สมัครงาน

เธออยู่ว่างๆ แบบนี้มาเกือบเดือนแล้วนะ.. วันๆ เธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างนอกจากตื่นนอน ทำกับข้าว กินข้าว อาบน้ำ ล้างจาน มีบ้างที่จะต้องซักผ้ารีดผ้าให้คุณชายท่าน.. ตอนนี้เธอเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเธอแต่งงานกับเขาและฐานะของเธอคือคนใช้.. ถามว่าเธอชอบทำไม.. มันก็ไม่ได้ว่าเกลียดแต่ก็ไม่ได้ถึงกับชอบ เพราะเรื่องแบบนี้มันคือสิ่งที่เธอต้องทำประจำอยู่แล้วตอนที่เธอใช้ชีวิตอยู่สวิตเซอร์แลนด์คนเดียวเธอก็ต้องทำเองทุกอย่างอยู่แล้วสำหรับเธอมันเลยไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรเลย..

“ว่าไงคะคุณเหมียว…”

“ว่างป่ะไปหาขนมกินกัน..”

“แกว่างเหรอ?”

“ว่างค่ะคุณนาย.. เร็วๆ จะให้ไปรับไหม..”

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวนั่งบีทีเอไป”

สามสิบนาทีต่อมา…

“มิ้นท์.. ทางนี้..” 

^_^

ตึกตึกตึก..

หมับ…

“คิดถึงจัง..” 

“งั้นเราไปหาของอร่อยๆ กินดีกว่า…อากาศร้อนๆ แบบนี้.. ไอศกรีมกัน”

อือ..

บทสนทนาระหว่างเธอและเหมียวดังขึ้นเรื่อยๆ .. พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งแต่กี่ปีแล้วนะ.. มันคงไม่แปลกถ้าพวกเราจะคิดถึงกันมาก เสียงหัวเราะและการพูดคุยของพวกเรามันทำให้เราคิดถึงวันเก่าๆ ตอนที่พวกเรายังเรียนอยู่ด้วยกัน… ตอนนั้นมันสนุกมากๆ ช่วงวัยเรียนเป็นอะไรที่ดีที่สุด พวกเราทุกคนไม่จำเป็นต้องมากังวลว่าพรุ่งนี้จะมีเงินกินข้าวไหม พรุ่งนี้งานจะเยอะรึเปล่า ช่วยวัยเรียนเป็นอะไรที่สบายสมองที่สุด.. แต่เมื่อพวกเราก้าวผ่านช่วงวันเรียนและเข้าสู้วัยทำงาน.. เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก เหนื่อยสุดๆ ตอนนี้แหละพวกเราได้เรียนรู้ว่าชีวิตในวัยผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลย คนรอบข้าง สิ่งรอบตัว เพื่อนในที่ทำงาน ทุกคนต่างมาจากที่ที่แตกต่างกันไป ครอบครัวของแต่ละคนก็ต่างกันออกไปอีก ดังนั้นการจะทำอะไรมันเลยทำให้พวกเราต้องระวังและคิดให้ดี…

“คิดถึงนิว..”

“อย่าไปคิดถึงมัน… มันไปติดผู้ชายอยู่ในป่า…”

ฮ่าๆๆ

“เหมียว.. ก็พูดไปเรื่อยๆ ..” 

“นี้.. พูดจริงนะตามตัวยากมาก~~ คงจะต้องไปหามันที่บ้านแหละ.. รอให้ฉันหยุดก่อนเดี๋ยวพวกเราไปหานิวเออใช่สิ.. ลืมไปเลย.. มิ้นท์แต่งงานแล้วนี่นา.. คงจะไปยากสินะ…”

“ถ้าฉันอยากไปฉันก็จะไป…” ไม่มีใครที่จะบังคับเธอได้.. เธออยากจะทำอะไรเธอก็จะขอทำ.. เธออยากใช้ชีวิตในแบบที่เธอเคยทำมาก่อน…

“ดีมากค่ะ ทำถึง…”

“ฉันว่าจะหาสมัครงานดู..” 

