บทที่4 "ล็อกเป้า"

Tiger part...

ติ๊ง!

แทนไท : เป็นไง ได้คอนแทกต์เขาไหม

หลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าห้องตัวเองได้ไม่นาน ไอ้แทนไทเพื่อนสนิทของผมก็ส่งข้อความเข้ามาถามว่าผมได้คอนแทกต์เขาไหม ทุกคนไม่ต้องสงสัยหรอกว่าคอนแทกต์เขาที่เพื่อนผมหมายถึงคือใคร ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมฉุดกลับมาด้วยกันเมื่อกี้นี้ 

ใช่ครับน้ำตาล...ชื่อนี้ทำให้ผมแทบนอนไม่หลับมาหลายคืนเลยทีเดียว เพราะความโก๊ะของเธอที่เผลอบอกรักผมในลิฟต์เมื่อหลายวันก่อน และท่าทางที่ดูสดใสบวกกับหน้าตาสะสวยจนผมแทบจะละสายตาไม่ได้ในวันนั้น เธอสร้างความประหลาดใจแก่ผมมาก เพราะผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะสนใจผู้หญิงแบบผม ไม่เคยคิดจะสนใจเรื่องความรักแบบผม ดันใจเต้นแรงกับเธอซะงั้น

 เพราะแบบนั้นพอผมมีโอกาสได้พบเธออีกครั้งในคืนนี้ ผมก็เลยไม่อยากทิ้งโอกาสในการเข้าหาเธอ

ครับ ผมเห็นเธอตั้งแต่ตอนที่อยู่ในผับแล้ว ผมนั่งจ้องเธอจากมุมหนึ่งของห้องนั้น จนกระทั่งที่พวกเธอพากันออกไปจากผับ ผมจึงรีบบอกเพื่อนว่าขอกลับก่อน แต่ความจริงแล้ว ผมตั้งใจเดินตามน้ำตาลออกไป ไอ้แทนที่รู้ว่าผมโกหกและมันชอบจับสังเกตผมก็เลยทักมาอย่างที่เห็น

แต่ถามว่าผมได้คอนแทกต์อะไรจากน้ำตาลไหม ไม่ครับ ผมจะไม่จู่โจมแบบนั้น ผมจะไม่ทำเหมือนที่ผู้ชายหลายคนชอบทำ ไอ้ประเภทที่ว่าชอบเขาแล้วยื่นโทรศัพท์แลกช่องทางติดต่อกันอะ แบบนั้นมันโคตรเชยเลย

ไทเกอร์ : เป็นเสืออยากได้เหยื่อก็ต้องค่อยๆ ย่องสิวะ ตะครุบทีเดียวเดี๋ยวเหยื่อก็แตกตื่นหรอก

ผมนั่งลงบนโซฟากลางห้องโถงก่อนที่จะพิมพ์ข้อความยาวเหยียดแล้วกดส่งกลับไป ไม่ถึงหนึ่งวินาทีไอ้แทนไทมันก็พิมพ์ข้อความกลับมาเป็นหมายเลขห้าที่แปลว่ามันกำลังหัวเราะผม

แทนไท : 5555 ไอ้สัสเอ้ย มึงแม่งโคตรร้ายสมชื่อเลยว่ะ 

แทนไท : แต่กูมีเรื่องจะบอกมึงว่ะ

 ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยหลังจากที่เพื่อนพิมพ์กลับมาว่ามีเรื่องจะบอกผม ปกติผมไม่ค่อยจะสนใจหรือกระตือรือร้นอะไรกับการพิมพ์ข้อความอะไรแบบนี้กับเพื่อนเท่าไหร่หรอก 

 เพราะนิสัยปกติของผมคือ ไม่ค่อยชอบเล่นโทรศัพท์ ไม่ค่อยตอบข้อความใคร และไม่คุยพร่ำเพรื่อไร้สาระแบบนี้กับใครด้วย ผมถึงได้โสดมาจนถึงทุกวันนี้ไง แต่คืนนี้มันพิเศษหน่อยเพราะเรื่องที่คุยกันเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อน้ำตาล และผมก็สังหรณ์ใจด้วยว่า ที่เพื่อนผมพิมพ์กลับมาแบบนั้นต้องเกี่ยวกับเธอแน่ๆ

