พิชิตใจ : ตำราที่ 8 : การดูแลในแต่ละวัน

ร่างบางในชุดเดรสทำงานแบบสุภาพก้าวเท้าเดินออกจากห้องพักของตัวเอง แล้วเลี้ยวหยุดยืนหน้าประตูห้องที่อยู่ข้างกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังพอเป็นพิธี ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปทันทีโดยที่ไม่รอรับคำอนุญาต สายตาจ้องมองไปยังแผ่นหลังกว้างเปลือยท่อนบนของผู้เป็นเจ้านายที่นอนหลับอยู่ไม่รู้เรื่อง

“ว่าแล้ว” ฉันคิดอยู่แล้วว่าทำไมวันนี้ถึงไม่มีเสียงเรียกหาจากเขา หลับยังไม่ตื่นนี่เอง ปกติขาดฉันได้ที่ไหน

“คุณธาดาคะ”

“...” เงียบ

“คุณธาดา”

“...” เงียบเหมือนเดิม ปลุกยากยังไงก็ยังเป็นเหมือนเดิมมาตลอดสิบปี ฉันกวาดสายตามองไปรอบห้อง ที่นี่ไม่มีลำโพงที่ฉันต้องการ แค่เสียงโทรศัพท์ในมือไม่สามารถทำให้เขาตื่นได้แน่ ต้องใช้วิธีนั้นอีกแล้วสินะ ฉันเดินวนเข้าไปหยุดยืนข้างเขา แล้วนั่งลงบนเตียงนอนก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ริมฝีปากใกล้กับใบหน้าเนียน เสียงแหลมเอ่ยพูดข้างหู

“ถ้าไม่ตื่น ไม่ให้จูบนะ”

“อื้อ~” สิ้นเสียงคำพูดของฉัน ธาดาก็บิดตัวพลิกนอนหงายแล้วลืมตาตื่นทันที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณธาดา”

“ไหนจูบ มาสิ” พอลืมตาได้ก็รีบทวงสิ่งที่พูดไปเมื่อกี้ทันที

“ทบไว้ก่อน” น่าจะครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ที่ทบไว้

“ว่าแล้ว ถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่จะไม่ให้ได้พักหายใจเลย” เขาทำหน้าบูดใส่แล้วก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเลื่อนลงมากองไว้ที่หน้าตัก เผยให้เห็นผิวขาวเนียน แผงกล้ามหน้าอกกว้าง ไหล่ผายแบบหุ่นผู้ชายสมสัดส่วน

“...”

ฉันหันสายตามองไปยังนาฬิกาหัวเตียง ที่บ่งบอกเวลา 7.00 น. การที่ต้องเข้าบริษัทวันแรกก็ดูท่าจะสายกว่าพนักงานซะแล้วสิ

“เราน่าจะหาอะไรทำกันช่วงเช้าก่อนไปทำงานได้นะ เวลามีเหลือเยอะแยะ” คนขาดผู้หญิงไม่ได้อย่างเขาเริ่มเรียกหาสิ่งที่ตัวเองชอบแล้ว

“เป็นผู้บริหารที่ดี วันแรกควรไปถึงบริษัทพร้อมพนักงานดีมั้ยคะ”

“ไม่เห็นจำเป็นเลย”

“รู้ค่ะว่าไม่จำเป็น แต่ทำสักหน่อยในวันแรกที่ไปโชว์ตัวคงไม่ตายหรอกค่ะ”

“ของแบบนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก คนที่ทำให้ฉันตายได้มีแค่เทียนไขเท่านั้น” ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง และถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไร้สาระไปวันๆ”

“ได้ยินนะที่พูดน่ะ” ธาดาปาดหางตามองฉัน ก่อนที่จะพาตัวเองลงจากที่นอน

เขายืนเต็มส่วนสูงตัวเอง ผู้ชายที่สูงเกิน 180 เซนติเมตรนี่ช่างโดดเด่นดีจริงๆ ท่อนล่างเขามีเพียงกางเกงตัวบางที่สวมปกปิดเท่านั้น ช่วงเช้าของผู้ชายก็มีอะไรตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขา ซึ่งแน่นอนว่าคนกวนประสาทอย่างธาดาไม่สนใจว่าในห้องจะมีฉันอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้หยุดยืนอยู่ตรงหน้า แล้วยกมือเสยผมที่ปกปิดหน้าขึ้น สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“มองทำไมคะคุณธาดา” เมื่อทนสายตาของเขาไม่ไหวก็ถามออกไปซะให้มันรู้แล้วรู้รอด

