาส้มเลย..” 

“แล้วเธอ.. รู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ฉันแต่งงานด้วย…”

หมับ….

“คือ.. เจ็บค่ะคุณไคล์.. ส้มเจ็บ.. ส้มขอโทษ.. ส้มขอโทษ…” เธอจะกล้าบอกได้ยังไงกันว่าเธอติดสินบนพนักงานรักษาความปลอดภัยของที่นี่

“อย่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉัน.. ครั้งนี้ฉันจะทำเป็นมองไม่เห็นแต่อย่าคิดว่าจะมีครั้งหน้า.. ไปซะ… กลับไป…”

“คุณไคล์..ฮึก… ค่ะๆ กลับ ส้มกลับก่อนนะคะ..”

ขวับ…

ตึกตึกตึก…..

“ฉันไม่มีทางยอมแน่.. ถ้าฉันเห็นแกอีกเมื่อไร.. ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่คอยดูเถอะ.. แกทำให้คุณไคล์โกรธฉัน.. นังผู้หญิงหน้าด้าน.. อีผู้หญิงทุเรศ ทำตัวยิ่งกว่าผู้หญิงหากินตอนกลางคืนอีก.. ทุเรศ.. แกทำให้คุณไคล์ไม่ยอมติดต่อมาหาฉัน.. ในเมื่อมันเป็นแบบนี้.. ฉันจะต้องใช้ไม้แข็ง… แกเตรียมตัวรอรับผลกรรมได้เลย..”

~~~~

ก๊อกๆๆ

“ออกมาคุยกันหน่อย…”

เงียบ…. ยัง… 

ก๊อกๆๆ

“ออกมาคุยกัน…” แสบนักนะ.. คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน.. กล้ายังไงถึงเมินเขา…

ก๊อกแก๊กๆ

แกร๊ก… 

“อาบน้ำเหรอ? .. ไม่น่าจะใช่เพราะไม่ได้ยินเสียงน้ำเปิด.. ห้องมืดซะด้วย…” ถามว่าเขาเสียมารยาทไหมที่เข้าห้องคนอื่นมาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต.. ไม่หรอกเพราะเขาเป็นเจ้าของคอนโดแห่งนี้ดังนั้นเขาจะทำอะไรก็ได้.. ไม่จำเป็นต้องขอหรือรอให้ผู้มาอยู่อาศัยอนุญาต..

ตึกตึกตึก…

เฮ้ย.. ไรวะ.. เตะโดนอะไรเนี่ย..

“ไหนดูสิ..”

ตึกตึกตึก…

แปะ.. พรึบ…

“ทำไมมานอนตรงนี้… ให้ตายสิ…” 

ที่เขาเรียกไม่ยอมตอบคงจะเพราะหลับสินะ.. ดูสิ นั่งหลังอยู่ตรงเตียงเนี่ยนะ… หัวอยู่บนเตียง ลำตัวยังอยู่ในท่านั่งอยู่เลย.. คงจะเหนื่อยสินะ…

“วุ่นวาย..” 

ฮึบ..

อ่า.. ตัวเบาจริงๆ .. 

“รอให้ตื่นก่อนเถอะแล้วฉันจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง…”

สุดท้ายเขาก็ต้องแตะตัวผู้หญิงคนนี้.. จะว่าไป.. ตัวเล็กดี ตัวเล็กสเปกไคล์.. ไม่ๆ ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ยัยเด็กนี่แน่นอน.. โน ห้ามคิด 

ตึกตึกตึก… 

แกร๊ก… 

“หรือว่าจะให้เงินเดือนดีเพื่อที่จะแลกกับการให้อยู่บ้านและไม่ต้องออกไปทำงาน…” 

ถ้าออกไปทำงานแล้วเหนื่อยแบบนี้.. อยู่บ้านน่าจะดีกว่านะเขาว่าแต่ไม่เอา.. เรื่องอะไรจะต้องให้เงินเพิ่มในเมื่อฝั่งนั้นได้เงินจากครอบครัวเขาไปตั้งเยอะแล้ว.. ไม่มีทางหรอก… ฝันไปเถอะ… อย่าได้คาดหวังว่าจะได้อะไรจากเขาอีก.. ไม่มีทาง…