02-หมดสภาพ

#เภสัชกรไฟฟ้า

ตอนที่ 2

(หมดสภาพ)

ร้านขายยาที่ผมเดินผ่านทุกวันในเวลาเย็นช่วงเลิกงาน ผมมองไปยังหน้าร้านที่เหมือนจะมีคนมุงเยอะมาก เหมือนกำลังมีกิจกรรมอะไรสักอย่าง จนทำให้คนสนใจ และความสงสัยก็ทำให้ผมต้องเดินเข้าไปใกล้ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"มุงเหี้ยไรกันเยอะแยะวะ อย่างกับดารามาอย่างงั้นแหละ" ผมยืนมองไปยังหน้าร้าน ที่ตอนนี้คนรุมกันจนแทบมองไม่เห็นทางเข้า จนผมต้องเบียดเพื่อไปดูให้รู้ "ไอ้นี่เป็นใครวะ? แล้วทำไมแม่งต้องยืนใกล้กันแบบนั้นด้วย...แล้วกูเป็นอะไรของกูละเนี่ยหงุดหงิดเพื่อ? เอ๊ะ!!! มึงเหมือนคนเป็นบ้าอะไอ้ไฟฟ้า หรือกูบ้าจริง ๆ เออแล้วกูก็ถามเองตอบเอง...ประสาทแดกหัวแล้วมั้งเนี่ย" เออไม่รู้ผมเป็นอะไร สายตามองไปยังไอ้เภสัชฯ หน้าขาวแล้วก็พูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ไม่รู้สิเห็นแล้วมันทำให้อารมณ์เสีย อยากจะเข้าไปกระชากเขาออกมาจากตรงนั้น แล้วให้มันมายืนข้างผมแทน ...เดินหนีก่อนที่จะทำให้ผมหงุดหงิดไปมากกว่านี้

ปึก!!!

"ไม่ถ่ายรูปแล้วมายืนเกะกะทำไมก็ไม่รู้" จู่ ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ วิ่งมาชนผมแล้วยังมาบ่นให้ผมอีก...ผมผิดอะไรครับเนี่ย

"นี่คุณ ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ แถมยังมาต่อว่าอีก...ที่บ้านไม่มีหนังสือมารยาทให้อ่านหรือไง" ผมไม่สนอะก็ตอนนี้อารมณ์ไม่ดี ผู้หญิงแล้วไงล่ะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย

"เสียเวลาจริง ๆ ....หลบหน่อยค่าหลบหน่อย" ดูสิดูบ่นแล้วก็รีบวิ่งไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นที่ผมเพิ่งเดินออกมา

"เสียเวลาผมเหมือนกันแหละ โธ่เอ๊ย!!!" ผมหันหลังชี้ตามหลังเธอไป หงุดหงิดแถมยังมาเจออะไรแบบนี้อีก ยิ่งทำให้ผมหัวร้อนไปอีก "แล้วทำไมวันนี้ร้านขายยาแม่งต้องมามีกิจกรรมบ้าบอด้วย วุ้ย" บ่นอย่างคนอารมณ์ไม่ดี แล้วก็เดินหนีออกมาเลยครับ กะว่าจะได้เจอกับเภสัชฯ หน้าใสซะหน่อย ดันมีเรื่องมาขัดขวางซะได้

ตุบ!!!

"โอ๊ย!!!" และเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ผมดันเดินตกท่อระบายน้ำ ไม่ได้ดูทางไงแล้วใครแม่งเล่นเอาฝาท่อออก มัวแต่เดินหันหลังกลับไปมองจนทำให้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แล้วผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหยุด หันมามองผมเป็นสายตาเดียว บางคนก็มีสีหน้าตกใจ แต่ผมนี่ไงที่ตกท่อจนสภาพดูไม่ได้เลย เหม็นไปหมดทั้งตัว

(ช่วยด้วยมีคนตกท่อน้ำ) เสียงของชาวบ้านร้องขึ้นขอความช่วยเหลือ ก็หวังดีแหละ ผมรู้สึกขอบคุณนะ แต่ว่ารู้สึกอายมากกว่า

"เป็นอะไรไหมครับคุณ" เสียงของใครก็ไม่รู้ดังขึ้น ผมจึงเงยหน้ามอง และต้องตกใจเพราะคนที่กำลังยื่นมือลงมาคือเภสัชฯ คนที่ผมแวะมากวนตีนทุกเย็น

"แล้วทำไมต้องเป็นมึงด้วยที่มาช่วยกูเนี่ย"

"มาครับ"

"จำกูไม่ได้เหรอวะ...หมดสภาพขนาดนั้นเลย?"