“เอาสิ ฉันสนับสนุน ใครไม่สนับสนุนก็คือปัญหาของคนพวกนั้นค้า….”

^_^

“ว่าแต่.. เงินที่แกทำงานและเก็บมาตลอดล่ะ?”

“ก็อยู่กับพ่อไง ฉันกำชับพ่อเอาไว้ว่าช่วยเก็บเงินตรงนี้ส่วนหนึ่งเอาไว้เพราะฉันจะเอาไปทำบ้านพักคนชรา.. ฉันอยากให้พ่อไปช่วยน่ะ ท่านน่าจะมีเพื่อนเยอะ..”

“ดีๆ เดี๋ยวฉันจะไปช่วยงานด้วย ฉันจะไปเอ็นเตอร์เทนให้คุณตาคุณยายทั้งหลาย แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว..”

“อือๆ ดีๆ พวกเราจะช่วยกันนะ…”

……..

“ไปไหน? กับใคร?”

“ไปเดินห้างครับ แล้วก็ไปกับเพื่อน.. คนนี้…”

เขาดูรูปที่ทัตส่งมาให้ดูเขาไม่รู้หรอกว่าเมียในนามของเขาไม่รู้สิตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี.. การที่เด็กคนนั้นมาป้วนเปี้ยนในคอนโดของเขาอยู่มันเป็นอะไรที่โคตรน่ารำคาญเลย… เขาอุตส่าห์กดดันไม่ให้เงินเธอใช้แต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด.. 

“ใคร?”

“น่าจะเป็นเพื่อนครับ…”

“ไปตามสืบมาต้องได้ข้อมูลในวันพรุ่งนี้ไม่สิ.. เย็นนี้..”

“คุณไคล์ ถ้ารีบทำเองเถอะครับ ผมมีงานอื่นจะต้องทำนะ หรือไม่ก็จ้างนักสืบเอาสิเงินก็มีทำไมไม่เอาไปใช้ให้เป็นประโยชน์ ผมทำทุกอย่างให้คุณไคล์แต่ไม่ได้เงินเพิ่ม.. เหนื่อยนะครับ แฟนก็ไม่มีเมียก็ไม่มีแต่คุณไคล์ชิ่งหนีไปมีเมียก่อนผม.. โคตรไม่แฟร์เลย…”

“ไอ้ทัต… มึงเป็นห่าอะไรกูถามจริง มึงอยากได้กูเป็นผัวเหรอ?”

แหวะ…

“พูดทุเรศนะครับ ผู้ชายแบบคุณไคล์ใครได้ไปเป็นผัวคือแบบ.. ดวงตกไปสามล้านชาติเลยครับ.. ที่ผมบ่นนะ ผมหมายถึงผมเหนื่อยครับ ทำงานตั้งแต่เช้าจนเช้าของอีกวัน เรื่องส่วนตัวทำเองบ้างก็ได้นะครับแล้วยิ่งเรื่องผัวๆ เมียๆ ด้วย.. ผมไม่อยากยุ่งไม่อยากกินอาหารหมา.. ไปนะครับ..”

ตึกตึกตึก..

ปัง..