ไทเกอร์ : อะไร

แทนไท : ผู้หญิงที่มึงชอบอะ กูได้ข่าวว่าพี่ชายโคตรหวงเลยเว้ย ไอ้นักรบเอกเครื่องกล มึงพอจะคุ้นชื่อนี้ไหม

หึ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร อันที่จริงผมรู้อยู่แล้วว่าน้ำตาลมีพี่ชายและพี่ชายของเธอเป็นใคร และที่ผมทำเป็นถามเธอในรถไปก่อนหน้านี้ ผมก็แค่หาเรื่องคุยกับเธอเฉยๆ สวยขนาดนั้นผมก็ต้องสืบอยู่แล้วว่าเธอเป็นใครมาจากไหน มีพี่น้องกี่คน

ไทเกอร์ : ไม่คุ้นได้ไง เฮดว้ากคณะเลยไม่ใช่เหรอวะมันอะ

ผมพิมพ์ตอบกลับไอ้แทนไททำเป็นไม่รู้เรื่องเท่าไหร่กลับไปแต่ความจริงแล้ว ผมรู้ยันชื่อพ่อแม่ของอีกฝ่ายแล้ว 

แทนไท : อืม แถมยังเป็นเพื่อนสนิทญาติมึงอย่างไอ้พายด้วย แถมผับที่เราไปเมื่อกี้ก็เป็นของมันด้วย ร้านเหล้าหลังมอด้วยก็ของมันเหมือนกัน แม่งรวยจัดเลยว่ะ

ไทเกอร์ : แล้วกูไม่รวยตรงไหน กูดูแลน้องมันได้ละกัน

ไอ้ห่านี้ เพื่อนอย่างผมก็รวยไม่ได้ด้อยกว่าไอ้นักรบหรอกนะ จะเปย์เท่าไหร่ผมก็ทำได้ ถึงผมจะไม่ได้เปิดผับแต่ผมเป็นเจ้าของอู่รถในสนามแข่งของพ่อตัวเองเลยนะ กิจการเกี่ยวกับรถผมก็รวบมาในมือหมดอะ ง่ายๆ เลยก็คือ ผมก็รวยพอตัวสู้พี่ชายของน้ำตาลได้สบายๆ เลยละ

อีกอย่างคบกับผมไม่อดยากแน่นอน

แทนไท : 5555 เออๆ กูลืมไปว่ามึงแม่งก็โคตรของความรวย 

ไทเกอร์ : ขอบใจที่อวยกู

แทนไท : สัส แต่ยังไงก็เถอะ มึงคิดจะจีบน้องไอ้นักรบอะ มันไม่ง่ายหรอกนะ จะไหวเหรอวะ

ไทเกอร์ : บอกรักกูขนาดนั้น กูล็อกมงให้เรียบร้อยจะไม่ไหวได้เหรอวะ

และเรื่องที่ทำให้ผมอยากรู้จักผู้หญิงที่ชื่อน้ำตาลมากขึ้นกว่าเดิม ก็เพราะเรื่องนี้แหละ เธอทำให้ผมสนใจเธอเพราะความโก๊ะแบบธรรมชาติของเธอ มันจะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่โก๊ะอย่างน้ำตาล ไม่รู้จักกันแต่มาบอกรักกันเฉย ทำใจผมสั่นเองก็ต้องรับผิดชอบตามการกระทำตัวเอง ผมไม่ปล่อยไว้หรอก

แทนไท : ไอ้เหี้ย มึงแม่งพวกฝังใจอะ เออๆ ยังไงก็สู้ๆ ในการต่อสู้กับพี่เขยจอมโหดของว่าที่เมียละกันนะมึง กูไปละ เมียเรียกไปนอนแล้วว่ะ

หลังจากที่ไอ้แทนไทมันส่งข้อความสุดท้ายจบ ผมก็โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงไปที่ระเบียงห้อง เพื่อหยิบบุหรี่ออกมาสูบ โดยที่ยืนวางข้อศอกไว้บนขอบระเบียง จากนั้นก็หันหน้ากลับมาทางประตูบานเลื่อนแหงนหน้าขึ้นเพื่อปล่อยควันออกจากปากให้ลอยในอากาศไปอย่างชิวๆ 

แต่จู่ๆ ...