“สีชุด”

“ทำไม” ชุดสีแดงเลือดหมูของฉันมันทำให้เขาไม่พอใจหรือไง

“จะใส่สีคู่กับเธอ จัดชุดให้ด้วย” อีกแล้วเหรอสีชุดคู่ พูดจบเขาก็เดินไปทางห้องน้ำทันที

“ถ้าใส่สีชมพูนายจะใส่กับฉันมั้ยธาดา”

“ใส่ เพราะฉันใส่สีอะไรก็ดูดี” ความมั่นใจเกินสามร้อยเปอร์เซ็นต์ของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

“อ้อค่ะ” ฉันได้แต่หันหลังกลับไปส่งยิ้มให้เขา ในใจก็แช่งให้สะดุดล้มกลิ้งในห้องน้ำไปซะ

“จะเข้าไปอาบน้ำด้วยกันอีกสักรอบมั้ยคะคนสวย” ก่อนจะเข้าห้องน้ำก็ไม่เลิกกวนประสาทฉัน

“ไปไกลๆ”

ต่อให้ด่าหรือว่าเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีโกรธ มีสิ่งเดียวที่ทำให้ไม่พอใจได้ คือ คุยกับผู้ชายคนอื่น ฉันเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวแล้วจัดเตรียมชุดให้เขาตามคำขอ เสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกและสูทสีดำแล้วกัน เกิดอยากจะคู่บ้าบออะไรขึ้นมา ฉันจัดเตรียมทุกอย่างให้เขาเสร็จก็เดินลงมารอข้างล่าง สิ่งต่อไปที่จัดเตรียม อาการเช้าของเจ้านายผู้น่ารำคาญ

“เทียนนอนหลับมั้ยลูก” เสียงแม่ของธาดาดังมาจากห้องอาหารในจังหวะที่ฉันเดินผ่าน เพื่อไปห้องครัว

“ยังไม่ค่อยหลับค่ะคุณป้า” ฉันเดินย้อนกลับมาเข้าไปยังห้องอาหาร ซึ่งมีคุณลุงและคุณป้านั่งอยู่

“แล้วลูกชายของป้าล่ะ”

“กำลังแต่งตัวค่ะ”

“ตื่นเช้าเองโดยที่ไม่มีคนปลุกเป็นด้วยเหรอเนี่ย” คุณลุงพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อ พร้อมกับยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมองเวลา

“ไม่มีทางหรอกค่ะ ถ้าไม่ถูกปลุกก็ไม่ตื่น”

“ก็มีแต่เทียนแหละ ที่ปลุกลูกชายลุงได้” คุณลุงส่งยิ้มให้ฉันอย่างอารมณ์ดี

“คนอื่นก็ทำได้ค่ะ ถ้าใจแข็งกับเขา” ถ้าทำเป็นกล้าๆกลัวๆใส่ คนอย่างธาดาไม่มีทางตื่นง่ายแน่

“ก็มีแต่เทียนนั่นแหละที่ใจแข็ง” คุณป้าเสริมทัพเข้ามาอีกคน

“นั่นสินะ ยังไงก็ต้องเป็นหนูเทียน” คุณลุงเห็นดีเห็นงามไปอีกคน กลับมา ครั้งนี้ฉันไม่ได้คิดไปเอง ทุกคนต่างตั้งใจจับเราให้คู่กัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ แต่ที่ผ่านมามันไม่ได้ดูจริงจังมากขนาดนี้

“เทียนขอตัวก่อนนะ” ยืนคุยอยู่นานจนเกือบลืมอาหารเช้าของธาดาไปแล้ว

“ไม่ทานข้าวเช้าเหรอเทียน” เมื่อเห็นว่าฉันรีบเดินออกไป คุณป้าก็ตะโกนตามหลังมา

“ทานค่ะ แต่เดี๋ยวขอจัดการอาหารเช้าให้เจ้านายตัวเองก่อนนะคะ!” เสียงตะโกนของฉันดังไปทั่วโถงกลางบ้าน