“โอ้.. ไอ้เวร.. เมื่อก่อนกำพร้าเดี๋ยวนี้กำแหง.. จะว่ากำพร้าก็ไม่ถูกเพราะมันมีพ่อและแม่.. จะเปรียบเทียบยังไงดีวะ…” 

~~~~~~~~

วันนี้อากาศดีสุดๆ ไปเลยว่าไหม… สิ่งที่เธอชอบที่สุดในวันนี้เธอก็ได้ทำแล้ว.. ตอนนี้เธอมีงานแล้ว ตอนแรกเธอก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเธอจะได้งานรึเปล่า แต่โชคดีของเธอก็คือ.. บ้านพักคนชราแห่งนี้เปิดใหม่และต้องการพนักงานต่างๆ และพยาบาลเยอะเธอเลยลองยื่นใบสมัครพร้อมกับประวัติการทำงานของเธอแนบไปด้วย.. ผ่านไปไม่นานไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ทางนั้นก็ติดต่อมาหาเธอและให้เธอมาทำงานทันที… แต่เธอได้ขอร้องเอาไว้ก่อนว่าเธอขอเวลาสักสองวันแล้วเธอจะเริ่มงานทันที…

“สวัสดีค่ะ..”

“อ้าวสวัสดีค่ะ.. ผู้ช่วยพยาบาลคนใหม่ใช่ไหมคะ? มาค่ะ มาเลย มาเริ่มงานกันเดี๋ยวค่อยแนะนำตัวเนอะ..” 

“ได้ค่ะ…”

ที่นี่ใหม่หมด กลิ่นสียังใหม่อยู่เลยแต่จะว่าไป.. ทุกอย่างทำออกมาดีนะ มันไม่ได้เหมือนโรงพยาบาล แต่มันคล้ายหมู่บ้านหรือโอมสเตย์ที่สามารถให้ครอบครัวมาพักผ่อนได้.. คนทำที่นี่เก่งนะ ทำยังไงไม่ให้ที่นี่ดูเหมือนโรงพยาบาล.. แต่ยังไงเธอก็ขอดูไปเรื่อยๆ ก่อน เธอฝันเอาไว้ว่าเธอเองก็อยากจะทำแบบนี้เหมือนกัน..

“เป็นไง.. พอไหวไหม?”

“ไหวค่ะ สบายมาก..” 

“งั้น..”

“ออมิ้นท์ค่ะ ชื่อมิ้นท์ค่ะ..”

“งั้นมิ้นท์ดูแลส่วนบีหนึ่งไปนะ พี่ชื่อเจี๊ยบ พี่ดูแลส่วนบีสองไม่ไกลกันมาก ที่นี่ยังใหม่พวกเราเลยมีคุณตาคุณยายที่น่ารักไม่ค่อยเยอะ แต่ไม่เป็นไรถ้าลองได้ทำการตลาดโฆษณาออกไปว่ามีพยาบาลสวยๆ แบบมิ้นท์.. รับรองว่าหนุ่มๆ จะรีบพากันเอาคุณพ่อคุณแม่มาฝากแน่นอน…”

“แต่มิ้นท์ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยค่ะ.. มิ้นท์อยากให้ทุกคนได้ดูแลพ่อแม่ของพวกเขา…”

“เรื่องนั้นพี่เข้าใจ.. แต่การที่ลูกๆ ออกไปทำงานและต้องให้พ่อหรือแม่อยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ ไม่สู้เอาพ่อแม่มาฝากไว้ตอนเช้าและมารับตอนเย็น.. แบบไหนจะดีกว่ากัน.. อย่างน้อยพวกท่านก็ได้มีเพื่อนในวัยเดียวกันด้วย.. พี่ว่าแบบนี้น่าจะดีกับพวกท่านนะ…”

“อืม.. นั่นสิคะ ที่นี่ไม่ได้รับแค่รายเดือนเหรอคะ?”

“ไม่ๆ พวกเรามีแพ็กเกจรายวันและรายสัปดาห์ด้วย.. เพราะลูกค้าบางท่านก็อยากจะอยู่กับพ่อแม่ในตอนเย็นแต่แค่พวกเขาไม่มีเวลาดูแลท่านในตอนที่พวกเขาต้องออกไปทำงานน่ะ..”

“อ๋อ.. แบบนี้นี่เอง.. งั้นมิ้นท์จะทำให้สุดความสามารถนะคะ…”

“ไป.. งั้น…สู้ๆ นะ..”

“ค้า…”

……

