12 | เปลี่ยนไปโดยไม่ทันตั้งตัว

(เคมี)

“นี่”

“อะไร”

ไฟฟ้าเอ่ยขึ้นทำให้ผมที่นั่งเล่นเกมต้องตอบรับ แต่สายตาก็ยังคงจ้องโทรศัพท์อย่างจดจ่อ คลาดสายตาไม่ได้ครับไม่งั้นเดี๋ยวผมจะแพ้

“คือแบบว่าเรียกนาย ๆ เรา ๆ ไม่ชินรู้สึก จะว่าอะไรไหมถ้าจะเป็นตัวของตัวเอง”

“ก็เป็นอยู่แล้วไม่ใช่ไง? ทั้งสัสทั้งกู”

“จริงดิ”

“ชนะ!”

หูฟังเขาพูดแต่สายตาผมก็ยังคงจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเวลาเล่นเกม เขานี่ก็ถามผมอย่างกับตัวเองเปลี่ยนแปลงอะไรอย่างนั้นแหละ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาผมแทบไม่ได้ยินอะไรเสนาะหูจากปากของเขาสักครั้ง เขายังมีน่ามาถามอีกว่าจริงไหม แต่ผมก็ไม่สนใจเล่นเกมจนชนะ

“หิวข้าวว่ะ”

“มีมาม่าในครัว”

“ทำให้หน่อยดิ...นะ”

เขาพูดขึ้นและมองหน้าผมตาปริบ ๆ สิ่งที่ผมมองเห็นนี่ไม่ผิดใช่ไหม ไฟฟ้าอายุใกล้เลขสามที่หมายถึงสามขวบจริง ๆ ใช่ไหม ทำไมเขาดูเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ แต่บางครั้งทำไมก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจกล้าเกินไป

“อย่าหาทำแบบนี้อีกนะ เห็นแล้วจะอ้วกทำอะไรหัดดูตัวเองบ้าง”

“ไอ้!!”

“อะ อะ พูดดี ๆ นะไม่งั้นก็ไปทำกินเอง”

“น้องเคมีครับ ต้มมาม่าให้พี่ไฟฟ้าแดก เอ๊ย! รับประทานสักชามสิครับ พลีส”

“อันนี้ก็ดูตอแหลไป”

“สรุปมึงจะให้กูพูดยังไงไอ้เคมี ไหนมึงว่ามาสิครับ”

ผมพูดแหย่เขารู้แล้วล่ะว่าเขาต้องมีหัวร้อน จึงรีบลุกหนีให้ไกลก่อนที่ฝ่าเท้าจะสัมผัสแผ่นหลังของผม คำพูดที่ไพเราะไม่ได้เข้ากับบุคลิกคนอย่างไฟฟ้าเอาซะเลย ทำเอาผมทำกลั้นขำไม่ไหว ตอนนี้เขาชี้หน้ามาที่ผมอย่างโมโห ก็ผมเล่นยั่วโทสะซะขนาดนั้น ทำเอาคนห่ามหัวร้อนทันที

“รอแป๊บ เดี๋ยวไปทำมาให้”

“เนี่ย! มึงมันชอบกวนตีน ชอบให้กูหัวร้อน พอกูพูดดี ๆ เพราะ ๆ มึงก็ยั่วประสาทกูเล่นไอ้เคมี”

“บ่นเป็นคนแก่ไปได้น่า”

ผมทิ้งท้ายคำพูดติดตลก แต่คนฟังคงยังหงุดหงิดไม่หาย ผมเดินเข้าครัวไปจัดการต้มมาม่าให้กับคุณชายไฟฟ้าที่รอกินมาม่าฝีมือของผมอย่างแสนสำราญ นอกจากนับเดือนแล้ว การที่จะมีใครเข้ามาในห้องพักของผมก็เป็นไฟฟ้า ขนาดว่าเพื่อนขอมาผมยังไม่อนุญาต มีแต่นัดเจอกันข้างนอก ที่จริงผมก็ไม่ได้เชิญให้มาหรอกครับแต่ไฟฟ้าเสนอหน้าด้าน ๆ มาเอง ผมก็ขี้เกียจจะไล่ สุดท้ายก็เลยตามน้ำจนกลายเป็นความเคยชิน

“เสร็จแล้วลุกมากินเร็ว”

“อืม”

ผมยกชามมาม่าวางลงบนโต๊ะ ประเคนให้ถึงที่อย่างกับเจ้าชายแล้วผมคือคนรับใช้งั้นแหละ ไฟฟ้าก็เดินมานั่งกิน ตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่มองหน้าผม ไม่พูด หรืออะไร เขากินแบบเงียบ ๆ เพียงลำพัง ซึ่งดูผิดปกติจากก่อนหน้านี้

“พอกินได้ไหม?” ผมลองถาม

“อืม” คำเดียวสั้น ๆ เขาผิดปกติจริง ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ารู้สึกปวดแผล” ผมลองถามอีกครั้ง อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงดูเงียบผิดปกติ

“นิดหน่อย” นี่ไม่ใช่ไฟฟ้าที่ผมเคยรู้จัก

“เป็นอะไรอะถามคำตอบคำ”

“เปล่า”

“เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้”

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปกะทันหันเพียงเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้น เดินไปหยิบน้ำในครัวพร้อมกับคิดทบทวนว่าผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า  เขาถึงได้ดูเปลี่ยนจากเดิมได้เพียงนี้ ทั้งที่ยังปากดีกับผมไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

“อิ่มแล้วเหรอ” ผมรีบถามเมื่อเห็นว่าเขาเดินผ่านหน้าไป เหมือนว่าเขาจะออกไปจากห้องของผม

“อืม กลับละขอบใจสำหรับมาม่าและเตียงนอน”

“ไฟฟ้า!”

เขาหันมาพยักหน้า แล้วพูดบอกลาผมอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบเดินออกไป ผมเรียกตามหลังก็ไม่หันกลับมา เขาปิดประตูเสียงดัง และผมก็ยังคงยืนงงอยู่ข้างหลังอย่างไม่เข้าใจถึงการเปลี่ยนไปของไฟฟ้า...หรือว่าเขาเข้าสู่วัยทอง?