ผู้ใหญ่สองคนในห้องต่างกันหัวเราะชอบใจ เพราะสิ่งที่พวกเขาทำให้เธอมาตลอดคือการทำให้เทียนไขเหมาะสมกับลูกชายของเขาในทุกทาง

“เทียนให้ป้าทำให้ดีมั้ย” ป้าแม่บ้านยืนมองฉันกำลังทอดไข่ดาวในกระทะอย่างใจเย็น

“ไม่เป็นไรค่ะป้า เทียนขอจานหน่อยค่ะ”

“เอาแบบนั้นเลยเหรอ” ป้าแม่บ้านมองไข่ที่อยู่ใจกระทะด้วยความประหลาดใจ

“ค่ะ คุณชายของป้าเขาทานแบบนี้ค่ะ” ฉันจ้องไปยังไข่ดาวในกระทะ ไข่ดาวที่สุกแค่เพียงไข่ขาวเท่านั้น ไข่แดงตรงกลางยังเป็นไข่ดิบ เพราะก่อนลงกระทะทอดฉันต้องแยกไข่แดงออกต่างหากแล้วลงทอดเพียงแค่ไข่ขาว เมื่อไข่ขาวสุกแล้วก็วางไข่แดงลงตรงกลางเป็นอันเสร็จ เอาใส่จานได้

“กาแฟดำได้หรือยังคะ” ฉันหันไปถามหากาแฟดำจากแม่บ้านอีกคน

“นี่จ้ะหนูเทียน”

“ขอบคุณมากค่ะ” ฉันรับแก้วกาแฟจากมือป้าแม่บ้านมาวางลงบนถาด

“น้ำส้มค่ะพี่เทียน”

“ขอบใจจ้ะ” ฉันหันไปรับแก้วน้ำส้มคั้นสดจากน้ำหวาน

“มา เดี๋ยวป้ายกเอง”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวเทียนจัดการเอง ทุกคนทำงานของตัวเองเถอะ” ฉันส่งยิ้มให้พวกเขาแล้วออกแรงยกถาดมาไว้ในมือ

“เดี๋ยวผมช่วยครับ” เสียงของเก้าดังขึ้นพร้อมกับแย่งถาดในมือไปถือไว้

“ไม่ไปเรียนเหรอ” ฉันมองเก้าที่อยู่ในชุดนักศึกษา

“ไปครับ แต่เดี๋ยวช่วยพี่เทียนก่อน” พูดจบเก้าก็เดินนำหน้าฉันไปทางห้องอาหาร

“อยู่ปีไหนแล้ว” ในระหว่างก่อนถึงห้องอาหาร ฉันก็หันไปถามเขา

“ปีสามแล้วครับ”

“เก้าเรียนคณะอะไร”

“สถาปัตย์ครับ”

“พยายามเข้านะ”

“ขอบคุณครับพี่เทียน” ฉันส่งยิ้มให้เขา ในขณะที่เราเดินเลี้ยวเข้าไปยังห้องอาหาร

“ไม่ทานแล้วนะครับ” เสียงของธาดาดังขึ้นแล้วตามมาด้วยเสียงลากเก้าอี้ ทำให้ฉันต้องหันไปมองเขาทันที

“ทำไมล่ะธาดา” แม่ของเขาหันไปถามลูกชายด้วยความสงสัย

“กินไม่ลง” พูดจบก็เดินออกจากโต๊ะ ตรงมาทางฉันและเก้าทันที

“กลับไปนั่งค่ะคุณธาดา” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย และรับถาดมาจากมือเก้า

“ผมไปเรียนนะครับพี่เทียน สวัสดีครับคุณธาดา” เก้าหันมาบอกลาฉันแล้วยกมือไหว้ธาดา และเดินออกจากห้องอาหารไปทันที ธาดามองตามหลังเก้าที่เดินออกไปจนลับสายตา แล้วหันกลับมาจ้องหน้าฉัน

“เชิญไปนั่งที่โต๊ะค่ะ คุณธาดา”

“...”

“ธาดา” เมื่อเสียงของฉันบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เขาก็ยอมหันหลังกลับไปนั่งลงที่เดิม

“ที่บอกว่าต้องใจแข็งไม่ใช่หรอก แต่ต้องดูด้วยว่าคนที่สั่งเป็นใคร” เสียงของคุณป้าพูดแหย่ขึ้นแล้วมองไปทางลูกชายของเธอ

“นี่ค่ะอาหารเช้า” ฉันวางถาดลงตรงหน้าเขา แล้วเดินไปนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง

“...” ธาดาจ้องมองอาหารตรงหน้าแล้วหันกลับมามองฉันอีกที

“ฉันทำเองทั้งหมด”

“โอเค” เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูดก็ยอมกินแต่โดยดี

“ต้องเป็นเทียนทำเท่านั้นเหรอถึงจะยอมกิน” คุณลุงถามด้วยความสงสัย

“ครับ”

“แล้วถ้าไม่มีเทียนล่ะคะ” ฉันพูดขึ้นโดยที่ไม่หันไปสบตาใคร สายตามองตรงไปยังด้านหน้า

“...” ทั้งห้องเข้าสู่ความเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงช้อนกระทบจาน

“...” ฉันเองก็เงียบ และสนใจข้าวต้มตรงหน้าเช่นกัน

ติ้ง! เสียงข้อความดังขึ้น ฉันหันไปมองธาดาทันที และก็มาจากเขาจริงๆ ด้วย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความจากเขา

'ธาดา: ฉันอารมณ์ไม่ดีนะเทียน'

อารมณ์ไม่ดีแล้วยังไง ฉันพิมพ์ข้อความตอบกลับเขาไปทันที

'เทียนไข: แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน'

'ธาดา: เธออยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่น'

'เทียนไข: นั่นน้องนะ'

'ธาดา: น้องแล้วมันไม่ใช่ผู้ชายหรือไง สายตาที่มันมองก็ไม่ได้มองแบบพี่สาวด้วย'

'เทียนไข: เป็นบ้าหรือไง ฉันจะคุยกับผู้ชายคนไหนก็ได้ธาดา นี่ชีวิตฉัน'

เมื่อฉันส่งข้อความไปหาเขาก็ขึ้นสัญลักษณ์ว่าถูกเปิดอ่านในทันที แต่ไม่มีข้อความตอบรับกลับมา ทุกอย่างเงียบสงบจนฉันเงยหันไปหน้ามองธาดา คนตัวสูงยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม สายตาที่จ้องมองมาเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก เมื่อวางแก้วกาแฟลงธาดาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งมาให้

ติ้ง!

'ธาดา: ฉันใจดีเกินไปหรือเปล่านะ ลืมสถานะตัวเองหรือไงว่าเป็นอะไรกับฉัน'

ติ้ง!

'ธาดา: รื้อฟื้นกันหน่อยมั้ยถ้าเธอจะดื้อมากขนาดนี้'

ติ้ง!

'ธาดา: คืนนี้เจอกัน'

ฉันกำโทรศัพท์ในมือ และปาดหางตามองไปยังจุดที่เขานั่งอยู่ สายตาคมจ้องมองมาทางฉันเช่นกัน ไม่มีคำว่าล้อเล่นอยู่ในแววตาของเขาเหมือนที่เป็นมา ฉันพิมพ์ข้อความแล้วส่งกลับไปหาเขา

'เทียนไข: คิดว่าทำอะไรฉันได้ซ้ำสองก็ลองดู'

ข้อความที่ส่งไปถูกเปิดอ่านทันที แล้วตามมาด้วยเสียงลากเก้าอี้ ธาดาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องอาหาร ฉันเองก็ลุก และเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ

“ขอให้เป็นวันที่ดีของลูกทั้งสองคนนะ” เสียงของคุณป้าตะโกนตามหลังอวยพรให้เราทั้งคู่ วันที่ดีแน่ค่ะ ยังไงก็ต้องเป็นวันที่ดีของฉัน