แค่กๆ

ผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงไออยู่บนชั้นถัดจากห้องของผมดังขึ้น คิ้วของผมจึงขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ก่อนที่จะขยับตัวยืดออกไปข้างนอกระเบียงเพื่อแหงนหน้าขึ้นไปดูข้างบนว่ามีคนอยู่บนนั้นจริงๆ หรือเปล่า แต่แม่งเอ้ยโคตรลำบากเลยเพราะระเบียงมันสูงใช้ได้เลย 

แต่ด้วยความพยายามของผมที่มีเยอะมาก ในที่สุดผมก็ได้เห็นคนที่อยู่บนชั้นถัดจากผม ซึ่งทันทีที่ได้เห็นใบหน้าตอนที่เธอหันมาทางผมพอดีมันก็ทำให้ผมชะงักและนิ่งไปสักพัก เพราะคนที่กำลังปิดจมูกตัวเองตอนที่หันมาทางผมเมื่อกี้เธอคือ น้ำตาล ผู้หญิงที่ผมเพิ่งจากกันในลิฟต์เมื่อสามสิบนาทีที่แล้วนั่นเอง

ไอ้สัสเอ้ย ถ้าบอกว่าการที่ผมกับเธอบังเอิญอยู่ห้องชั้นตรงกันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตที่ถูกกำหนดไว้แล้ว มันจะดูเข้าข้างตัวเองเกินไปไหมวะ 

"คุณ! เป็นไรอะไรหรือเปล่า~" หลังจากที่เลิกชะงักได้แล้ว ผมก็ตะโกนถามคนข้างบนทันที และทันทีที่เธอได้ยินเสียงผม เธอก็ก้มหน้ามองลงมาที่ผมทันทีเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผียังไงอย่างงั้น

"คุณ!"

"ผมยังไม่ตายนะ คุณไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้" ผมตะโกนขึ้นไปบอกเธอ เท่านั้นแหละ...

"เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันแค่ตกใจอะ" หึ หน้าเหวอเลยวะ ผมแค่แหย่เล่นเฉยๆ แต่เธอหน้าเหวอจริงจังมาก แต่ก็หน้าเหวอได้ไม่ถึงหนึ่งวิเธอก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าหงอยในเวลาต่อมา แต่ทำหน้ายังไงสุดท้ายแล้วก็กลับมาน่ารักเหมือนเดิมเลยว่ะ

และเพราะทนเห็นเธอทำหน้าเศร้าหงอยไม่ได้ ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องแทน

"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เมื่อกี้คุณไอเพราะควันบุหรี่ของผมหรือเปล่า" ผมถามออกไปค่อนข้างที่จะแหกปากใช้เสียงใช้ได้เลยและไอ้การแหงนคอคุยกันแบบนี้แหกปากแบบนี้ แม่งก็เมื่อยคอใช้ได้เลยครับ แถมคอตึงไปหมดเลยด้วย แต่อยากคุยอะ 

"ใช่มั้งค่ะ"

"ขอโทษนะ ผมไม่รู้ว่ามีคุณอยู่" 

"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเชิญคุณสูบบุหรี่ต่อเลยค่ะ ฉันจะเข้านอนแล้ว" สิ้นสุดคำว่าจะเข้านอน น้ำตาลก็หายวับไปจากสายตาผมทันที ผมที่เห็นแบบนั้น ก็เลยค่อยๆ ขยับตัวยืนในท่าปกติอีกครั้ง ก่อนที่จะนึกถึงใบหน้าของเธอเมื่อกี้แล้วยิ้มกริ้มมุมปากคนเดียวเบาๆ

"หึ" น่ารักว่ะ

.

.

.

เช้าวันต่อมา...

ติ๊ง!

"..."

"..."

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกแล้วเจอคนด้านในเป็นน้ำตาลผมก็นิ่งค้างไปชั่วขณะเพราะตกใจไม่คิดว่าเช้านี้จะบังเอิญได้ขึ้นลิฟต์พร้อมกันอีกครั้ง ต่างคนต่างมองหน้ากันน้ำตาลยืนอึกอักทำหน้าไม่ถูก ส่วนผมก็ยืนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงยีนกับชุดช็อปสีแดงตรงหน้าเธอโดยที่ยังคงมองหน้าเธออยู่เหมือนเดิม จนกระทั่งที่...

“ส…สวัสดีตอนเช้าค่ะ”

ครับ สุดท้ายเธอเลยสวัสดีตอนเช้าใส่ผมแทน มารยาทดีมากครับ ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เลยพยักหน้าให้เธอเล็กน้อยก่อนที่จะขยับเท้าเดินเข้าไปข้างในลิฟต์พิงหลังบนผนังลิฟต์เอามือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง 

สวรรค์จัดสรร!

เช้านี้ผมมีเรียนภาคเช้า ก็เลยตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัย หลังจากที่แต่งตัวเสร็จผมก็หยิบเสื้อช็อปสีแดงขึ้นมาสวมทับเสื้อยืดสีดำอีกที ก่อนที่จะเดินออกไปกดลิฟต์เพื่อลงไปที่ลานจอดรถ ยืนรอได้ไม่นานลิฟต์ก็จอดชั้นที่ผมยืนอยู่พร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออก 

แต่ไม่คาดคิดว่าประตูลิฟต์เปิดแล้วผมจะเจอกับน้ำตาลที่ยืนสบตากับผมอยู่ข้างในพอดี เจอกันบ่อยขนาดนี้ผมว่าพรหมลิขิตแล้วละ ไม่งั้นมันจะพากันมาเจอกันซ้ำๆ ทำไมวะ จริงไหม

"เอ่อ...คุณลงชั้นไหนคะ" หลังจากที่ผมเข้ามาในลิฟต์ได้ไม่นาน คนข้างหน้าของผมเขาก็เอ่ยถามผม ผมที่จำได้ว่าเคยถามเธอแบบนี้แล้วได้คำตอบที่ทำให้ผมสนใจเธอ ก็เลยลองตอบกลับไปบ้าง

"ฉันรักคุณได้ไหมครับ" เท่านั้นแหละปฏิกิริยาที่ผมได้รับจากเธอกลับมาหลังจากที่ตอบไปแบบนั้นก็คือเธอรีบหันขวับมองหน้าผมทันที ผมก็เลยตีหน้าซื่อถามกลับไปว่า…

"ชั้นนั้นไม่มีเหรอครับ" ทำเอาคนที่ยืนมองหน้าผมอยู่ ถึงกับรีบหันกลับไปทางเดิมด้วยท่าทางบึ้งตึงแต่แอบเขินอายอย่างเห็นได้ชัดที่รอบนี้โดนผมเล่นคืนบ้าง ก่อนจะตอบเสียงตึงๆ กลับมาว่า "ไม่มีหรอกค่ะ" ผมก็เลยตอบโต้เธอกลับต่อว่า...

"ผมนึกว่ามี เห็นวันก่อนคุณยังบอกผมเลย"

"ถ้ามีแล้วยังไงเหรอคะ" น้ำตาลถามผม ผมก็เลยตอบกลับไปว่า...

"ผมก็อยากลองจอดดู" พร้อมดันแผ่นหลังตัวเองออกจากผนังลิฟต์แล้วยื่นมือไปด้านหน้าของคนตัวเล็กตรงหน้าโดยที่ใบหน้าของผมเฉียดแก้มของเธอไปนิดเดียวเพื่อกดปุ่มลิฟต์ลงชั้นลานจอดรถ ทำให้น้ำตาลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบตั้งสติแล้วเบี่ยงตัวออกจากผมไปเล็กน้อย ผมที่กลับมายืนท่าเดิมอีกครั้งแต่เห็นท่าทางนั้นของเธอแล้ว จึงได้แต่ยืนยิ้มน้อยๆ อยู่ข้างหลังของเธอไปเงียบๆ

หึ โคตรน่ารัก!