ผมก้มหน้าพูดกับตัวเองเบา ๆ สภาพของผมตอนนี้ก็เละมาก เพราะจากที่ก้มมองดูตัวเองคือแบบ...มอมแมมเหมือนลูกหมาตกท่อแล้วตอนนี้

"มาครับผมช่วย" พูดซะเพราะเชียว ที่กับผมทำเป็นรำคาญ

"........." เป็นโอกาสของผมแล้ว บางทีนายเภสัชฯ อาจใจดีให้ผมได้ยืมห้องน้ำชำระความเน่านี้ ผมจึงยื่นมือไปจับทันที แล้วค่อย ๆ ไต่ขึ้นมาด้านบน

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" นายนั่นถามผมพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ แล้วหัวใจผมตอนนี้แม่งดันเต้นแรง มันไล่สายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า อยากถามจริง ๆ ไม่เหม็นน้ำเน่าที่ติดตัวผมหรือไง

"อืม" ผมพยักหน้าและตอบสั้น ๆ ก็มันรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า กับการที่นายเภสัชฯ หน้าขาวอยู่ใกล้กว่าที่เคยเป็นมาก่อน

"เจ็บมากไหมครับ ต้องเรียกรถพยาบาลหรือเปล่า" เขาถามผมสีหน้าดูเป็นห่วงเป็นใย อยากมีเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกันจริง ๆ

"ไม่ต้องหรอกไม่ได้เจ็บมากมายจนเหมือนใกล้จะตาย..." พูดในแบบที่เป็นของตัวเอง คงไม่โดนรู้เข้าใช่ไหมว่าเป็นผม แล้วปากนะปากอยากจะพูดกับเขาดี ๆ แต่ดันปากไวใจหมาจริง ๆ น่าตบปากตัวเองให้แตกจะได้จำ แต่ผมทำไม่ได้หรอกครับกลัวเจ็บ " เอ่อ ขอบใจนะแต่ไม่ต้องหรอกครับ" แก้ต่างตอนนี้ก็น่าจะทัน

"คุณนี่คล้าย ๆ กับคนที่ผมเคยเจอเลยนะ...ปากเสีย"

"........."

นายเภสัชฯ ที่ผมยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ทุกวันก็ได้แต่ตามตื้อกวนตีนเล่น เขาพูดขึ้นและนั่นทำให้ผมต้องเงียบปากไว้ เดี๋ยวจะโดนจับได้ ก่อนที่ความหวังว่าจะได้ยืมใช้ห้องน้ำ ได้ไปเห็นห้องนอนที่เป็นส่วนตัว ผมต้องควบคุมตัวเองสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ไม่ปริปากพูดดีที่สุด

"ผมว่าคุณไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนดีไหม?" เขาถามขึ้นเป็นคำถามที่ผมเฝ้ารอมาหลายนาที จนตอนนี้คนที่มุงดูก็หายไปหมดแล้วเหลือแค่ผมกับเขา คงเห็นว่ามีคนช่วยและผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากละมั้ง "บ้านอยู่ไหนครับ ไกลหรือเปล่า?"

"แถวนี้แหละ" ผมตอบพร้อมกับหยัดตัวลุกยืน

"อ้อ...ถ้าไม่เป็นไรแล้วผมขอตัวก่อนนะ"

"ดะ เดี๋ยว..."

พูดจบก็หันหลังเดินหนีผมเลย ทำไมไม่เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลยวะ ความหวังของผมหายวับไปกับตา ได้แต่ยืนมองตามหลังที่ค่อย ๆ ห่างไปด้วยสายตาละห้อย จบแล้วความหวังอันน้อยนิดของผม

"เฮ้อ...ไม่เป็นอย่างที่คิดสักนิด ทำไมกูถึงได้ซวยแบบนี้ วันอะไรวะเนี่ย" ผมยืนบ่นอย่างหัวเสีย

"วันพุธครับพี่" สิ่งที่ผมพูดออกไป ก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้มาให้คำตอบ ทำให้ผมก้มไปมองไอ้เด็กผู้ชายตัวกลม ที่ยืนเลียอมยิ้มอยู่อย่างมีความสุข

"เออรู้" ผมตอบโต้เด็กคนนั้น

"รู้แล้วถามทำไม...ไปดีกว่า" เออนะไอ้เด็กนี่ก็ใช่ย่อย พูดจบแล้วมันก็เดินหนีไปเลย ทำไมวันนี้ผมต้องมาเจออะไรที่ปวดหัวแบบนี้ด้วยนะ

"ไอ้เด็กเวร... กูไม่ได้ถามมึง กูถามตัวเองโว้ย" ประโยคแรกผมขยับปากแต่ไม่ออกเสียง พูดตามหลังเด็กคนนั้นอย่างหัวร้อน ก่อนจะรีบเดินเข้าซอยไปเพื่อกลับบ้านไปจัดการกับตัวเอง ที่เริ่มเหม็นเน่าอย่างกับหมาตาย