บทที่ 10"เด็กมันก็ร้าย"

ตุบตุบ! ตุบตุบ! ตุบตุบ!

หัวใจของฉันเต้นแรงอีกแล้ว และดูท่าทางแล้วครั้งนี้จะเต้นแรงกว่าครั้งไหนๆ ของวันนี้ เพราะระยะห่างที่ใกล้ชิดกันขนาดนี้และลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดตรงพวงแก้มใสของฉันในจังหวะที่เขาผละออกมาแล้วสบตาแวบหนึ่งกับฉันเมื่อกี้ มันทำให้หัวใจของฉันอยู่ไม่เป็นสุขจริงๆ

ทั้งเขิน ทั้งใจเต้นแรง ทั้งรู้สึกวูบวาบตรงท้องน้อย เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเร็วและเกิดขึ้นในเวลาเดียวกันจนทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ได้แต่ยืนกลั้นหายใจและข่มความเขินของตัวเองไม่ให้แสดงออกไปจนอีกฝ่ายจับได้ ว่าฉันเสียอาการแค่ไหน

"ยืนตัวแข็งทื่อเลย พี่ทำอะไรให้เธอตกใจอีกหรือเปล่า" พี่...โอ้ย ตอนนี้เขาแทนตัวเองว่าพี่แล้ว แปลว่าเขาเริ่มขยับสถานะขึ้นมาเรื่อยๆ หรือเปล่านะ

"เปล่าค่ะ ตาลแค่..." แค่อะไรดีล่ะ โอ้ย ฉันคิดคำตอบไม่ทัน ตอนนี้สมองมันเบลอมึนงงไปหมดแล้ว เพราะมัวแต่เขินมากเกินไปอะ ให้ตายเถอะยัยตาลเอ้ยบทจะเอ๋อแกก็เอ๋อขึ้นมาดื้อๆ อย่างนี้เลยเหรอเนี่ย

เอาไงดีล่ะ

"พี่ซื้อข้าวหรือยัง" เออ เอางี้เลยละกัน เปลี่ยนบทไปดื้อๆ แบบนี้เลยละกัน เพราะถ้าให้ฉันตอบคำถามเมื่อกี้ ฉันก็ตอบไม่ได้อะ จู่ๆ สมองมันก็รวนขึ้นมากะทันหัน งงไปหมดว่า