หมดไปแล้วหนึ่งวัน.. วันแรกของการทำงานเหนื่อยแต่สนุกมาก คุณตาคุณยายที่นี่น่ารักสุดๆ ทุกท่านใจดีที่สุด.. แค่คิดเธอก็นึกถึงคุณตาคุณยายของเธอจัง.. พวกท่านเป็นยังไงบ้างนะ สบายดีรึเปล่า ตั้งแต่ที่แม่ของเธอจากไปพวกท่านก็ไม่ติดต่อมาหาเธออีกเลย.. พวกท่านลืมเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ? แต่ไม่เป็นไร สักวันเธอจะแวะไปหาพวกท่าน.. คุณตาคุณยายเป็นญาติฝั่งแม่แค่สองท่านที่เหลือของเธอในตอนนี้.. 

แกร๊ก…

“ไปไหนมา..”

 “เชี้ย..”

“อะไร? เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกมา…”

“ตกใจค่ะ..” 

ตึกตึกตึก…

“ฉันถามว่าไปไหนมา…”

“ไปทำงานค่ะ”

“ทำงาน? เธอเนี่ยนะ?”

“ค่ะ.. ทำไมเหรอคะ?”

“ลูกคุณหนูแบบเธอเนี่ยนะทำงาน? แล้วทำงานอะไร ที่ไหนยังไง?”

“ไม่ขอตอบค่ะ มันคือเรื่องส่วนตัว ขอตัวนะคะ…”

หมับ…

“เดี๋ยว.. ผู้ใหญ่พูดด้วย.. ทำไมเธอถึงทำตัวไม่มีมารยาทแบบนี้? แล้วเธอได้ขออนุญาตจากฉันรึยัง? ที่นี่คอนโดฉันนะไม่ใช่โรงแรมที่เธอนึกอยากจะเข้าก็เข้าหรือนึกอยากจะออกก็ออก…”

“ข้อแรกนะคะ.. ดิฉันไม่จำเป็นต้องขอบคุณค่ะ อย่างที่สอง ถ้าคุณไม่พอใจให้ฉันอยู่ที่นี่ฉันก็ยินดีย้ายออกไปทันทีค่ะ เพราะอันที่จริงดิฉันเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..” 

ปีกกล้าขาแข็งเหรอ? หรือว่ากำลังทำตัวหยิ่งผยอง.. 

“หึ.. เก่งนิ ตัวแค่นี้แต่ฝีปากของเธอช่างไม่เป็นรองเหมือนขนาดตัว..”

“ขอโทษนะคะ.. เรื่องฝีปากและขนาดตัวมันคนละเรื่องกัน.. ดิฉันเข้าใจได้ว่าคุณเองก็ไม่ได้ปรารถนาที่จะแต่งงานกับดิฉัน… ดิฉันเองก็เช่นกันค่ะ เพราะคุณเองไม่ได้อยู่แผนชีวิตของดิฉันเลยแม้แต่น้อย.. ดิฉันยังอยากจะทำงานและทำในสิ่งที่ฉันรัก.. ถ้าไม่ติดอะไรดิฉันจะย้ายออกพรุ่งนี้เลยค่ะ…”

“เอาสิ ฉันไม่ติด สิ่งที่เธอพูดมามันก็ถูกนะ ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคนแบบเธอ.. คนแบบเธอไม่คู่ควรและสมควรที่จะมายืนเคียงข้างฉันเลยสักนิด.. ฉันหวังว่าเธอจะไม่ร้อนรนหรือพยายามดิ้นรนกลับมาหาฉันนะ.. เพราะถ้าเธอกลับมาเมื่อไหร่.. ฉันจะจับเธอโยนออกไปทันที.. แล้วที่สำคัญห้ามเที่ยวไปป่าวประกาศกว่าฉันกับเธอเป็นอะไรกัน..”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะเพราะการแต่งงานกับคุณมันคือความอัปยศที่สุดในชีวิตของฉันค่ะ.. การแต่งงานที่ถูกบังคับ การแต่งงานด้วยความชิงชัง.. มันน่าสมเพชมากๆ สำหรับฉัน.. ขอบคุณอิสระที่คุณมอบให้นะคะ..”

ตึกตึกตึก.. 

ปัง..

ความอัปยศเหรอ? นี่.. ยัยเด็กนั่นบอกว่า.. การแต่งงานกับฉันคือความอัปยศอย่างนั้นเหรอ? กล้ามาก… ยัยเด็กคนนี้คงไม่อยากตายดีสินะถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้… คอยดูเถอะแล้วเราจะได้เห็นดีกันว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวอัปยศและนำพาความอัปยศนี้…